เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อัญญาไม่กลับไปที่บาร์นั้นอีก
เธอลบเบอร์โทรของรัช บล็อกไลน์ ปิดการแจ้งเตือนโซเชียลมีเดียทุกช่องทาง ไม่ใช่เพราะกลัวเขา แต่เพราะเธอเหนื่อย เธอบอกตัวเองแบบนั้น
เหนื่อยกับการพยายามเข้าใจชายที่มีแต่ความมืดในหัวใจ
เหนื่อยกับการที่ต้องยอมทุกอย่าง...เพียงเพราะไม่มีใครเข้าใจเธออีกแล้วนอกจากเขา
เหนื่อยกับการใช้ชีวิตแบบนั้นต่อไป
แต่ในส่วนลึกของจิตใจ เธอรู้ดี มันไม่ใช่แค่ความเหนื่อย มันคือเสียงสัญญาณบางอย่างที่ดังอยู่ในอก เตือนเธอว่ากำลังมอดไหม้และใกล้จะกลายเป็นเถ้าถ่าน และก่อนที่ไฟนั้นจะเผาเธอจนไม่เหลือเศษซาก เธอต้องหนี
สัปดาห์แรกผ่านไป...
ไม่มีข้อความ
ไม่มีสายโทรเข้า
ไม่มีคำถาม ไม่มีแม้แต่เงาของเขา
อัญญาหลับสนิทเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน เธอกลับไปนั่งในห้องเรียน แม้เนื้อหาบนกระดานจะกลายเป็นภาษาต่างดาวไปแล้วสำหรับเธอ
พยายามกินให้ตรงเวลา พยายามอยู่กับความเงียบที่เคยทำให้เธอรู้สึกโดดเดี่ยว วันนี้มันยังไม่ใช่ความสุข แต่มันคือจุดเริ่มต้นใหม่
หรือ...เธอแค่กำลังหลอกตัวเองอยู่
จนกระทั่งคืนหนึ่ง หน้าห้องของเธอมีช่อดอกไม้สีขาววางอยู่ ไม่มีการ์ด ไม่มีชื่อผู้ส่ง
เพียงลิลลี่ขาว...ดอกไม้ที่รัชเคยใช้ตกแต่งห้องนอนของเขาเสมอ หัวใจของอัญญาหล่นวูบเหมือนถูกกระชากกลับไปในห้วงความทรงจำที่เธอไม่อยากหวนถึงอีก
วันถัดมา ขณะที่เธอกำลังเดินออกจากห้องเรียน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง “หายไปเลยนะ”
เธอหันกลับไป รัชยืนอยู่ตรงนั้น เสื้อเชิ้ตสีเข้มพับแขนเรียบร้อย กลิ่นบุหรี่จาง ๆ ลอยมากระทบ รอยยิ้มบางแต้มอยู่บนริมฝีปากเขา แต่ดวงตาคู่นั้น...เย็นเยียบ
“อัญญา...ไม่คิดถึงกันบ้างเหรอ”
อัญญาสูดลมหายใจลึก พยายามตรึงเสียงให้มั่นคง “อย่ามายุ่งกับฉันอีกนะ รัช เราจบกันแล้ว”
เขาหัวเราะเบา ๆ เสียงหัวเราะที่ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความขำ “ระหว่างเราไม่มีอะไรจบทั้งนั้น”
เขาโน้มตัวมากระซิบชิดใบหู “เธอลืมไปแล้วเหรอ…ว่าฉันรู้จักเธอในแบบที่ไม่มีใครเคยรู้จัก” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะหันหลังเดินจากไปช้า ๆ
ตั้งแต่นั้นมา อัญญาเริ่มรู้สึกถึงเงาที่ไม่มีตัวตน มีข้อความในแชทเฟซบุ๊กที่ถูกลบทิ้งก่อนเธอจะได้เห็น ลูกบิดประตูที่เหมือนถูกหมุนจากภายนอก เสียงฝีเท้าเบาจนแทบไม่ได้ยิน แต่ชัดเจนพอให้เธอสะดุ้งตื่นตอนตีสาม
บางทีมันอาจเป็นเพียงความกลัวที่ปั่นหัวเธอเอง...แต่บางทีมันอาจจะไม่ใช่
เธอเริ่มนอนไม่หลับอีกครั้ง ไม่กล้าออกไปไหนลำพัง ฝันถึงมือของเขาที่บีบคอเธอเบา ๆ แล้วพูดว่า “เธอหนีฉันไปไหนไม่พ้นหรอก”
อัญญาสะดุ้งตื่นทุกครั้ง เหงื่อท่วมร่าง เธอต้องหันกลับไปพึ่งยานอนหลับ เหมือนอดีตที่เธอเคยหลอกตัวเองว่าขังมันเอาไว้แล้วกลับมาเล่นงานอีกครั้ง
แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าความทรมานไม่ได้สิ้นสุดแค่ในร่างกาย มันอยู่ในเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นตอนตีสาม ในข้อความที่ไม่มีชื่อผู้ส่ง ในความรู้สึกว่ากำลังถูกจ้องมองอยู่ แม้อยู่ในห้องที่เธอเคยเรียกว่าปลอดภัยที่สุด
เช้าวันหนึ่ง อัญญาพบซองจดหมายเสียบอยู่ใต้ประตู ไม่มีชื่อผู้ส่ง เมื่อเปิดออก ข้างในคือรูปถ่ายของเธอขณะเปลือยและมีเซ็กซ์กับเขา
มือเธอสั่น หัวใจแทบหยุดเต้น เขาไม่เคยจากไปจริง ๆ และเขา...ก็ไม่ยอมปล่อยเธอให้หลุดมือ
เช้าวันนั้น อัญญาเดินเข้าสถานีตำรวจ ฝ่ามือกำแน่นจนเล็บจิกเข้าเนื้อ กระเป๋าเป้บรรจุหลักฐานทั้งหมด ข้อความ เบอร์แปลก ๆ
นายตำรวจเวรยิ้มบาง ๆ เมื่อเห็นเธอเดินเข้าไป “แจ้งความเรื่องอะไรครับน้อง”
เธอสูดลมหายใจลึก “หนูถูกคุกคามค่ะพี่” เสียงของเธอราบเรียบ ไม่สั่น ไม่ร้องไห้ เธอเชื่อว่าความนิ่งคือเกราะ
เธอเอ่ยชื่อของรัชออกไปเหมือนปลดปล่อยความกลัวออกมา
“รชตะ วรากานต์...นามสกุลนี้ใช่ไหมครับ”
อัญญาพยักหน้า
เขาเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยออกมา “พี่ทำได้แค่ลงบันทึกประจำวันนะครับ จะให้ตำรวจไปตามจับมาเลยก็คงไม่ได้ เพราะเขายังไม่ได้กระทำความผิด”
หัวใจของอัญญาเย็นเฉียบเหมือนมีใครสาดน้ำแข็งใส่ “แล้วถ้าหนูพูดความจริงล่ะคะ ถ้าหนูกำลังอยู่ในอันตรายจริง ๆ”
“ใจเย็น ๆ นะครับน้อง” เขาขัด “จะรีบตัดสินแบบนั้นไม่ได้”
อัญญาเดินกลับมาห้องด้วยความว่างเปล่า โทรศัพท์มีสายจากเบอร์แปลกอีก ข้อความใหม่เด้งขึ้นในไลน์ แม้เธอบล็อกเขาไปแล้ว
“วันนี้เธอดูน่ารักนะ ตอนยืนอยู่หน้าโรงพัก”
“แต่เสื้อคอเปิดไปหน่อยนะ เดี๋ยวพี่ตำรวจจะใจแตกซะก่อน”
โทรศัพท์หลุดจากมือกระแทกพื้น เขารู้ว่าเธอไปที่นั่น เขาอาจอยู่ที่นั่น...ใกล้เธอเพียงไม่กี่เมตร และเธอไม่เห็นเขาเลย
หลังจากนั้น อัญญาปิดม่านหน้าต่างตลอดทั้งวัน ไม่เปิดไฟตอนกลางคืน ไม่ไปเรียน ไม่พูดกับเพื่อน เธอใช้ชีวิตเหมือนเงาในห้องเช่า
จนกระทั่งวันหนึ่ง เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ
อัญญาสะดุ้ง เงี่ยหูฟัง ไม่มีเสียงใด ๆ ตามมา ไม่มีเสียงฝีเท้าเดินวนเวียน มีเพียงความเงียบ เธอเอื้อมมือไปเปิดประตูอย่างระแวดระวัง ที่พื้นหน้าห้อง มีเพียงกระดาษแผ่นหนึ่ง
เธอหยิบขึ้นมา ตัวอักษรเขียนด้วยลายมือที่เธอไม่มีวันลืม “ถ้าเธอไม่อยากให้ภาพของเธอหลุดว่อนเน็ต...ก็โทรกลับมา”
“เราจะคุยกันดี ๆ แค่เธอกับพี่ เหมือนเดิม”
