ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
แฟนตาซี,ชาย-หญิง,ย้อนยุค,ตะวันตก,รัก,ดราม่า,แฟนตาซี,ย้อนยุค,แวมไพร์,ปีศาจแห่งความมืด,ปีศาจ,สงคราม,ฆาตกรรม,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
ผู้แต่ง
PinkyPaw
เรื่องย่อ
คำโปรย
ไม่มีใครชอบเวลาโดนหลอก
แต่หากว่าการถูกหลอก ทำให้รู้สึกเหมือนหลงทางในห้วงฝันหวาน ยามอยู่บนที่นอนนุ่มสบายแล้วละก็
บางที..การตื่นขึ้นมารับความเป็นจริง ก็อาจมิใช่สิ่งที่น่าปรารถนาอีกต่อไป
…
หลังจากลืมตามาดูโลกได้ไม่กี่ปี ‘ลีน่า’ บังเอิญพบราชาปีศาจผู้เป็นอมตะ ‘อัมบรูส’
นางสมควรกลัวเขา สมควรรังเกียจและผลักไส ไปให้ไกลจากเขา
ทว่าเพราะเวทมนตร์ โชคชะตา และความหลงใหล ทำให้นางไม่อาจต่อต้านอำนาจรัก
ต่อให้รู้ว่านี่เป็นความรู้สึกต้องห้าม หรือต่อให้เขาจะทำเรื่องโหดร้ายขนาดไหน
แต่..ใจมันก็อดประหวัดถึงคนผู้นั้นไม่ได้จริง ๆ
...
คุยกับไรท์
สวัสดีทุกท่านค่ะ
ก่อนกดเข้าไปอ่าน เราอยากชวนคุยสักนิด ชี้แจงสักหน่อย
เนื่องจากนิยายเรื่องนี้ เราเขียนตอนที่รู้สึกคิดถึงอารมณ์รักโรแมนติก เหมือนตอนที่หัดเขียนนิยายเรื่องแรกเมื่อหลายปีก่อน
ตอนนั้นเราเขียนด้วยความอยากปลดปล่อยจินตนาการตามประสาเด็ก ซึ่งรู้ว่าถึงพยายามยังไงตอนนี้ก็ไม่มีทางกลับไปมีความรู้สึกอันน่าคิดถึงแบบนั้นได้
แต่สุดท้ายก็แต่งนิยายเรื่องนี้ออกมา ถึงเป็นแนวเรียบง่าย เล่นกับความรักสุด classic ที่มีความแฟนตาซีแต่ไม่หวือหวา กระนั้นก็ยังพอเติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปนานได้บ้าง
หวังใจว่าจะมีรี้ดสักคนที่หลงรักนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมกับเรา และหวังว่านิยายเรื่องนี้จะช่วยเป็นความผ่อนคลายของใครได้นะคะ
ปล. นิยายเรื่องนี้มี e-book แน่นอนค่ะ ไว้เปิดขายแล้วจะแจ้งให้ทุกท่านทราบอีกทีนะคะ
...
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหารุนแรง ทั้งการฆ่า และการกระทำโหดร้ายทารุณอื่น ๆ ของตัวละคร
ทั้งนี้ ผู้แต่งไม่มีเจตนาพาดพิงถึงเรื่องความเชื่อตามศาสนาใดทั้งสิ้น และไม่ได้อิงหลักกฎหมายหรือกฎเกณฑ์ของสังคมยุคไหนอย่างเฉพาะเจาะจง เรื่องราวทั้งหมดเกิดขึ้นจากจินตนาการเพียงเท่านั้น ขอให้ทุกท่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
...
นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น
...
ช่องทางติดตามไรท์
tiktok : @itspinkypaw
X : @itspinkypaw
ลีน่าได้รับอนุญาตให้ออกจากปราสาทบ่อยขึ้น แต่ก็ยังมีป้าเมแกนคอยติดตามไปด้วยทุกครั้ง
ยามที่รถม้าเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ด้านบนระเบียงชั้นสองมีเงาร่างใครบางคนยืนมองอยู่
เป็นลูอิสเอง
เขาเป็นห่วงนั่นแหละ แต่เพราะโดนลูกสาวโกรธอยู่ เลยไม่อยากเข้าไปขวาง
“เด็กดื้อเอ๊ย..”
เขาได้แต่ทอดถอนใจ เดินกลับเข้ามาในห้องทำงานตามเดิม
“เจ้าอย่าว่านางอย่างนั้นเลย”
ทว่าในห้องนี้ไม่ได้มีเพียงเขาเสียหน่อย
เมื่ออัมบรูสเปิดประตูเข้ามา หัวหน้าพ่อบ้านก็ถึงกับตกใจลนลาน รีบวิ่งไปปิดม่านที่หน้าต่างทุกบาน จนห้องเกือบจะมืดสนิท
“นายท่าน ทำไมออกมาเวลานี้ขอรับ” เขาหันมาถามแกมตำหนิ แต่อีกคนกลับไม่ยี่หระใส่ใจ ยังทิ้งกายนอนยาวบนโซฟา
“นอนไม่หลับ”
“แต่ถึงอย่างไรก็ไม่ควรออกมาขอรับ หากท่านเผลอโดนแสงอาทิตย์เข้า..”
“แค่ไม่ออกไปข้างนอกก็ใช้ได้แล้ว” อัมบรูสถอนหายใจ “แดดฤดูนี้ไม่แรง ข้าทนได้สบายมาก”
แล้วทำไมจะต้องทนด้วยเล่า หากเกิดร่างไหม้ขึ้นมาจริง ๆ จะไม่เดือดร้อนแตกตื่นกันไปทั้งปราสาทหรือ
“ข้าคงต้องขอพูด ว่าท่านอย่าทำตัวดื้อด้านตามเด็กคนนั้นเลยขอรับ”
ลูอิสแทบจะทำตัวเป็นพ่อของอัมบรูสอีกคนแล้ว
แต่ช่างเถอะ มีเรื่องอื่นที่สมควรถือสาหาความกว่านี้มาก
“แค่ลองคิดว่าจะต้องนอนทรมานอยู่ในโลงแคบ ๆ นั่นจนกว่าพระจันทร์จะขึ้น ข้าก็เบื่อเต็มทน”
ก็ไม่ใช่ว่านอนมาเป็นพันปีแล้วหรือ
ท่านก็แค่เสพติดการมีนางไปนอนข้าง ๆ เกือบทุกวันเท่านั้นกระมัง
หัวหน้าพ่อบ้านมองคนที่นอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่ก็รู้สึกจนใจ
“หากท่านห้ามนางเอาไว้ คงไม่ต้องมาคอยกังวลเช่นนี้นะขอรับ”
“ข้าเคยห้ามนางได้หรือ”
ว่าไปก็ต้องถอนหายใจยาวอีกเฮือก
เรื่องนี้ลูอิสเองก็รู้ เจ้านายของเขาใจเหี้ยม ทำเรื่องโหดร้ายกับคนทั้งโลกได้
แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงคนนี้..
“ข้ารู้ว่าท่านทำใจแข็งกับนางไม่ลง แต่มันก็ควรมีขอบเขตนะขอรับ”
“ข้ารู้น่ะว่าขอบเขตอยู่ตรงไหน”
ท่านก็ยังจะกล้าเถียงอีก
ในมุมมองของลูอิส ดูเหมือนขอบเขตของเจ้านายจะอยู่ไกลสุดขอบโลก เช่นนี้ไม่ว่าลีน่าจะร้องขอเรื่องอันตรายขนาดไหน เขาก็คงยอมเสี่ยงตายเพื่อให้ได้มาซึ่งความพอใจจากนาง
ก็อย่างว่า…ยามตกอยู่ในห้วงรัก ชายทุกคนล้วนอยากเป็นอัศวินผู้กล้า ไม่ก็เจ้าชายขี่ม้าขาวของหญิงยอดดวงใจเสมอ
บิดาไม่แท้อย่างข้า ก็กลายเป็นวายร้ายอยู่คนเดียวเลยทีนี้
“นายท่าน อยากดื่มสักหน่อยไหมขอรับ”
“อืม”
ได้ยินคำตอบรับ ลูอิสจึงหายออกไปจากห้องพักหนึ่ง
ก่อนกลับมาพร้อมหญิงสาววัยแรกแย้มสองคน ซึ่งพวกนางที่ถูกลักพาตัวมายังคงสั่นเทาหวาดผวา
“ท่านอดอยากมานาน ข้าเลยคิดว่า..ท่านน่าจะหิวมากขอรับ”
อัมบรูสเหลือบตามอง มีรอยยิ้มมุมปาก “เจ้ารู้ใจข้าเสมอ”
โอกาสที่จะได้สัมผัสร่างคนเป็น ๆ เอาเขี้ยวคมเจาะผิวเนื้ออุ่น ๆ และดื่มด่ำกับของเหลวรสชาติเฝื่อนคาวแบบสด ๆ เช่นนี้หาได้ยากนัก
ตั้งแต่ที่พาลีน่าเข้ามาในปราสาท ตลอดสิบปีมานี้อัมบรูสไม่ได้ออกไปล่าเหยื่อที่ไหนเลย เพราะทุกวันจะต้องคอยให้ลูอิสเป็นคนหาเหยื่อมาชำแหละ และเก็บรักษาเลือดปริมาณมหาศาลเอาไว้ในขวดอย่างดี
เขาดื่มมัน เหมือนกับเป็นไวน์ชั้นเลิศ…ตามที่ลีน่าเข้าใจ
ส่วนซากเหล่านั้น ลูอิสจะรับไปจัดการต่อ โดยแบ่งกินกับพวกคนใช้คนอื่น ๆ ในปราสาท
หากความลับของที่แห่งนี้แพร่งพรายออกไป รับรองได้เลยว่าพวกเขาจะต้องโดนตามล่ากวาดล้างจนเหี้ยนไปทั้งโคตรเหง้า
“อืม.. รสชาติดีมาก”
ยามที่เรียวลิ้นลากไล้ไป และได้ฝังเขี้ยวแหลม ดูดซับอาหารเพิ่มพลัง อัมบรูสทำหน้าเคลิบเคลิ้มราวกับอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้แดนสวรรค์
กลับกัน เสียงกรีดร้องทรมานดังขึ้นต่อเนื่อง จนกว่าหญิงสาวทั้งสองนางจะหมดลม
ลูอิสเห็นภาพนี้จนชินตา เขาไม่รู้สึกอะไรหรอก
บางทีการที่ลีน่าออกไปข้างนอกบ้างก็เป็นโอกาสดีเหมือนกัน เจ้านายของเขาจะได้ไม่ต้องทนต่อความหิว เก็บความกระหายเอาไว้ภายใน
“ข้าอิ่มแล้ว”
“เช่นนั้นข้าจะรับพวกนางไปนะขอรับ”
ศพที่เหี่ยวแห้งไม่ต่างจากไม้ซีก ถูกส่งกลับไปให้หัวหน้าพ่อบ้าน
อัมบรูสปาดหยดเลือดที่ติดริมฝีปากออกช้า ๆ แยกเขี้ยวให้อีกฝ่ายช่วยดู “ข้าเก็บมิดแล้วหรือไม่”
“ขอรับ เหมือนฟันมนุษย์ไม่มีผิดเลย”
อาวุธสังหารอันน่ากลัวเมื่อครู่ กลับกลายเป็นฟันเรียงซี่สวยที่ยังคงเปื้อนคราบสีแดงเล็กน้อย แต่เพียงบ้วนปากก็จะไม่เหลือหลักฐานใด ๆ ทิ้งไว้
ใบหูที่เมื่อครู่มีปลายแหลม ตอนนี้ก็กลายเป็นปลายมน แบบหูมนุษย์แล้วเช่นเดียวกัน
นี่คือการแปลงกาย แบบที่ปีศาจเผ่าพันธุ์สูงส่งล้วนทำได้
เสียดายที่ไม่ได้ปลอมแปลงหน้าตาจนเป็นมนุษย์อย่างสมบูรณ์ เพราะลีน่าดันจดจำภาพนี้ไปแล้ว ตั้งแต่ตอนที่มาแอบเปิดโลงดูเขาหลับ
นับเป็นโชคดีที่ความไม่แตกตั้งแต่สิบปีก่อน..
เมื่ออาการท้องหิวบรรเทาลง อัมบรูสก็เริ่มง่วง จึงเตรียมกลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง
“ลูอิส เจ้าจงจับตาดูชายคนนั้นต่อไป”
“ข้าจะไม่มีทางให้คลาดสายตาแน่ขอรับ”
เลียมเข้าหาลีน่าโดยมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง ทำไมลูอิสจะดูไม่ออก
ถึงไม่ใช่พ่อที่แท้จริงก็เถอะ แต่เขาเองก็เลี้ยงนางมาตั้งสิบปี มีหรือจะไม่เป็นห่วงกัน
ที่สำคัญ หญิงสาวผู้นั้นคือแก้วตาดวงใจเจ้านาย เป็นคนคนเดียวที่ยังเหนี่ยวรั้งให้จิตวิญญาณนี้คงอยู่ได้
แล้วบ่าวรับใช้ดีเด่นอย่างลูอิสหรือ จะกล้าปล่อยปละละเลย
…
อีกฝั่งหนึ่ง ทางด้านของลีน่ากับเลียม ทั้งสองยังนัดพบกันเหมือนเดิม
“เจ้ามีวันหยุดเยอะจังเลยนะ”
นางคงเริ่มจับสังเกตได้อย่างหนึ่ง จากการที่เขาไม่เคยปฏิเสธนัดเลย ไม่ว่าจะเป็นวันไหนหรือเวลาไหน
“บางทีข้าก็แลกวันหยุดกับเพื่อนร่วมงานน่ะ วันที่ไม่ได้นัดเจอเจ้า ข้าต้องทำงานเป็นสองเท่าเลย” เลียมตอบอย่างเป็นธรรมชาติ
“อย่างนี้ข้าก็ทำให้เจ้าเดือดร้อนน่ะสิ”
ลีน่าเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมา แต่แน่นอนว่าอีกคนไม่ถือสา “ไม่เดือดร้อนหรอก เพื่อสหายคนสำคัญของข้านี่นา”
คำพูดนี้ มีหรือจะซื้อใจคนนับถือมิตรภาพไม่ได้
“เจ้าเป็นเพื่อนคนแรกของข้า หากมีเรื่องอะไรอยากให้ช่วยก็บอกข้าได้เลยนะ” ลีน่ามีรอยยิ้มจริงใจ
รอยยิ้มนี้..ราวกับมันงดงามกว่าสิ่งใดที่เลียมเคยพบ
นั่นทำเอาหัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมาครึ่งจังหวะทีเดียว
“เจ้าเอง หากมีเรื่องอะไรอยากให้ช่วย..อย่างเช่นเรื่องคนที่บ้านเจ้า ข้าก็ยินดีช่วยเหมือนกัน”
คนที่บ้านข้าหรือ?
ลีน่าเริ่มขมวดคิ้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าคราวแรกที่เจอกัน เลียมดูจะไม่ค่อยถูกกับอัมบรูสสักเท่าไร
“เจ้าคงหมายถึงพ่อบุญธรรมของข้า”
“อืม ก็ท่าทางเขาดูเป็นคนเลวร้ายขนาดนั้น”
“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว เขาคือคนที่ดีที่สุดในโลกต่างหาก”
เจ้าเชื่ออย่างนั้นหรือ…
เลียมมองหญิงสาวแสนซื่อ มีถ้อยคำนั้นติดค้างอยู่ในใจ
จะให้ข้าเชื่อว่าตัวแบบนั้น ดีที่สุดในโลกได้อย่างไร