เมื่อผมต้องมาเป็นเชฟขนมหวานในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบเสกขนมหวานที่ไม่จำกัด [รีบูต] - บทที่ 18 : ขนมที่แปลกประหลาด โดย Nyx Stellarion @Plotteller

ขนมหวานอร่อยระดับตำนาน ที่จะเปลี่ยนชะตาชีวิตและโลกทั้งใบ พร้อมให้คุณลิ้มรสความหวานนี้แล้วในตอนนี้!

เมื่อผมต้องมาเป็นเชฟขนมหวานในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบเสกขนมหวานที่ไม่จำกัด [รีบูต] - บทที่ 18 : ขนมที่แปลกประหลาด โดย Nyx Stellarion @Plotteller | พล็อตเทลเลอร์

แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ข้ามเวลา,จีน,พล็อตสร้างกระแส,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย

หมวดหมู่ที่เกี่ยวข้อง

แท็คที่เกี่ยวข้อง

รายละเอียด

ผู้แต่ง

Nyx Stellarion

เรื่องย่อ

ประกาศ นิยายเรื่องเมื่อผมต้องมาเป็นเชฟขนมหวานในยุคจีนโบราณพร้อมกับระบบเสกขนมหวานที่ไม่จำกัด นั้นจะรีบูตเนื่อหาทั้งหมดและเริ่มต้นเดินทางกันใหม่ทั้งหมด และ ตอนที่เริ่ม รีบูต คือ ตอนที่ 17 นั้นเองนับเป็นตอนที่ 1ของการเริ่มต้นนับ 1 ใหม่นั้นเอง

เนื้อหายังคงเดิมไม่เปลียนตัวละครดำเนินด้วยตัวละครเดิมแต่เนื้อเรื่องใหม่นั้นเอง เริ่มต้นตั่งแต่ตอนที่ 17 สำหรับเนื้อหาที่จะ รีบูต ส่วนตอนเก่าๆคือตอนที่1-15 ยังอยู่ปกติและจะตั่งเป็นอนุสรณ์สถานและจะไม่ลบออกไปไหนนั้นเองและหลังจากนี้ ขอให้สนุกกับการอ่านเนื้อเรื่อง ที่กำลังจะเริ่มต้นใหม่นะครับ

และสิ่งสุดท้ายที่ผมจะฝากก็คือ ถ้าผมอัพตอนนิยายช้ากว่าปกติแล้วนั้นก็ขออภัยมาณที่นี้ด้วยนะครับ

"หลี่เหวิน" เชฟหนุ่มอัจฉริยะผู้เชี่ยวชาญด้านขนมหวานจากทั่วทุกมุมโลก เขาคือสุดยอดเชฟดาวรุ่งแห่งยุค ที่มีชื่อเสียงในวงการเบเกอรี่ระดับโลก ด้วยความสามารถในการรังสรรค์ขนมหวานทุกรูปแบบ ตั้งแต่เค้กฝรั่งเศสไปจนถึงขนมพื้นบ้านไทย ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้!

ในวันแข่งขันชิงแชมป์เชฟโลก ณ กรุงปารีส เขาได้รับกล่องไม้โบราณจากแฟนคลับนิรนาม ภายในกล่องคือ "คริสตัลขนมหวาน" ปริศนา... ทันทีที่สัมผัสมัน โลกทั้งใบก็หมุนคว้าง ก่อนที่เขาจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งในดินแดนแปลกตา จีนโบราณ!

ยุคสมัยแห่งขุนนาง การเมือง และสงครามระหว่างตระกูล ที่ซึ่งขนมหวานไม่ใช่ของกินเล่น... แต่คือ "เครื่องมือ" แห่งอำนาจ, สัญลักษณ์แห่งฐานะ, และแม้แต่เครื่องบรรณาการต่อจักรพรรดิ!

ท่ามกลางความไม่เข้าใจในโลกใหม่ เขาได้รับระบบสุดเทพที่ปรากฏในหัว
[ระบบขนมหวานสวรรค์ ได้ทำการติดตั้งแล้ว]
ระบบที่สามารถค้นหาสูตรขนมโบราณ เสกวัตถุดิบหายาก ดัดแปลงวัตถุดิบในมือ และปลดล็อกพลังพิเศษของขนมแต่ละชนิด!

จากเชฟธรรมดาในโลกปัจจุบัน
เขาจะกลายเป็น “เทพขนมหวานแห่งยุคโบราณ”
ที่จะเปลี่ยนแปลงวิถีแห่งขนมในยุคนี้ไปตลอดกาล

พบกับการเดินทางของเชฟผู้ทะลุมิติ
สู่เส้นทางแห่งขนมหวานที่รสชาติไม่เพียงแต่หวานลิ้น...
แต่หวานถึงหัวใจ และร้อนแรงยิ่งกว่าไฟสงคราม!

สารบัญ

เนื้อหา

บทที่ 18 : ขนมที่แปลกประหลาด

แสงตะวันยามเช้าทอแสงอ่อนๆ ส่องกระทบกระท่อมไม้หลังเล็กๆที่ตั้งอยู่ใกล้ป่า หลี่เหวินยืนอยู่หน้ากระท่อมด้วยสีหน้าครุ่นคิดพลางมองไปยังหน้าต่างระบบที่ลอยอยู่ตรงหน้า

“ว่าแต่แล้วเราจะไปทำอะไรกันดีละ ถึงแม้จะบอกว่าให้ออกไปเผชิญกับโลกกว้างก็เถอะนะ แล้วเราจะไปทำอะไรกันดีละ” หลี่เหวินเอ่ยขึ้น

หน้าต่างระบบสั่นขึ้นลงเบาๆ เหมือนกำลังพยักหน้า “นั่นสินะ ข้าก็ลืมนึกไปเลยว่าเจ้ามาตัวเปล่า…”

ชั่วโมงถัดมา... หลี่เหวินนั่งคิด นอนคิด ยืนคิดบนพื้นหญ้าหน้ากระท่อม แต่ก็ยังคิดอะไรไม่ออก เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอนหน้าพิงต้นไม้ต้นใหญ่ พึมพำกับตัวเอง “คิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าจะทำอะไรดี”

ทันใดนั้นเอง หน้าต่างระบบก็ลอยเข้ามาใกล้ “งั้นเรามาขายขนมมั้ยล่ะ อย่าลืมสิว่าจะเป็นใครมาจากไหน เจ้าก็คือเชฟทำขนมที่เก่งกาจเชียวนะ”

หลี่เหวินหันไปมองหน้าต่างระบบ “ถึงจะบอกให้ขายขนม แล้วข้าจะเอาเครื่องไม้เครื่องมือมาจากไหนกันล่ะ ลองคิดดูสิ”

ระบบหัวเราะเบาๆ “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ข้ามีวิธี”

“วิธี? วิธีไหน?” หลี่เหวินลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่หน้ากระท่อม

ทันทีที่หลี่เหวินพูดจบ หน้าต่างระบบก็ เสกรถเข็นไม้สำหรับขายของออกมา และตามด้วย อุปกรณ์เครื่องครัวเคลื่อนที่ ที่ครบครันออกมานั้นเอง

“นี่นะเหรอวิธีของนาย?” หลี่เหวินมองของที่ปรากฏตรงหน้าด้วยความทึ่ง

หน้าต่างระบบลอยเข้ามาใกล้ “จงแสดงฝีมือของนายออกมาซะ แสดงให้โลกใบนี้ได้เห็นว่านายเจ๋งแค่ไหน!”

หลี่เหวินยิ้มมุมปาก เขาเดินเข้าไปใกล้ชุดเครื่องครัวแล้วก็ผ่านไป 1 ชั่วโมงนั้นเอง หลี่เหวินหยิบถาดสามถาดที่บรรจุ บราวนี่ไมโครเวฟ ที่ตัดแบ่งเป็นชิ้นพอดีคำอย่างสวยงาม

“นายรู้ไหมว่าการทำบราวนี่ในไมโครเวฟน่ะง่ายมากเลยนะ ถ้ามีส่วนผสมครบก็แทบจะทำได้ทันที” หลี่เหวินพูดไปพลางหยิบชิ้นบราวนี่ขึ้นมาโชว์ “ใช้แค่ แป้งสาลี ผงโกโก้ ดาร์กช็อคโกแลต เนยสด ไข่ไก่ น้ำตาล เกลือ กลิ่นวานิลลา และช็อคโกแลตชิพก็พอแล้ว”

หลี่เหวินอธิบายวิธีทำอย่างคล่องแคล่ว ทั้งการละลายช็อกโกแลตกับเนย การผสมวัตถุดิบต่างๆ และขั้นตอนการอบในไมโครเวฟ หน้าต่างระบบฟังอย่างตั้งใจ “นั่นสินะ ถ้าโลกนี้มีโซเชียลมีเดีย คนในโลกนี้ก็คงทำขนมเป็นกันหมดแล้ว ไม่ว่าจะเก่าหรือใหม่”

“นั่นสิ” หลี่เหวินเห็นด้วย “แต่เอาเถอะ ตอนนี้เราไปเริ่มขายขนมกันดีกว่า” เขาคิดอะไรบางอย่างได้ก่อนจะยิ้มกว้าง “การขายครั้งนี้ ต้องมีแจกชิมฟรีด้วยนะ เพื่อดึงดูดผู้คนให้เข้ามาซื้อ”

และใช่ภายในตลาดนั้นเอง รถเข็นไม้ของหลี่เหวินตั้งอยู่มุมหนึ่งของตลาดเมืองฉางอัน กลิ่นหอมหวานของช็อกโกแลตและเนยลอยฟุ้งไปตามสายลม ดึงดูดผู้คนที่เดินผ่านไปมาให้ต้องเหลียวมอง

แรกเริ่ม ชาวบ้านต่างสงสัยในรูปลักษณ์ของขนมสีเข้มที่วางเรียงรายอยู่บนถาด พวกเขาไม่เคยเห็นขนมแบบนี้มาก่อน แต่กลิ่นหอมที่ชวนฝันทำให้หลายคนอดไม่ได้ที่จะลองชิม

“นี่คืออะไรกันเจ้าหนุ่ม?” ชายชราคนหนึ่งถามด้วยความสนใจ

“บราวนี่ขอรับ เป็นขนมที่ทำจากผลไม้โกโก้จากแดนไกล” หลี่เหวินตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยื่นชิ้นเล็กๆ ให้ชิมฟรี

ทันทีที่บราวนี่ชิ้นนั้นแตะลิ้น ดวงตาของชายชราก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ รสชาติเข้มข้น หวานมัน และเนื้อสัมผัสที่นุ่มหนึบละลายในปากนั้นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต

เพียงไม่นาน ข่าวลือเรื่อง “ขนมประหลาดที่อร่อยจนลืมไม่ลง” ก็แพร่สะพัดไปทั่วตลาด ผู้คนแห่กันมาต่อคิวเพื่อซื้อบราวนี่ของหลี่เหวิน จนกระทั่งขนมทั้งหมดถูกขายหมดในเวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง

แต่ที่หลี่เหวินไม่รู้เลยก็คือ กลิ่นหอมและชื่อเสียงของบราวนี่นั้นไม่ได้หยุดอยู่แค่ในตลาดธรรมดา มันเดินทางไปถึงหูของขุนนางชั้นสูงและแม้กระทั่งภายใน วังหลวง โดยมีข่าวลือว่า “ขนมที่แปลกประหลาดนี้สามารถทำให้ใจของคนสุขสงบได้” ซึ่งยิ่งทำให้เรื่องราวทั้งหมดนี้เริ่มมีความน่าสนใจยิ่งขึ้นไปอีกยิ่งขึ้นนั้นเอง

ในอีกด้านหนึ่งของเมืองหลวง ณ ตำหนักซูหวัง (苏王府) อันโอ่อ่า ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกของเขตพระราชวัง หลงเฉิงกง (龙城宫) ไม่ได้มีเพียงอัครเสนาบดีซูอวิ๋นหลงเท่านั้นที่เป็นที่จับตามอง หากแต่ยังมีบุตรสาวคนเดียวของเขา ซูเหยา (苏瑶) ผู้เป็นดั่งไข่มุกแห่งราชสำนัก

ภายในห้องพักส่วนตัวที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่เปี่ยมด้วยรสนิยม ม่านผ้าไหมสีขาวบางเบาพลิ้วไหวตามสายลมยามเย็น กลิ่นหอมหมื่นลี้อ่อนๆ ลอยอบอวลอยู่ทั่วห้อง ซูเหยาในชุดฮั่นฝูผ้าไหมสีฟ้าอมเงินงดงามกำลังนั่งอยู่หน้าโต๊ะเขียนพู่กันริมหน้าต่าง ทอดสายตามองไปยัง สวนหงเหมย ที่ทอดยาวอยู่เบื้องนอก

เสียงฝีเท้าที่รีบเร่งของสาวใช้คนสนิททำให้ซูเหยาต้องละจากภวังค์ เธอวางพู่กันลงอย่างแผ่วเบาแล้วเอ่ยถาม “เจ้าได้ขนมชิ้นนั้นมาหรือไม่?”

สาวใช้ก้มหน้าตอบอย่างร้อนรน “ไม่ขอรับคุณหนู… ขนมขายดีมากจนบ่าวไม่สามารถซื้อได้ทันเลยเจ้าค่ะ”

ซูเหยาหันกลับมามองสาวใช้อย่างช้าๆ ดวงตาคู่สวยสั่นไหวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบที่เธอไม่คาดคิด เธอพึมพำออกมาเพียงคำเดียว “หมดงั้นหรือ…” น้ำเสียงนั้นแฝงไว้ด้วยความผิดหวังอย่างชัดเจน

หลังจากความสำเร็จอย่างท่วมท้นในตลาด หลี่เหวินกลับมายังกระท่อมไม้เล็กๆ ใกล้ป่า เขานั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้ที่เต็มไปด้วยถุงเงินใบเล็กสี่ถุง

หลี่เหวินหยิบถุงเงินขึ้นมานับ พลางเปิดหน้าต่างช่องเก็บของของระบบขึ้นมา “ที่นี่ขายของง่ายกว่าที่คิดแฮะ แต่ยังไงก็ต้อง…”

จู่ๆ เขาก็มีสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะหันไปมองหน้าต่างระบบที่ลอยอยู่ตรงหน้า “ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เราไปหาซื้อร้านสักแห่งดีไหม? จะได้เป็นที่สำหรับทำขนม ขายขนม และเป็นที่อยู่อาศัยในคราวเดียวกันเลย แต่เงินแค่นี้คงยังไม่พอ… งั้นหาเพิ่มอีกหน่อย!”

นับตั้งแต่วันนั้น หลี่เหวินก็ทำขนม บราวนี่ไมโครเวฟ ขายทุกวัน ถึงแม้บางครั้งจะรู้สึกเบื่อหน่ายบ้าง แต่ทุกครั้งที่เขาไปตั้งร้าน ขนมก็จะหมดลงอย่างรวดเร็วราวกับถูกปล้น

ในเวลาเดียวกัน ณ ตำหนักซูหวัง (苏王府)

สาวใช้คนสนิทของซูเหยาต้องกลับมาด้วยมือเปล่าเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เธอเดินเข้ามาในห้องของซูเหยาด้วยความรู้สึกผิด แล้วเริ่มประโยคเดิมๆ ที่พูดจนติดปาก “ขออภัยคุณหนู แต่บ่าวขออภัยเป็นอย่างสูง เพราะครั้งนี้…”

ก่อนที่สาวใช้จะพูดจบ ซูเหยาก็เอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “หมดอีกแล้วใช่ไหม” เธอถอนหายใจ “ข้าเข้าใจดี คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะขนมชิ้นนี้มีชื่อเสียงลือไปทั่วแคว้น ต้าหลง (大龙国) ว่าเป็นขนมที่อร่อยที่สุด จนไม่มีใครไม่รู้จัก”

ดวงตาของซูเหยาเปล่งประกายความมุ่งมั่น ก่อนที่เธอจะพูดประโยคที่ทำให้สาวใช้ตกใจ “ครั้งนี้เจ้าไม่ต้องไปแล้ว… เดี๋ยวข้าไปเอง”

สาวใช้โค้งคำนับโดยไม่กล้าเอ่ยคำใดๆ ทิ้งให้ซูเหยานั่งอยู่เพียงลำพังกับความคิดที่จะต้องไปเผชิญหน้ากับต้นตอของ ขนมที่ยากจะหาได้ ชิ้นนี้ด้วยตัวเอง

ในตัวเมือง หลงเฉิง (龙城) อันพลุกพล่าน หลี่เหวินกำลังเดินอยู่เคียงข้างเถ้าแก่เจ้าของร้านเก่าแก่แห่งหนึ่ง

“ร้านของข้าอยู่ติดกับตลาดเลยนะ หากท่านซื้อร้านนี้ไป ข้ารับรองเลยว่าขายดีเป็นเทน้ำเทท่าแน่นอน” เถ้าแก่เอ่ยอย่างมั่นใจ

“ปกติขนมของข้าก็ขายดีอยู่แล้ว แต่ถ้าได้ทำเลดีเช่นนี้ก็คงจะดีขึ้นไปอีก” หลี่เหวินพยักหน้า

“แน่นอนอยู่แล้ว!” เถ้าแก่ประสานเสียง “ขนมของท่านน่ะมีชื่อเสียงที่สุดในแคว้น ต้าหลง (大龙国) เลยนะ ยิ่งมาอยู่จุดนี้ ยิ่งขายดีเหมือนติดปีกเลยทีเดียว!”

จู่ๆ หลี่เหวินก็หยุดเดิน เขาหันไปมองเถ้าแก่แล้วตัดสินใจในทันที “ได้ ข้าซื้อที่นี่แล้วกัน”

หลังจากจัดการเรื่องซื้อขายเรียบร้อย หลี่เหวินก็ยืนมองร้านในความครอบครองด้วยรอยยิ้มอย่างพึงพอใจ

"ข้าว่าแล้ว ว่าเจ้าต้องทำได้ สักวันเจ้าจะต้องเป็นมหาเศรษฐีแน่นอน" เสียงของระบบดังขึ้นในห้วงความคิด

หลี่เหวินยิ้มกว้างกว่าเดิม “แน่นอนอยู่แล้ว ฉันรับประกันเลยว่าเราไม่ใช่แค่รวย... แต่จะรวยโคตรๆ เลยต่างหาก!”

โปรดติดตามตอนต่อไป
敬請期待下一集。