"กูเลี้ยงมึงมากับมือ ใครก็พรากมึงไปจากกูไม่ได้!"เศรษฐีหนุ่มใหญ่วัย 39 ปี ที่หวงเด็กในอุปการะพี่เลี้ยงมาอย่างปาริชาติ เด็กกำพร้าที่นับวันยิ่งโตยิ่งสวยนับวันยิ่งหัวกระไดไม่แห้งเพราะเธอต้องเป็นของเขา
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"กูเลี้ยงมึงมากับมือ ใครก็พรากมึงไปจากกูไม่ได้!"เศรษฐีหนุ่มใหญ่วัย 39 ปี ที่หวงเด็กในอุปการะพี่เลี้ยงมาอย่างปาริชาติ เด็กกำพร้าที่นับวันยิ่งโตยิ่งสวยนับวันยิ่งหัวกระไดไม่แห้งเพราะเธอต้องเป็นของเขา
ผู้แต่ง
บุหงารำพึง-2537
เรื่องย่อ
เศรษฐีไกรสรผู้ที่เป็นเจ้าของโรงเลื่อยเจ้าใหญ่ที่สุดในเมืองระยอง เขาเป็นผู้ชายที่หวงความโสดมากที่สุดและไม่เคยชายตาและผู้หญิงคนไหนที่จะเอามาเป็นเมียหรือแม่ของลูก นอกจากผู้หญิงชั่วคราวที่เอาไว้บำเรอความใคร่เขา
แต่แล้วเหมือนโชคชะตาจะกลั่นแกล้งให้เขาเจอเด็กผู้หญิงที่มีแววตาเศร้าสร้อยที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอนั่งอยู่ในโรงเลื่อยของเขาด้วยท่าทีที่เหม่อลอยเธอกลับถูกชะตาเด็กผู้หญิงมอมแมมคนนั้นจนถึงขั้นรับเลี้ยงเธอ
ปาริชาติเด็กผู้หญิงอายุ 12 ปีที่พ่อแม่ด่วนจากไปก่อนวัยอันควรและเธอก็ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนเธอได้อาศัยอยู่กับป้าแม้นป้าใจดีในโรงเลื่อยแต่ป้าก็ไม่ได้มีเงินทองมากมายจึงทำให้เธอไม่ได้เรียนหนังสือออกมาช่วยป้าแม้นทำงานในโรงเรื่อยเล็กๆน้อยๆ
ใครๆก็บอกว่าเศรษฐีเจ้าของโรงเลื่อยเป็นคนใจดีมากปาริชาติเพิ่งเคยเห็นเศรษฐีเจ้าของโรงเลื่อยเป็นครั้งแรกเธอแอบกลัวเขาอยู่เล็กน้อยแต่ไม่รู้เคราะห์ซ้ำหรือกำซัดที่อยู่ดีๆก็ถูกรับเลี้ยงโดยเศรษฐีเจ้าของโรงเลื่อยที่ขึ้นชื่อเรื่องความดุและโหดที่สุด
ปาริชาติเปิดประตูรถหรูสไตล์ยุโรปในสมัยก่อนหากใครมีรถทุกคนก็ย่อมดูโก้เก๋ เศรษฐีไกรสรคือหนึ่งในนั้นผู้ทรงอิทธิพลที่สุดในเมืองระยองไม่ว่าใครก็ต้องก้มหัวให้กับเขา
วันนี้เขามารับปาริชาติด้วยตัวเองเหมือนทุกครั้งและเขาก็เห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวปาริชาติเธอดูสดใสร่าเริงและน่ารักดูมีชีวิตชีวาสมวัยที่เหมาะที่ควรจะเป็น
"สวัสดีค่ะท่านเศรษฐีไกรสร" แม้จะผ่านมาแล้วเป็นเวลาเกือบเดือนกว่าปาริชาติไม่เคยเรียกเขาเป็นอย่างอื่นนอกจากท่านเศรษฐีเธอเว้นระยะห่างและวางตัวได้ดี
"เป็นยังไงบ้างล่ะเราเหนื่อยหรือเปล่าวันนี้" เศรษฐีไกรสรหันมาถามปาริชาติด้วยความอยากรู้อยากเห็น
"ไม่เหนื่อยเลยจ้ะสนุกมากเลย วันนี้ปาริชาติได้เพื่อนใหม่ด้วยนะจ๊ะท่านเศรษฐี" ปาริชาติเล่าเรื่องราวต่างๆในรั้วโรงเรียนให้กับเศรษฐีไกรสรฟังอย่างไม่รู้เบื่อ
“เพื่อนใหม่เหรอ... ชื่ออะไรล่ะ” ไกรสรเอ่ยถามขณะที่เลื่อนมือขึ้นมาลูบผมของปาริชาติอย่างอ่อนโยน เขารู้สึกดีที่เห็นเธอมีความสุข
“ชื่อปาลิตาค่ะ ปาริชาติเรียกเขาว่า ‘ปาล์ม’ ” ปาริชาติเล่าอย่างออกรส “เขาเป็นคนน่ารักมากเลยค่ะ เขาบอกว่าเขาจะปกป้องปาริชาติจากคนที่แกล้งปาริชาติด้วยล่ะ”
ไกรสรหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เขาคิดว่าเด็กคนนี้ช่างโชคดีจริง ๆ ที่มีเพื่อนดี ๆ แบบนี้
“แล้วมีอะไรอย่างอื่นอีกไหม” เขาถาม
ในขณะนั้นเขาจึงอุ้มปาริชาติขึ้นมานั่งตักปาริชาติก็ขึ้นไปนั่งตักของเศรษฐีไกรสร เหมือนเป็นเรื่องธรรมชาติ เข้มที่เห็นภาพนี้เป็นประจำเขาก็รู้สึกเฉยๆ และไม่ได้พูดอะไรกับความสัมพันธ์นี้เลย
"แล้วนี่หิวหรือเปล่า" เศรษฐีไกรสรถามปาริชาติขณะที่เธอนั่งอยู่บนตักแกร่งของเขาพร้อมกับซุกหัวเล็กๆอยู่ตรงหน้าอกสะลึมสะลือเหมือนกับจะหลับ
"ไม่หิวจ้ะ" เสียงงัวเงียของเด็กตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเศรษฐีไกรสรทำให้เขาผุดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจเขาไม่เคยรู้สึกว่าจะต้องมาดูแลใครหรือเอาใครมาเป็นภาระในชีวิต แต่กลับปาริชาติเขาถูกชะตาตั้งแต่แรกเห็นเด็กที่หน้าตามอมแมมแววตาเศร้าหมองคนนี้
"ไอ้เข้มเดี๋ยวพากูไปร้านเสื้อผ้าหน่อย กูจะตัดชุดใหม่ให้ปาริชาติ"เศรษฐีเจ้าของโรงเลื่อยหันมาสั่งลูกน้องของตนเอง
ขอรับท่านเศรษฐีให้เข้มหันไปตอบทันควันไอ้เข้มในวัย 29 ปี เป็นคนเคร่งขรึม กล้าได้กล้าเสียเรื่องผู้หญิงมันไม่เก่งเท่าผู้เป็นเจ้านายแต่เรื่องหมัดเท้าเข่าศอกและเสี่ยงตายมันก็คือ no 1 ของที่นี่
ผ่านไปไม่นานรถหรูของเศรษฐีไกรสรเจ้าของโรงเลื่อยก็มาจอดที่ร้านเสื้อผ้า ร้านเสื้อลายดอกมีหมวกสไตล์ยุโรป ผ้าในสมัยก่อนมีสีสันสดใสมองไปทางไหนก็ดูสดชื่นสบายตา
เศรษฐีไกรสรก้าวลงมาจากรถด้วยท่าทีสง่าผ่าเผยดูสุขุมลุ่มลึก และอุ้มแม่หนูน้อยปาริชาติในออ้อมอกเขาเหมือนกับตุ๊กตา เจ้าของร้านสาวสวยที่เห็นว่ามีลูกค้าที่รอเราจนอยากจะพลีกายถวายชีวิตให้เธอรีบวิ่งออกมาจากร้านและต้อนรับเศรษฐีไกรสรด้วยท่าทีกระตือรือร้น
"สวัสดีค่ะท่านเศรษฐีไกรสรลมอะไรหอบมาถึงนี่คะ"
ในทันทีที่ได้ยินเสียงหวานใสของหญิงสาว ปาริชาติก็เงยหน้าขึ้นจากอกของไกรสร เธอหรี่ตา มองเจ้าของเสียงที่ยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขากำลังยืนอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าเล็ก ๆ ที่ตกแต่งด้วยผ้าสีสดใสและมีหมวกฟางประดับดอกไม้แขวนอยู่หน้าร้าน
หญิงสาวร่างระหงในชุดกระโปรงลายดอกสีเหลืองดูโดดเด่นสะดุดตา เธอมีผมมวยดำขลับ ใบหน้าสวยหวานแต่งแต้มรอยยิ้มพริ้มเพรา มือทั้งสองกอบประสานกันอยู่ที่อกราวกับนางในวรรณคดี เธอกำลังจ้องมองไกรสรด้วยแววตาเป็นประกาย
"วันนี้จะมารับชุดที่สั่งไว้" ไกรสรตอบเสียงเรียบ
"โอ๊ย! ท่านเศรษฐีสั่งชุดให้ใครคะนี่" หญิงสาวคนนั้นปรายตามองมาที่ปาริชาติที่อยู่ในอ้อมกอดของไกรสรด้วยสายตาไม่พอใจ
"ถ้าจะตัดชุดใหม่ให้หนูคนนี้ สั่งมาทางดิฉันได้เลยนะคะท่าน"
"ไม่ใช่" ไกรสรปฏิเสธ "ชุดนี้ของฉันเอง"
เมื่อได้ยินดังนั้น หญิงสาวคนนั้นจึงยิ้มแย้มสดใสขึ้นมาอีกครั้ง เธอเอื้อมมือมาจับแขนของไกรสร
"งั้นเชิญค่ะท่าน"
ปาริชาติมองดูหญิงสาวคนนั้นจับแขนไกรสรแล้วรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เธอซบใบหน้าลงกับอกไกรสรอีกครั้ง ไกรสรรับรู้ได้ถึงความอึดอัดของปาริชาติ เขาจึงดันตัวหญิงสาวคนนั้นออกอย่างสุภาพ
"ปล่อย!" ไกรสรบอก "ไปได้แล้ว"
หญิงสาวคนนั้นชะงักไปเล็กน้อยแต่ก็ยอมปล่อยมือแต่โดยดี ไกรสรจึงอุ้มปาริชาติเข้าไปในร้านโดยไม่พูดอะไรต่อ หญิงสาวมองตามหลังไกรสรด้วยสายตาที่เจ็บปวด เธอคิดว่าในเมื่อเธอไม่ได้เป็นที่หนึ่งในใจของไกรสร เธอก็จะไม่ยอมให้ใครเป็นที่หนึ่งเช่นกัน
"ท่านเศรษฐีจะให้วัดตัวหนูคนนี้ด้วยไหมคะ" หญิงสาวคนนั้นถามขึ้นในขณะที่ไกรสรกำลังลองเสื้อ "ดูจากรูปร่างแล้วน่าจะตัวเล็กกว่าเสื้อผ้าที่เรามีนะคะ"
"ไม่จำเป็น" ไกรสรตอบ เขาถอดเสื้อนอกออกแล้วส่งให้เข้ม "ฉันจะตัดชุดให้น้องสาวของฉันอีกคน"
"โอ๊ย! ท่านเศรษฐีมีน้องสาวด้วยเหรอคะ" หญิงสาวคนนั้นทำหน้าประหลาดใจ "ไม่เห็นเคยรู้มาก่อนเลย"
"เธออยู่ต่างจังหวัด" ไกรสรตอบ "เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่"
"งั้นให้ดิฉันช่วยวัดตัวให้ไหมคะ" หญิงสาวคนนั้นถามพร้อมกับหยิบสายวัดขึ้นมา "ดิฉันรับรองว่าจะตัดชุดที่เข้ากับน้องสาวของท่านเศรษฐีที่สุด"
"ไม่เป็นไร" ไกรสรปฏิเสธ "ฉันจะจัดการเอง"
"แต่เรื่องนี้ไว้ใจสมศรีได้นะคะ รับประกันว่าสมศรีจะทำให้งานออกมาสวยที่สุด ท่านเศรษฐีก็เห็นว่าฝีมือของสมศรีไม่เป็นรองใครในตัวเมืองระยองนี้เลยนะคะ"หญิงสาวยังคงเสนอตัวอยากจะช่วยงานเศรษฐีด้วยความกระตือรือร้น
"ไม่เป็นไรเธอเตรียมอุปกรณ์ให้ฉันก็พอฉันจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวฉันเอง" เศรษฐีไกรสรมองว่าทุกอย่างที่เขาเลือกสำหรับปาริชาติทุกอย่างจะต้องผ่านมือเขาเองและเขาก็อยากจะทำให้ปาริชาติเป็นเด็กผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด
ไกรสรวางปาริชาติลงบนพื้น ปาริชาติยื่นมือไปจับแขนไกรสรเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป ไกรสรยิ้มอย่างอ่อนโยน เขายกมือขึ้นลูบหัว ปาริชาติเบาๆ
"ไม่ต้องกลัว" เขาบอก "ฉันจะอยู่ตรงนี้"...