อิงฟ้า เป็นนักเขียนที่ซ่อนรักแรกไว้ในนิยาย
เจ้าขุน เป็นนักแสดงที่ซ่อนตัวตนไว้ในคอมเมนต์
เมื่อแฟนคลับลับ ๆ คนนั้น
กลับกลายเป็นคนเดียวที่รู้จักหัวใจเธอดีที่สุด
คำถามหนึ่งในงานจับมือนักเขียน
อาจเปลี่ยนทั้งชีวิต… และตอนจบของนิยายเล่มนี้
รัก,ชาย-หญิง,ชาย-ชาย,ไทย,หญิง-หญิง,พล็อตสร้างกระแส,LGBTQIA+,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 21
21
“กลับกันเถอะค่ะ รบกวนคุณ แกร๊บด้วยนะคะ”
สิ้นประโยคของฉันที่เอ่ยปากบอกคนตรงหน้าพร้อมรอยยิ้ม คนตรงหน้ายิ้มรับให้กับฉันเล็กก่อนที่คนตรงหน้าจะโค้งตัวลงให้กับฉันอย่างสุภาพ พร้อมกับมือหนาที่จับมือของฉันไว้
“ยินดีใหบริการครับ”
“ขอรับส่งตลอดชีวิตเลยครับ คุณผู้โดยสาร”
“ก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วสิค่ะ แกร๊บคันเนี่ยฟ้าเหมาเองไว้นั่งคนเดียวตลอดชีวิตแล้วค่ะ”
“ครับ”
“ผมเองก็เต็มใจให้คุณอิงฟ้าเหมาตลอดชีวิตอยู่แล้วครับ”
สิ้นประโยคดังกล่าวเสียงหัวเราะของฉันกับพี่เจ้าขุนประสาทบนรถเป็นเสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุดภายใต้แสงจากพระจันทร์ดวงโต ที่ลอยละล่ออยู่บนท้องฟ้า
“ไม่สัญญาว่าจะรักตลอดไป แต่จะขอสัญญาว่านับจากนี้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต จะขอดูแลเป็นอย่างดี ชดเชยตลอดหลายปีที่ไม่ได้ดูแล”
งานอีเว้นท์ เปิดโปรเจคใหม่ระหว่างอิงฟ้านักเขียนมืออาชีพและผู้กำกับปีเตอร์
“ขอโทษนะครับที่วันนี้พี่ไม่ได้ไปส่ง”
“มันช่วยไม่นิค่ะ ก็พี่มีงานนี่น้า”
“ครับ เอาไว้คราวหน้าพี่ไม่พลาดแน่นอนนะครับ”
“ดูแลตัวเองดีๆด้วยนะ พี่จะรีบทำงานให้เสร็จแล้วกลับไปหานะครับ”
เสียงปลายสายของพี่เจ้าขุนเอ่ยปากบอกกับฉันขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม ยิ้มละมุนละไมก่อนที่ฉันจะโบยมือลาพี่เจ้าขุนผ่านวีดีโอคอล พร้อมกับเอ่ยปากบอกปลายสายของพี่เจ้าขุนขึ้นมา
“เดินทางปลอดภัยนะคะ บายค่ะ เจอกันเดือนหน้านะคะ”
“ครับ พี่ต้องคิดถึงแฟนพี่มากๆแน่ๆ”
“เอาไว้เจอกันนะครับ”
“อ่อ จริงด้วยถึงวันนี้ตัวพี่ไม่ได้ไปแต่พี่ส่งของขวัญไปให้นะครับ หวังว่าฟ้าจะชอบนะ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของฉันพี่เจ้าขุนปลายสายของพี่เจ้าขุนก็ถูกกดวางสายพร้อมกับเสียงเคาะประตูห้องพักสำหรับนักเขียนและนักแสดงดังขึ้นเรียกความสนใจให้ฉันหันมอง
“น้องอิงฟ้าค่ะ มีดอกไม้จากแฟนส่งมาให้น้องอิงฟ้าค่ะ”
“เข้าฝากพี่มาบอกน้องอิงฟ้าด้วยนะคะ ว่าครั้งนี้ติดงานเลยไม่สามารถมาด้วยตัวเองได้”
“แต่คราวหน้าเขาไม่พลาดแน่นอน”
ฉันยิ้มเขิน>////< ให้กับพี่ลดาเล็กน้อยก่อนจะเอื้อมมือไปรับช่อดอกเดซี่ช่อใหญ่จากมือพี่ลดาเอ่ยปากขอบคุณพี่ลดาเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่ทีมงานจะเดินเข้ามาตามฉันที่ห้องรับรอง
“น้องอิงฟ้า ถึงเวลาแล้วค่ะ”
“เตรียมสแตนบายหลังเวทีได้เลยนะคะ”
สิ้นประโยคของทีมงานฉันพยักหน้ารับคำเล็กน้อยก่อนที่ฉันเดินเอาช่อดอเดซี่ขนาดหน้าไปวางแยกระหว่างของขวัญของแฟนคลับกับนักอ่าน และคนสำคัญของฉัน
“ตายจริงดอกเดซี่ช่อใหญ่เลยนะคะ แฟนครับคนสำคัญส่งมาให้เหรอค่ะ หน้าอิจฉาจังเลยนะค่ะ”
“พี่จะมีวาสนามีแฟนครับที่แสงดีอย่างน้องอิงฟ้าหรือเปล่าก็ไม่รู้นะคะ ต้องตายแล้วเกิดใหม่อีกสักกี่ครั้ง วาสนาพี่ถึงได้ดีเหมือนน้องอิงฟ้า”
ฉันยิ้มรับให้กับพี่ทีมงานเล็กน้อยก่อนที่จะลุกเดินออกจากห้องรับรองเตรียมแสตนบายหลังเวที
“สวัสดีค่ะทุกคนตอนนี้ตัวหลังของงานในวันนี้มารอพบทุกคนอยู่หลังเวทีลแล้วนะคะ ไปพบกับน้องอิงฟ้าของพวกเรากันดีกว่านะคะ”
เสียงหวานของพิธีกรสาวบนเวทีเอ่ยปากพูดขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มตามมาด้วยเสียงตบมือต้อนรับเสียงดังพร้อมกับที่สตาฟฟ์ที่อยู่บนเวทีจะโผล่หัวออกมาจากเวทีพยักหน้าส่งสัญญาให้ฉันเดินขึ้นไปบนเวที
งานในวันนั้นจจบลงอย่างสวยงานก่อนที่ทุกคนจะแยกย้ายกันกลับบ้านอย่างปลอดภัย ทันทีที่ฉันถึงห้องของตัวเองฉัน เสียงเรียกเข้าจากสมาร์ทโฟนของฉันดังขึ้นเรียกความสนใจให้ฉันหันไปมอง ก่อนที่ฉันจะกดรับสายปลายสายขึ้นมา เอ่ยทักทายปลายสายขึ้นมาเสียงหวาน
“ค่ะ ที่ญี่ปุ่นอากาศเป็นยังไงบ้างค่ะ”
“ก็ดีครับ ทำงานเป็นยังไงบ้างครับเหนื่อยไหม”
“นิดหน่อยค่ะ แต่ก็สนุกดีนะคะ”
ฉันเอ่ยปากตอบปลายสายขึ้นมาเสียงหวาน พร้อมกับเสียงใสของไอ้ซันเดย์ที่เอ่ยตอบกลับฉันมา
“ที่ญี่ปุ่นอากาศโคตรดี”
“แกหน้าจะมาด้วยกัน”
สิ้นประโยคดังกล่าวของไอซันเดย์ไม่ทันทีฉันจะได้ตอบกลับอะไรเสียงพี่ธาดาที่ไปด้วยก็เอ่ยปากตอบแทนฉันขึ้นมาพร้อมกับแขนกว้างของพี่ธาดาจะคล้องเข้าที่ต้นคอขาวของไอซันเดย์
“ช่วยไม่ได้ ฟ้าเขาก็มีงานของเขาที่ต้องทำ”
“พอได้แล้วให้แฟนเขาได้จีบกันบ้าง”
“ส่วนมึงมากับกู แฟนคลับของพวกเรากับรอคลิปใหม่ของกูกับมึงอยู่นะครับ”
“รู้แล้วน้า พี่เนี่ยขี้บ่นชะมัดเมื่อก่อนไม่เห็นขี้บ่นแบบนี้เลยอ่ะ”
“ก็แฟนผมน่ารักก็ต้องหวงเป็นธรรมดา”
ฉันหัวเราะออกมาเล็กน้อยกับนิสัยโชว์หวานไม่สนคนรอบข้ามจนคนรอบข้ามกลายเป็นอากาศ สักพักเสียงของสองคนนั้นก็ค่อยๆออกห่าง จนเงียบลงไป จนภายในห้องเหลือฉันกับพี่เจ้าขุนที่ยังวิดีโอคอลกันค้างไว้อยู่
คุยเล่นถามนู้นถามนี่กันอีกสักพักฉันกับพี่เจ้าขุนที่บอกลากันแยกย้ายกันไปอาบน้ำ อาบท่าเตรียมเข้านอนเพราะพรุ่งนี้ฉันมีคุยงานเช้ากับคุณปีเตอร์เกี่ยวกับบทและนักแสดงที่จะมาแสดงเป็นนางเอกกับพระเอกในบทซีรีส์ที่ดันแปรงจากนิยายที่ฉันเขียน
“ถ้างั้นฟ้าวางสายก่อนนะคะ พรุ่งนี้มีงานเช้าถ้าว่างเอาไว้ค่อยคุยกันใหม่นะคะ”
“ครับ ฝันดีนะครับ เอาไว้ค่อยคุยกันใหม่นะครับ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของพี่เจ้าขุนฉันก็เอ่ยปากบอกฝันดีพี่เจ้าขุนกลับก่อนที่กับพี่เจ้าขุนจะกดวางสายจากกัน หลังจากวางสายจากพี่เจ้าขุนฉันก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวเข้านอน ทันทีที่ฉันอาบน้ำเสร็จฉันก็ล้มตัวลงนอนทันทีก่อนที่ฉันจะคล่อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากทำงานมาทั้งวัน
หนึ่งเดือนถัดมา สำหรับการเตรียมงานโปรเจคใหม่
“แค่นี้ก็เตรียมพร้อมสำหรับโปรเจคใหม่ของพวเราเสร็จแล้วนะครับ”
“ส่วนเรื่องบทฝากฟ้าจัดการต่อให้ด้วยนะครับ”
“เดียวผมต้องขอตัวเดินทางกลับนิวยอร์น ไปดูงานที่บริษัทก่อน ส่วนเรื่องบทฝากคุณอิงฟ้าจัดการต่อด้วยนะครับ”
“เสร็จแล้ว ส่งให้ผมช่วยดูผ่านอีเมล์ได้เลย”
“เอาไว้เจอกันอาทิตย์หน้า”
คุณปีเตอร์เอ่ยปากบอกับฉันขึ้นมาเป็นภาษาบ้านเกิดของคุณปีเตอร์ ฉันยิ้มรับให้กับคุณปีเตอร์เล็กน้อย ก่อนที่ฉันจะเอ่ยปากตอบกลับคุณปีเตอร์ไปด้วยภาษาเดียวกับคุณปีเตอร์
ก่อนที่ฉันกับคุณปีเตอร์จะแยกย้ายกันเดินทางออกจากภัตคารอาหารไทยชื่อดังสถานที่นับหมายที่ฉันกับคุณปีเตอร์นัดมาเจอกันบ่อยๆ
เพราะคุณปีเตอร์ติดใจรสชาติของอาหารไทยกับขนนไทยของภัตคารนี้ ถึงจะไม่อร่อยเท่าอาหารไทยกับขนนไทยที่คุณปีเตอร์ได้กินที่ร้านแม่ของฉันที่ฝรั่งเศสตอนไปดูงานครั้งก่อนก็ตาม
“เอาไว้พบกันใหม่”
“เอาไว้พบกันใหม่ค่ะ เดินทางปลอดภัย”
“ครับ”
หลังจากจบประโยคตอบกลับที่คุณปีเตอร์ตอบกลับฉันมาเป็นภาษาไทยที่ไม่ค่อยชัดเท่าไร ฉันพยักหน้าปิดท้ายคุณปีเตอร์ รอจนแผ่นหลังของคุณปีเตอร์เดินหายลับออกจากร้านไป ฉันถึงล้มตัวนั่งลงที่ ที่นั่งของตัวเองอีกครั้งอย่างเหนื่อยหน่าย เปิด Macbook ของตัวเองขึ้นมา
แก้นิยายต้นฉบับเรื่องล่าสุดของตัวเองที่เพิ่มเขียนจบ อีกนิดหน่อยก่อนที่ฉันจะกดส่งอีเมล์ต้นฉบับล่าสุดของฉันให้กับสำนักพิมพ์ รอพี่ณรินทร์ตอบกลับเมล์ฉันมา
“ส่งตรงเวลาเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“เดียวพี่รีบตัวตรวจต้นฉบับให้นะคะ ถ้ามีแก้เพิ่มเติมเดียวพี่ส่งเมล์กลับไปให้นะคะ จะได้ทันกำหนดการตีพิมพ์นิยายเรื่องต่อไปของน้องิงฟ้า”
“บก.ฝากความคิดถึงมาให้ค่ะ ถ้าว่างแวะเข้ามานักพิมพ์หน่อยนะคะ จะได้ไปกินด้วยกัน”
ข้อความของพี่ณรินทร์ส่งปิดท้ายมาแค่นั้น ก่อนที่ฉันจะพิมพ์ตอบกลับพี่ณรินทร์ไปเป็นประโยคสุดท้าย ก่อนที่ฉันจะปิด Macbook ของตัวเองลง เตรียมลุกเดินออกจากร้านอาหาร
“ค่ะ ถ้าว่างเดียวฟ้าแวะเข้าไปนะคะ”
“คิดถึง บก.กับ พี่ณรินทร์เหมือนกันค่ะ”
จบประโยคพิมพ์ตอบกลับของฉัน ฉันก็ปิด Macbook ลงก่อนที่ฉันจะเดินออกจากภัตคารอาหารไป
“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”
เสียงพนักงานประจำภัตคารเอ่ยปากบอกกับฉันขึ้นมา ฉันยิ้มรับให้พนักงานประจำภัตรคารเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะเดินออกมาเตรียมหยิบสมาร์ทโฟนเรียกแกรบให้มารับที่หน้าภัตคารอาหารไทย แต่ไม่ทันที่ฉันจะกดเรียกแกร๊บ รถคันหรูสีดำสนิทก็มาจอดเทียบท่าหน้าภัตคารอาหารตรงหน้าของฉัน
“รอนานไหมครับ”
“แกร๊บสุดหล่อมารับคุณผู้โดยสารแล้ว”
“พี่เจ้าขุน กลับมาตั้งแต่เหมือนไรค่ะ ไหนว่าจะกลับอาทิตย์หน้าไง”
“เซอร์ไพสน์ครับ”
“เชิญคุณรถเลยครับคุณผู้โดยสาร”
ฉันยิ้มรับให้กับพี่เจ้าขุนเล็กน้อยก่อนที่ฉันจะเอื้อมมือไปเปิดประตูลงข้างคนนั่งข้างคนขับ ก่อนที่ฉันจะปิดประตูรถลง พี่เจ้าขุนยิ้มรับก่อนที่เจ้าตัวจะเอื้อมมาดึงเข็นขัดรัดเข็นขัดให้ฉัน
“พร้อมแล้วนะครับ เดินทางได้”
“วันนี้ไม่มีงานที่ไหนแล้วใช้ไหมครับ”
“วันนี้ไปดินเนอร์มื้อเย็นด้วยกันนะครับ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของพี่เจ้าขุน
ฉันพยักหน้ารับคำเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเอ่ยปากตอบปากรับคำพี่เจ้าขุนขึ้นมา
“ค่ะ”
