เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขาชื่อ รัช
ชายหนุ่มวัยยี่สิบแปด เจ้าของบาร์คราฟต์เบียร์ขนาดเล็กไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยที่อัญญาเรียนอยู่
เขาไม่ใช่รุ่นพี่ ไม่ใช่ผู้ชายวัยเดียวกัน และแน่นอนว่าไม่ใช่คนในโลกใบเดิมของเธอ
เขาเหมือนเงามืดเงียบงันที่ยืนอยู่ปลายขอบแสงของชีวิตเธอ โลกที่เต็มไปด้วยเพื่อนร่วมชั้น เสียงหัวเราะปลอม ๆ และรอยยิ้มที่ไม่มีใครรู้ว่าเกิดจากความสุขจริง ๆ หรือเปล่า
อัญญาพบกับรัชครั้งแรกในคืนที่เธอหนีออกจากเตียงของผู้ชายคนหนึ่ง
ชื่อเขา เธอไม่เคยจำได้…หรือไม่อยากจำเลยต่างหาก
ฝนตกลงมาแบบไม่ลืมหูลืมตา แต่เธอกลับเดินลุยออกไปในยามค่ำคืนนั้น เหงื่อไหลผสมกับละอองฝนจนเสื้อแนบไปกับร่างกายทุกสัดส่วน กลายเป็นภาพที่ดึงดูดสายตาใครหลายคนเมื่อเธอเปิดประตูเข้าไปในบาร์เล็ก ๆ แห่งนั้น
แต่ไม่ใช่สายตาของรัช
เขามองเธออย่างที่คนมองเพียงเงาในห้อง ไม่ถาม และไม่คาดหวังอะไร
หรือบางที…เธอแค่หวังให้เขาเป็นแบบนั้น
“เบียร์หรือเหล้า รับอะไรดีครับ”
เสียงของเขาเข้ม ทุ้มลึก และเย็นเยียบ ไม่มีความหวาน ไม่มีความเจ้าชู้ ไม่มีแม้แต่ความสงสาร
มันเป็นน้ำเสียงที่ไม่เคยมีใครใช้กับเธอมาก่อน
อัญญาเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่ง แล้วเม้มริมฝีปากไว้ ก่อนพูดออกมาช้า ๆ
“มีอะไรที่ไม่ทำให้เมา…แต่ทำให้ลืมไหมคะ”
รัชหัวเราะออกมาเบา ๆ ไม่ใช่เพราะขำ แต่เหมือนเขาเคยได้ยินคำถามแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน
“ไม่มีหรอก” เขาว่า “ไม่มีอะไรที่ทำให้ลืมได้สนิท แต่บางความทรงจำ…เราแค่ต้องยอมรับที่จะอยู่ร่วมกับมันให้ได้ ชีวิตก็แบบนี้แหละ”
เขาวางแก้วเบียร์สีเข้มลงตรงหน้าเธอ มันขม กลิ่นแรง และเย็นกว่าหัวใจเธอในตอนนั้น
เธอยกมันขึ้นดื่ม โดยไม่แม้แต่จะถามชื่อของเขา
หลังจากคืนนั้น อัญญากลับไปที่บาร์นั้นอีกครั้ง…และอีกครั้ง บางคืนเธอนั่งเงียบ ๆ ที่มุมเดิม คนเดียวกับแก้วใบเดิม บางคืนเธอเดินขึ้นบันไดไปยังห้องด้านบนกับรัช โดยไม่พูดอะไรสักคำ
ไม่มีคำหวาน ไม่มีคำถาม ไม่มีความผูกพัน
เซ็กซ์ของเขาไม่เหมือนกับผู้ชายคนไหนที่เธอเคยรู้จัก มันไม่อ่อนโยน ไม่มีจูบที่ประโลม ไม่มีสัมผัสที่ปลอบโยน แต่มันทั้งเร่าร้อน ดิบเถื่อนและหม่นหมอง เหมือนเขาเข้าใจดีว่าเธอพังแค่ไหน และเขาก็ไม่รังเกียจตรงนั้น ตรงกันข้าม…เขากลับชอบมัน
ห้องทั้งห้องตกอยู่ใต้แสงไฟสีอำพันสลัว ราวกับเวลาถูกกลืนหายไปกับความร้อนที่คุกรุ่นในอากาศ ผ้าปูเตียงยับย่นใต้ร่างสองร่าง ลมหายใจกระชั้นของพวกเขาประสานกันในจังหวะที่ไม่ต่างจากเสียงหัวใจที่เต้นรัว
อัญญานอนหงายบนเตียง ผิวกายเนียนสะท้อนแสงริบหรี่ ดวงตาเธอพร่าไหวเมื่อรัชคร่อมตัวลงมาช้า ๆ ดวงตาคมเข้มจ้องมองเธอในความเงียบงันนิ่งนาน ก่อนจะโน้มลงมาแนบริมฝีปากกับผิวแก้มเธออย่างเนิบช้า ร้อนแรง และหนักแน่น
เขาไม่รีบร้อน ทุกสัมผัสของเขาชวนให้เธอระทึกอย่างห้ามไม่ได้ ลิ้นร้อนของเขาลากไซ้จากซอกคอซึมซับกลิ่นกายเธอ แล้วจึงค่อย ๆ ไล่ต่ำลงผ่านอกอิ่มที่สั่นสะท้าน ยอดอกแข็งชูชันที่ถูกดูดรุนแรงทำให้อัญญาแอ่นตัวขึ้นแทบจะทันที ความเสียวแล่นริ้วไปทั่วแนวสันหลัง มือของเธอขยุ้มผ้าปูเตียงแน่น ขณะรัชใช้ฝ่ามือกร้านสัมผัสทุกส่วนบนตัวเธอราวกับต้องการจดจำเรือนร่างนี้เอาไว้
เมื่อมือเขาเลื่อนลงต่ำ สะโพกเธอสั่นระริกโดยไม่ต้องมีคำสั่ง อัญญาอ้าเรียวขาออกโดยไม่รู้ตัว เปิดทางให้เขาสัมผัสจุดอ่อนไหวที่ชื้นแฉะอยู่ก่อนแล้วจากแรงปรารถนาที่ก่อตัวมาตั้งแต่แรก นิ้วของเขาลูบผ่านรอยแยกอย่างจงใจ เขากดนิ้วมือสอดให้ลึกและกระตุ้นจังหวะอารมณ์ของเธอให้พุ่งสูงขึ้นเรื่อย ๆ
จนเมื่อเธอพร้อม รัชก็เคลื่อนสะโพกเข้าหาเธอช้า ๆ กดความเป็นชายเข้าไปในร่องเนื้อสาว การสอดใส่ครั้งแรกนั้นลึกและคับแน่น เธอกัดริมฝีปาก กลั้นเสียงที่แทบหลุดจากลำคอ เขาเริ่มขยับในจังหวะที่ไม่รีบร้อน แต่หนักแน่น ราวกับต้องการสื่อว่าเขาจะไม่ปล่อยให้เธอลืมคืนนี้ไปได้เลย
เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องสลับกับเสียงหายใจขาดห้วง รัชเปลี่ยนจังหวะ จากช้าและลึกเป็นเร็วและแรง ทุกครั้งที่เขากระแทกสะโพก อัญญาแอ่นตัวขึ้นรับ ดวงตาเธอปิดแน่น ขณะที่มือของเขาประคองท้ายทอยเธอไว้แน่น
ความเร่าร้อนพุ่งถึงขีดสุดเมื่อเขายกเรียวขาของเธอพาดบ่า จับสะโพกแน่นแล้วเร่งจังหวะหนักหน่วงขึ้น เสียงครางของเธอหลุดลอดริมฝีปากอย่างควบคุมไม่อยู่ ขณะที่เขาขบกรามแน่น ความรู้สึกที่ก่อตัวในกายทั้งสองรุนแรงเกินควบคุม
แรงกระแทกสุดท้ายของเขาปลดปล่อยความปรารถนาร้อนผ่าวพุ่งลึกเข้าไปเต็มแรง ร่างของเธอกระตุกเบา ๆ พร้อมกับความเสียวซ่านแล่นผ่านทุกปลายประสาท ร่างกายของอัญญาอ่อนระทวยใต้เขา ลมหายใจขาดช่วง รัชซบหน้าลงกับลาดไหล่ของเธอ หอบหายใจถี่ และไม่มีถ้อยคำใดเอื้อนเอ่ย
มีเพียงความเงียบที่ห่อหุ้มร่างเปลือยสองร่างเอาไว้ใต้แสงไฟสลัว
อัญญาขยับตัวจะลุกจากเตียง แผ่นหลังเปลือยเปล่าสะท้อนแสงไฟ ร่างกายของเธอยังชื้นเหงื่อ อบอวลไปด้วยไออุ่นจากช่วงเวลาที่เพิ่งผ่านไป แต่ก่อนที่ปลายเท้าจะสัมผัสพื้น เงาของรัชก็โถมเข้ามาแนบชิดจากด้านหลังอย่างเงียบเชียบ
ฝ่ามือใหญ่สอดเข้าที่เอวเปลือยเปล่าของเธอ แล้วรั้งกลับเข้าหาในจังหวะเดียวกับที่เขาทาบริมฝีปากลงบนแผ่นหลัง ลมหายใจร้อนเป่ารดผิวเนียนจนเธอสะดุ้งเล็กน้อย
เขากดร่างเธอลงกับเตียงช้า ๆ ให้เธออยู่ในท่าคุกเข่าพร้อมฝ่ามือยันผ้าปู ความแนบแน่นจากแผ่นอกของเขาที่เบียดกับหลังเปลือยของเธอทำให้ทุกการขยับราวกับมีเปลวไฟไหลผ่านผิว
สะโพกของรัชแนบชิดเข้ามา ร้อนผ่าวจนสัมผัสได้แม้ยังไม่มีการสอดใส่ ฝ่ามือข้างหนึ่งจับยึดสะโพกของเธอไว้มั่น ขณะที่อีกข้างลากไล้ขึ้นไปตามแนวสันหลัง แล้วกอบกุมหน้าอกของเธออย่างแนบแน่น
ไม่มีคำพูด ไม่มีเสียงนอกจากลมหายใจและเตียงที่เริ่มสั่นสะเทือนตามแรงกระแทกที่ถาโถมเข้ามาจากด้านหลัง
เขาสอดแก่นกายเข้าไปในร่องสวาทในจังหวะเดียว ลึกจนเธอเผลอแอ่นร่างรับโดยไม่ทันตั้งใจ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อเริ่มก้องอยู่ภายในห้องพร้อมกับจังหวะที่เร็วขึ้น หนักขึ้น แต่ยังคงรักษาความลึกที่ลากเธอให้จมหายไปกับความเร่าร้อนของเขา
ปลายนิ้วรัชลูบไล้ผ่านหน้าท้องของอัญญา แล้วสอดลงต่ำ คลึงจุดไวสัมผัสพร้อมกับแรงกระแทกจากด้านหลัง ทำให้ร่างกายของเธอสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมได้
เธอครางต่ำในลำคอ ศีรษะซบลงกับหมอน ขณะที่สะโพกยังคงถูกจับตรึงให้รองรับทุกแรงกระแทกของเขาอย่างไม่ขาดช่วง
เหงื่อผุดขึ้นบนแผ่นหลัง ทั้งคู่หลอมรวมเป็นเงาสองเงาที่เต้นไหวอยู่ใต้แสงไฟในห้องที่เงียบงัน แต่เร่าร้อนยิ่งกว่ากองไฟ
จังหวะท้าย ๆ รัชโน้มตัวลงแนบหลังเธออีกครั้ง มือโอบรัดรอบหน้าท้องเธอแน่น ราวกับจะย้ำให้เธอรู้ว่าไม่มีทางหนีไปไหนได้อีกแล้ว
แรงสุดท้ายกระแทกลึกจนเธอแทบลืมหายใจ ร่างสั่นไหวขณะความร้อนในกายถูกปลดปล่อยออกมา พร้อมกับเสียงหอบหนักที่ดังชิดต้นคอเธอ
ไม่มีใครพูดอะไร…มีเพียงอ้อมแขนหนาที่โอบกอดจากด้านหลัง และร่างที่ยังไม่ยอมผละออกแม้ทุกอย่างจะสงบลงแล้ว
ในความเงียบ อุณหภูมิของอารมณ์ยังคงค้างอยู่ในอากาศ ไม่ต่างจากแรงเต้นของหัวใจที่ยังไม่ยอมชะลอลงเลยแม้แต่นิดเดียว
*****
คืนหนึ่ง หลังจากที่เขาผละจากร่างของเธอ อัญญาหันไปถามเขาในความเงียบ เสียงเธอเบาราวกระซิบ “คุณเคยรักใครบ้างไหม”
รัชจุดบุหรี่ สูดควันเข้าปอดอย่างเนิบช้า ก่อนเปล่งคำตอบออกมา “ความรักน่ะเหรอ…มันก็เหมือนยาขมที่เคลือบน้ำตาลไว้นั่นแหละ”
อัญญานิ่งฟัง ไม่มีคำใดหลุดออกจากปากเธอ คำตอบนั้นควรจะทำให้เธอรู้สึกเศร้า แต่แปลก…มันกลับทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเข้าใจเธอ เข้าใจในแบบที่ไม่มีใครเคยเข้าใจ
จากวันนั้น ความสัมพันธ์ของเธอกับรัชไม่ได้หยุดอยู่แค่บนเตียง เขายื่นบางอย่างให้เธอลอง ยาเม็ดเล็ก ๆ สีซีดจาง
“มันช่วยให้ลืมสิ่งที่ไม่อยากจำ” เขาว่า
เธอรับมันมาโดยไม่ถามต่อ เพราะในใจเธอ ไม่มีอะไรเหลือให้อยากจำอีกแล้ว
อัญญาเริ่มห่างห้องเรียนมากขึ้น เริ่มหลับกลางวัน ตื่นกลางคืน เริ่มรู้สึกว่าความจริงของชีวิตนั้นไม่ได้อยู่ในรั้วมหาวิทยาลัยหรือห้องพักแคบ ๆ แต่มันอยู่ในบาร์สลัว ๆ แห่งนี้ ท่ามกลางเสียงเพลงเบา ๆ แก้วเบียร์ขม ๆ และชายคนหนึ่งที่ไม่เคยตัดสินเธอ
รัชไม่เคยพูดว่ารักหรือคิดถึง
ในทางกลับกัน เขาบอกว่าเธอสวย สวยในแบบที่ “ใครก็ตามที่ไม่เคยเจ็บปวด…ไม่มีวันเข้าใจ”
แต่ในเงามืดของบาร์นั้น เธอไม่เคยรู้เลยว่า รัช…ไม่เคยมองเธอเป็นมนุษย์ เขามองเธอเป็นของที่ชำรุด เป็นสิ่งมีชีวิตที่แตกร้าวแต่ยังเดินได้ และนั่นคือสิ่งที่เขาชื่นชอบที่สุด
เขาไม่ต้องรับผิดชอบความรู้สึกของเธอ ไม่ต้องสัญญา ไม่ต้องปลอบ เขาแค่ยืนอยู่ตรงนั้น…และปล่อยให้เธอจมลงเรื่อย ๆ
และเธอก็ยินยอม อย่างเงียบงัน และเต็มใจ…โดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ
