นางฟ้าล่าแต้ม - บทที่ 12 นางฟ้าที่โบยบินอย่างอิสระ โดย กุชุก พิรันซ์ @Plotteller

เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง

นางฟ้าล่าแต้ม - บทที่ 12 นางฟ้าที่โบยบินอย่างอิสระ โดย กุชุก พิรันซ์ @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

กุชุก พิรันซ์

เรื่องย่อ

ในโลกที่ความรักและความเจ็บปวดมักเดินเคียงข้างกัน อัญญา หญิงสาวที่เคยเชื่อในความรักอย่างหมดหัวใจ จนกระทั่งถูกหักหลังและทำร้ายจนจิตใจแหลกสลาย เธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ไม่เพียงแต่เป็นเรื่องของรูปลักษณ์ภายนอก แต่คือการปฏิวัติภายในจิตใจ จากหญิงสาวขี้อาย สู่ผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เย็นชา และเต็มไปด้วยไฟแค้น

เมื่ออัญญากลับมาที่มหาวิทยาลัยด้วยใบหน้าที่สวยงามราวกับเทพี เธอไม่ใช่อัญญาคนเดิมอีกต่อไป เธอปฏิเสธความอ่อนแอ เลือกเดินบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยความสัมพันธ์ชั่วคราว และการแก้แค้นต่อผู้ที่เคยทำร้ายเธอ แต่ในความมืดมิดนั้น ยังมีคำถามหนึ่งที่คอยหลอกหลอนเธอ เธอกำลังทำเพื่อพิสูจน์ตัวเอง หรือเพื่อหลีกหนีจากความเจ็บปวดที่ยังคงฝังลึกในใจ

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 12 นางฟ้าที่โบยบินอย่างอิสระ

บ่ายวันหนึ่ง ท้องฟ้าโปร่งใส แต่ลมที่พัดผ่านก็แฝงความเย็นชื้นของฤดูฝน

ในมุมหนึ่งของคาเฟ่เงียบสงบประจำคณะ โต๊ะริมหน้าต่างบานใหญ่เปิดรับแสงแดด อัญญานั่งอยู่กับเพื่อน กาแฟดำหนึ่งแก้ววางอยู่ตรงหน้า ไอร้อนลอยคลุ้งขึ้นปะทะแสงแดดจนเกิดเป็นหมอกเบาบางในอากาศ

เธอสวมเสื้อนักศึกษารัดแน่น กระโปรงสั้นจนเห็นขาอ่อน รองเท้าผ้าใบที่ดูเหมือนผ่านฝนมาหลายครั้ง สีซีดเล็กน้อยแต่ยังสะอาด เธอไม่แต่งหน้า มีเพียงแป้งฝุ่นบาง ๆ พอให้ผิวดูไม่หมอง ผมยาวมัดไว้หลวม ๆ ด้านหลัง เผยให้เห็นต้นคอที่ขาวซีด และรอยช้ำจาง ๆ ที่เหมือนจะยังหลงเหลืออยู่

อัญญานั่งนิ่งเหมือนรูปปั้น มองออกไปยังต้นไม้ที่ไหวเอนอยู่ด้านนอกคาเฟ่ เสียงหัวเราะเบา ๆ ของนักศึกษาชายกลุ่มหนึ่งดังมาจากอีกมุม แต่ไม่ได้ดึงความสนใจของเธอเลย

มือข้างหนึ่งจับแก้วกาแฟไว้แน่น แม้ไอร้อนจะจางหาย แต่เธอก็ยังไม่ดื่ม มันเหมือนเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเธอไว้กับปัจจุบัน

เฟย์ เพื่อนสนิทของเธอนั่งอยู่ตรงข้าม ใบหน้ากังวลใจอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ลังเล ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี

อัญญายกแก้วกาแฟขึ้นจิบเล็กน้อย ก่อนจะวางลงอย่างเบา เสียงแก้วกระทบจานรองดังกริ๊กในความเงียบ เธอเงยหน้าขึ้นช้า ๆ ดวงตาเรียบนิ่ง แต่ในความนิ่งนั้น...ซ่อนอะไรบางอย่างที่ไม่มีใครอ่านออก

เธอพูดขึ้นราวกับเป็นคำตอบให้กับคำถามที่ไม่เคยถูกเอ่ยออกมา

“เธอไม่ต้องเข้าใจฉันหรอก…”

อัญญาเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะยิ้มบาง ๆ เป็นรอยยิ้มที่ไม่มีความสุข แต่ก็ไม่เศร้า เป็นรอยยิ้มของคนที่เดินผ่านไฟนรกมาแล้ว...และยอมอยู่กับเถ้าถ่านที่หลงเหลือ

“…ฉันเคยใช้หัวใจนำทาง และมันก็พาฉันไปลงนรก ตอนนี้ฉันขอใช้ไอ้ที่อยู่ใต้สะดือนำทางก็พอ”

เพื่อนตรงข้ามเบิกตากว้าง ไม่ใช่เพราะตกใจในคำพูด แต่เพราะรับรู้ได้ถึงความแน่วแน่ที่ซ่อนอยู่ในน้ำเสียงของหญิงสาว

“ฉันเคยอยากให้อภัยคนที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้…” อัญญาว่าต่อ

“…แต่วันนี้ ฉันไม่ต้องให้อภัยใครอีกแล้ว”

เธอหยิบกระเป๋าขึ้นจากโต๊ะ ลุกขึ้นอย่างสงบ ก้าวออกจากคาเฟ่โดยไม่หันกลับไปมอง ไม่แม้แต่จะบอกลา

แสงแดดยามบ่ายฉายเงาเธอทอดลงบนพื้น

เสียงประตูคาเฟ่เปิดออกอย่างแผ่วเบา ก่อนจะปิดลง…

และในห้วงวินาทีนั้น เฟย์ที่นั่งอยู่ก็เข้าใจขึ้นมาในทันทีว่าอัญญาเปลี่ยนไปแล้ว

ไม่ใช่เพราะเธอกลายเป็นคนใหม่

แต่เพราะเธอเลือกจะไม่เป็นใครทั้งนั้นอีกต่อไป