ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ย้อนยุค,แวมไพร์,ปีศาจแห่งความมืด,ปีศาจ,สงคราม,ฆาตกรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
ผู้แต่ง
PinkyPaw
เรื่องย่อ
คำโปรย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
…
หลังจากลืมตามาดูโลกได้ไม่กี่ปี ‘ลีน่า’ บังเอิญพบราชาปีศาจผู้เป็นอมตะ ‘อัมบรูส’
นางสมควรกลัวเขา สมควรรังเกียจและผลักไส ไปให้ไกลจากเขา
ทว่าเพราะเวทมนตร์ โชคชะตา และความหลงใหล ทำให้นางไม่อาจต่อต้านอำนาจรัก
ต่อให้รู้ว่านี่เป็นความรู้สึกต้องห้าม หรือต่อให้เขาจะทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน
แต่..ใจมันก็อดประหวัดถึงคนผู้นั้นไม่ได้จริง ๆ
...
คุยกับไรท์
สวัสดีทุกท่านค่ะ
ก่อนกดเข้าไปอ่าน เราอยากชวนคุยสักนิด ชี้แจงสักหน่อย
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ เราเขียนตอนที่รู้สึกคิดถึงอารมณ์รักโรแมนติก เหมือนตอนที่หัดเขียนนิยายเรื่องแรกเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเราเขียนด้วยความอยากปลดปล่อยจินตนาการตามประสาเด็ก ซึ่งรู้ว่าถึงพยายามยังไงตอนนี้ก็ไม่มีทางกลับไปมีความรู้สึกอันน่าคิดถึงแบบนั้นได้
แต่สุดท้ายก็แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา ถึงเป็นแนวเรียบง่าย เล่นกับความรักสุด classic ที่มีความแฟนตาซีแต่ไม่หวือหวา กระนั้นก็ยังพอเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปนานได้บ้าง
หวังใจว่าจะมีรี้ดสักคนที่หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมกับเรา และหวังว่านิยายเรื่องนี้จะช่วยเป็นความผ่อนคลายของใครได้นะคะ
ปล. นิยายเรื่องนี้มี e-book แน่นอนค่ะ ไว้เปิดขายแล้วจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกทีนะคะ
...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง ทั้งการฆ่า และการกระทำโหดร้ายทารุณอื่น ๆ ของตัวละคร
ทั้งนี้ ผู้แต่งไม่มีเจตนาพาดพิงถึงเรื่องความเชื่อตามศาสนาใดทั้งสิ้น และไม่ได้อิงหลักกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ของสังคมยุคไหนอย่างเฉพาะเจาะจง เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากจินตนาการเพียงเท่านั้น ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
...
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น
...
ช่องทางติดตามไรท์
tiktok : @itspinkypaw
X : @itspinkypaw
สายฝนโหมกระหน่ำจนเรียกได้ว่าเป็นพายุ
ลูอิสพาลีน่าหนีอย่างสุดชีวิต ด้านหลังนั้น นอกจากกลุ่มนักบวชกับชาวบ้านที่เจอที่โบสถ์ ก็ยังมีนักล่าปีศาจที่ไล่ตามอย่างเอาเป็นเอาตาย
“ท่านพ่อ เราจะทำอย่างไรดี”
ลีน่าร้องไห้กอดลูอิสแน่น เห็นลูกธนูที่ปักเกือบทั่วแผ่นหลังของเขา หัวใจนางก็เจ็บปวดเสียยิ่งกว่า
“ท่านพ่อเจ็บเพราะลูก..”
“อย่าพูดอย่างนั้น” ลูอิสพูดไปก็หอบหนัก “ลูกไม่ผิด พวกมันต่างหาก”
ในสายตาผู้ที่เลี้ยงนางมา เด็กสาวบริสุทธิ์ไร้เดียงสาคนนี้จะมีความผิดได้อย่างไร
ลูอิสไม่อาจหยุดฝีเท้า มีแต่จะเร่งความเร็วแม้โลหิตไหลอาบพื้นเป็นทางสายยาว
“พ่อจะพาลูกกลับไปหานายท่าน.. นายท่านจะต้องช่วยเราได้แน่”
ปณิธานของเขาตั้งมั่น ทว่าน่าเสียดายนักที่ร่างนี้ไม่อาจยืนอย่างมั่นคงได้อีกแล้ว เมื่อลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งมาเสียบทะลุขา
“อัก!!”
สุดท้าย กายนั้นทรุดลง ปล่อยบุตรสาวให้กลิ้งไถลไปบนพื้นโคลนอย่างไม่ตั้งใจ
“ท่านพ่อ! ท่านพ่อ!!”
ลีน่ากรีดร้อง หัวใจนางเจียนสลายอยู่แล้ว ยามเห็นว่าลูอิสมีสภาพที่ไม่น่ารอดตายได้
“ไม่ต้องห่วง พ่อไม่เป็นไร”
เขาก็ยังกล้าโกหก แม้จะลุกขึ้นยืนแทบไม่ได้
อีกไม่นาน พวกสารเลวนั่นจะตามมาทัน
เมื่อถึงตอนนั้น ก็จะไม่มีใครรอดไปได้
ลูอิสหอบหายใจ สมองที่เริ่มทำงานช้าพยายามคิด สุดท้ายได้ทางเลือกที่ดีที่สุดมาทางหนึ่ง
“ลูกวิ่งไปก่อนเลย อย่าให้พวกมันจับได้”
“จะให้ลูกทิ้งท่านพ่อหรือ” หญิงสาวส่ายหน้ารัว “ลูกจะไม่ทิ้งท่าน”
“พ่อไม่ได้บอกว่าให้ทิ้ง.. แค่ให้กลับไปที่ปราสาทก่อน” คราวนี้ มีเลือดไหลออกจากปากลูอิส เขาพ่นมันออกมาพร้อมคำสั่งเสียงอ่อนล้า “ไปบอกนายท่าน นายท่านจะได้มาช่วยพ่อทันอย่างไรเล่า”
นี่เป็นอุบายอย่างหนึ่ง
เพื่อหลอกให้นางเชื่อว่าจะมีทางรอด แล้วรีบทำตามคำสั่งเขา
ลีน่าเม้มปากชั่งใจ สุดท้ายก็ออกตัววิ่งไปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ท่านพ่อรอก่อนนะเจ้าคะ”
“รออยู่แล้ว”
ลูอิสโกหกนางเช่นนั้น
คล้อยหลังลีน่าไปแล้ว เขากลายร่างเป็นปีศาจของจริง ตั้งใจว่าจะเอาตัวเองเป็นปราการด่านสุดท้าย ปกป้องนางจากพวกนักล่าแวมไพร์
“ต่อให้ต้องตายตรงนี้ ข้าก็ไม่ให้พวกเจ้าแตะต้องลูกสาวของข้าหรอก”
ลูอิสไม่เคยทำงานพลาด ไม่ว่าจะเป็นตอนอยู่ในสนามรบ หรือตอนที่เฝ้าเลี้ยงเด็กคนหนึ่งอย่างดีมาตลอดสิบปี
…
ขณะเดียวกันนั้น ที่ปราสาทแมฮ์โลเกิดเรื่องไม่คาดฝันเช่นกัน
ตรงหน้าเลียมคืออัมบรูสที่ถูกตรึงไว้กับกำแพง มีศรเงินชุบน้ำศักดิ์สิทธิ์ปักอยู่แทบจะทั้งตัว
นักล่าแวมไพร์ยอมลดหน้าไม้ลง เมื่อก้าวเข้ามาดูผลงานตัวเองใกล้ขึ้นแล้ว สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ คลายความตึงเครียด
“เท่านี้เองหรือ? น่าสมเพชเสียจริง”
เขายังกล่าววาจาถากถาง หวังให้อีกฝ่ายเจ็บใจก่อนสิ้นลม
“ลีน่า..ลีน่า…”
ลมหายใจสุดท้ายของอัมบรูส เขาเรียกหาเจ้าของนามนั้นอย่างทรมาน
ภาพนี้ทำให้เลียมยิ่งอยากหัวเราะ
“ข้าจะบอกอะไรให้นะ ตอนนี้ลีน่าอยู่ที่โบสถ์ ส่วนคนรับใช้ที่ตามนางไปนั่น ข้าจัดการไปเรียบร้อยแล้ว”
“เจ้า..ว่าอย่างไรนะ” อัมบรูสปรือตามองอย่างน่าอนาถ
“อีกไม่นานลีน่าก็จะต้องโดนจับเหมือนกัน แต่เดี๋ยวข้าจะไปขอร้องกับพวกชาวบ้าน อธิบายสถานการณ์ของนาง รอจนพวกเขายอมปล่อยนางแล้ว ข้าค่อยรับมาดูแลแทนเจ้าแล้วกัน”
“เจ้า..สารเลวนัก”
แม้ฟังแล้วน่าเจ็บใจเพียงใด แต่อัมบรูสในตอนนี้ ไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะสามารถโต้กลับ
“เจ้าในฐานะพ่อบูญธรรมของนางก็สมควรดีใจนะ ลูกสาวไม่แท้ของเจ้าจะได้แต่งกับนักล่าแวมไพร์ที่ชาวบ้านยกย่องแล้ว”
เลียมยังคงกล่าวต่อไปอย่างเอ้อระเหยใจเย็น คงมั่นใจว่างานนี้เทพธิดาแห่งชัยชนะอยู่ข้างเขา
“เอาล่ะสหาย ข้าทำให้มันสิ้นฤทธิ์ได้แล้ว ตอนนี้แหละ..”
ชายหนุ่มกะจะให้พรรคพวกที่ถือดาบเงินปลิดชีพอัมบรูสเสีย
ทว่าพอมองไปไม่เห็นใครเลย ทุกความคิดก็ต้องหยุดชะงัก
ทำไมถึงเหลือเพียงข้า? ..
“เจ้าสมองลา คิดว่าตัวเองวางแผนแยบยลแล้วอย่างนั้นหรือ”
อัมบรูสโผล่มาจากทางด้านหลัง ให้มนุษย์ซึ่งตัวเล็กกว่าสะดุ้งโหยง
“เจ้าทำอะไรกันแน่!”
เมื่อครู่เขามั่นใจว่าตัวเองจับศัตรูได้แล้ว ยังยิงศรใส่เสียจนร่างแทบพรุนไม่ใช่หรือ
แล้วที่ยืนยิ้มอยู่นี่มันตัวอะไร!?
“เจ้ายิงศรใส่ข้าจริง ๆ หรือ”
อัมบรูสไม่เพียงโผล่มาจากเงามืด แต่ยังอยู่ในสภาพไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนเลยด้วย
“ลองดูให้ดีสิ”
เลียมหอบหายใจแรงขึ้น ก่อนจะเหลือบสายตากลับไปมองอีกครา
สิ่งที่เขายิงถูก..มีเพียงเสื้อคลุมที่สวมอยู่บนศพ
ซึ่งนั่นเป็นศพพรรคพวกของเขาเอง
“ไม่..ไม่จริง!!”
ชายหนุ่มทรุดลงไป ทั้งไร้เรี่ยวแรง ทั้งพะอืดพะอมในท้องอย่างห้ามไม่อยู่ สุดท้ายปล่อยอาเจียนออกมาเต็มพื้น
เขาไม่เคยเอาชีวิตมนุษย์ด้วยกัน ไม่เคยแม้แต่จะคิดทำร้ายพรรคพวกคนสำคัญที่ร่วมเป็นร่วมตายกันมาหลายงาน
“เจ้าคิดว่าจับข้าได้แล้ว แท้จริงกลับเป็นภาพมายาที่ข้าสร้างขึ้นตามความต้องการของเจ้า”
นี่คือพลังของผู้เป็นราชาหรือ..
ในปราสาทนี้เริ่มจะมีบรรยากาศน่าขนลุก ยิ่งได้ยินเสียงฝีเท้าเชื่องช้าทว่าดังก้อง มันก็ยิ่งชวนประหวั่นครั่นคร้าม
“รู้แล้วใช่ไหม ว่าข้าไม่เหมือนกับพวกกระจอกที่เจ้าเคยจัดการ”
และยามที่ชายผู้นั้นก้มลงมามอง เลียมถึงได้รู้ว่าตนเองช่างต่ำต้อยด้อยกำลัง
“สมญานามผู้ยิ่งใหญ่ มิใช่ได้มาเพียงเพราะข้าอยู่มานานเท่านั้นหรอกนะ”
ถูกแล้ว.. เขาคือผู้ยิ่งใหญ่
เขาอยู่เหนือกาลเวลา กระทั่งสุริยันจันทราก็ยังต้องยอมสยบให้
แล้วมนุษย์ผู้ไม่เคยฝืนโชคชะตาได้ จะริต่อกรกับเขาผู้นี้หรือ
ใจกล้าเกินไปกระมัง…