จากอนาคตแสนไกลย้อนคืนเป็นโลกใบใหม่ ดินแดนที่ความจริงสูญหายและสิ่งลี้ลับหวนคืน บาร์ตัน แบล็คฮาร์ท เด็กชายอายุเพียงสิบเอ็ดพลันต้องเรียนรู้โลกใหม่เพื่อเอาชีวิตรอด
แฟนตาซี,ไซไฟ,พารานอมอล,ผจญภัย,แฟนตาซี,ผจญภัย,พล็อตสร้างกระแส,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
Astral Break มิติมนตรา ราชาสีดำ
จากอนาคตแสนไกลย้อนคืนเป็นโลกใบใหม่ ดินแดนที่ความจริงสูญหายและสิ่งลี้ลับหวนคืน บาร์ตัน แบล็คฮาร์ท เด็กชายอายุเพียงสิบเอ็ดพลันต้องเรียนรู้โลกใหม่เพื่อเอาชีวิตรอด
“พวกมันหิว พวกมันกระหาย ความสิ้นหวังของมนุษย์คืออาหารที่มันปรารถนาเจียนตาย และเมื่อมันเสพสมจนพอใจ... มันก็ทำให้ความฝันอันโหดร้ายหลั่งเลือดออกมาเป็นความจริง” - ทหารโดมิเนี่ยน, กล่าวถึงพาเรลในแดนมืด
นิยายแนวผจญภัย - ไซไฟ ผสมแฟนตาซี (และสตีมพังค์)
“อึก…!”
หลังผ่านเข้ามาในรอยแยกมิติ โลกทั้งใบก็เปลี่ยนแปลงไปฉับพลัน
“อ้าก---!!!”
ความเจ็บปวดทิ่มแทงเข้ามาในศีรษะราวกับเข็มนับพัน
‘(…..)’
เสียงนับล้านบางอย่างที่ไม่อาจเข้าใจได้หลั่งไหลเข้ามาในหัว
มือสั่นไหว ตัวโก่ง ตาเหลือก ประจุไฟฟ้าภายในกระสวยส่องประกายวาบ ระบบเอไอร้องเตือนพร้อมเป็นแสงสีแดง ทว่าบาร์ตันที่กำลังปวดหัวแสนสาหัสนั้นไม่อาจจับใจความใดๆได้
และชั่วพริบตา เด็กชายขนลุกซู่ เย็นเยียบไปถึงกระดูก สัมผัสของสายรัดนิรภัยและผนังเบาะนวมหายวับไปในพริบตา กระสวยฉุกเฉินหายไปจากตรงหน้า พลันร่างของเขาก็วูบเข้ามาในห้วงมิติบางอย่างที่แสนประหวาด
ราวกับห้วงอวกาศ… ทว่าไม่ใช่สีดำ มันคือห้วงอวกาศสีขาว และแสงดาวที่กลายเป็นสีดำ ราวกับภาพสะท้อนของสิ่งที่เขาเคยรู้จัก
ทว่าตรงกันข้าม
โมโนโครม ไร้สีสัน ไร้ชีวิตและจิตวิญญาณ เสียงมากมายที่เขาได้ยินก่อนหน้าเองเริ่มชัดขึ้นและชัดขึ้น
‘อสรพิษชั่วช้า! คืบคลานเขมือบเวลา!’
‘ตัวคัดลอก! ของตัวคัดลอก! ของตัวคัดลอก!’
‘กระจกแตกสลาย! กำแพงพังทลายและความจริงจะปรากฏ!’
‘ย้อนคำกล่าวของเราแล้วแกจะพบจุดจบ!’
ราวกับสติกำลังแตกสลาย กรีดร้องทว่าไร้ซึ่งเสียงที่ดังออกมา มีเพียงแค่วาจานับล้านที่ทิ่มแทงเข้ามาไม่สิ้นสุด
‘(เปลี่ยนรูปแบบ-- การสื่อสาร)’
ทันใดนั้น เสียงที่แตกต่างก็ปรากฏ
‘(มนุษย์)’
วี้ดดดดดดดด----!!!
และราวกับคลื่นวิทยุในหมู่เสียงกระซิบนับล้าน มันแทรกซ้อน แปลกแยก ก้องดังเข้ามา กลบเสียงกระซิบของพวกภูติผีไปจนหมด
<ค้นพบ/ทำลาย/เปลี่ยนแปลง>
<ปรับรูปแบบการสื่อสารให้เข้ากับสปีซีส์เป้าหมาย… สำเร็จ>
<ประเภทเอนทิตี้: มนุษย์>
<เชื่อมต่อ>
“อ๊--!?”
บาร์ตันพยายามร้ำร้อง ทว่าเสียงของตัวเองไม่ดังออกมา และราวกับมีบางอย่างแทรกมาจากห้วงอวกาศสีขาว มันราวกับวังวนน้ำของมหาสมุทรสีฟ้าไพลิน ก่อตัวเป็นสายธาร หมุนวนเป็นเกลียวคลื่น แล้วหลั่งไหลเข้ามาจากรอบทิศทาง ก่อนจะพุ่งเข้ามาทิ่มแทงหน้าผากและส่วนต่างๆของร่างกาย
<การเชื่อมต่อระหว่างเอนทิตี้… ล้มเหลว>
<ความเข้ากันได้… สิบเปอร์เซ็น>
<เริ่มต้นใหม่>
ทุกอย่างหยุดลง ทว่าครู่ต่อมาความเจ็บปวดนั้นก็เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง บาร์ตันรู้สึกเจ็บปวดแสนสาหัส ทว่าร้ำร้องเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงดังออกมา
<การเชื่อมต่อระหว่างเอนทิตี้… ล้มเหลว>
<ความเข้ากันได้… สามสิบเปอร์เซ็น>
<เริ่มต้นใหม่>
<การเชื่อมต่อระหว่างเอนทิตี้… ล้มเหลว>
<ความเข้ากันได้… สามสิบเจ็ดเปอร์เซ็น>
<เริ่มต้นใหม่>
<การเชื่อมต่อระหว่างเอนทิตี้… ล้มเหลว>
<ความเข้ากันได้… สี่สิบเปอร์เซ็น>
<เริ่มต้นใหม่>
ราวกับนรกที่วนเวียนไปมา ซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่มีวันหยุด ความเจ็บปวดแสนทุกข์ทนนั้นวนกลับมาซ้ำแล้วซ้ำอีก สติของเด็กชายแทบขาดผึง
ทว่าเด็กชายก็ยังประคองสติตัวเองเอาไว้ได้
สงบสติอารมณ์… บาร์ตัน
นิ่งเข้าไว้…
นิ่งเข้าไว้…
เด็กชายพยายามประคองจิตที่เริ่มแตกสลายทุกครั้งที่บางสิ่งพยายามแทรกเข้ามา ร่างที่สั่นไหวอยู่ตลอดนั้นหยุดลง แม้ความเจ็บปวดจะยังอยู่ ทว่าบาร์ตันเพียงแค่อยู่ตรงนั้น เรียนรู้ที่จะเฝ้ามองความรู้สึกและปล่อยให้ความเจ็บปวดมันผ่านไป
นิ่งขึ้น และนิ่งขึ้น จิตของเขาพลันปรากฏอยู่ในจุดที่ไม่สั่นไหว ราวกับผิวน้ำที่ไร้คลื่น เด็กชายก็มองเห็นบางสิ่งใต้ผิวน้ำนั้นได้ชัดขึ้น และฟังเสียงบางอย่างได้ชัดยิ่งกว่า
เสียงที่พยายามตะโกนหาเขามาโดยตลอด
เหล่าเสียงที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดทั้งชีวิต
เสียงที่ไม่เคยทำให้เขาผิดหวังเลยแม้แต่ครั้งเดียว
‘พาเรลระดับเจเนซิส! อย่ายอมแพ้ให้เจเนซิส!’
‘หนีไม่ได้!’
‘ย้อนกลับ! บาร์ตัน!’
‘สู้มัน!’
‘ย้อนกลับ!!’
‘สู้มัน!!!!!!!’
พรึบ!
บาร์ตันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง มันลุกโชน ส่องประกายไปด้วยแสงดาวสีขาวสว่างเจิดจ้า ห้วงอวกาศก็พลันสั่นไหว สายธารสีน้ำไพลินก็พลันกระตุกราวกับตกใจ
เด็กชายคำราม ขยับมือขวาคว้าสายธารที่พยายามหดหนี คว้ามันได้ด้วยมือตัวเองราวกับเป็นวัตถุทางกายภาพ บางสิ่งเองพยายามที่จะกระชากมันกลับ ทว่าบาร์ตันเองไม่ยอมปล่อย เขาย้อนความรู้สึกที่พยายามแทรกเข้ามากลับ กระแสพลังงานก็ย้อนกลับ ก่อนจิตสำนึกของเขาจะเชื่อมต่อกับเอนทิตี้ปริศนาตนนี้ทันที
“ฉันเห็นแกแล้ว”
เสียงของบาร์ตันก้องกังวานไปทั่วห้วงมิติ
“ฉันเห็นแกแล้ว เจ้าปีศาจ”
ในความมืดมิด อีกฝากของห้วงมิติสีขาว ดวงตาสีน้ำเงินสว่างที่มโหฬารเท่ากับดวงอาทิตย์กำลังจับจ้อง
บาร์ตันรู้สึกได้ มันเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่ ทรงอำนาจเหนือจินตนาการ และที่สำคัญที่สุด…
คือมันเชื่อมต่อกับพาเรลทุกตัว
“เป็นแกนี่เอง…” บาร์ตันกัดฟันกรอด “…แกคือต้นเหตุของทุกอย่าง”
วี๊ดดดด----!!!
เสียงคลื่นวิทยุดังสนั่นห้วงมิติ
<ผิดพลาด-ผิดพลาด--!!>
<คำนวณใหม่>
<ซิกเนเจอร์/ดีเอ็นเอ/ตรวจสอบพันธุกรรม>
<ล้มเหลว-- ไม่ใช่มนุษย์--- ไม่ใช่มนุษย์>
<ตรวจสอบ/ทำการยืนยัน: มนุษย์สายพันธุ์พิเศษ - เทวาริณ(?)>
<ระบุตัวตน: – โนอา แลงส์ตัน---(!?)>
เสียงสั่นไหว มันเริ่มมีคลื่นอารมณ์ตามเข้ามา ราวกับกำลังสับสน
<เป็นไปไม่ได้!>
<เป็นไปไม่ได้!>
<เป็นไปไม่--->
วี๊ดดดดดดดดดดดด------!!!!!!!
เปรี๊ยะ--!!
คลื่นเสียงวิทยุนั้นถูกบางสิ่งทำลาย พลันดวงตาน่าหวั่นเกรงก็กราดมองมาที่เขาด้วยความสงสัย ราวกับดวงอาทิตย์ที่กำลังจ้องมดปลวกก็ไม่ปาน
“(โนอา.. แลงส์ตัน?)”
สุรเสียงทรงอำนาจที่ราวกับพยายามเลียนแบบมนุษย์ดังก้องกังวาน บาร์ตันหรี่ตา จ้องกลับ ทว่าไม่ตอบ เด็กชายกัดฟันกรอด ก่อนจะกระชากสายธารสีไพลินที่เขาคว้าเอาไว้จนขาดสะบั้น
จิตสำนึกของเขาคืนสู่ร่าง สายธารพลังงานสีฟ้าไพลินเองลู่ตามแขนขวาของเขามา เด็กชายก็พลันรู้สึกได้ถึงแรงโน้มถ่วงที่กระชากเขาจนร่วงหล่น
ทะลุผ่านม่านบางๆของมิติ ราวกับทะลุผ่านผิวน้ำ ร่างของเขาก็วูบผ่านมิติกลับเข้ามาในกระสวยอวกาศอีกครั้ง
ทว่า… ไม่ทันได้ตั้งตัว และร่างที่ไม่ได้รัดสายนิรภัย ตัวเล็กของเด็กชายกระแทกไปมา จนในที่สุดศีรษะของเขาก็กระทบเข้ากระจกข้างกระสวยจนหัวสะบัด
แล้วสติของเด็กชายก็ดับวูบลงไปทันที