เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแดดอ่อนของยามเช้าค่อย ๆ เล็ดลอดผ่านขอบม่านสาดเข้ามาในห้องที่ยังตกอยู่ในความมืดและเงียบงัน
อัญญานั่งนิ่งอยู่ข้างเตียง บนพื้นที่เย็นเฉียบและไร้ชีวิต เธอยังอยู่ในชุดเดิมจากเมื่อคืน เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวยับย่น กับกางเกงขาสั้นที่ตอนนี้ดูไม่ต่างอะไรจากเศษผ้า ผมเผ้าไร้การจัดทรง ใบหน้าเปลือยเปล่าไร้เครื่องสำอางเผยให้เห็นร่องรอยเหนื่อยล้า และดวงตาเหม่อลอยที่จ้องไปยังผนังราวกับไม่ได้มองอะไรเลย
ในมือเธอ โทรศัพท์สั่นเบา ๆ ด้วยแรงสั่นสะเทือนที่แผ่วแต่ชัดเจน
“ผมคิดถึงอัญญา เมื่อคืนมันมีความหมายกับผมมากนะ ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหม”
ข้อความจากธามปรากฏขึ้นบนหน้าจอ อัญญาเพียงมองมันนิ่ง ๆ ไม่กี่วินาที ก่อนนิ้วเรียวจะเลื่อนลงลบข้อความนั้นอย่างไร้เยื่อใย แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนเตียง เหมือนมันเป็นเพียงของที่ไม่จำเป็นอีกต่อไป
เธอลุกขึ้นยืน เดินไปเปิดม่านอย่างช้า ๆ แสงแดดสาดกระทบใบหน้าพอดีกับที่เงาสะท้อนของตัวเองปรากฏบนกระจกตรงหน้า
หญิงสาวในกระจกคนนั้น งามสง่า เยือกเย็น และว่างเปล่า
อัญญายกมือแตะกระจกแผ่วเบา ปลายนิ้วสัมผัสกับความเย็นเฉียบของผิวกระจก ขณะเสียงแผ่วเบาดังขึ้นจากลำคอของเธอเอง
“เธอตายไปแล้ว...จำไม่ได้เหรอ”
*****
ณ อีกฟากของเมือง
การันต์นั่งอยู่ในรถหรูที่จอดอยู่ริมถนน แววตาเหนื่อยล้า ใต้ตาคล้ำคล้ายคนที่ไม่ได้หลับมาเป็นคืน ๆ เขาจ้องหน้าจอโทรศัพท์ที่เปิดแอคเคานต์โซเชียลมีเดียปลอม บัญชีที่เขาใช้เฝ้าติดตามเธออย่างเงียบงันมาหลายเดือน
ภาพล่าสุดคือเธอในงานเลี้ยง รายล้อมด้วยหนุ่ม ๆ ที่ดูจะสนใจเธออย่างโจ่งแจ้ง รอยยิ้มของพวกเขาอบอุ่น สดใส แต่ใบหน้าของเธอกลับไม่มีแม้แต่แววตาแห่งความสุข
เธอยิ้ม...แต่นั่นไม่ใช่รอยยิ้มที่เขาจำได้
มันคือรอยยิ้มที่แสนเย็นชา บางเฉียบราวกับหน้ากาก
เขาวางโทรศัพท์ลง หลับตา สูดลมหายใจเข้าลึก
“อัญญา ฉันอยากคุยกับเธอ...เหลือเกิน”
*****
วันนั้น ฟ้าครึ้ม ฝนกระหน่ำอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย กลืนเมืองทั้งเมืองเข้าสู่ความเปียกปอน
การันต์ยืนอยู่หน้าคณะ มองเห็นไม่ชัดเพราะละอองฝนที่ปลิวเข้าหน้า
อัญญาเดินออกมาพอดีในจังหวะที่เขาเกือบจะถอดใจ เธอกางร่มสีดำเรียบ เดินฝ่าฝนออกมาอย่างสงบนิ่ง ผมเปียกแนบใบหน้า รอยน้ำฝนไหลลงตามกรอบแก้มราวกับหยดน้ำตา
“อัญญา!” เขาเรียกเสียงดัง
เธอหยุดฝีเท้า แต่ไม่หันกลับมา
เขาวิ่งฝ่าสายฝนไปจนหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
“เรากลับมาคุยกันได้ไหม ผมขอแค่ไม่กี่นาที...” เสียงของเขาสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเพราะหนาวหรือเพราะความรู้สึกข้างใน
“ฉันไม่มีอะไรจะคุย” น้ำเสียงของเธอราบเรียบ เย็นเฉียบจนฝนยังดูอบอุ่นกว่า
“แต่ฉันมี ฉัน…คิดถึงเธอ”
“อย่าเอาคำว่าคิดถึงมาใช้กับฉันเลย การันต์” ดวงตาของเธอแน่นิ่ง “ฉันไม่ใช่ผู้หญิงคนที่นายเคยรักอีกแล้ว และฉันจะไม่มีวันให้นายมาทำฉันเจ็บอีกเป็นครั้งที่สอง”
“ฉันเองก็เจ็บเหมือนกัน อัญญา...” เขากลั้นใจพูดออกไป เสียงเบาจนแทบแทรกเสียงฝน
เธอยิ้ม ยิ้มแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต เป็นรอยยิ้มที่ทั้งเยาะเย้ย และเจ็บปวดในคราเดียว
“คงเจ็บไม่เท่าฉันหรอก...วันที่ฉันเจ็บที่สุดคือวันที่นายเดินจากฉันไป”
เขาอ้าปากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอตัดบทด้วยคำพูดที่เด็ดขาด
“ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว” เธอพยักหน้าเบา ๆ “และฉันก็โตพอจะรู้ว่า...ไม่มีใครรักฉันได้อีก นอกจากตัวฉันเอง”
อัญญาถอยหลังหนึ่งก้าว ร่มของเธอกระทบกับร่มของเขาเบา ๆ เสียงนั้นแผ่ว แต่ดังก้องในอกเขา
“และนาย...ไม่ใช่คนที่ฉันจะยอมให้เข้ามาใกล้ฉันอีกแล้ว”
การันต์ยืนนิ่ง มองเธอเดินลับหายไปในม่านฝนที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
ในวินาทีนั้น เขารู้แล้ว...
อัญญายังอยู่
แต่อัญญาคนเดิม ที่เคยหัวเราะง่าย ใสซื่อ และเชื่อในความรักอย่างหมดหัวใจ...ได้ตายไปแล้วตั้งแต่วันที่เขาทำเธอร้องไห้เจียนขาดใจ แล้วไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง
