เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
คืนนั้น…
อัญญานอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงในห้องเช่าเล็ก ๆ ไฟสีส้มอ่อนส่องคลอเคลียฝาผนัง ราวกับพยายามปลอบโยนใครสักคนที่หลบซ่อนตัวอยู่ในความเงียบงันของค่ำคืน กลิ่นบุหรี่อ่อน ๆ ลอยลอดช่องลมจากห้องข้าง ๆ เข้ามาเจือปนกับกลิ่นหมอนใบเดิมที่เธอใช้กอดแทนใครบางคนมานานแล้ว แต่อัญญาไม่ได้ใส่ใจกลิ่นนั้นเลย ความรู้สึกของเธอมันชินชาเกินกว่าจะตอบสนองอะไรได้อีก
บนตักของเธอมีสมุดสเก็ตช์เล่มเก่า ฝุ่นบาง ๆ เกาะตามขอบปกสีซีด มันเคยเป็นของรักของหวง มันเคยเป็นเหมือนสายใยเดียวที่เธอใช้เชื่อมต่อกับโลกใบนี้ในวันที่เธอไม่กล้าพูด ในวันที่คำพูดกลายเป็นสิ่งเกินจำเป็น
แต่วันหนึ่งเธอก็หยุดเขียนมัน
วันเดียวกับที่การันต์บอกเลิก
วันนี้ อัญญาเปิดมันอีกครั้ง
หน้ากระดาษแผ่นแรกยังคงเป็นภาพดินสอของเด็กสาวคนหนึ่ง สวมแว่นหนา ผมหยักศก ตัวอ้วนกลม รอยยิ้มของเธอถูกซ่อนอยู่ใต้แววตากังวล เป็นภาพที่อัญญาวาดตัวเองในวันที่ยังไม่กลัวจะรู้จักความรัก
และหน้าสุดท้าย…คือภาพของชายหนุ่มในมุมมองจากข้างหลัง
เธอวาดภาพนั้นในตอนที่เขาจากไป
ในขณะที่เธอยังคิดว่า ‘เดี๋ยวการันต์ก็คงกลับมา’
แต่หลังจากหน้านั้น ไม่มีภาพใดปรากฏอีก
เธอไม่ได้วาด เพราะไม่มีอะไรในหัวใจเหลือพอจะถ่ายทอดได้อีกแล้ว
อัญญาเอื้อมมือไปหยิบปากกาดำปลายแหลมที่วางนิ่งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง
เธอเริ่มวาดใหม่…เงาของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้ากระจก
ทว่าแทนที่จะเห็นตัวเองในเงาสะท้อนนั้น กลับเป็นใบหน้าของหญิงสาวอีกคน
เธอดูสวยกว่า แข็งแกร่งกว่า
และกำลังมองกลับมาด้วยแววตาเย้ยหยัน ราวกับจะบอกว่า ‘เธอคนเก่ามันอ่อนแอเกินไปสำหรับโลกใบนี้’
อัญญาวาดจนถึงหน้าสุดท้าย แล้วเขียนข้อความเล็ก ๆ ด้วยลายมือที่ยังสั่นไหวจากบางสิ่งในใจ
“ฉันไม่ได้เกลียดความรัก ฉันแค่ไม่เชื่อมันอีกแล้ว เพราะวันที่ฉันยกมันให้ใครทั้งหมด มันกลับฆ่าฉันแทบตาย”
เวลาตีสอง อัญญายังไม่หลับ แสงจากจอโทรศัพท์คือสิ่งเดียวที่ยังเปิดอยู่ในห้องนั้น เธอกดเปิดข้อความของเซ็น เด็กหนุ่มปีสองจากคณะนิติศาสตร์
เขาส่งข้อความมาหาเธอทุกคืน ราวกับเป็นพิธีกรรมเล็ก ๆ ที่เธอไม่เคยขอ
“อัญญา คืนนี้ผมนอนไม่หลับเลย อัญญาหลับหรือยัง”
เธอยิ้มบาง ๆ มุมปาก ก่อนพิมพ์ตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล “ยังไม่นอนเหมือนกัน…อยากมาอยู่ด้วยกันไหม”
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น เป็นจังหวะที่เธอรู้ดี
เซ็นดูใสซื่อเกินกว่าที่เธอควรจะเข้าไปแตะต้อง ดวงตาของเขามีประกายแบบเดียวกับที่เธอเคยมี ก่อนที่มันจะถูกทำลายจนไม่หลงเหลืออะไร
อัญญาไม่พูดอะไร เธอเพียงดึงเขาเข้ามาในห้อง ปิดประตู กดเขาลงบนผนัง แล้วจูบเขาอย่างรุนแรง เร่าร้อน ราวกับต้องการจะกลืนกินความไร้เดียงสาของเขา จนเซ็นแทบตั้งสติไม่ทัน
ร่างของเซ็นถูกผลักลงบนเตียงด้วยแรงที่คาดไม่ถึงจากอัญญา เสียงลมหายใจของเขาสะดุดวูบในวินาทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับเตียงนุ่ม แล้วเธอก็คร่อมเขาไว้ราวกับผู้ล่าในร่างเทพี ดวงตาเธอเรืองรองไม่ต่างจากเปลวไฟ และเขารู้โดยสัญชาตญาณว่าคืนนี้เธอจะเป็นคนควบคุมทุกอย่าง
ปลายนิ้วของเธอลากไล้จากแผงอกแน่นของเขา ไล่ลงช้า ๆ ไปจนถึงหน้าท้องที่หดเกร็ง เธอใช้เล็บกรีดเบา ๆ เป็นทางยาว ทำให้ร่างสูงใต้ตัวเธอสั่นเล็กน้อยด้วยแรงสะท้านจากสัมผัสนั้น อัญญายิ้มมุมปาก ลุกขึ้นคุกเข่าบนตัวเขา แล้วแอ่นเอวถูไถสะโพกของเธอกับจุดกลางกายที่เริ่มตื่นตัวอย่างชัดเจน การเคลื่อนไหวของเธอช้า เย้ายวน ราวกับกำลังล่อลวงเขาให้จมลึกลงไปในบ่วงแห่งตัณหาที่ไม่มีทางหลุดออก
เซ็นพยายามขยับตัวขึ้น แต่มือของเธอกดไหล่เขาไว้แน่น ร่างกำยำจึงต้องนอนแนบแน่นกับเตียง ปล่อยให้อัญญาทำหน้าที่ดั่งราชินีผู้ครอบครอง เธอถอดเสื้อเขาออกอย่างไม่เร่งรีบ สายตาไม่ละจากใบหน้าของเขาแม้แต่วินาทีเดียว
เธอก้มตัวลง บดริมฝีปากร้อนจัดลงบนยอดอกของเขา ดูดกลืนรุนแรงจนผิวแตกระบมก่อนจะลากลิ้นไล่ลงต่ำเรื่อย ๆ ทุกสัมผัสของเธอคือการครอบครองและการลงโทษในคราเดียวกัน สะโพกเธอยังคงเคลื่อนไหวเป็นจังหวะช้าแต่หนักแน่น บดเบียดกับความแข็งขึงที่เริ่มล้นขอบกางเกงของเขา
เมื่อทุกชิ้นผ้าถูกสลัดทิ้งไปจากร่างทั้งสอง อัญญาก็จับแก่นกายของเขาไว้ในมือ ขยับอย่างมั่นใจ เชี่ยวชาญ จนร่างเซ็นกระตุกไม่หยุด เธอขึ้นคร่อมในท่วงท่าที่เผยให้เห็นเรือนกายชัดเจน แล้วค่อย ๆ กดสะโพกลงมา รับท่อนเนื้อของเขาเข้าไปทีละน้อย ทีละน้อย...ลึกขึ้น ลึกขึ้น จนเขาถูกกลืนเข้าไปจนสุด
เสียงครางต่ำของเขาดังขึ้นพร้อมกับเสียงหอบแรง เธอเริ่มขยับสะโพกอย่างเป็นจังหวะ เร็วขึ้น แรงขึ้น ทุกการเคลื่อนไหวเหมือนการควบคุมเกมแห่งความหฤหรรษ์ ร่างของเซ็นสั่นสะท้านใต้ร่างเธอ เสียงครางขาดห้วง ความทรมานผสมความเสียวพุ่งขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง
เธอจับข้อมือทั้งสองข้างของเขากดกับที่นอน แล้วโน้มตัวลง บดหน้าอกของเธอกับใบหน้าของเขาในขณะที่สะโพกยังคงกระแทกเข้าออกอย่างไร้ความปรานี ทุกจังหวะเป็นการฝังลึกเข้าไปในกายเธอ เร่งเร้าจนเขาแทบลืมหายใจ อัญญากระแทกแรงขึ้น จังหวะเร็วถี่เหมือนร่างเธอจะละลายหลอมรวมกับเขาให้เป็นเนื้อเดียว
เธอกระตุกสะโพกแรงครั้งสุดท้าย ก่อนจะค้างคาอยู่ในจังหวะที่เขารู้สึกเหมือนโลกกำลังระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ เสียงหอบพร่าในลำคอ เธอก้มลงซบหน้ากับต้นคอเขา ร่างแนบร่าง เหงื่อไหลซึมบนผิวที่แนบสนิท ทุกอย่างเงียบงัน...ยกเว้นเสียงหัวใจที่เต้นถี่ของทั้งคู่ราวกับเพิ่งหนีออกมาจากพายุ
ค่ำคืนนั้นร้อนแรง ปลุกชีพทุกสัมผัสในตัวเธอให้ตื่นขึ้นมา แต่เมื่อลมหายใจกลับมาสงบ อัญญานั่งนิ่งอยู่ริมเตียง มองแผ่นหลังเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มที่ยังหลับสนิท
เธอถามตัวเองในใจ
‘เธอทำแบบนี้ทำไม’
เสียงในหัวตอบกลับมาอย่างชัดเจน เสียงที่แทบแยกไม่ออกว่าเป็นความจริง หรือแค่ความชินชา
‘เพราะมันง่ายกว่าการเชื่อใจใครอีกครั้ง ง่ายกว่าการคาดหวัง ง่ายกว่าการมีความรัก…แล้วถูกทิ้งไว้เหมือนเศษขยะหลังหมดประโยชน์’
อัญญาขยับตัวเบา ๆ หยิบเสื้อผ้ามาสวม ก่อนจะเดินไปยืนหน้ากระจกอีกครั้ง
เธอมองตัวเอง…แล้วพูดในใจด้วยน้ำเสียงที่แห้งแล้ง ‘ดูสิ…เธอทำให้คนอีกคนรักเธอ แล้วก็จะทิ้งเขาอีกแล้ว’
เธอถอนหายใจยาวราวกับต้องการจะปลดบางอย่างออกจากอก แต่ก็รู้ดีว่าเธอไม่อาจหยุดมันได้
เพราะนี่คือรูปแบบเดียวของความสัมพันธ์ที่เธอเข้าใจในตอนนี้ ไม่ใช่รัก ไม่ใช่การผูกพัน แต่เป็น…
การเอาชนะ
