เรื่องราวของความเจ็บปวด การเติบโต และการค้นหาตัวตนอีกครั้ง ในโลกที่ความรักอาจเป็นทั้งยาพิษและยาถอน แต่สำหรับเธอ คำตอบสุดท้ายอาจไม่ใช่การให้อภัย...แต่เป็นการเลือกที่จะเป็นอิสระจากทุกสิ่ง
รัก,ดราม่า,อาชญากรรม,ระทึกขวัญ,ชาย-หญิง,นักศึกษา,มหาวิทยาลัย,รักวัยรุ่น,ดราม่า,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ห้องเช่าเล็ก ๆ ในอะพาร์ตเมนต์เงียบสงบย่านหลังมหาวิทยาลัยยังคงอบอวลด้วยกลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ เหมือนความทรงจำบางอย่างที่ยังไม่ยอมเลือนหาย ผ้าม่านสีดำสนิทปิดทึบราวกับไม่ปรารถนาให้แสงอาทิตย์ยามเย็นลอดผ่านเข้ามาแตะต้องหัวใจใครคนหนึ่งที่เหนื่อยล้าเกินกว่าจะเปิดรับอะไรอีก
อัญญายืนอยู่หน้ากระจกเงาใหญ่ริมผนัง สายตานิ่งเฉยจ้องมองเงาสะท้อนของตนเองราวกับกำลังพิจารณาใครคนหนึ่งที่เธอไม่รู้จัก เธอเอื้อมมือถอดต่างหูออกอย่างช้า ๆ สะบัดเส้นผมที่ม้วนลอนลวก ๆ เมื่อเช้าให้พ้นไหล่ กลิ่นสเปรย์ฉีดผมจาง ๆ ยังเกาะติดปลายผมเหมือนเครื่องเตือนใจว่าเธอเคยพยายามดูดีเพื่อใครสักคน
ดวงตาของอัญญาไม่หม่นหมองอย่างเมื่อก่อน แต่ก็ไม่ได้สว่างสดใสเช่นกัน มันเต็มไปด้วยเงา เงาที่ซ่อนความปวดร้าว ความเย้ยหยัน และบางอย่างที่ยากจะถอดรหัสได้ว่าคือความรู้สึกจริง หรือเพียงเปลือกนอกที่สวมทับเอาไว้
มือเรียวยื่นไปหยิบลิปสติกแท่งเล็กจากกล่องเครื่องสำอาง สีแดงเลือดเข้มดูเหมือนอาวุธมากกว่าเครื่องประดับ เธอค่อย ๆ แตะมันลงบนริมฝีปากเหมือนนักรบสาวที่กำลังสวมเกราะก่อนออกไปรบ
รบกับอะไรน่ะหรือ
...กับความรู้สึกของตัวเอง ที่เธอพยายามฆ่ามันให้ตายทุกคืน ทับถมมันไว้ใต้รอยจูบและเสียงคราง
โทรศัพท์แจ้งเตือนข้อความดังขึ้นกลางความเงียบ
“อัญญาใช่ไหมครับ ผมชื่อธาม เรียนเศรษฐศาสตร์ปีสาม เราเคยเจอกันหลายครั้งแล้ว ผมเลยอยากชวนไปกินอะไรด้วยกันน่ะครับ”
ข้อความจากชายคนหนึ่งที่เธอจำหน้าได้เลือนราง เขาไม่ใช่คนดัง ไม่ใช่คนที่ใครพูดถึง แต่ก็หล่อพอจะทำให้หญิงสาวบางคนเหลียวมองเมื่อเดินผ่าน สีหน้าของเขาในความทรงจำดูสุภาพ ไม่โอ้อวด หรือหยาบคาย
อัญญาพิมพ์ตอบตกลงหลังจากหยุดคิดไปไม่ถึงนาที
ร้านอาหารกึ่งร้านเหล้าไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยคลอด้วยเสียงเพลงเบา ๆ แสงไฟสลัวสาดเงาลงบนโต๊ะไม้สีเข้ม ธามพาเธอมานั่งในมุมลึก เงียบสงบพอจะได้ยินเสียงหัวใจตัวเองหากตั้งใจฟัง
อัญญาแทบไม่พูดอะไรตลอดมื้อเย็น ปล่อยให้ธามเล่าเรื่องราวของเขาอย่างกระตือรือร้นเหมือนเด็กหนุ่มที่อยากให้ใครสักคนรู้จักตัวตน
เขาบอกว่าชอบดูหนัง A24 ชอบงานอาร์ตยุโรปคลาสสิค ชอบกาแฟดำไม่ใส่น้ำตาลเพราะรสขมทำให้รู้สึกว่าคือของจริง
เขาหัวเราะเบา ๆ ตอนพูดประโยคนั้น รอยยิ้มของเขาอบอุ่นและจริงใจเกินกว่าที่เธอจะรับไหว
“แล้วอัญญาล่ะ...ชอบอะไร”
อัญญายกแก้วเหล้าขึ้นจิบ กลิ่นแอลกอฮอล์เข้มแตะจมูกก่อนสัมผัสลิ้น เธอวางแก้วลง แล้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบ
“ฉันชอบความเงียบ ชอบจูบที่ไม่ต้องผูกมัด และชอบเซ็กซ์ที่จบแล้วไม่ต้องคุยกันอีก”
ธามนิ่งไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มของเขาหายไปชั่วขณะ
“อัญญา…พูดจริงเหรอ”
อัญญายิ้ม มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อยอย่างเยาะเย้ย ทั้งต่อตัวเองและเขา
“คืนนี้นายว่างใช่ไหมล่ะ”
*****
เสียงลมหายใจของเขาหนักขึ้นเมื่อเธอดึงเขาเข้ามาจูบในห้องพักอันเงียบงัน เสื้อผ้าค่อย ๆ หลุดออกจากร่างกายราวกับเป็นเพียงเปลือกที่ไร้ความหมาย อุณหภูมิในห้องอุ่นขึ้นจากแรงสัมผัส แต่มันคือไอร้อนของร่างกาย ไม่ใช่ของหัวใจ
ธามลูบไล้เธออย่างแผ่วเบา ด้วยความหลงใหลและอ่อนโยน ขณะที่อัญญานอนนิ่ง ดวงตาหลับพริ้มเหมือนต้องการหนีจากปัจจุบันไปยังที่ไกลแสนไกล ไม่มีแม้เศษเสี้ยวของความรู้สึกใดที่ไหลผ่านหัวใจเธอเลยแม้แต่นิด
แผ่นหลังของอัญญาถูกกดแนบกับเตียง ผ้าปูสีเข้มยับยู่ยี่ใต้ร่างเปลือยเปล่าของเธอ ร่องรอยสีแดงจากปลายนิ้วหยาบของธามประดับอยู่บนผิวขาวลออ เขาไม่อ่อนโยนอีกต่อไป ไม่มีการประคบประหงม ไม่มีการรอให้เธอทันตั้งตัว เขาพาอัญญาจมลึกลงไปในห้วงของความปรารถนาด้วยการสอดท่อนเนื้อเข้าไปในกลีบรักของเธอจนสุด กระแทกกระทั้นด้วยจังหวะรุนแรงโดยไม่เปิดทางให้เธอพักหายใจ
เสียงเนื้อกระทบเนื้อก้องสะท้อนในห้องแคบ ๆ ทุกการเคลื่อนไหวของธามเหมือนคลื่นกระแทกโขดหิน เป็นจังหวะมั่นคง หนักหน่วง ไร้ความลังเล สะโพกแกร่งขับแรงเข้าหาอย่างไม่ลดละ สลับเร็วและช้าเหมือนจงใจลากเธอขึ้นไปบนยอดคลื่น แล้วผลักให้ตกลงมาอย่างรุนแรง
กล้ามแขนที่เต็มไปด้วยเส้นเลือดปูดแน่นขึงตึงอยู่ข้างตัวอัญญา นิ้วมือเขากดสะโพกเธอไว้แน่นราวกับจะสลักความเป็นเจ้าของลงไปในกระดูก มือหนึ่งไล่ลูบต่ำลงมาจนถึงต้นขาด้านใน ลากปลายนิ้วไปตามร่องเปียกชื้นราวกับหยอกเย้า ก่อนจะบดจูบลงที่เนินอกเธออย่างกระหาย
ร่างของเธอแอ่นโค้งรับจังหวะทุกครั้งที่เขากระแทกเข้าไป มันไม่ใช่เพียงการเคลื่อนไหวซ้ำ ๆ แต่คือจังหวะที่สะท้อนความเร่าร้อนซ่อนลึกที่ไม่มีคำใดอธิบายได้
เขาเปลี่ยนท่าอย่างไร้ความลังเล พลิกเธอขึ้นคร่อมเหนือร่างเขาโดยไม่หยุดการเคลื่อนไหว มือใหญ่ประคองสะโพกเธอไว้ บังคับจังหวะให้เธอขยับรับแรงกระแทกจากด้านล่าง เธอสั่นสะท้านทุกครั้งที่เขาแอ่นสะโพกสวนกลับขึ้นไป คับแน่น ลึก และหนักหน่วงจนเธอรู้สึกเหมือนจิตวิญญาณหลุดออกจากร่างชั่วครู่
เหงื่อซึมไหลลงตามใบหน้าของอัญญา หยดลงกลางอกเปลือยของเธอ เขาเลื่อนตัวขึ้น ลากลิ้นไล้เก็บรอยนั้นด้วยแรงดูดแนบแน่น เหมือนจะกลืนความรู้สึกทุกอย่างที่เธอมีให้หายเข้าไปในอกของเขา
ไม่ช้าร่างของทั้งสองกระตุกไหวพร้อมกันในจังหวะที่ความเสียวซ่านพุ่งขึ้นถึงขีดสุด ธามกดสะโพกเข้าไปจนสุด แช่ค้างอยู่อย่างนั้น ราวกับต้องการให้เธอจำความรู้สึกนี้ได้แม้จะลืมทุกอย่างกระทั่งชื่อของเขา มือชายหนุ่มประสานเข้ากับมือของเธอ นิ้วสอดกันแน่นราวกับจะเชื่อมจิตใจเข้าไว้ด้วยกันในวินาทีนั้น
อัญญาทรุดลงบนแผ่นอกของเขา ร่างยังสั่นไหวจากแรงอารมณ์ที่ไม่ยอมหยุดแม้จะผ่านจุดสิ้นสุดไปแล้ว ธามโอบกอดเธอแน่น ซุกใบหน้าเข้ากับเรือนผมที่ชื้นเหงื่อ
ลมหายใจยังไม่ทันสงบเมื่อเขากระซิบ “อัญญา…ผมอยากตื่นมาเห็นคุณทุกวันเลย ผมรู้สึกว่าเราน่าจะไปกันได้…”
อัญญาพลิกตัวมาสบตาเขาในความมืด ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยเบา ๆ แต่เฉียบขาดเหมือนใบมีด
“คืนนี้ฉันแค่เหงา แค่อยากได้คู่นอน ไม่ใช่คนรัก”
เธอลุกขึ้น เดินไปหยิบผ้าขนหนูมาพันรอบตัว เปิดประตูห้องน้ำออกโดยไม่หันกลับไปมอง
“ขอบคุณที่มา และขอให้โชคดีกับผู้หญิงคนต่อไป”
เสียงประตูปิดลงอย่างนุ่มนวล แต่เย็นชา
หัวใจของธามยังคงวางอยู่บนเตียง เย็นเฉียบและเปล่าเปลี่ยว เหมือนเศษขยะทางอารมณ์อีกชิ้นที่เธอไม่แม้แต่จะมองกลับมา
อัญญาเดินกลับมายืนหน้ากระจกอีกครั้ง เธอเอื้อมมือแตะริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ แล้วยิ้มเยาะให้กับอีกตัวตนในเงาสะท้อน
“คืนนี้เธออิ่มเอมสมใจ แต่ฉันยังไม่”
