เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
กลางดึกคืนหนึ่งในห้องเงียบงัน อัญญานอนตะแคงอยู่บนเตียง เดียวดายท่ามกลางความมืดที่โอบล้อมรอบตัว เส้นแสงจากไฟถนนลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาเป็นลำบาง ๆ พาดผ่านผ้าปูที่นอนสีหม่น เธอไม่ได้หลับตา แม้เวลาจะล่วงเลยเที่ยงคืนมานานแล้ว
ภาพของการันต์ในสายฝนยังติดตรึงอยู่ในหัวไม่จางหาย เขายืนอยู่ตรงนั้น เสื้อเปียกแนบตัว น้ำฝนหยดจากปลายผมลงสู่ปลายคางและเสียงที่พูดกับเธอ…เบา แต่ชัดเจน
“ฉันคิดถึงเธอ”
อัญญารู้…เขาพูดจากใจ
รู้ว่าเขากลับมา…เพราะเห็นว่าเธอเปลี่ยนไป
แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็รู้ดีว่าเพราะ ‘คิดถึง’ นั่นแหละ ที่เคยฆ่าเธอมาแล้วครั้งหนึ่ง
และเธอไม่แน่ใจเลย ว่าตัวเองจะรอดไหมถ้าต้อง ‘ตาย’ แบบนั้นอีกครั้ง
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น แสงหน้าจอสว่างวาบท่ามกลางความมืด
เป็นข้อความจากเบียร์ เด็กวิศวะฯ ปีสามที่เธอเคยมีอะไรด้วยแค่ไม่กี่ครั้ง ก่อนจะหายไปเหมือนไม่เคยรู้จักกัน
“ยังไม่หลับเหรอ”
อัญญาจ้องข้อความนั้นอยู่นาน…นิ่งงัน ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างเตียง
เธอไม่ได้ตอบกลับ
คืนนี้เธอไม่มีอารมณ์ ไม่ต้องการเสียงคราง ไม่ต้องการให้ใครมาเติมเต็ม
คืนนี้ เธอแค่อยากอยู่ลำพัง
เธอลุกขึ้นจากเตียง เดินช้า ๆ ไปที่ห้องน้ำ เปิดไฟแสงสีเหลืองอ่อนจาง แล้วมองเงาตัวเองในกระจกบานนั้น
ใต้ตาของเธอคล้ำ ร่องน้ำตาระบายออกเป็นเส้นซีด ๆ
ริมฝีปากยังมีรอยแดงจากเมื่อตอนเย็น รอยที่เธอกัดมันไว้แน่นเพื่อกลืนเสียงสะอื้น
“อยากเอากับฉันใช่ไหม…”
เธอกระซิบถามเงาสะท้อนตรงหน้า
“…งั้นทำไมถึงไม่มีใครรักฉันเลย ตอนที่ฉันขี้เหร่”
เธอเคยเป็นหญิงสาวร่างท้วม ใส่แว่นหนา หน้าสิว ผิวคล้ำ อวบอ้วน ไม่มีใครเหลียวมอง ไม่มีใครเอ่ยคุย
แม้แต่เพื่อนในกลุ่ม ยังเคยเรียกเธอว่า ‘หมู’ ด้วยรอยยิ้มเหยียด ๆ ที่เธอจำมันได้แม่น
การันต์คือคนแรก…และคนเดียว ที่เธอเคยหลงเชื่อว่าเขารักเธออย่างที่เป็นจริง ๆ
แต่สุดท้าย เขาก็เลือกผู้หญิงที่ผอมกว่า ขาวกว่า สวยกว่า
ผู้หญิงที่ไม่เคยถูกเรียกว่าอีหมู
เสียงหนึ่งในหัวเริ่มกระซิบ
เบา แต่บาดลึก
‘เธอมันไร้ค่า’
‘เธอมันก็สวยได้แค่เปลือก’
‘ถ้าไม่ให้เขาเอา…ผู้ชายที่ไหนจะมาบอกว่าคิดถึงเธอ’
อัญญาทรุดลงกับพื้นห้องน้ำ มือขยุ้มอกเสื้อแน่น ราวกับจะบีบให้ความเจ็บออกมาสักทาง เธออยากร้อง…อยากกรีดร้องให้โลกรู้ว่าเธอเจ็บแค่ไหน
แต่สุดท้าย เสียงก็ไม่เคยหลุดพ้นริมฝีปาก
เธอเงียบ
เหมือนที่เงียบมาตลอดชีวิต
ไม่มีใครเคยได้ยินเสียงร้องขอความสงสารของเธอ
แม้แต่ตัวเธอเอง…ก็เริ่มลืมไปแล้วว่ามันเป็นยังไง
*****
เช้าวันต่อมา แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านยังเป็นลำเส้นบางเฉียบเช่นเคย แต่เงาที่สะท้อนอยู่ในกระจกนั้นเปลี่ยนไป
อัญญายืนอยู่หน้ากระจก แต่งหน้าใหม่อย่างพิถีพิถัน ปกปิดรอยคล้ำใต้ตาด้วยคอนซีลเลอร์
ริมฝีปากทาสีเข้มแวววาว ราวกับไม่มีอะไรแตกร้าวอยู่ข้างใน
เธอสวมชุดนักศึกษาที่รัดแน่น กระโปรงสั้นเพียงพอให้สายตาผู้ชายทุกคนหันมามองตามอย่างไม่ต้องเดาใจ
“ถ้าพวกเขาอยากได้แค่ร่างกาย…”
เธอพึมพำกับตัวเองเบา ๆ
“…งั้นฉันก็จะให้แค่ร่างกาย และไม่มีวันมอบหัวใจให้ใครอีกต่อไป”
