เมื่อควีนโอเมก้าผู้งดงาม พวงด้วยตำแหน่งราชินีนักเต้นระบำที่แสนสง่า ต้องไปเผชิญหน้ากับยุคดึกดำบรรพ์ที่แสนยากลำบาก!!
แฟนตาซี,ชาย-ชาย,รัก,ข้ามเวลา,ย้อนยุค,พระเอกครั้งรัก,ดึกดำบรรพ์,ยุคหิน,โอเมก้าเวิร์ส,แฟนตาซี,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เต้นระบำงามสง่ายุคดึกดำบรรพ์
เมื่อควีนโอเมก้าผู้งดงาม พวงด้วยตำแหน่งราชินีนักเต้นระบำที่แสนสง่า ต้องไปเผชิญหน้ากับยุคดึกดำบรรพ์ที่แสนยากลำบาก!!
จะเป็นยังไงเมื่อ ราชินีนักเต้นระบำต้องไปเฉิดฉายอยู่ในยุคดึกดำบรรพ์ที่แสนยากลำบาก
***
น้องจะไปเฉิดฉายที่ยุคดึกดำบรรพ์ค่ะ
ฝากติดตามน้องด้วยนะคะ
“ท ที่ไหนกัน?” ซิทรินพึมพำออกมาและมีอาการมึนเล็กน้อย ก่อนจะมองสำรวจรอบๆ แล้วพบว่าที่นี่เหมือนจะเป็นถ้ำ แต่ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?
ไม่รอให้สงสัยนาน อยู่ๆ ก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งหล่นออกมาจากอากาศ ในนั้นเขียนไว้ว่า
‘ข้าส่งเจ้ากลับบ้านแล้ว หลังจากที่เจ้าผ่านเงื่อนไขในการรับของวิเศษ มิติแห่งโชคชะตา ตอนนี้ข้าเป็นของวิเศษของเจ้าโดยสมบูรณ์
ข้อมูลของเจ้า
ชื่อ ซิทริน อายุ 18 ปี เพศควีนโอเมก้า (ตัวเมีย)
เผ่าพันธุ์ ครึ่งหงส์
เกิดในเผ่าอินทรีย์ปักษา เป็นน้องชายคนเล็กของหัวหน้าเผ่า
หลังจากนี้จะทำการคืนความทรงจำ’
“อ โอ๊ย!” ไม่นานหลังจากอ่านจบ ความทรงจำมากมายครั้งเมื่อยังเด็กที่เขาเคยลืมเลือนก็หลั่งไหลเข้ามา ซิทรินยกมือขึ้นปิดปากอย่างไม่อยากเชื่อ
สิ่งหนึ่งที่ฉายชัดในความทรงจำคือ เขามีครอบครัวและมีคนสำคัญที่นี่ มันทำให้เขารู้สึกดีใจมาก แม้ว่าจะจากที่ที่ตัวเองเคยอยู่มานานถึง 12 ปี แต่ตอนนี้เขาตื่นเต้นที่ได้กลับมา เขาอยากรู้จักบ้านเกิดของตัวเองให้มากขึ้น รวมถึงอยากเจอทุกคนอีกครั้ง
“เรามีพี่ชายสองคนที่นี่ พวกเขาจะจำเราได้ไหมนะ” ฝ่าเท้าอันบอบบางขาวนวลเปลือยเปล่าไม่มีรองเท้าสวมใส่เหยียบลงที่พื้นถ้ำ ก่อนจะค่อยๆ ยืนขึ้นแล้วเดินไปตามทางที่น่าจะเป็นทางออก เมื่อดวงตาเฉี่ยวงดงามเห็นแสงสว่าง รอยยิ้มสวยหวานก็ปรากฏขึ้นทันที ก่อนเขาจะรีบตรงไปที่แสงนั้น ทว่าเมื่อมาจนถึงปากถ้ำเขาก็ต้องตกใจ เพราะมันเป็นหน้าผาสูง “ลืมไปเลยว่าเผ่าของเราคือเผ่านก”
ตกใจได้ไม่นาน เขาก็มองสำรวจเบื้องล่างแล้วก็เห็นกระโจมหนังสัตว์มากมาย พร้อมเสียงผู้คนที่ใช้ชีวิตของตัวเอง บนต้นไม้สูงใหญ่กว่าที่เขาเคยที่ไหนถูกเจาะเป็นโพงน่าอยู่อาศัย กลิ่นอากาศบริสุทธิ์ไร้ฝุ่นควันทำให้เขาสดชื่นมาก ทว่าผิวกายที่โดนแสงแดดอ่อนๆในยามเช้าก็ทำให้เขาอบอุ่นเช่นกัน
นี่สินะ บ้านของเรา
“คิดจะแข่งบินกับข้า ยังเร็วไป! ฮ่าฮ่าฮ่า”
“ครั้งนี้พวกข้าจะต้องชนะเจ้าให้ได้!! อะวัน!”
“คิดว่าทำได้ก็ลองดู!” อะวันพูดอย่างหยามใจและอารมณ์ดี เขาเป็นถึงอินทรี จะมาแพ้คนเหล่านั้นได้ยังไง! ทว่าอยู่ๆ ดวงตาสีทองก็เผลอไปสบเข้ากับดวงตาสีเดียวกันจนเผลอหยุดขยับปีกกะทันหัน จนร่างสมส่วนของชายหนุ่มวัย 16 ปีร่วงหล่นจากฟ้า ดีที่พี่ชายคนโตอยู่แถวนั้นเลยใช้ความเร็วเหยี่ยวมารับได้ทัน
“เล่นบ้าอะไร เหตุใดถึงทิ้งตัวลงมา” อามานดุน้องชาย ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่จ้องไปที่ที่หนึ่ง จนเขาต้องเงยหน้ามองตาม ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตื่นตะลึง
“ง งดงามมาก เป็นตัวเมียที่งดงามที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็น ข้าไม่เคยเห็นคนผู้นี้มาก่อน”
“เขาเป็นใคร มีตัวผู้ดูแลหรือยัง?”
เสียงรอบข้างเริ่มดังขึ้นเมื่อทุกคนต่างเริ่มสังเกตเห็นคนงามซึ่งยืนอยู่บนปากถ้ำตรงหน้าผา ทว่าไม่นานเสียงอันทรงพลังของหัวหน้าเผ่าก็ดังขึ้น
“ซิทริน!” อนีตะโกนเรียกชื่อน้องชายด้วยความดีใจ ปีกอินทรีย์ขนาดใหญ่สยายออก ก่อนชายหนุ่มวัย 36 ปีจะทะยานบินเข้าไปหาน้องชายด้วยความคิดถึง “ซิทริน เป็นน้องจริงๆ”
“พ พี่อนี” ซิทรินเม้มปากเมื่อเห็นพี่ชายคนโต ดวงตากลมใสสีทองปล่อยหยดน้ำตาออกมาอย่างไม่อาจกั้นได้ เขาดีใจที่ได้พบพี่ชายอีกครั้ง และดีใจที่กลับมาแล้วเจอพี่ชายที่คอยตามใจและรักเขามาตลอด
“เด็กดีๆ ไม่ร้องนะน้องพี่” อนีบินเข้าไปในปากถ้ำ ก่อนจะเก็บปีกแล้วสวมกอดน้องชายตัวน้อยด้วยความอบอุ่นและคิดถึง “พี่ดีใจที่น้องตื่นขึ้นมา วันนี้เผ่าของเราเกิดเรื่องดี ต้องฉลองกัน”
“ฉลอง?” ซิทรินเอียงคออย่างน่าเอ็นดู จนคนเป็นพี่ชายยิ้มบางและใช้ฝ่ามือหยาบเช็ดคราบน้ำตาที่ใบหน้างดงามให้เบาๆ
“ใช่ น้องตื่นทั้งที ต้องฉลองสิ”
“ซิทริน!! เจ้าตื่นแล้วจริงๆ” อาโน อินทรีย์หนุ่มวัย 27 ปีบินขึ้นมาบนปากถ้ำทันทีที่ได้ยินข่าว ใบหน้าหล่อเหล่าดุคมมีความดีใจที่ฉายชัด ก่อนชายหนุ่มจะเข้าไปสวมกอดน้องชายตัวน้อยด้วยอีกคน “กว่าจะตื่นได้นะเจ้าตัวเล็ก รู้ไหมว่าทำพวกเราเป็นห่วงเจ้าแค่ไหน”
“พี่อาโน” ซิทรินยิ้มเมื่อเห็นพี่ชายคนรอง เขาจมเข้ากับความอบอุ่นที่พี่ชายทั้งสองมอบให้
“ตัวเล็กจริงๆ วันนี้ต้องฉลอง เจ้าต้องกินเยอะๆ ให้อ้วนกว่านี้ ไม่งั้นจะไม่แข็งแรงก่อนหน้าหนาวปีนี้ที่จะมาเยือน” อาโนเอ่ยขณะที่มองสำรวจน้องชาย อีกฝ่ายดูงดงามมาก ขณะเดียวกันก็ผอมบางมากจนพี่ชายเช่นเขาใจหาย
“น้องจะกินเยอะๆ” ซิทรินพยักหน้าเชื่อฟังพี่ชาย ทว่าในใจเขาไม่คิดกินจนตัวเองหุ่นไม่ดีหรอกนะ เขาชอบหุ่นที่เป็นอยู่ เวลาเต้นมันคล่องแคล่วและงดงาม
“ดีมาก พี่ชายของเจ้าจะไปล่าสัตว์ร้ายให้เอง” อาโนมีสีหน้าพอใจ ฝ่ามือหนาที่ทั้งหยาบและด้านลูบหัวน้องชายตัวน้อยด้วยความอ่อนโยน
“เช่นนั้นพวกเราลงไปกันเถอะ ไปบอกกับทุกคนว่าวันนี้เผ่าของเรามีงานเลี้ยงฉลอง” อนีที่ปล่อยให้น้องชายทั้งสองคุยกันเอ่ยขึ้น
“งั้นรีบไปกันเถอะ ตอนนี้หลานของเจ้ามีอายุพอๆ กับเจ้าหลายคน บางคนเจ้าน่าจะพอจำได้ พวกเขาเป็นลูกของข้ากับพี่อนี สนิทกันไว้มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน”
ซิทรินพยักหน้า เขาแอบดีใจที่จะได้ไปเจอคนอื่นๆ ในความทรงจำครั้งยังเด็ก เขาจำได้ว่ามีญาติพี่น้องที่เล่นด้วยกันบ่อยๆ หลายคน
อนีและอาโนกางปีกบินออกมาจากปากถ้ำ ก่อนทั้งคู่จะหันไปมองน้องชายตัวน้อยที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“ซิทริน กางปีกแล้วบินมาหาพี่” อนียื่นมือออกไปเพื่อหวังจะจับมือน้องชายพาลงไปด้านล่าง
ซิทรินอ้ำอึ้ง เขาลืมวิธีกางปีกแล้ว ทว่าเขาก็อยากจะลองดู ถ้าบินได้ก็เท่ากับว่าเขาจะได้เต้นบนท้องนภา มันต้องออกมางดงามและสนุกมากแน่ๆ คิดได้ดังนั้น ดวงตาหงส์สีทองก็ปิดลงทำสมาธิ และนึกถึงปีกของตัวเอง
อนีและอาโนรออย่างใจเย็น พวกเขาเฝ้าคอยและส่งกำลังใจให้ ราวกับรอลูกนกที่พร้อมจะขยับปีกบินอีกครั้ง
ไม่นานเรียวปีกหงส์แสนงดงามก็ปรากฏ มันเป็นสีขาวนวลที่ดูนุ่มนิ่มและบริสุทธิ์ เหมาะสมกับเจ้าของที่มีใบหน้างดงาม ดวงตาเฉี่ยวสีทอง เส้นผมสีขาวสะอาดเงางามและร่างกายเพรียวบางที่น่าทะนุถนอมมาก
เหล่าวิหคในเผ่าอินทรีย์ปักษาต่างพากันเงยหน้าจับจ้องและรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ พวกเขาต่างอยากเห็นใบหน้าของน้องชายหัวหน้าเผ่าชัดๆ เพราะแค่มองจากระยะไกลก็งดงามมากจนไม่อาจละสายตาได้
ซิทรินหันไปมองปีกของตัวเองแล้วยิ้มอย่างดีใจ ก่อนจะค่อยๆ ขยับช้าๆ เพื่อให้ชินกับน้ำหนักปีก
เท่าที่จำได้ เขาเป็นหงส์เหมือนท่านแม่ แต่พี่อนีและพี่อาโนเป็นอินทรีเหมือนท่านพ่อ
“มาสิ พวกเขารอรับอยู่ เจ้าจะไม่ร่วงลงไปแน่นอน” อาโนเอ่ย ชายหนุ่มเป็นอีกคนที่ยื่นมือออกไปเพื่อหวังจะประคองมืออีกข้างของน้องชายเอาไว้ ความอ่อนโยนนี้ ชายเถื่อนเช่นตนนอกจากฟาตินที่เป็นคู่ครองของเขา เขาก็ไม่เคยแสดงมันกับใครแม้แต่ลูกชายก็ตาม
“น้องจะไปแล้วนะพี่” ซิทรินมีสีหน้ามุ่งมั่น เรื่องแค่นี้เขาไม่มีทางกลัว ชีวิต 12 ปีที่ผ่านมาในโลกแห่งนั้น ถ้าเขาไม่กล้าแล้วจะโดดเด่นในวงการนักเต้นได้ยังไง เรียวขาเนียนก้าวถอยหลัง ก่อนจะออกตัววิ่งพร้อมกางปีก และกระโดดไปจับมือพี่ชายทั้งสองคนเอาไว้ เรียวปีกหงส์เริ่มขยับกลางอากาศ แรกๆ เขายังทรงตัวได้ไม่ดี แต่โชคดีที่มีพี่ชายคอยประคองและดูแลอยู่ไม่ห่าง จนเขาเริ่มทรงตัวได้
“เก่งมากซิทริน” อนีชมน้องชายตัวน้อยที่กำลังยิ้มอย่างสดใสเหมือนกำลังสนุก ก่อนทั้งเขาและอาโนจะกระชับมือเรียวเล็กบอบบางไว้ แล้วพาน้องชายตัวน้อยบินลงไปด้านล่างอย่างปรอดภัย
TBC