ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ย้อนยุค,แวมไพร์,ปีศาจแห่งความมืด,ปีศาจ,สงคราม,ฆาตกรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
ผู้แต่ง
PinkyPaw
เรื่องย่อ
คำโปรย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
…
หลังจากลืมตามาดูโลกได้ไม่กี่ปี ‘ลีน่า’ บังเอิญพบราชาปีศาจผู้เป็นอมตะ ‘อัมบรูส’
นางสมควรกลัวเขา สมควรรังเกียจและผลักไส ไปให้ไกลจากเขา
ทว่าเพราะเวทมนตร์ โชคชะตา และความหลงใหล ทำให้นางไม่อาจต่อต้านอำนาจรัก
ต่อให้รู้ว่านี่เป็นความรู้สึกต้องห้าม หรือต่อให้เขาจะทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน
แต่..ใจมันก็อดประหวัดถึงคนผู้นั้นไม่ได้จริง ๆ
...
คุยกับไรท์
สวัสดีทุกท่านค่ะ
ก่อนกดเข้าไปอ่าน เราอยากชวนคุยสักนิด ชี้แจงสักหน่อย
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ เราเขียนตอนที่รู้สึกคิดถึงอารมณ์รักโรแมนติก เหมือนตอนที่หัดเขียนนิยายเรื่องแรกเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเราเขียนด้วยความอยากปลดปล่อยจินตนาการตามประสาเด็ก ซึ่งรู้ว่าถึงพยายามยังไงตอนนี้ก็ไม่มีทางกลับไปมีความรู้สึกอันน่าคิดถึงแบบนั้นได้
แต่สุดท้ายก็แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา ถึงเป็นแนวเรียบง่าย เล่นกับความรักสุด classic ที่มีความแฟนตาซีแต่ไม่หวือหวา กระนั้นก็ยังพอเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปนานได้บ้าง
หวังใจว่าจะมีรี้ดสักคนที่หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมกับเรา และหวังว่านิยายเรื่องนี้จะช่วยเป็นความผ่อนคลายของใครได้นะคะ
ปล. นิยายเรื่องนี้มี e-book แน่นอนค่ะ ไว้เปิดขายแล้วจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกทีนะคะ
...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง ทั้งการฆ่า และการกระทำโหดร้ายทารุณอื่น ๆ ของตัวละคร
ทั้งนี้ ผู้แต่งไม่มีเจตนาพาดพิงถึงเรื่องความเชื่อตามศาสนาใดทั้งสิ้น และไม่ได้อิงหลักกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ของสังคมยุคไหนอย่างเฉพาะเจาะจง เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากจินตนาการเพียงเท่านั้น ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
...
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น
...
ช่องทางติดตามไรท์
tiktok : @itspinkypaw
X : @itspinkypaw
คืนวันอันแสนสุข มักจะสั้นกุดจนชวนใจหาย
ลูอิสกลับมาแล้ว พร้อมกับข่าวสำคัญที่ต้องรายงานเจ้านายอย่างเร่งด่วนที่สุด
“เป็นอย่างที่นายท่านสงสัย เลียมคนนั้นปกปิดตัวตน แสร้งเป็นคนธรรมดา แต่ความจริงทำงานให้ทางศาสนจักรขอรับ”
คนทำงานให้ทางศาสนจักร นับเป็นศัตรูตัวฉกาจของตัวตนเช่นอัมบรูสมาตั้งแต่สมัยบรรพกาล
ไม่ว่ามนุษย์จะเวียนว่าย เกิดแล้วตายไปสักเท่าไร ความเชื่ออันเป็นปรปักษ์ก็ยังไม่หายไป เพราะพวกเขาถ่ายทอดปณิธานอันแรงกล้าจากรุ่นสู่รุ่น และนับวันก็มีแต่จะยิ่งเพิ่มพูนกลยุทธ์ที่จะเอาชนะ
“จับตาดูเอาไว้”
คำสั่งของเจ้านายไม่อาจละเลย ลูอิสคุกเข่าลงข้างหนึ่ง “รับบัญชา”
ยามนี้ใกล้ถึงเวลาฟ้าสาง เจ้านายกลับขึ้นห้องตรงชั้นสาม เปิดฝาโลงหนักอึ้งด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะเอนกายลงไปอย่างอ่อนล้า
เรี่ยวแรงของเขาไม่ได้หายไป ร่างกายก็ไม่ได้เข้าสู่ความโรยรา
เพียงแต่ความกังวลที่ถาโถม ทำให้รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะใช้ชีวิตต่อได้เท่านั้น
ขณะเดียวกัน นี่เป็นเวลาที่ลีน่าเริ่มตื่น
นางลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้า ความหนาวด้านนอกแผ่เข้ามาจนต้องเพิ่มเสื้อคลุมอีกหลายชั้น
จากนั้นก็เดินลงไปข้างล่าง ดูว่าเช้านี้มีเมนูอะไรตั้งโต๊ะรอ
“อืม..ข้าว่าจะไปซื้อของสักหน่อย เจ้าดูแลคุณหนูแทนทีนะ”
ตอนที่เดินลงมา ลีน่าได้ยินเสียงป้าเมแกนคุยกับแม่บ้านคนอื่น
“อะไรหรือป้าเมแกน”
“อ้อ แค่วัตถุดิบไม่พอทำมื้อเย็นน่ะเจ้าค่ะ”
ป้าเมแกนหันมาส่งยิ้มอบอุ่นเหมือนเคย “คุณหนูรีบกินมื้อเช้าแล้วไปอ่านหนังสือเถอะเจ้าค่ะ เรื่องนี้เดี๋ยวป้าจัดการเอง”
นางคงไม่อยากให้งานในปราสาทมาเป็นเรื่องจุกจิกกวนใจอีกฝ่าย
“ป้าเมแกนรอข้ากินมื้อเช้าสักเดี๋ยว แล้วไว้เราออกไปซื้อของด้วยกันดีหรือไม่”
“คุณหนูไม่ต้องออกมาเป็นเพื่อนป้าก็ได้ ป้าไม่อยากรบกวน”
“รบกวนอะไรเล่า วันนี้ข้าหยุด แล้วก็กำลังเบื่อพอดีด้วย”
โดนรบเร้ามากเข้า ป้าเมแกนจะปฏิเสธไหวได้อย่างไร
“เช่นนั้น..ตามใจคุณหนู”
นางตอบรับแบบลอบปาดเหงื่อ หากลูอิสรู้เข้าคงได้เป็นเรื่องแน่
ก่อนหน้านี้ไม่นาน หัวหน้าพ่อบ้านพึ่งจะกำชับเอาไว้เป็นมั่นเหมาะ ว่าให้เฝ้าจับตาดูลีน่า และห้ามให้นางออกนอกปราสาทเด็ดขาด
แต่เอาเข้าจริง..ที่เขาสั่งแม่บ้านทุกคนเช่นนั้น ก็เพราะตัวเองไม่อาจห้ามลูกสาวปลอม ๆ คนนี้ได้เหมือนกันไม่ใช่หรือ
หลังเวลาอาหารเช้า ลีน่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นแบบที่ดูดีขึ้นหน่อย จะได้ออกไปเดินข้างนอกได้อย่างไม่อายใคร
ในเมืองยังคงคึกคัก เวลานี้ชาวบ้านธรรมดาก็ใช้ชีวิตกันตามปกติ ร้านอาหารเปิดต้อนรับลูกค้า ร้านขายของข้างทางก็พยายามเรียกคนมาซื้ออย่างสุดกำลัง
“หากข้ามีเวลามาเดินเล่นแบบนี้บ่อย ๆ ก็คงดี”
ลีน่าเอ่ยกับหญิงวัยกลางคน ซึ่งนางก็ได้เพียงยิ้มแหยตอบรับ “คุณหนูยังต้องเรียนหนังสือ เรื่องเที่ยวเล่นอาจจะต้องเอาไว้ทีหลัง”
“ข้ารู้” ว่าไปแล้ว สีหน้าของหญิงสาวก็ดูเหงาหงอย “แค่เคยจินตนาการว่าจะมีสักวันหรือไม่ ที่ได้มาเดินเล่นผ่อนคลายกับนายท่านใต้แสงตะวันเช่นนี้”
แสงตะวันเป็นศัตรูอันร้ายกาจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมดสำหรับอัมบรูส เรื่องนี้นางรู้ดี
ก็แค่วาดภาพในยามฝันเท่านั้น คงไม่นับเป็นความผิดร้ายแรงกระมัง
ป้าเมแกนไม่รู้ว่าควรปลอบใจอย่างไร ได้แต่มองหญิงสาวผู้ซึ่งยามนี้ตัวสูงกว่านางไม่มาก แล้วจากนั้นก็เก็บแววตาสงสารกลับมา
คงมีเพียงความเงียบเท่านั้น ที่จะช่วยเยียวยาคุณหนูของนางได้
“อ้าว! นั่นลีน่าไม่ใช่หรือ”
เสียงของบุรุษที่แม่บ้านวัยกลางคนไม่รู้จักเรียกหา ทั้งลีน่าและป้าเมแกนหันมอง
“เลียม”
ลีน่าจำเขาคนนั้นได้ ยังตอบรับอย่างร่าเริงก่อนหันมาแนะนำ “ป้าเมแกนเจ้าคะ นี่เพื่อนข้าเอง ชื่อเลียม”
“อะ..อ้อ ป้าพึ่งรู้ว่าคุณหนูมีเพื่อนด้วย”
“เราพึ่งเจอกันในคืนเทศกาลน่ะ”
ลีน่าไม่ได้สังเกตเลย ว่าป้าเมแกนเริ่มมีสายตาหวาดระแวงมองชายหนุ่มคนนั้น
แต่สำหรับเลียมนั้น เขาคงจะพอจับสังเกตได้บ้างกระมัง
“ข้าเลียม เป็นคนทำงานในร้านอาหารตรงหัวมุมนั่นน่ะ” เขาแนะนำตัวอย่างสุภาพ “ท่านคงเป็นคนที่บ้านของลีน่า ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ข้า..ทำงานรับใช้คุณหนู” ป้าเมแกนตอบรับ สัญชาตญาณสั่งให้นางก้าวถอยอย่างลืมตัว
“อะไรกัน ข้าพึ่งรู้ว่าเจ้าเป็นคุณหนูร่ำรวย ถึงขนาดจะออกไปไหนมาไหนยังต้องมีคนรับใช้เดินตาม” คราวนี้เขาหันมาว่าเย้ากับหญิงสาว
“ร่ำรวยอะไรกัน ข้ามีวันนี้ได้เพราะนายท่าน..ที่เจ้าเจอวันนั้นแหละ”
“อ้อ..”
เลียมตอบรับ ไม่วายจับสังเกตสีหน้าท่าทางของป้าเมแกนต่อไป
ในครู่ต่อมา เขาจึงเปลี่ยนมามีรอยยิ้มเผยกว้างขึ้น
“ไหน ๆ วันนี้ก็ได้เจอเจ้า พอดีกับที่ข้าได้หยุดงาน เราไปเดินเล่นกันสักหน่อยดีหรือไม่”
“เอ๋? จะดีหรือ”
ทั้งที่ไม่แน่ใจ แต่ท่าทางลีน่าคงอยากไปกับเขาพอสมควร
“ไม่ดีหรอกเจ้าค่ะ”
ป้าเมแกนห้ามไว้ จับแขนลีน่าแน่น “คุณหนู หากไม่รีบกลับ นายท่านกับท่านลูอิสจะเป็นห่วงเอานะ”
“จริงด้วย ท่านพ่อคงตกใจมากแน่หากข้าหายไปนาน”
“ไม่นานหรอก เราแค่เดินเล่น หาซื้อขนมอร่อย ๆ กินแถวนี้” เลียมว่าขัดขึ้นมา “หรือหากเกรงว่าจะทำให้ที่บ้านเป็นห่วง เช่นนั้นให้คนรับใช้ของเจ้ากลับไปบอกพวกเขาว่าเจ้าอยู่กับข้า แล้วไว้ข้าจะไปส่งเจ้าที่บ้านด้วยตัวเอง อย่างนี้ดีหรือไม่”
“ไม่ดีแน่นอน!”
คราวนี้ ไม่ใช่ป้าเมแกนที่ร้องห้าม
แต่เป็นลูอิส
“ท่านพ่อ?” ลีน่าหันมองพร้อมสองคนที่อยู่กับนาง มีสีหน้าแปลกใจ “ท่านมาอยู่นี่ได้อย่างไรเจ้าคะ แล้วงานของท่านล่ะ?”
ก่อนหน้านี้ ลูอิสบอกว่าการเดินทางไปยังดินแดนโพ้นทะเลสิ้นสุดลงแล้วก็จริง แต่ตั้งแต่กลับมา เขาก็เอาแต่ง่วนกับกองเอกสารจนแทบไม่มีเวลามาเจอลูก
แล้วทำไมวันนี้เขาไม่ยอมทำงาน กลับมาตามข้าเสียอย่างนั้น
“พ่อมีธุระต้องสะสาง แล้วก็บังเอิญมาเจอลูกอยู่กับคนแปลกหน้า”
ลูอิสก้าวเข้ามา ดึงตัวลีน่าให้ออกห่างจากเลียมเล็กน้อย
ท่าทางนี้ ใครก็ดูออกว่าบิดาหวงบุตรสาวมาก เลียมเองก็ไม่ได้โต้ตอบอย่างก้าวร้าว เพียงค้อมกายให้เฉย ๆ
“ท่านคงเป็นพ่อที่แท้จริงของลีน่า ข้าเลียม เป็นสหายของนาง”
“นางไม่ควรมีสหายเป็นคนงานต่ำต้อย”
ลูอิสกล้าจะดูถูกคนอื่นอย่างไม่ไว้หน้า นั่นทำให้ลูกสาวไม่พอใจ “ท่านพ่ออย่าว่าเพื่อนลูกอย่างนั้นสิเจ้าคะ”
แต่ไม่พอใจแล้วทำอย่างไรได้..
บิดาไม่ตอบกลับอะไรเลย เพียงเหลือบสายตาชวนหนาวสะท้านมองแวบหนึ่งเท่านั้น
ท่านพ่อไม่เคยน่ากลัวเช่นนี้..
“กลับ”
เขาสั่งคำเดียว ทั้งลีน่าและป้าเมแกนก็จำต้องรีบเดินตาม ทิ้งเลียมเอาไว้ที่นั่นเพียงลำพัง
แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้วกระมัง..
รอยยิ้มที่เลียมมีได้หายไปแล้ว แต่ยังคอยมองตามหลังสามคนนั้นไปอย่างกับตั้งใจจะจดจำทุกรายละเอียด
มิตรภาพของเขาจะเป็นของจริงหรือไม่ นั่นไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว