"กูเลี้ยงมึงมากับมือ ใครก็พรากมึงไปจากกูไม่ได้!"เศรษฐีหนุ่มใหญ่วัย 39 ปี ที่หวงเด็กในอุปการะพี่เลี้ยงมาอย่างปาริชาติ เด็กกำพร้าที่นับวันยิ่งโตยิ่งสวยนับวันยิ่งหัวกระไดไม่แห้งเพราะเธอต้องเป็นของเขา
รัก,ดราม่า,ชาย-หญิง,ไทย,ผู้ใหญ่,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
"ไม่น่าเลยจริง ๆ” เศรษฐีไกรสรพูดเสียงแผ่ว แต่แววตาของเขากลับฉายชัดถึงความผิดหวัง
“ไกรสร!” พิมพ์ภัทราตะโกน “คุณไม่น่ามาทำแบบนี้กับฉันเลย!”
เธอก้าวเข้ามาข้างหน้าด้วยท่าทางที่ดูมั่นใจ พร้อมกับจ้องมองเศรษฐีไกรสรด้วยสายตาเกรี้ยวกราด “คุณทิ้งฉันไปเพราะอะไรละค่ะ!”
พิมพ์ภัทราที่เพิ่งเลิกกับเศรษฐีไกรสรไปได้ไม่นานก็เริ่มมีน้ำเสียงที่แผ่วลง แล้วเธอก็ชี้ไปที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่กำลังยืนหลบอยู่ด้านหลังของเขา
"เพราะเหตุผลเดียวคือฉันไม่ได้รักเธอมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันพิมพ์เลย คุณก็รู้อยู่แล้วว่าเราไม่ได้รักกัน”คำพูดราบเรียบแต่กรีดแทงหัวใจของพิมพ์หญิงสาวตรงหน้าแทบจะกระอักออกมาเป็นเลือดเธอรู้สึกโกรธเคืองแค้น
และเสียหน้าไปทั้งเมืองระยองเมื่อถูกปฏิเสธการแต่งงานเศรษฐีไกรสรไม่ได้ต้องการเธอเป็นเจ้าสาวเพียงเพราะพ่อของทั้งสองสนิทกันทำให้พิมพ์คิดไปเองว่าเธอจะได้ไกลสรมาเป็นสามีในอนาคต
“ไม่จริง! ถ้าไม่รักกันแล้วทำไมถึงมาหมั้นกับฉันตั้งแต่แรก” พิมพ์ภัทราสวนกลับทันทีทั้งที่เธอก็รู้อยู่แก่ใจว่าเหตุผลมันเกิดจากอะไร
พิมพ์ภัทราเริ่มพรั่งพรูความในใจออกมา “เพราะคุณพ่อของคุณกับคุณพ่อของฉันเป็นเพื่อนกันใช่ไหมล่ะ”
พิมพ์ภัทราเริ่มน้ำตาคลอเบ้า “แล้วทำไม! คุณถึงทำแบบนี้กับฉัน!”
ไกรสรพูด “ฉันไม่สามารถโกหกตัวเองได้ ฉันไม่มีวันที่จะรักเธอได้ เธอเองก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้ว”
ในขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอย่างเคร่งเครียด สารวัตรดอนก็สบโอกาสที่น้องสาวกำลังดึงความสนใจของไกรสรไว้ เขาก็กวักมือเรียกให้ลูกน้องอีกสองคนเข้าไปจับกุมตัวของไกรสรเอาไว้
ไกรสรหันไปมองทันที เขารู้ว่าสารวัตรดอนไม่ได้มาดีแน่ ๆ พิมพ์ภัทราที่กำลังโกรธแค้นจนไม่มีสติ ก็ยืนกั้นหน้าประตูเอาไว้ไม่ให้ไกรสรหนีไปได้
“คุณทำอะไรไม่ได้หรอก ไกรสร” พิมพ์ภัทราพูดขึ้น “คุณโดนจับได้เรื่องไม้เถื่อนแล้ว”สองพี่น้องพยายามยัดเยียดข้อหาที่ไม่ถูกต้องให้กับไกรสร
ไกรสรตะโกน “ไม้เถื่อนอะไร! พวกแกกำลังเข้าใจผิดแล้ว ฉันมีเอกสารยืนยันความบริสุทธิ์ของตัวเอง”
สารวัตรดอนหัวเราะ “เอกสารพวกนั้นมันของปลอมทั้งนั้นแหละ”สารวัตรดอนที่อยากจะได้ผลงานชิ้นโบว์แดงด้วยการกำจัดก้างขวางคอชิ้นใหญ่อย่างเศรษฐีไกรสร
หากเขาไม่กว้างซื้อไม้ต่างๆในพื้นที่พวกไม้พยุงที่เขาได้หมกเม็ดเอาไว้ก็คงขนย้ายออกมาได้ง่ายถึงไกรสรจะเป็นคนทรงอิทธิพลแต่เขาไม่เคยสนับสนุนการทำลายไม้ต้องห้ามเลย
สารวัตรดอนพูดพร้อมกับยกยิ้มมุมปาก“หลักฐานที่คุณมีมันไม่มีความน่าเชื่อถือสักนิดเลย”แล้วสารวัตรดอนก็หยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมา
“คุณโกงเงินของรัฐ แล้วคุณก็ยังไปช่วยพวกนักการเมืองอีกต่างหาก”
ไกรสรจ้องมองหนังสือพิมพ์ในมือของสารวัตรดอนอย่างไม่เชื่อสายตา “นี่มันเรื่องโกหกทั้งเพ”
ไกรสรหันไปมองพิมพ์ภัทราสลับกับสารวัตรดอนแผ่รังสีอำมหิตความโกรธแค้นออกมาจากตัวของเศรษฐีไกรษร “เธอ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะทำแบบนี้”
พิมพ์ภัทราตอบ “แล้วคุณล่ะ! ที่คุณทำกับฉันมันไม่น่าเชื่อเลยหรือไง!”พิมพ์ภัทราเธอยังคงแสดงความแค้นออกมาทั้งท่าทางและแววตา
ไกรสรหันไปมองสารวัตรดอน “สารวัตรดอน! ฉันขอให้แกพูดความจริง ฉันจะให้โอกาสแกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่คุณจะไม่เหลือลมหายใจออกไปจากที่นี่”
สารวัตรดอนไม่สนใจคำพูดของไกรสร “ไป ไปกับพวกเราซะ!”สารวัตรดอนออกคำสั่งเชิงบังคับเพราะถือว่าตอนนี้มีพวกมากกว่าและคิดว่าจะเอาคนอย่างไกรสรลงได้
ไกรสรหันไปมองปาริชาติ “หนูไปอยู่กับเข้มก่อน”ไกรสรเปลี่ยนคำพูดที่ดูแข็งกร้าวให้อ่อนโยนลงเมื่อเขาหันมามองที่ปาริชาติที่กำลังตัวสั่นเทา
ปาริชาติส่ายหน้าปฏิเสธ “หนูจะอยู่กับท่านเศรษฐี”ปาริชาติยืนยันหนักแน่นเธอจะไม่ยอมให้ใครพาตัวท่านเศรษฐีของเธอไปไหนทั้งนั้น
ไกรสรหันกลับมามองสารวัตรดอน ด้วยสายตาที่เริ่มไม่พอใจอย่างรุนแรงสายตาแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธ ไอ้สังหารเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วเขารังเกียจที่สุดคือคนที่กล้ามาหยามเกลียดเขาถึงในถิ่นคิดว่าจะจับเขาได้ง่ายๆ
สารวัตรดอนไม่สนใจคำขอของไกรสร “เอาตัวมันไป!”เขาออกคำสั่งกับลูกน้อง
ลูกน้องของสารวัตรดอนพุ่งเข้ามาหาไกรสร ไกรสรพยายามจะป้องกันตัวเองแต่เขาสู้คนมากมายขนาดนั้นไม่ได้เลย ไกรสรหันไปมองปาริชาติอีกครั้ง แล้วเขาก็ถูกลูกน้องของสารวัตรดอนจับตัวเอาไว้
ปาริชาติเริ่มร้องไห้ “ท่านเศรษฐี! ท่านเศรษฐี!”
พิมพ์ภัทราที่เห็นไกรสรโดนจับกุมไปก็เริ่มรู้สึกว่ามากเกินกว่าที่คุยกันไว้ เธอหันไปมองสารวัตรดอนด้วยความไม่พอใจ
“พี่ดอน ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้”
สารวัตรดอนตอบ “พิมพ์ เรามาถึงขนาดนี้แล้ว เราถอนรากถอนโคนมันซะจะได้ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอแล้วเธอก็จะได้จัดการคนที่มันทำร้ายหัวใจเธอยังไงล่ะ”
ไกรสรที่ตอนนี้อยู่ในรถตู้ก็มองย้อนกลับมาที่บ้านของตัวเอง เขารู้ว่านี่คือแผนการของสารวัตรดอนที่ต้องการจะกำจัดเขาให้พ้นทาง แต่วันนี้เหมือนสารวัตรดอนกำลังลำเส้นคนอย่างเขาลูกน้องของสารวัตรดอนทุกคนกำลังทำท่าทางจะใส่กุญแจมือเศรษฐีไกรสรยืนนิ่งไม่ไหวจริงราวกับรูปปั้นเขาดูทรงพลังและสง่างามต่อให้ตำรวจที่มากันนับสิบคนก็ไม่อาจทำให้เขาสั่นสะท้านกับสิ่งที่เขาไม่ได้ทำได้
แกคิดว่าแกจะเอาฉันออกไปจากบ้านของฉันได้จริงๆหรอสารวัตรดอนแล้วฉันจะบอกแกให้ว่าพวกแกเองก็ไม่มีสิทธิ์ออกไปจากบ้านของฉันเหมือนกันถ้าฉันไม่ได้อนุญาตเศรษฐีไกรสรเงยหน้าขึ้นประจันหน้ากับสารวัตรดอนด้วยท่าทีสุขุมลุ่มลึกจนใครๆก็พากันอ่านใจของเขาไม่ออกแม้แต่นายตำรวจยศน้อยที่ทำท่ากำลังจะใส่กุญแจมือก็ถึงกับต้องชะงักกับคำพูดของเขาทุกคนที่มองความนิ่งสุขุมของเศรษฐีไกรสรก็ทำให้พากันเสียวสันหลังว่ากันทุกคนเพราะคนในจังหวัดระยองรู้ดีว่าเศรษฐีไกรษรไม่ธรรมดา
"ฉันคือคนที่ถือกฎหมาย.. ส่วนแกคือคนที่ทำผิดกฎหมาย แกคิดว่าใครมันจะอยู่ไม่ได้มากกว่ากันล่ะ"
"แล้วแกยืนทำอะไรอยู่จับมันใส่กุญแจมือซะสิสารวัตรดอนยิ้มเยาะหยิ่งผยองได้ใจคิดว่าตอนนี้ตนถือไพ่เหนือกว่าเศรษฐีไกรสร
เข้มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กำลังจะเดินไปจับตัวปาริชาติให้ออกห่างจากเศรษฐีไกรสรตามคำสั่งของผู้เป็นนายขณะที่ส่งสัญญาณให้
แต่ก็ช้ากว่าสารวัตรดอนไปก้าวนึงสารวัตรดอนที่เห็นว่าปาริชาติเป็นคนที่ทำให้เศรษฐีไกรสรหวั่นไหวได้ง่าย นี่คงเป็นจุดอ่อนสำคัญของเขาล่ะสินะถึงแม้จะได้ยินแว่ว ๆ เรื่องราวมาคร่าวๆ เขามาเห็นกับตาตัวเองก็พอจะรู้ได้ว่าเศรษฐีไกรสรรักเด็กคนนี้มากขนาดไหน
"ว่ายังไงแม่หนูน้อย ท่านเศรษฐีของเธอกำลังจะกลายเป็นไอ้ขี้คุก ฉันว่าไปอยู่กับฉันน่าจะมีอนาคตกว่า" สารวัตรดอนจูงมือปาริชาติกระชากมาอย่างแรงเธอก็พยายามสะบัดตัวออกแต่ด้วยความที่ยังเด็กและตัวเล็กก็ปลิวไปตามแรงกระชากของผู้ใหญ่อย่างสารวัตรดอนผู้ชายตัวโตร่างหนาคนนั้น
"ปล่อยหนูนะ!" ปาริชาติทั้งปีทั้งตบไปที่ตามตัวของสารวัตรดอนที่พยายามแตะต้องดึงตัวเธอออกจากเศรษฐีไกรสร....
