เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
ผู้แต่ง
กุชุก พิรันซ์
เรื่องย่อ
ในโลกที่ความรักและความเจ็บปวดมักเดินเคียงข้างกัน อัญญา หญิงสาวที่เคยเชื่อในความรักอย่างหมดหัวใจ จนกระทั่งถูกหักหลังและทำร้ายจนจิตใจแหลกสลาย เธอจึงตัดสินใจเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ไม่เพียงแต่เป็นเรื่องของรูปลักษณ์ภายนอก แต่คือการปฏิวัติภายในจิตใจ จากหญิงสาวขี้อาย สู่ผู้หญิงที่แข็งแกร่ง เย็นชา และเต็มไปด้วยไฟแค้น
เมื่ออัญญากลับมาที่มหาวิทยาลัยด้วยใบหน้าที่สวยงามราวกับเทพี เธอไม่ใช่อัญญาคนเดิมอีกต่อไป เธอปฏิเสธความอ่อนแอ เลือกเดินบนเส้นทางที่เต็มไปด้วยความสัมพันธ์ชั่วคราว และการแก้แค้นต่อผู้ที่เคยทำร้ายเธอ แต่ในความมืดมิดนั้น ยังมีคำถามหนึ่งที่คอยหลอกหลอนเธอ เธอกำลังทำเพื่อพิสูจน์ตัวเอง หรือเพื่อหลีกหนีจากความเจ็บปวดที่ยังคงฝังลึกในใจ
เธอสะดุ้งตื่นขึ้นกลางดึก
แผ่นหลังชื้นเหงื่อ ผ้าปูเตียงยับยู่ยี่และเปียกเป็นดวง ๆ เสียงเครื่องปรับอากาศดังครางอย่างเอื่อยเฉื่อย แต่ในอกของเธอ...กลับร้อนราวกับมีไฟลุกเงียบ ๆ อยู่ข้างในร้อนจนหายใจแทบไม่ทัน
อัญญายันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง เตียงในห้องของรัช ห้องที่ไร้หน้าต่าง อับทึบ แสงไฟสีส้มสลัวส่องอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ผนังทาสีเข้มจนดูดกลืนทุกสิ่ง
กลิ่นบุหรี่และเหงื่อจาง ๆ ฝังแน่นอยู่ในหมอนและผ้าห่ม เธอเคยสะอิดสะเอียน…แต่ตอนนี้เธอแค่เฉยชา หรือไม่เธอก็หมดความรู้สึกไปแล้วจริง ๆ
เธอลูบรอยช้ำบาง ๆ บนท่อนแขน รอยนิ้วที่ฝังไว้จากเมื่อคืน รอยที่เขาทำพลางกระซิบว่า “เธอชอบแบบนี้นี่นา”
เธอหัวเราะ แล้วตอบว่า “ใช่”
ทั้งที่ใจจริง...เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ว่ายังจำความหมายของคำว่าชอบได้อยู่หรือเปล่า
อัญญาเดินไปหยุดหน้ากระจก ผู้หญิงในนั้นจ้องกลับมา ดวงตาคล้ำลึก ผมยุ่งเหยิง ริมฝีปากแห้งแตกและบวมช้ำจากจูบที่เกินกว่าจะเรียกว่ารุนแรง
นั่นคือเธอหรือ คนที่เคยก้มหน้าเดินหลบผู้คนในมหาวิทยาลัย คนที่เคยร้องไห้แทบขาดใจเพียงเพราะคำว่าเลิกกัน คนที่เคยอยากตาย แต่ไม่กล้าพอจะทำ
เธอเอียงหน้าเล็กน้อย กระซิบเบา ๆ กับเงาในกระจก “อัญญา...เธอยังอยู่ไหม”
ไม่มีเสียงตอบกลับ มีเพียงความเงียบ
เมื่อคืนการันต์โทรมา เธอไม่รับสาย เขาทิ้งข้อความเสียงไว้สั้น ๆ ว่า “อัญญา…เธอหายไปไหน ฉันแค่อยากรู้ว่าเธอสบายดีไหม…”
เธอลบทิ้งก่อนจะฟังจบ
รัชนอนอยู่ด้านหลังเธอบนเตียง เปลือยเปล่าเหมือนทุกคืน เขาไม่เคยขอให้เธอรัก นั่นอาจเป็นสิ่งเดียวที่เขาไม่เคยเรียกร้อง
แต่เธอเริ่มรู้สึกว่าเขากำลังยึดครองเป็นเจ้าของเธอ ไม่ใช่ด้วยคำสัญญา…แต่ด้วยเงื่อนไขเงียบ ๆ ที่โหดร้ายกว่าใคร
บางคืน เธอลองบอกว่า “เจ็บ” เขาจะมองเธอด้วยดวงตานิ่งสนิท แล้วพูดเพียงว่า “ไม่เป็นไร เดี๋ยวเธอก็ชิน”
และมันก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ เธอเริ่มชินกับความเจ็บ เริ่มชินกับการยอมโดยไม่ต้องถามว่าทำไม
คืนนั้น รัชยื่นยาเม็ดหนึ่งให้เธอ อัญญารับมันไว้เหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอแอบซ่อนไว้ใต้ลิ้น รอจนเขาหันหลังแล้วเดินเข้าห้องน้ำ เธอคายเม็ดยานั้นลงในชักโครก มองมันลอยวนช้า ๆ ในโถ ก่อนจะกดชักโครกลง
เสียงน้ำหมุนวนกลบกลืนเม็ดยานั้นหายไป พร้อมกับบางสิ่งบางอย่างในตัวเธอ
ตัวตน
ความกลัว
หรืออาจเป็นแค่เศษเสี้ยวของความผูกพันที่ไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไรดี
วันรุ่งขึ้น อัญญากลับมาที่ห้องพักของตัวเอง…ครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์
ห้องยังเหมือนเดิม ผ้าม่านสีดำปลิวเบา ๆ ตามแรงลมจากหน้าต่าง โต๊ะหนังสือวางกองเลกเชอร์ที่เธอเคยตั้งใจจด ตุ๊กตาหมีเก่า ๆ จากสมัยมัธยมต้นยังนอนตะแคงอยู่ข้างหมอน
แต่ทุกอย่าง...กลับดูเหมือนเป็นของใครอีกคน เหมือนห้องของคนแปลกหน้าที่เธอเคยรู้จัก
เธอล้มตัวลงบนเตียง ไม่มีเสียงสะอื้น มีเพียงความเงียบ...เงียบเหมือนท้องฟ้าก่อนพายุ
และแล้ว…น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างเงียบงัน
ครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่เธอร้องไห้เพื่อตัวเอง ไม่ใช่เพราะผู้ชายคนไหน ไม่ใช่เพราะอดีต ไม่ใช่เพราะการถูกทรยศหักหลัง
แต่เพราะเธอไม่รู้แล้วจริง ๆ ว่า…
ตัวเองคือใคร