อิงฟ้า เป็นนักเขียนที่ซ่อนรักแรกไว้ในนิยาย
เจ้าขุน เป็นนักแสดงที่ซ่อนตัวตนไว้ในคอมเมนต์
เมื่อแฟนคลับลับ ๆ คนนั้น
กลับกลายเป็นคนเดียวที่รู้จักหัวใจเธอดีที่สุด
คำถามหนึ่งในงานจับมือนักเขียน
อาจเปลี่ยนทั้งชีวิต… และตอนจบของนิยายเล่มนี้
รัก,ชาย-หญิง,ชาย-ชาย,ไทย,หญิง-หญิง,พล็อตสร้างกระแส,LGBTQIA+,รักโรแมนติก,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ 19
19
“อีกแค่นิดเดียว”
“ฉันก็ไม่คิดจะปล่อยให้ท่านประธานของเธอรอนานไปกว่านี้อยู่แล้ว”
อีกด้านหนึ่ง
~Jaokhun~
“ท่านประธานค่ะ อัพเดทตารางงานล่าสุดของน้องอิงฟ้าค่ะ”
“มีงานออกสื่อวันมะรืนค่ะ”
เสียงหวานของผู้ช่วยผมเอ่ยปากบอกกับผมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มส่งตารางงานของฟ้ามาให้ผมดู ผมยิ้มรับให้กับผู้ช่วยผมเล็กน้อยก่อนที่ผมจะเอ่ยปากบอกกับผู้ช่วยผมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“ขอบคุณเธอมากนะ”
“แต่เด็กคนนี้ใจร้ายจังนะ”
“นิยายที่เด็กคนนี้เขียนได้ทำเป็นซีรีส์”
“ไม่คิดจะบอกกันบ้างเลยนะ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของผมผู้ผมหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเอ่ยปากบอกกับผมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“ก็สนกับเป็นคนที่บอสรักดีนะคะ”
“เอาไงดีค่ะ จะให้ฉันเตรียมดอกไม้ให้ไหมค่ะ”
ผมยิ้มรับให้กับเธอเล็กน้อยก่อนที่ผมจะพยักหน้ารับคำเบาๆเป็นการตอบกลับผู้ช่วยผม ก่อนที่ผมจะเอ่ยปากบอกกับผู้ช่วยผมขึ้นมา
“รบกวนด้วยนะครับ ผมขอเป็นดอกเดซี่นะครับเป็นดอกไม้ที่เธอชอบ และผมอยากมอบให้กับเด็กคนนั้นที่สุด”
สิ้นประโยคดังกล่าวของผมผู้ช่วยของผมยิ้มรับเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเอ่ยปากบอกกับผมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“เข้าใจแล้ว สมกับเป็นคุณดีนะคะบอส นอกจากดอกเดซี่จะเป็นดอกไม้ที่เด็กคนนั้นชอบแล้ว ยังเป็นดอกไม้ที่มีความหมายดีด้วยนะคะ นอกจากสื่อถึงความรักที่บริสุทธิ์แล้ว ยังมีความว่าจะถนุมถนอมเป็นอย่างดีอีกด้วยนะคะ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของเธอผมพยักหน้ารับคำเล็กน้อยก่อนที่ผมจะเอ่ยปากบอกกับขึ้นมาอีกครั้ง
“เพราะแบบนั้นและครับ ดอกเดซี่ถึงเป็นดอกไม้ที่ผมเลือกที่จะมอบให้กับเธอ”
“แต่หน้าเสียดายที่วันนั้นผมไม่สามารถเอาไปมอบให้กับเธอด้วยตัวเองได้ ต้องรบกวนคุณด้วยนะครับ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของผมเธอยิ้มรับให้กับผมเล็กน้อย พร้อมกับที่เธอพยักให้กับผมเบาๆเป็นการรับปากผม
“จะส่งให้ถึงมือเลยค่ะ”
“วางใจได้เลยนะคะบอส”
เธอเอ่ยปากบอกกับผมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มก่อนที่เธอจะเดินออกจากห้องทำงานของผมไปพร้อมรอยยิ้ม ผมมองไล่หลังของผู้ช่วยผม จนแผ่นหลังของเธอหายลับไปจากสายตาผม จังหวะที่ประตูห้องทำงานผมจะปิดลงแผ่นหลังของผู้ช่วยผมก็ชะงักลงไปเล็กน้อยก่อนที่ผู้ช่วยผมจะหันกลับมาบอกกับผมพร้อมรอยยิ้ม
“เออ จริงด้วยค่ะบอส วันนี้คุณเอแคร์ติดต่อมา อย่างขอนัดทานมื้อดินเนอร์กับบอสนะคะ ไม่ทราบว่า…”
“ปฏเสธไปเลยครับ ไม่สิไม่ต้องปฏิเสธ ตอบตกลงไปเลยครับ ที่เลือกเดี๋ยวผมจัดการเอง”
สิ้นประโยคดังกล่าวของผมรอยยิ้มร้ายปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าผมก่อนที่ผมจะเอ่ยปากถามผู้ช่วยผมขึ้นมา
“วันนี้คุณจัสมินเข้ามาบริษัทหรือเปล่า?”
สิ้นประโยคคำถามของผมรอยยิ้มรู้กันระหว่างผมกับผู้ช่วยก็ปรากฏขึ้นมา ก่อนที่ผู้ช่วยของผมจะเอ่ยปากตอบคำถามผมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“กามเทพปัดศรใช้ไหมค่ะ”
“ครับ”
“รบกวนด้วยนะ”
“ค่ะ วันนี้คุณจัสมินหน้าจะเข้ามาช่วงบ่าย”
สิ้นประโยคคำตอบของผู้ช่วยผยิ้มรับเล็กน้อยก่อนที่ผมจะเอ่ยปากบอกกับผู้ช่วยผมขึ้นมา
“ถ้างั้น ถ้าคุณจัสมินมาถึงแล้ว รบกวนให้เข้ามาหาผมที่ห้องทำงานหน่อยนะครับ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของผมผู้ช่วยผมพยักหน้ารับคำเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเดินหันหลังออกจากห้องทำงานผมไปอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม หลังจากแผ่นหลังของผู้ช่วยผมหายลับออกจากห้องไปสักพักเสียงเคาะประตูห้องทำงานของผมก็ดังขึ้นเรียกความสนใจให้ผมหันไปมอง
“พี่เจ้าขุน พี่ยุ่งอยู่หรือเปล่าค่ะ ขอฟ้าเข้าไปได้ไหม”
เสียงหวานจากคนเป็นเจ้าของเสียงเคาะดังขึ้น เรียกรอยยิ้มจากผมเล็กน้อย ก่อนที่ผมจะเอ่ยปากตอบกลับคนที่รออยู่หน้าห้องขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“ครับ เข้ามาได้เลยถ้าเป็นฟ้า ยุ่งแค่ไหนพี่ก็ว่างเสมอครับ”
สิ้นประโยคตอบกลับของผม ประตูห้องทำงานของผมก็ถูกเปิดออกพร้อมร่างบางในชุดแซดสั้นสีครีม เดินเข้ามาในห้องทำงานของผมพร้อมกับขนมบุหลันดันเมฆที่จัดใส่กล่องอย่างสวยงาม เดินเข้ามาให้ผม
“กลิ่นหอมของกะทิที่ลอยเข้ามาในห้องเมื่อกี้ ฝีมือเธอนี่เองสงสัยหลังจากซ่อนเสร็จคงอย่างกินน้ำตาลกันเลยช่วยกันทำขนนกินกัน ตามภาษาสาวๆสินะ”
“ขนนค่ะ พี่เจ้าขุน น้องๆอยากกินกันหลังซ่อนเสร็จเลย พากันง้อแง่ให้ฟ้าทำให้กิน”
“ส่วนของพี่ ฟ้าแบ่งมาให้ค่ะ แต่งเพลงใหม่อยู่ใช้ไหม กินน้ำตาลสักหน่อยนะคะ จะได้คิดงานลื่นไหล”
สิ้นประโยคดังกล่าวของร่างบางผมยิ้มรับใหกับร่างบางเล็กน้อยพยักหน้ารับคำก่อนที่ผมจะลุกจากเก้าอี้ทำงานมาจับมือเธอเดินไปนั่งที่โซฟาที่อยู่กลางห้องทำงาน
“บุหลันดันเมฆ เหรอครับ ไม่ได้กินนานเลย”
“ยังอร่อยเหมือนเดิมหรือเปล่านะ”
ผมเอ่ยปากบอกกับหญิงสาวตรงหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม เธอหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเอ่ยปากตอบกลับผมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“ไม่รู้สิ อาจจะไม่อร่อยแล้วก็ได้ ถ้าพี่ได้กินจากร้านดังร้านอื่นมาแล้ว”
“คิดงั้นเหรอครับ แต่พี่ว่านะมันต้องอร่อยเหมือนเดิมแน่น เพราะลองไปกินร้านดังร้านอื่น อร่อยสู้ฟ้าทำไม่ได้”
สิ้นประโยคดังกล่าวเธอหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนที่เธอจะเปิดกล่องขนนที่เธอใส่บุหลันดันเมฆออกกินควันเทียนลอยฟู่มาแตะที่ปลายจมูกของผม ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนที่ผมจะเอ่ยปากถามเธอขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“อกควันเทียนด้วยเหรอครับ ต้องอร่อยมากแน่ๆ”
“ไม่รู้สิค่ะ พี่ลองทานดูสิค่ะ”
เธอเอ่ยปากบอกกับผมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม ใช้ส้อนจิ้มขนนขนาดเล็กจิ้ม บุหลันดันเมฆ ในกล่องขึ้นกิน รสชาติหวานกำลังดีแตะที่ลิ้น แป้งนุ่มละมุนลิ้น กลิ่นควันเทียนลอยฟู่แตะที่ปลายจมูก รสชาติที่ครุ่นเคย ที่ผมไม่เคยลืม ไปกินร้านไหนก็ไม่อร่อยเท่าที่คนตรงหน้าทำ
“อร่อย อร่อย เหมือนเดิมเลยนะครับ”
สิ้นประโยคดังกล่าวของผมจัดหวะที่ผมไม่ทันตั้งตัวร่างบางของเธอก็กระโดดสวมกอดรอบคอของผมน้ำตาของเธอไหลริมออกมาก่อนที่เสียงหวานของเธอจะเอ่ยปากพูดเสียงแผ่วเบากระซิบข้ามหูของผม
“ดีจัง ที่มันยังถูกปากพี่”
ผมนิ่งอึงกับคำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากเธอ ผมค่อยๆผลักร่างบางของคนอ่อนวัยกว่าออก เอ่ยเรียกชื่อเธอแผ่วเบาพร้อมกับมือหนาของผมที่ยกขึ้นเช็คขอบตาของเธอที่มีน้ำสีใสไหลริมออกมาเอ่ยถามคำถามที่ผมไม่ได้เอ่ยปากถามเธอมานานแสนนาน ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ นับได้ก็ราวๆหนึ่งปีแล้วมั้ง
“ในวันพี่จะขอถามฟ้าอีกครั้งนะครับ”
“เรื่องของเรา ตอนนี้…”
“คำตอบของฟ้า”
“ขอโทษนะคะ ที่ฟ้าปล่อยให้พี่รอนานขนาดนี้”
เธอเอ่ยปากบอกกับผมขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม ก่อนที่ริมฝีปากของเธอประกบลงที่ริมฝีปากผม ผมตกใจกับการกระทำของเธอเล็กน้อย แต่เพียงแค่ไม่กี่วินาที สติของผมที่หลุดลอยก็กลับมา ไม่รอช้าผมก็สอดลิ้นร้อนของผมเข้าไปในโพรงปากนุ่มของเธอ แก้มของเธอขึ้นเป็นสีแดงละลื่น ไปถึงใบหู >////<
มือบางรีบผลักแผ่นอกของผมออกเธอหอบหายใจเล็กน้อย ดวงตากลมโตของเธอที่มองมาที่ผม ผมปล่อยให้เธอได้พักสูญอาการเข้าปอดเล็กน้อยก่อนที่ผมจะสอดริมร้อนของผมเข้าไปที่ริมฝีปากของเธออีกผลักกันหลุดผลักกันลับไปมาสักพักผมกับเธอก็ผลักออกจากกันเล็กน้อย ก่อนที่ผมจะเอ่ยปากย้อนถามเธอขึ้นมาพร้อมรอยยิ้ม
“ฟ้าครับ ที่ฟ้าทำแบบนี้คำตอบของฟ้า”
“เรื่องของเรา”
“ค่ะ” >////<
