ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ย้อนยุค,แวมไพร์,ปีศาจแห่งความมืด,ปีศาจ,สงคราม,ฆาตกรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
ผู้แต่ง
PinkyPaw
เรื่องย่อ
คำโปรย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
…
หลังจากลืมตามาดูโลกได้ไม่กี่ปี ‘ลีน่า’ บังเอิญพบราชาปีศาจผู้เป็นอมตะ ‘อัมบรูส’
นางสมควรกลัวเขา สมควรรังเกียจและผลักไส ไปให้ไกลจากเขา
ทว่าเพราะเวทมนตร์ โชคชะตา และความหลงใหล ทำให้นางไม่อาจต่อต้านอำนาจรัก
ต่อให้รู้ว่านี่เป็นความรู้สึกต้องห้าม หรือต่อให้เขาจะทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน
แต่..ใจมันก็อดประหวัดถึงคนผู้นั้นไม่ได้จริง ๆ
...
คุยกับไรท์
สวัสดีทุกท่านค่ะ
ก่อนกดเข้าไปอ่าน เราอยากชวนคุยสักนิด ชี้แจงสักหน่อย
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ เราเขียนตอนที่รู้สึกคิดถึงอารมณ์รักโรแมนติก เหมือนตอนที่หัดเขียนนิยายเรื่องแรกเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเราเขียนด้วยความอยากปลดปล่อยจินตนาการตามประสาเด็ก ซึ่งรู้ว่าถึงพยายามยังไงตอนนี้ก็ไม่มีทางกลับไปมีความรู้สึกอันน่าคิดถึงแบบนั้นได้
แต่สุดท้ายก็แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา ถึงเป็นแนวเรียบง่าย เล่นกับความรักสุด classic ที่มีความแฟนตาซีแต่ไม่หวือหวา กระนั้นก็ยังพอเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปนานได้บ้าง
หวังใจว่าจะมีรี้ดสักคนที่หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมกับเรา และหวังว่านิยายเรื่องนี้จะช่วยเป็นความผ่อนคลายของใครได้นะคะ
ปล. นิยายเรื่องนี้มี e-book แน่นอนค่ะ ไว้เปิดขายแล้วจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกทีนะคะ
...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง ทั้งการฆ่า และการกระทำโหดร้ายทารุณอื่น ๆ ของตัวละคร
ทั้งนี้ ผู้แต่งไม่มีเจตนาพาดพิงถึงเรื่องความเชื่อตามศาสนาใดทั้งสิ้น และไม่ได้อิงหลักกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ของสังคมยุคไหนอย่างเฉพาะเจาะจง เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากจินตนาการเพียงเท่านั้น ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
...
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น
...
ช่องทางติดตามไรท์
tiktok : @itspinkypaw
X : @itspinkypaw
นานกว่าวันคือเดือน แล้วจึงค่อย ๆ เลื่อนไปเป็นปี
ในฤดูที่ฝนตก อากาศแถบนี้ยังหนาวเหน็บ เมื่อสายลมพัดมากับไอน้ำชื้นแฉะ
ในวันที่ฝนตกกระหน่ำเช่นนี้…ทำไมลีน่ายังไม่กลับมา
“ลูอิส”
เสียงเจ้านายดังมาจากระเบียงชั้นสอง ให้หัวหน้าพ่อบ้านที่ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่เงยขึ้นมองอย่างตระหนก
“นายท่าน ตื่นก่อนเวลาอีกแล้วหรือขอรับ?”
“ลีน่าไปไหน”
อัมบรูสไม่สนใจคำถามนั้น เอาแต่ชะเง้อคอมองไปข้างนอก
เขาตื่นก่อนเวลามาพักหนึ่งแล้ว เหมือนรอคอยจะเจอหญิงสาวคนนั้นไม่ไหว
หรือไม่..อาจเพราะความหวาดระแวง ระคนความหวั่นวิตก ทำให้เขาข่มตานอนไม่ได้
“นางออกไปหาผู้ชายคนนั้น ยังไม่กลับมาเลยขอรับ”
ป่านนี้แล้วน่ะนะ?
“แล้วเมแกนล่ะ”
“นางออกไปด้วยกัน..ยังไม่กลับมาเหมือนกันขอรับ”
ถึงได้ยินว่าหนึ่งในแม่บ้านที่สนิทกับลีน่าที่สุดตามไปด้วย แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้อัมบรูสโล่งใจมากขึ้นอยู่ดี
เช่นกัน ลูอิสเองก็ยังคงกังวล เขาคิดอยู่ว่าควรจะออกไปตามหาลูกสาวคนนั้นหรือไม่
“ไปเถอะลูอิส”
“แต่ข้าไม่กล้าทิ้งท่านไว้คนเดียว”
ถึงต่อให้อยู่ในปราสาท แต่ก็ใช่ว่าพลังของอัมบรูสจะมีมากเท่ายามกลางคืน
“ไปพานางกลับมาเถอะ… พานางกลับมาให้ข้าที”
นี่ไม่ใช่คำสั่งแล้ว เป็นคำขอร้องต่างหาก
ลูอิสกัดฟัน การตัดสินใจครั้งนี้ยากพอสมควร
แต่ก็ต้องทำ
“ข้าจะรีบกลับมาขอรับ”
หัวหน้าพ่อบ้านเร่งร้อนออกไป มีสายตาของผู้เป็นนายทอดมองจนร่างนั้นหายลับที่เส้นทางนอกรั้วกำแพง
วันนี้..ลางสังหรณ์ไม่ดีเอาเสียเลย
อัมบรูสรู้สึกร้อนกาย ยังหน่วงไปทั้งใจ
ขออย่าให้ลีน่าเป็นอะไร
ไม่อย่างนั้นหัวใจเขาคงทนไม่ได้
…
เย็นย่ำที่ฝนกระหน่ำสาดจากฟากฟ้าสีเทาหม่น ช่างชวนใจประหวั่นยิ่งนัก
ทั้งหัวหน้าพ่อบ้านและลูกสาวไม่แท้หายไปนานพอสมควรแล้ว เจ้านายถึงได้ยิ่งกระวนกระวาย จนไม่สามารถนั่งติดที่ได้ ต้องออกมาเดินตรงระเบียง
อีกเดี๋ยวคงมีเสียงเจี๊ยวจ๊าวของนาง กับเสียงบ่นของลูอิสดังขึ้นมาแน่
แค่รออีกเดี๋ยว
อัมบรูสปลอบใจตัวเอง ก่อนที่ฝ่าเท้าจะหยุดชะงักลง
กลิ่นเลือด..
ประสาทรับกลิ่นอันยอดเยี่ยมนั่นบอกว่าตรงชั้นหนึ่งมีคนบาดเจ็บ
ไม่สิ ต้องเรียกว่ามีศพจำนวนมาก
แต่มันไม่ใช่คน เป็นเลือดปีศาจ..
ลูกน้องข้า!!
ไม่ต้องรอให้ชักช้าไปกว่านี้ ชายหนุ่มวิ่งลงบันไดไป ก่อนซ่อนกายแฝงกับมุมมืด
เป็นอย่างที่คิด เมื่อชะโงกหน้าดู อัมบรูสก็เห็นกองซากภูเขาศพตรงกลางโถงชั้นหนึ่ง
ข้ารับใช้ในปราสาทนี้โดนฆ่าตายหมดแล้ว
“หาตัวหัวหน้ามันเจอหรือยัง”
เสียงนี้ ไม่ใช่เสียงของใครที่อัมบรูสคุ้นเคย
แต่ก็ไม่ใช่ไม่เคยได้ยินหรอก
“ยังเลยเลียม”
เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย
ได้ยินคนเอ่ยถึงนามนั้น อัมบรูสที่ซ่อนตัวอยู่กัดฟันกรอด เจ็บใจจนอยากกระโจนออกไปฉีกร่างศัตรูเป็นชิ้น ๆ
“หาต่อไป” เลียมสั่งการคนที่มาด้วย ผู้ชายสองสามคนนั้นก็รับคำสั่ง “อย่าห่วง อย่างไรเสียปราสาทนี้ก็ต้องโดนรื้อ”
“ใช่ ข้าจะเอาหัวแวมไพร์มาเสียบประจานหน้าประตูเมืองเสียเลย”
“แบบนั้น ตอนโดนแสงมันก็คงเหลือแต่ขี้เถ้าแล้ว” เลียมหัวเราะกับเพื่อน
ใจกล้าดีนักนะพวกเจ้า!
อัมบรูสยังลอบสังเกตการณ์ต่อไปอย่างระมัดระวัง เขาเห็นหน้าไม้กับลูกศรเงินในมือเลียม ยังเห็นผู้ชายที่ถือดาบเงิน อีกคนมีคทาด้ามยาวเหมือนที่มักใช้ในพิธีสำคัญของศาสนจักร
อาวุธพวกนี้..นักล่าหัวแวมไพร์
เป็นอย่างที่คาดเอาไว้ไม่มีผิด ตั้งแต่ลูอิสค้นพบตัวตนที่แท้จริงของเลียม อัมบรูสก็รู้ทันที
พวกนักล่าหัวมักมีสัญชาตญาณในการตามจับแวมไพร์ที่รุนแรงกว่านักบวชธรรมดา ยังเป็นพวกที่มองออกว่าใครเป็นแวมไพร์แฝงตัวมาได้ตั้งแต่เนิ่น ๆ ด้วย
เมื่อครั้งแรกเจอ เลียมถึงกล้าประกาศตัวเป็นศัตรูกับเขา ทั้งที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
แต่ถึงอย่างไรเสีย.. ปราสาทนี้ก็เป็นรังของเขา
ผู้ที่กล้าบุกเข้ารังศัตรูด้วยกำลังเพียงน้อยนิด ก็ไม่นับว่าฉลาดเท่าไรหรอก
“อยู่นี่เอง”
ในความเงียบนั้น เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นใกล้ใบหู ให้อัมบรูสสะดุ้งเบา ๆ
“ซ่อนอยู่ในเงาอย่างขี้ขลาดเช่นนี้ ต่อไปยังจะมีคนขนานนามเจ้าว่าเป็นราชาปีศาจอยู่อีกหรือ”
เลียมแสยะยิ้มร้ายกาจ เหยียดหยันอีกฝ่ายอย่างถือดี
“ราชันแห่งรัตติกาลอะไรกัน.. น่าขันสิ้นดี ก็แค่นิทานหลอกเด็กไม่ใช่หรือ”
“เป็นพวกเจ้ามากกว่าที่น่าขัน” อัมบรูสไม่มีทางยอมโดนด่าอยู่ฝ่ายเดียว “เจ้าพวกสายเลือดชั้นต่ำ แค่มีฝีมือนิดหน่อยก็ลำพองใจ คิดว่าจะโค่นล้มข้าได้แล้ว ศาสนจักรของเจ้าคงไม่สอนให้รักชีวิตกระมัง”
และอีกไม่นาน เขาคงจะได้แสดงให้เห็น ว่าสมญานามนั้นไม่ได้เป็นแค่ของปลอม
“ผู้ใดกันแน่ที่ไม่รักชีวิต”
เลียมหยิบศรเงินโก่งหน้าไม้เตรียมเล็ง ดวงตาคู่นั้นเปี่ยมไปด้วยประกายแห่งความกระหายชัยชนะ
“พวกชั่วที่หลอกลวงผู้หญิงบริสุทธิ์อย่างเจ้า สมควรตายด้วยศรของข้า”
“หึ! ทั้งที่เจ้าก็หลอกผู้หญิงเหมือนกัน ยังจะมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก”
“ข้าแค่ไม่เปิดเผยตัวตนว่าเป็นนักล่า แต่ก็ไม่ได้เอาประโยชน์อะไรมากมายสักหน่อย”
แสร้งเข้าหาลีน่า เพื่อจะล่อจับอัมบรูส หวังเอาหัวไปขึ้นเงินกับศาสนจักร
เช่นนี้ไม่เรียกว่าหลอกเอาผลประโยชน์ได้อย่างไร
“หากลีน่าอยู่ตรงนี้ ข้าจะบอกว่าสหายที่แสนดีของนาง ก็ไม่ได้ดีไปกว่าข้าสักเท่าไร”
“อย่างน้อยข้าก็ไม่เหมือนเจ้า! หลอกให้นางหลงรักได้ลงคอ!”
โดนเลียมตะคอกพร้อมรัวยิงศรเงินใส่ อัมบรูสก็เพียงหัวเราะอย่างสมเพช หลบหลีกได้ทันตลอด
“เจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ไปเรียนวิธีจีบสาวโดยไม่แย่งคนรักของชาวบ้านให้ได้ก่อนเถอะ แล้วค่อยมาหาเรื่องข้า”
“หึ! ช่างกล้าพูดนะ ลีน่าไม่ได้เป็นคนรักของเจ้าด้วยซ้ำ”
ศรเงินถูกยิงออกไปดอกแล้วดอกเล่า เลียมกับเพื่อนยังคงไล่ตามอย่างไม่ลดละ
จนกระทั่งมีศรเงินดอกหนึ่งปักถูกเสื้อคลุมของอัมบรูส ตรึงเขาไว้กับกำแพงได้พอดี
“และหากว่าเจ้าตายไปแล้ว ข้าก็จะดูแลลีน่าอย่างดีในฐานะภรรยาของข้า”
กล่าวไปพลาง ศรเงินอีกดอกก็ถูกยิงใส่เป้านิ่ง ทะลุกลางอกแวมไพร์หนุ่ม
เสียงยามอาวุธเสียบทะลุเนื้อสร้างความสะใจแก่ผู้ล่า ขณะเดียวกันก็สร้างความเจ็บปวดแสนสาหัส
แต่แน่นอนว่าสำหรับอัมบรูสตอนนี้…ความโกรธของเขามีมากกว่า
“ใครจะยกลีน่าให้เจ้า!!”
อัมบรูสถึงขั้นกล้าแตะศรเงินนั้น ต่อให้มือของเขาจะเริ่มร้อนจนกลายเป็นแผลพุพอง
แล้วใครจะปล่อยให้โอกาสงาม ๆ เช่นนี้หายไป
“อ๊ากก!!!”
หน้าไม้กระหน่ำยิง ให้เสียงร้องโหยหวนของแวมไพร์ผู้ยิ่งใหญ่ดังก้องปราสาท
แต่มันก็ถูกกลบไปจนหมดสิ้น ด้วยเสียงของสายฝนที่สาดเทอย่างไม่หยุดยั้งด้านนอก