เมื่อควีนโอเมก้าผู้งดงาม พวงด้วยตำแหน่งราชินีนักเต้นระบำที่แสนสง่า ต้องไปเผชิญหน้ากับยุคดึกดำบรรพ์ที่แสนยากลำบาก!!
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,รัก,ข้ามเวลา,ย้อนยุค,พระเอกครั้งรัก,ดึกดำบรรพ์,ยุคหิน,โอเมก้าเวิร์ส,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เต้นระบำงามสง่ายุคดึกดำบรรพ์
เมื่อควีนโอเมก้าผู้งดงาม พวงด้วยตำแหน่งราชินีนักเต้นระบำที่แสนสง่า ต้องไปเผชิญหน้ากับยุคดึกดำบรรพ์ที่แสนยากลำบาก!!
จะเป็นยังไงเมื่อ ราชินีนักเต้นระบำต้องไปเฉิดฉายอยู่ในยุคดึกดำบรรพ์ที่แสนยากลำบาก
***
น้องจะไปเฉิดฉายที่ยุคดึกดำบรรพ์ค่ะ
ฝากติดตามน้องด้วยนะคะ
“จะมีการชำแหละเจ้าสัตว์ร้ายตัวนี้ เจ้าจะอยู่ดูหรือไม่” อาโนเอ่ยถามน้องชายตัวน้อยของตนเอง เขาจำได้ว่าสมัยก่อนน้องชายคนนี้ขี้สงสารมาก ถึงขนาดร้องไห้งอแงเมื่อมีการเชือดสัตว์เป็นๆ ในเผ่า จนพี่อนีจำเป็นต้องปล่อยสัตว์ตัวนั้นเข้าป่า หากจะล่าก็จำเป็นต้องทำให้ตายก่อนที่จะแบกกลับมาในเผ่า
“น้องไปเดินเล่นดีกว่า” ซิทรินตอบพี่ชายคนรองเพราะเขาไม่ค่อยชอบกลิ่นคาวเลือด ได้กลิ่นทีไรจะรู้สึกเวียนหัว เขาจึงคิดว่าจะถอยออกไปอยู่ห่างๆ ดีกว่า
“ตามใจเจ้า อย่าไปไกล เอาอะมาลีไปด้วย” อาโนพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปหาหลานสาวซึ่งเป็นลูกของพี่ชายคนโต “เจ้าดูแลเขาให้ดี”
“เจ้าค่ะท่านน้า ท่านน้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะดูแลท่านน้าซิทรินให้ดี” อะมาลีเอ่ยด้วยท่าทีกระตือรือร้น
อาโนเมื่อได้รับการยืนยันก็พยักหน้าครั้งหนึ่ง ก่อนจะหันไปสั่งการนักรบเรื่องการชำแหละสัตว์ร้าย
ซิทรินเดินแยกออกไปอีกทาง ตอนนี้เขามีเรื่องที่สงสัยอยู่หนึ่งเรื่อง มันคือเรื่องของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อยู่ในความทรงจำอันเลือนรางของเขา ตอนแรกเขากะจะถามกับพี่ชายคนโตแต่พี่ชายดูยุ่งมาก เขาจึงคิดที่จะหาที่คุยกับอะมาลีแทน เผื่อว่านางพอจะรู้หรือจำเรื่องอะไรได้บ้าง
ทว่าเมื่อกำลังจะหันไปคุยกับเด็กสาว พอใบหน้างดงามหันไปก็ไม่เจอใครเสียแล้ว ร่างงามนึกแปลกใจก่อนจะพยายามมองหาซ้ายขวา
“อะมาลี เจ้าอยู่ไหน?” ซิทรินเรียกหาเด็กสาว ก่อนเขาจะสังเกตเห็นว่าอยู่ๆ ที่นี่ก็เงียบสงบ ทั้งๆ ที่เขาเดินออกมาจากเผ่าได้ไม่ไกลนัก แปลกใจไม่นานเขาก็สัมผัสได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาจากด้านหลัง ไม่รอให้สงสัยนานเขาก็หันหลังเพื่อมองทันทีก่อนจะเจอเข้ากับชายตัวโตคนหนึ่ง “ค คุณ…ไม่สิ ท่าน ท่านเป็นใคร?”
ชายตรงหน้ามีรูปร่างสูงใหญ่กล้ามเนื้อแน่น เส้นผมสีดำสนิทยาวถึงกลางหลังทำให้อีกฝ่ายดูลึกลับมืดมน คิ้วหนาคมเข้มทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูดุร้ายเผด็จการ ดวงตาทั้งสองข้างคมกริบสีแดงฉาดน่าสยดสยอง ทว่าซิทรินไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวดวงตาคู่นั้นที่จ้องมองมานิ่งๆ สักนิด เพราะแววตาที่มองมาทางเขา มันกับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความห่วงหาไร้ก้นบึ้ง
“ในที่สุดเจ้าก็ฟื้น คู่ครองของข้า” เคออสเอ่ยด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำที่สั่นไหวเล็กน้อย นัยน์ตาคมเรียบนิ่งมีความถวิลหา มีทั้งคิดถึงและสำนึกผิดอยู่ในนั้น ทว่าก็ยังแฝงได้ด้วยความหลงใหลในใบหน้าที่งดงามของคนที่ตนเฝ้ารอมาตลอดหลายสิบปี
“คู่ครองของท่าน? ข้าว่าท่านเข้าใจผิดแล้ว” ซิทรินกล่าวใบหน้างดงามเอียงคอฉงน เขาไม่เคยรู้จักคนตัวโตตรงหน้า ดังนั้นเราสองคนจะเป็นคู่ครองกันได้ยังไง
“…” เคออสไม่ได้เอ่ยสิ่งใด ฝ่ามือหนาหยาบกระด้านยื่นบางสิ่งให้คนตัวเล็กดู มันคือขนปีกสีขาวบริสุทธิ์อันเล็กที่ดูนุ่มนวลบอบบาง ตลอดเวลาหลายสิบปีมานี้ ขนปีกของหงส์เส้นนี้คือสิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้ชายหนุ่มอยากมีชีวิตต่อในทุกวัน เพื่อเฝ้ารอที่จะได้ใช้ชีวิตกับผู้ที่เป็นเจ้าของขนหงส์สีขาวเส้นนี้
ซิทรินพลันพูดสิ่งใดไม่ออก เขาจำได้แล้วว่าอีกฝ่ายคือใคร อีกฝ่ายคือพี่ชายคนนั้น พี่ชายในความทรงจำที่แสนเลือนรางของเขา จริงด้วย มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น มือเรียวกำที่สร้อยคอสีอำพัน ก่อนจะเอาเกล็ดมังกรสีดำออกมาที่ไม่ว่าเขาจะเอามันออกมาดูตอนไหนก็มีแต่ความสบายใจทุกครั้ง
“เจ้าเคยสัญญากับข้าว่าจะเป็นคู่ครองของข้า” เคออสเอ่ยถึงถ้อยคำที่เขาไม่มีทางลืม ในตอนที่ยังเด็กเขาเคยโดดเดี่ยวจากการที่เกิดมาแล้วเป็นสิ่งประหลาด แต่ทว่าคนงามตรงหน้าก็เข้ามาเป็นแสงสว่างในชีวิตของเขา
“จ จำได้แล้ว ข้า… ดูเหมือนจะพูดเช่นนั้นจริงๆ” ซิทรินพยักหน้าเบาๆ ยอมรับว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดเป็นความจริงเมื่อเขาจดจำทุกอย่างได้แล้ว ริมฝีปากเล็กเม้นเข้าหากันแน่น ในใจรู้สึกดีใจที่ได้เห็นคนตรงหน้าอีกครั้ง ทั้งใบหน้าคมยังหล่อเหลาและมีบรรยากาศที่เป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก แตกต่างจากเดิมลิบลับ
“เช่นนั้นเจ้าไปกับข้า เราจะไปเข้าพิธีครองรักกัน” เคออสเก็บขนหงส์ไว้อย่างทะนุถนอม ก่อนเขาจะยื่นมือหนาออกไปประคองมือเรียวเล็กบอบบางของคนงามเอาไว้ เตรียมที่จะอุ้มพาไปที่หนึ่ง
“ด เดี๋ยวก่อน ข้าไม่ไป” ซิทรินรีบดึงมือกลับ ทว่าเมื่อเห็นแววตาราวกับโลกกำลังจะแตกสลายของคนตัวโต เขาก็ต้องรีบอธิบายทันที “ข ข้าพึ่งจะตื่นขึ้นมา ยังอยากอยู่กับครอบครัว เพราะงั้นให้ข้าได้อยู่กับพวกเขาอีกหน่อยเถิดนะ”
“…แล้วข้าล่ะ ข้าก็คิดถึงเจ้า” มังกรหนุ่มก้มหน้าลงบรรยากาศรอบกายหนาหดหู่ลงทันตา การกระทำในตอนนี้ช่างแตกต่างจากความน่าสะพรึงที่อีกฝ่ายกระทำมาตลอดหลายสิบปีในขณะที่คนตัวเล็กหลับใหล จนทั่วทั้งดินแดนต่างหวาดกลัวมังกรร้ายคนนี้
“งั้น ฮึบ อันนี้” ซิทรินกางปีกของตัวเองออกมา ก่อนจะดึงขนปีกออกมาหนึ่งเส้น แล้วยื่นมันให้ชายตัวโตตรงหน้า
“จ เจ้า ไม่เจ็บหรือ” เคออสเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง ทว่ามือหนาก็ยังรับขนหงส์อันใหม่ที่มีกลิ่นหอมเอาไว้ด้วยความทะนุถนอมราวกับเป็นของมีค่า
“ข้าไม่เป็นไร” ซิทรินส่งยิ้มสดใสให้ จะว่าไปแล้วดวงตาคู่นี้ เหมือนดวงตาของมังกรตัวใหญ่ที่เขาเคยเห็นในฝันเลย คงจะเป็นคนเดียวกันสินะ อยากเห็นร่างนั้นกับตาจัง
เคออสแม้จะมีสีหน้าเรียบนิ่ง แต่ใบหูกับแดงก่ำ เขาเอาหางมังกรออกมา ก่อนจะดึงเกล็ดออกตรงจุดปลายหางที่ซึ่งเป็นที่ๆ เจ็บที่สุด แต่ทว่าคนตัวโตยินดีมาก เพราะมันสวยที่สุดในบรรดาเกล็ดที่เขามี “อันนี้ให้เจ้า”
“ขอบคุณ ข้าจะเก็บเอาไว้อย่างดีเลย” ซิทรินรับเกล็ดมังกรอันใหม่มา ก่อนจะมองดูมันด้วยสายตาแวววาว “เวลาที่ท่านคิดถึงข้า ก็มาหาข้าที่เผ่าได้ตลอดเลยนะ”
“เผ่าของเจ้าจะยินดีต้อนรับข้าหรือ” เคออสมีท่าทีไม่แน่ใจ เพราะตัวตนของเขามัน ค่อนข้างพูดยาก
“ทำไมจะไม่ต้อนรับล่ะ? ถ้าท่านมาหาข้า พี่ชายของข้าก็จะได้เห็นว่าท่านจริงใจต่อข้าหรือไม่ ถึงตอนนั้นเมื่อข้าไปอยู่กับท่าน ข้าก็จะได้สบายใจว่าพี่ชายไม่เป็นห่วง”
“…พิสูจน์ตัวเอง ข้าเข้าใจแล้วข้าจะทำให้สำเร็จ เมื่อพวกเขายอมรับในตัวข้า เมื่อนั้นเจ้าจะตลอดเป็นคู่ครองของข้าชั่วนิรันดร์ได้หรือไม่”
“ตกลง”
TBC