เมื่อมือสังหารต้องเลือกเส้นทาง… ระหว่างความถูกต้องกับความแค้น หยาดเลือดจะเป็นตัวตัดสิน!
ไซไฟ,ลึกลับ,แอคชั่น,สงคราม,จิตวิทยา,สืบสวนสอบสวน,ดราม่า,สายลับ,แวมไพร์,พล็อตสร้างกระแส,แอ็คชั่น ,แอ็คชั่น,สงคราม,สงครามโลก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงโครงสร้างเหล็กในฐานทัพเริ่มแตกร้าว เสาคอนกรีตหักโค่นลงทีละต้น พื้นทรายด้านล่างสั่นไหวอย่างรุนแรง
วิเวียนตะโกนลั่น "ฐานทัพกำลังจะพัง! ทุกคน ออกไปข้างนอกเดี๋ยวนี้!"
กลุ่มสายลับต่างรีบวิ่งฝ่ากลุ่มควันและเศษซากระเบิด สาวเท้าออกมายังลานกว้างด้านนอก ขณะที่แสงแดดทะลุผ่านม่านฝุ่น เซเรียกดหูฟังฝั่งขวา รายงานผ่านคลื่นความถี่กลาง
"เป้าหมายหลักถูกกำจัดหมดแล้ว... ผู้หญิงและเด็กทุกคนที่ถูกจับกุม ได้รับการปล่อยตัว และส่งตัวกลับไปยังบ้านเกิดครบทุกคนแล้วค่ะ..."
สิ้นสุดรายงานสถานการณ์ ก่อนที่จะเหลือบไปมองซากปรักหักพัง และพูดพึมพำ
“แบบนี้ดีแล้วล่ะ เราล้างแค้นได้สำเร็จ...”
เสียงเธอสั่นเล็กน้อย ก่อนร่างจะทรุดลงเพราะความอ่อนแรงที่สะสมมาตลอดการสู้รบ
"เซเรีย!!" ฟรานซิสรีบพุ่งเข้าไปคว้าเธอไว้ทันก่อนร่างจะกระแทกพื้น เขาโอบเธอไว้แน่น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย
เขาแบกร่างเธอไปและวิ่งฝ่าออกไปพร้อมกับทุกคน
กลุ่มสายลับที่เหลือยืนเงียบ มองดูฐานทัพที่ถล่มลงกับพื้น เสียงโลหะสุดท้ายลั่นดังลั่น... สงครามก่อการร้ายได้จบลงแล้ว
กลุ่มด้านของลูอิสที่เริ่มเหนื่อยล้าจากการต่อสู้ ได้นั่งพักบนพื้นทะเลทราย ฟรานซิส ซึ่งตามมาคนสุดท้าย ต้องแบกร่างเซเรียที่เธออ่อนล้า
“เซเรียจัง” ซากุระตกใจ เพราะเพื่อนสนิทของเธอนั้นหมดสติไป
“เธอแค่หมดสติไปน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอก” ฟรานซิสตอบไปด้วยเสียงอ่อนแรง
เขาไปนั่งพักอีกมุมนึง โอบกอดเซเรียโดยแก้มฝั่งซ้ายของเธอซุกที่กลางอกเขา
“เธอไม่เป็นไรแน่นะ ฟรานซิส” วิเวียนถาม
“อ่า โชคดีที่ตอนวิ่งหนีออกมาเธอล้มตอนที่หันไปพอดี ถ้าไปช่วยไม่ทัน...ฉันก็คงเสียเธอไปแล้วล่ะ” ฟรานซิสตอบกลับ
“อ..อือ..” เซเรียเริ่มลืมตาขึ้นมา “ฟราน...ซิส?” เธอเอ่ยชื่อเขาออกมา
“เหนื่อยแย่เลยนะ...” ฟรานซิสยิ้มเบาๆส่ง ก่อนที่จะเอามืออีกข้างลูบแก้มของเธอ
หนึ่งสัปดาห์ต่อมา ช่วงเวลาแห่งการพักฟื้นผ่านพ้นไป
ชีวิตใหม่ของแต่ละคนเริ่มต้นขึ้น...
วิเวียนรับหน้าที่เป็นอาจารย์สอนยิงปืนระยะไกลในศูนย์ฝึกพิเศษสำหรับเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองรุ่นใหม่
"ใครยิงพลาดอีก ฉันจะให้ไปวิ่งรอบสนามสิบรอบ! มือสไนเปอร์ไม่มีคำว่า 'พลาด' จำไว้!" วิเวียนตะโกนลั่น ขณะฝึกนักเรียนรุ่นใหม่ที่ยืนเหงื่อไหลเป็นทาง
ลูอิสกลับไปที่ญี่ปุ่น เพื่อสะสางปมในอดีตของครอบครัว พร้อมเดินหน้าเริ่มต้นบทใหม่ในชีวิต
"พ่อ... พี่โทโกะ พี่เลียม... ผมกลับมาแล้ว..." เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ
“พ่อขอโทษด้วยนะ ที่ทำแบบนี้กับลูกๆไป” พ่อของลูอิส--ฮิคารุกล่าวขอโทษลูกๆ
“พี่เอง...ก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย เพราะพรากจากกันไปตั้งแต่เด็กๆนี่นา” โทโกะพูด
“ถึงผมจะยังไม่ให้อภัยกับสิ่งที่พ่อทำลงไป แต่ผมก็ให้โอกาสครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายนะ” ลูอิสพูดเตือนพ่อของตัวเอง
ในที่สุดครอบครัวของเขาก็กลับมาด้วยความอบอุ่นแบบจริงๆจังๆสักที
เอลล่าเลือกใช้ความรู้ด้านพฤกษาศาสตร์ของเธอ เปิดคลาสสอนชีววิทยาในโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งที่เงียบสงบในชนบท
"ต้นไม้พวกนี้... เหมือนกับพวกเรา ถ้าดูแลดี มันก็จะเติบโต ถ้าทิ้งขว้าง มันก็จะตาย... อย่าลืมว่าโลกต้องการการดูแลนะ" เอลล่าพูดกับนักเรียนขณะปลูกต้นไม้หลังห้องเรียน
ส่วนเซเรีย... ยังคงอยู่กับฟรานซิสที่ศูนย์บัญชาการหลัก เนื่องจากบ้านเกิดของเธอยังคงเป็นเมืองร้างที่ไร้การฟื้นฟู เธอใช้เวลาร่วมกับฟรานซิส ซ่อมแซมหัวใจและร่างกายที่พังจากสงคราม
"วันนี้ไม่ต้องไปไหนใช่มั้ย?" เซเรียถามขณะนั่งพิงฟรานซิสดูพระอาทิตย์ตกจากหน้าต่าง
"ไม่ต้องไปไหน... แค่นั่งอยู่ตรงนี้กับเธอ ก็พอแล้ว" ฟรานซิสตอบพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น
“แหม จะฉวยโอกาสแหย่ฉันล่ะสิ” เซเรียแซวก่อนที่จะโดนฟรานซิสสวบกอดจากข้างหลังและฟัดคอกันที่บนเตียง
“แน่นอนอยู่แล้ว ฮะๆ”
“ฮะๆมันจักจี๋นะ ฟรานซิส”
ไปตามคาด ฟรานซิสมีโอกาสแหย่เธอมากขึ้นทุกๆวันเลยล่ะ
เช้าวันหนึ่ง ทั้งหมดเดินทางไปยังศูนย์บัญชาการ เพื่อรายงานตัวตามนัด
แต่ทันทีที่ฟรานซิสเปิดประตูห้องประชุมหลัก สายตาของเขาก็เบิกกว้างเมื่อเห็นพ่อของเขา... ซามูเอล เทย์เลอร์ ทรุดลงที่โต๊ะประชุม ใบหน้าซูบซีด สีหน้าทรุดโทรมอย่างเห็นได้ชัด
“พ...พ่อครับ!!” ฟรานซิสรีบวิ่งเข้าชารจ์ทันที
เซเรียไม่รอช้า รีบบอกให้เอลล่าโทรเรียกหน่วยพยาบาลทันที
วิเวียนและลูอิสรีบไปที่ร่างของผู้บัญชาการ รีบพาฟรานซิสที่ช็อคอยู่ไปห่างจากเขา เซเรียรีบเข้ามาปลอบทันที
ร่างของซามูเอลถูกส่งไปที่ห้อง ICU สภาพของเขาเลวร้ายกว่าที่คิด
หมอประจำหน่วยกระซิบเบา ๆ "โรคไตระยะสุดท้าย... เขาอาจจะไม่รอดในคืนนี้"
ทุกคนยืนนิ่งงัน ไม่มีเสียงใดเปล่งออกมา
ทันใดนั้น อดัม โผล่มาทันเวลา เขาคุกเข่าข้างเตียง ซามูเอลเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย พลังกำลังสุดท้ายในดวงตายังคงอ่อนโยนแต่หนักแน่น
"อดัม... ฝากต่อภารกิจแทนพี่ด้วย... อย่าปล่อยให้พวกเขาไร้ผู้นำล่ะ..."
“ครับพี่” อดัมรับปากกับซามูเอลทันที
แล้วจากนั้น เขาหันไปทางฟรานซิส
"ฟรานซิส...ลูกชายของพ่อ...”
“ครับ...” ฟรานซิสเข้ามาใกล้พร้อมกับเซเรียที่อยู่ข้างเขา
“แกต้องดูแล...หนูเซเรียดีๆล่ะ...แกคบกันมานานแล้ว ก็อย่าให้ความสัมพันธ์พังทลายเด็ดขาดล่ะ...”
เสียงแหบแห้งแต่แฝงไปด้วยความรักสุดท้ายดังขึ้น ทุกคนในห้องเริ่มสะอื้น เสียงร้องไห้ของเซเรียกลั้นไว้ไม่อยู่
“ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ...ผู้บัญชาการ ไม่สิ...พ่อปู่...ซามูเอล” เซเรียพูดเสียงสั่น ขณะที่เธอกุมมือฟรานซิสอย่างแน่น
ซามูเอล เทย์เลอร์—ผู้นำสูงสุดของปฏิบัติการ—คือพ่อในสายตาทุกคน และตอนนี้... เขากำลังจากพวกเขาไปตลอดกาล
แสงแดดในวันใหม่ส่องผ่านหน้าต่างห้องบัญชาการ เหมือนประกาศการเริ่มต้นของยุคใหม่...
แต่รอยแผลในใจของทุกคน จะยังคงอยู่ในความทรงจำตลอดไป
