เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
“เธอว่าเธอชื่ออะไรนะ”
เสียงของอาจารย์ในห้องเลกเชอร์ปีสองเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ หลังจากหญิงสาวร่างบอบบางเพิ่งก้าวเข้ามาในห้องและกล่าวกับเขาว่าเพิ่งกลับมาลงทะเบียนเรียนอีกครั้ง ท่ามกลางความสนใจจากนักศึกษาทั้งห้อง โดยเฉพาะสายตาของชายหนุ่มเกือบทุกคนที่หันไปจ้องมองอย่างพร้อมเพรียง
หญิงสาวผิวขาวเนียนละเอียด รูปร่างระหง ใบหน้าเรียวคมงดงามราวกับงานประติมากรรมชั้นเลิศ แววตาเย็นเฉียบ เส้นผมยาวตรงสีน้ำตาลเข้มถูกรวบเป็นหางม้าอย่างไม่ประณีตนัก กลับยิ่งเสริมลุคให้ดูเป็นผู้หญิงที่ไม่ต้องประดิษฐ์ตัวเองก็ยังน่าดึงดูดอย่างเหลือเชื่อ
“อัญญาค่ะ...อัญญารินทร์ ธนินกุล รหัส 56340030” เธอยื่นบัตรนักศึกษาสภาพเก่าแต่ยังพออ่านออกให้ดู
อาจารย์รับบัตรไปอย่างครุ่นคิด สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่มั่นใจ เขาหยิบแว่นขึ้นมาส่องดูบัตรอย่างละเอียด พลางพึมพำเบา ๆ ด้วยความตกใจ
“หน้าไม่เหมือนเดิมเลยนะเรา...”
“หนูรู้ค่ะ” อัญญายิ้มบาง ๆ อย่างไม่ยี่หระ ใบหน้านิ่งเฉย ไม่มีร่องรอยของความรู้สึกผิดหรือเสียดายแม้แต่น้อย
เพราะเธอรู้ดีว่าผู้หญิงในรูปถ่ายใบนั้น ได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว ผู้หญิงที่เคยอ้วนกลม หน้าเป็นสิว ใส่แว่นกรอบหนา พูดจาเสียงเบาราวกับกลัวโลกจะได้ยิน และไม่กล้ามองหน้าใครตรง ๆ แม้แต่คนที่เธอรักมากที่สุด
ผู้หญิงคนนั้นที่ถูกบอกเลิกอย่างเลือดเย็นเพียงเพราะไม่คู่ควรจะยืนเคียงข้างใครบางคน เธอได้จบชีวิตลงไปแล้วในวันนั้น…
และอัญญาคนใหม่ก็กำลังกลับมาเยือนอีกครั้ง พร้อมกับไฟแค้นที่พร้อมจะเผาทุกอย่างให้มอดไหม้
ขณะที่เธอก้าวเดินไปยังที่นั่งว่างแถวหลังสุด เสียงซุบซิบก็ดังขึ้นรอบห้องเหมือนสัญญาณเตือนภัย
“เด็กใหม่เหรอวะ โคตรแจ่มเลย”
“ไม่ใช่ มึงดูให้ดี ๆ สิ นั่นพี่อัญญาที่เป็นรุ่นพี่เราไง เห็นว่าพอขึ้นปีสองก็ดรอปไป ตอนนี้กลับมาแล้ว”
“ไอ้เชี่ย…อย่างกับคนละคน พี่เขาไปทำอะไรมาวะโคตรสวย นึกว่านางฟ้า”
อัญญาได้ยินทุกคำ แต่อย่าเข้าใจผิดว่าเธอทำเพื่อให้พวกเขาหันมามอง ตอนนี้เธอแค่ไม่ได้หลบสายตาเหล่านั้นเหมือนเมื่อก่อนต่างหาก
ครั้งหนึ่ง เธอเคยอยากเป็นคนที่ใครสักคนมองด้วยความชื่นชม เธอเคยเชื่อว่าความรักคือสิ่งสวยงาม
จนกระทั่งได้รู้ว่าแฟนของตัวเองไปมีอะไรกับผู้หญิงอื่นเพียงเพราะอีกฝ่ายสวยกว่า
พักเบรกช่วงสาย เธอเดินออกจากห้องเรียนไปยังคาเฟ่เล็ก ๆ ใต้ตึกคณะ บรรยากาศสงบแต่ไม่ไร้คน โต๊ะข้าง ๆ มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งนั่งรวมกันอยู่ สายตาหลายคู่แอบเหลือบมองเธอเป็นระยะ แต่มีหนึ่งคนที่สบตาเธอโดยไม่พยายามหลบ แววตาของเขาแน่นิ่ง ทว่าก็เต็มไปด้วยคำถามที่ยังไม่ได้เอื้อนเอ่ย
เขาลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงมาหาเธอช้า ๆ
“เธอ...” เขาเริ่มพูด แต่เธอก็เอ่ยขัดก่อนด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท
“ใช่ ฉันเอง”
ดวงตาเขาเบิกกว้างขึ้นทีละนิด ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยความมั่นใจดูสับสนเหมือนเด็กหลงทาง
“อัญญา...นี่เธอจริง ๆ เหรอ เธอดู...”
“เปลี่ยนไปเป็นคนละคน” เธอยักคิ้วข้างเดียว แล้วยิ้มหยัน “แน่นอน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นที่นายเคยรู้จักอีกแล้ว”
เขาคือการันต์ อดีตคนรักของเธอ คนที่เคยกุมหัวใจเธอไว้ทั้งดวง แล้วปล่อยให้มันตกลงมากระแทกพื้นอย่างไม่ไยดี
เขาคือคนที่เคยพูดประโยคแทงใจว่า
“เธอดีเกินไปสำหรับโลกใบนี้...แต่ยังดีไม่พอจะยืนข้างฉัน”
ในวันนั้น เธอร้องไห้จนแทบขาดใจอยู่ในห้องน้ำสาธารณะของมหาวิทยาลัย แล้ววันนี้เธอก็ได้เห็นเขามองเธอด้วยสายตาแบบที่เธอเคยฝัน
แต่มันสายไปแล้ว ความรู้สึกทั้งหมด มันตายไปพร้อมกับอัญญาคนเก่า
“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” เสียงของเขาแผ่วเบาอย่างที่เธอไม่เคยได้ยินมาก่อน
อัญญาจิบกาแฟเงียบ ๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเขาอีกครั้ง รอยยิ้มจาง ๆ ผุดขึ้นบนมุมปาก
“ฉันไม่คุยเรื่องในอดีต มันเสียเวลา” แล้วเธอก็ลุกขึ้น หันหลังเดินจากไปโดยไม่หันกลับ
ทิ้งเขาไว้ตรงนั้น...
พร้อมหัวใจที่เริ่มแตกสลาย
แบบเดียวกับที่เธอเคยเป็นเมื่อหนึ่งปีก่อน
