ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ย้อนยุค,แวมไพร์,ปีศาจแห่งความมืด,ปีศาจ,สงคราม,ฆาตกรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
ผู้แต่ง
PinkyPaw
เรื่องย่อ
คำโปรย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
…
หลังจากลืมตามาดูโลกได้ไม่กี่ปี ‘ลีน่า’ บังเอิญพบราชาปีศาจผู้เป็นอมตะ ‘อัมบรูส’
นางสมควรกลัวเขา สมควรรังเกียจและผลักไส ไปให้ไกลจากเขา
ทว่าเพราะเวทมนตร์ โชคชะตา และความหลงใหล ทำให้นางไม่อาจต่อต้านอำนาจรัก
ต่อให้รู้ว่านี่เป็นความรู้สึกต้องห้าม หรือต่อให้เขาจะทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน
แต่..ใจมันก็อดประหวัดถึงคนผู้นั้นไม่ได้จริง ๆ
...
คุยกับไรท์
สวัสดีทุกท่านค่ะ
ก่อนกดเข้าไปอ่าน เราอยากชวนคุยสักนิด ชี้แจงสักหน่อย
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ เราเขียนตอนที่รู้สึกคิดถึงอารมณ์รักโรแมนติก เหมือนตอนที่หัดเขียนนิยายเรื่องแรกเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเราเขียนด้วยความอยากปลดปล่อยจินตนาการตามประสาเด็ก ซึ่งรู้ว่าถึงพยายามยังไงตอนนี้ก็ไม่มีทางกลับไปมีความรู้สึกอันน่าคิดถึงแบบนั้นได้
แต่สุดท้ายก็แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา ถึงเป็นแนวเรียบง่าย เล่นกับความรักสุด classic ที่มีความแฟนตาซีแต่ไม่หวือหวา กระนั้นก็ยังพอเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปนานได้บ้าง
หวังใจว่าจะมีรี้ดสักคนที่หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมกับเรา และหวังว่านิยายเรื่องนี้จะช่วยเป็นความผ่อนคลายของใครได้นะคะ
ปล. นิยายเรื่องนี้มี e-book แน่นอนค่ะ ไว้เปิดขายแล้วจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกทีนะคะ
...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง ทั้งการฆ่า และการกระทำโหดร้ายทารุณอื่น ๆ ของตัวละคร
ทั้งนี้ ผู้แต่งไม่มีเจตนาพาดพิงถึงเรื่องความเชื่อตามศาสนาใดทั้งสิ้น และไม่ได้อิงหลักกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ของสังคมยุคไหนอย่างเฉพาะเจาะจง เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากจินตนาการเพียงเท่านั้น ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
...
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น
...
ช่องทางติดตามไรท์
tiktok : @itspinkypaw
X : @itspinkypaw
วันแล้ววันเล่า เวลาผ่านไปอย่างปกติเหมือนเช่นที่เป็นมาตลอด
หากไม่มีเรียน ลีน่าก็จะออกไปเที่ยวเล่นในเมือง ต่อให้ต้องใช้เวลานั่งรถม้าตั้งค่อนวัน นางก็ยังมีกะใจจะไป
เพราะการได้พบเลียมเป็นช่วงเวลาที่พิเศษ มันทำให้วันที่น่าเบื่อ ดูจะน่าเบื่อน้อยลงหน่อย
แต่แน่นอนว่าความสำคัญของเพื่อน ก็ยังเทียบกับพ่อบุญธรรมผู้แสนดีที่สุดในโลกคนนี้ไม่ได้
“นายท่านตื่นแล้ว”
นางเอ่ยต้อนรับเขาที่พึ่งลุกขึ้นจากโลง ประหนึ่งภรรยาที่รอคอยให้สามีกลับบ้านทุกเย็น
และเมื่อเขาเลื่อนสายตาขึ้นมอง ก็จะได้รับการต้อนรับเป็นจูบประทับบนริมฝีปาก
จูบนี้แสดงความคิดถึง ความโหยหา ความปรารถนาที่จะครอบครอง เหมือนภรรยาที่มอบมันให้สามีตรงหน้าประตูบ้าน
“เจ้าทำให้ข้าอยากลงไปนอนอีก”
“ทำไมล่ะเจ้าคะ ท่านไม่ดีใจที่ได้พบข้าหลังตื่นนอนหรือ”
“ไม่ใช่” เขาส่ายหน้า มีรอยยิ้มบางแสนอบอุ่นมอบคืน “แต่เวลาที่ตื่นนอน เจ้าจะจูบข้าอีก ข้าถึงอยากหลับไปและตื่นขึ้นมาอีกสักร้อยครั้ง”
ยามถอนจูบแล้ว เขาตอบรับเป็นถ้อยคำแฝงความทะเล้น ดั่งกลับไปเป็นเด็กหนุ่มไร้เดียงสา
แน่นอนว่าเด็กสาวที่ไร้เดียงสาจริง ๆ เพราะอายุยังน้อยมากจริง ๆ ย่อมต้องตอบรับโดยไม่ขัดขืน
เพียงขัดเขินเล็กน้อย.. ยามมอบจูบร้อนเคล้าราคะให้เขาอีกครา
หากกาลเวลาหยุดหมุนได้ก็คงดี
หากจูบนี้คงอยู่ตลอดไป ตราบเท่าที่มีลมหายใจได้ก็คงดี
หากเป็นนาง..ที่มอบความรู้สึกลึกล้ำให้เช่นนี้ ไม่เปลี่ยนไปเลยได้ก็คงดี
อัมบรูสเอ่ยคำปรารถนาในใจ แต่สุดท้ายเขาเองก็รู้ว่าไม่มีสิ่งใดในโลกจะคงทนไปตลอดกาล
“นายท่าน หากอยู่นานกว่านี้ ท่านพ่อคงจะมาตาม”
ลีน่าเป็นฝ่ายผละออกจากเขาก่อน แม้ใจจริงนางเองก็อยากให้ห้วงเวลาหยุดหมุน เพื่อมอบความรักแก่ชายผู้นี้นาน ๆ เช่นกัน
ขณะถูกดึงออกจากภวังค์อย่างนุ่มนวล ชายหนุ่มเหม่อมอง สายตาของเขาดูเลื่อนลอยราวกับความจริงคือความฝัน
ไม่อยากตื่นเลย…
“ข้าจะช่วยท่านแต่งตัวนะเจ้าคะ”
“อืม”
กิจวัตรเช่นนี้ดำเนินมาเป็นสิบปี
สำหรับลีน่ามันช่างแสนยาวนาน แต่สำหรับอัมบรูส มันกลับสั้นเพียงแค่เสี้ยวลมหายใจ
“ช่วงนี้เจ้าดูร่าเริงขึ้นนะ”
เขาทัก นางก็ยิ้มกว้าง เกาแก้มแก้เขิน “ข้าไปเจอเพื่อนมาเจ้าค่ะ อยู่กับเขาแล้วสนุกมาก จนถึงตอนนี้ เมื่อนึกถึงเขาก็ยังเผลอหัวเราะออกมาอยู่เลย”
“อย่างนั้นหรือ”
อีกฝ่ายตอบรับอย่างขอไปที
แต่บางที ในใจเขาอาจจะเริ่มขุ่นมัวโดยไม่รู้ตัวก็ได้
“ท่านอัมบรูสมีเพื่อนไหมเจ้าคะ”
จู่ ๆ หญิงสาวก็นึกสงสัย คงเพราะตลอดสิบปีมานี้ นางไม่เคยเห็นเจ้านายคบค้าสมาคมกับใคร
“หากหมายถึงคู่ค้าทางธุรกิจ ข้าก็เคยมีคนที่สนิทอยู่เหมือนกัน”
“ทำไมท่านพูดว่าเคยมีล่ะเจ้าคะ? พวกเขาไปไหนกันหมด?”
ลีน่าคิดว่าอัมบรูสคงเจอคนไม่ดี อาจถูกหักหลัง เพื่อนสนิทคิดร้าย เลยโดนเขาตัดความสัมพันธ์
แต่ความจริงมันเรียบง่ายกว่านั้นมาก
“พวกเขาก็แค่จากไป”
สิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้อยู่อย่างอมตะก็เป็นเช่นนั้น ตายแล้วเกิด เกิดแล้วก็ตาย
ใครจะมาอยู่กับข้าได้ตลอดไปเล่า
“ทำไมพวกเขาจากไปเร็วนักล่ะเจ้าคะ”
ไม่ใช่นางไม่เข้าใจความหมายของ ‘การจากไป’ เพียงแต่อัมบรูสไม่ได้ดูแก่หงำเหงือกอะไร เพื่อนที่วัยเดียวกันก็ไม่น่าจะทิ้งเขาไว้อย่างนี้เร็วไปนัก
กลับกัน ทางนี้มองดวงตากลมโตช่างใสซื่อคู่นั้นแล้ว ได้แต่ส่ายหน้า “ทุกคนมีเวลาที่เหมาะสมของตัวเอง พวกเขาถึงจากไปในเวลาอันสมควรของพวกเขาเอง”
“แล้วภรรยาล่ะเจ้าคะ ท่านมีหรือไม่”
ในปราสาทหลังนี้ ไม่มีรูปนายหญิงใส่กรอบไว้ก็จริง แต่ลีน่าก็ยังอยากรู้ว่าเมื่อก่อนเขามีคนในดวงใจหรือไม่
คราวนี้อัมบรูสนิ่งไปนานกว่าเดิม
ก่อนมีรอยยิ้มขมเผยที่มุมปาก มันจางเสียจนดูราวกับนางตาฝาดไปเอง
“เคยมีอยู่หรอก แต่ยังไม่ใช่ภรรยา เป็นแค่คู่หมั้น”
ยามกล่าวคราวนี้ เขามีแววตาทอดอาลัยเหม่อลอย
และคำตอบของเขา ก็ทำคนฟังรู้สึกเหมือนโดนเอาเข็มเล็ก ๆ สะกิดหัวใจ
เข็มนี้ไม่ใช่หอกดาบหรือลูกธนู โดนแทงไปก็ไม่ได้ทำให้เจ็บจนตาย
แต่ถึงกระนั้น ความเจ็บก็ยังนับเป็นความเจ็บไม่ใช่หรือ..
“นางไปไหนเจ้าคะ”
น้ำเสียงของลีน่าเปลี่ยนไป นางโมโหเพราะอะไรไม่ทราบ รู้แต่ว่าอยากได้คำตอบที่น่าฟัง
จะเป็นนายท่านถูกทิ้งก็ดี จะเป็นนางหนีไปก็ดี
หรือจะเป็นนางจากไปก็ดี…
คำตอบไหนก็ได้ ที่ไม่ได้บอกว่านางยังอยู่ในโลกนี้กับเขา
“ก็แค่จากไป ตามเวลาอันสมควรของนาง”
คำตอบของเขาเหมือนเดิม แต่ให้ความรู้สึกโล่งใจ ต่างจากตอนที่ฟังว่าสหายของเขาล้วนจากไปหมด
“หากท่านจะหาคนรักใหม่ ต้องมั่นใจว่านางจะไม่จากไปก่อนนะเจ้าคะ”
กล่าวไปลีน่าก็ยืดอกอย่างมั่นใจ
ความนัยนี้ นางจะบอกว่าตัวเองไม่มีทางทิ้งคนที่รักเอาไว้ ให้ต้องเดียวดายในโลกนี้เพียงลำพังกระนั้นหรือ
อัมบรูสมองนาง หัวเราะในลำคออย่างจนใจ
เจ้าเอง..สักวันก็ต้องจากข้าไปอยู่ดีไม่ใช่หรือ
“หากมีคนรักใหม่ ให้นางจากไปก่อนข้าน่ะดีแล้ว”
“ทำไมล่ะเจ้าคะ” หญิงสาวหันมาค้อนตาเขียวใส่ “ท่านอยากหาคนรักใหม่ไปเรื่อย ๆ หรือ”
“เด็กน้อย เจ้าจะโกรธไปไย”
ชายหนุ่มยื่นมือลูบศีรษะแผ่วเบา หวังว่าจังหวะลมหายใจของนางจะผ่อนช้าลงบ้าง
“หากข้าจากไปก่อนนาง ไม่ใช่ว่านางจะต้องเสียใจมากหรอกหรือ”
“แต่…ใครจะอยากเห็นท่านเสียใจ”
สัมผัสเพียงเล็กน้อยของเขา ก็เพียงพอจะให้อีกฝ่ายใจเย็นลงเกินครึ่งแล้ว
ลีน่าเริ่มเบะปาก นางรู้สึกว่าเรื่องน่าเศร้าพวกนี้ ไม่น่าพูดยิ่งนัก
และยิ่งไม่น่าฟังมากกว่าเสียอีก..
“เราต่างไม่อยากเห็นคนที่รักเสียใจ เช่นนั้นให้นางจากไปก่อนข้าน่ะดีแล้ว”
หากรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องร้องไห้ ราวจะเปลี่ยนสายน้ำตาเป็นธารโลหิต ต่อให้ตายไปแล้ว อัมบรูสก็คงหาทางฟื้นขึ้นมาปลอบขวัญแน่
หากวันใดได้มองนางจากไป นั่นก็คงนับเป็นเรื่องดีแล้ว
เพราะข้าชินกับความเสียใจมากกว่านาง
แต่..ถ้าจะให้ดียิ่งกว่า ก็ขออย่าเป็นในเร็ว ๆ นี้เลย
ผู้ชินชากับความตายเอง ก็อยากมีวันเวลาแห่งความสุขยาวนานที่สุดเหมือนกัน