เสียงเพลงในคาเฟ่เล็กๆ แห่งนั้นค่อยๆ กังวานขึ้น ความเงียบสงัดถูกแทรกด้วยบทสนทนาเล็กๆ ที่เอื้อนเอ่ยออกมาตรงมุมสงบของร้านกาแฟ ความสัมพันธ์ก่อตัวขึ้นภายใต้กลิ่นหอมของกาแฟคั่ว ดนตรีแจ๊ส และแอลกอฮอล์
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ดราม่า,BoyLove,BL,โรแมนติก,นิยายวาย,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
แสงแดดจ้าส่องผ่านต้นไม้และอาคารต่างๆ จนเกิดเงาสีเข้มชัดบนพื้นถนน ผู้คนเดินผ่านไปมาบางตา แต่รถบนถนนกลับแน่นขนัด ช่วงบ่ายในฤดูร้อนแบบนี้ทำเอาใครต่อใครก็ไม่อยากจะออกไปไหน เพราะมันร้อนเกินจะทนไหว ร้านรวงต่างๆ ที่ติดแอร์เย็นฉ่ำและมีพื้นที่ให้นั่งทำงานได้จึงตอบโจทย์ผู้คนได้เป็นอย่างดี เวฬาเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่เลือกจะมานั่งอยู่ที่คาเฟ่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยเพราะเป็นช่วงใกล้สอบ เขาจึงต้องใช้เวลาขลุกอยู่กับการอ่านหนังสือเป็นบ้าเป็นหลัง ลำพังจะให้นั่งอ่านอยู่ที่บ้านก็ไม่ค่อยจะได้อะไร มันอยากจะล้มลงไปหลับอยู่ตลอดเวลา การออกมานั่งอ่านหนังสือข้างนอกแบบนี้ยังพอจะทำให้เขาได้มีแรงบันดาลใจที่จะนั่งอ่านนานๆ ได้บ้าง
“เอาโกโก้เย็นแก้วนึงครับ” เวฬาเดินมาสั่งเครื่องดื่มเพิ่มหลังจากที่ตลอดช่วงเช้าดื่มกาแฟแก้วใหญ่จนหมดไปแล้วหนึ่งแก้ว
“โกโก้เย็นแก้วนึงนะคะ รับขนมเพิ่มไหมคะ”
“ยังครับ เดี๋ยวค่อยมาสั่งเพิ่มดีกว่า”
“80 บาทค่ะ”
“นี่ครับ” เวฬายื่นเงินสดให้กับพนักงานสาว ทีแรกเขาก็กะว่าจะแสกนจ่าย แต่เพราะมือถือเสียบสายชาร์จเอาไว้ที่โต๊ะก็เลยจำเป็นต้องหยิบเงินสดที่ติดอยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมาจ่ายแทน
“เดี๋ยวเดินไปเสิร์ฟให้ที่โต๊ะนะคะ”
“ขอบคุณครับ”
เวฬาเดินกลับมานั่งรอที่โต๊ะ ระหว่างนั้นก็มีคนรู้จักมากหน้าหลายตาเดินผ่านเข้ามาทักทายเขาบ้างตามประสา เพราะคาเฟ่มันอยู่ในพื้นที่ใกล้มหาวิทยาลัย ระหว่างนั้นเขาหยิบมือถือขึ้นมาดูเล็กน้อยเพราะอันที่จริงวันนี้เขานัดวาคีนเอาไว้ แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววสักที อุตส่าห์นัดช่วงบ่ายแล้วแท้ๆ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่มีทางตื่นเช้าได้อย่างแน่นอน
Rrrr…
เวฬารีบหยิบมือถือขึ้นมาดูเมื่อได้ยินเสียงมือถือดังขึ้น เขาคาดหวังว่าจะเป็นสายจากคนที่เขานั่งรออยู่แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้นเพราะมันเป็นสายจากคนที่เขาไม่อยากจะรับมากที่สุดในเวลานี้ต่างหาก
“ฮัลโหลครับพี่หญิง”
(ว่าไงจ๊ะน้องเวฬา ต้นฉบับถึงไหนแล้วเอ่ย)
“ก็เร่งมืออยู่เลยครับพี่ พอดีช่วงนี้ติดสอบของมหาลัย”
(ใกล้เดดไลน์แล้วนะ ยังไงเร่งให้พี่หน่อยละกัน เพราะวางไทม์ไลน์เอาไว้แล้ว พี่ไม่อยากให้มีปัญหา)
“ได้เลยครับพี่หญิง เดี๋ยวสอบเสร็จ ผมจะรีบปั่นให้เลยครับ”
(ดีจ้ะ! งั้นแค่นี้แหละ พี่ไม่กวนละ ไว้จะโทรมาทวงใหม่ ฮ่าๆๆ)
“ค้าบบบ”
เห้อ!
เวฬากดวางสายพร้อมทั้งถอนหายใจพรูยาวออกมา เขาก้มหน้าลงกับโต๊ะเพราะรู้สึกว่ามันเหนื่อยเหลือเกินในช่วงเวลานี้ ทำอะไรก็ดูเหมือนจะไม่ทันสักอย่าง พอต้องอ่านหนังสือสอบก็ไม่มีเวลามากพอที่จะไปโฟกัสงานเขียนที่อุตส่าห์ได้โอกาสในการออกเล่มใหม่แล้วแท้ๆ ความฝันที่จะได้เป็นนักเขียนมือรางวัลก็อยู่ไม่ไกล แต่พอมาเจออุปสรรคอื่นๆ ที่ทำให้ตั้งใจทำงานได้ไม่เต็มที่ก็ทำให้เขาอดนอยด์ไม่ได้
แต่ก็นั่นแหละ การเรียนก็ถือว่าเป็นอีกหน้าที่หนึ่งที่ปล่อยปละละเลยไม่ได้เหมือนกัน เขาจึงต้องพยายามมากกว่าคนอื่นเป็นเท่าตัว ลำพังก็ไม่ใช่คนขยันสักเท่าไหร่ ออกจะขี้เกียจด้วยซ้ำ แถมสมาธิสั้น ทำอะไรจดจ่อนานๆ ไม่ได้ โชคดีว่างานเขียนเป็นสิ่งที่เขารักจึงทำให้เขายังพอมีความสุขในการลุกขึ้นมาจรดนิ้วลงบนแป้นพิมพ์ได้ทุกวัน
กริ๊งงง!
เสียงกระดิ่งของบานประตูร้านดังขึ้นเมื่อมีคนผลักเข้ามา เวฬาเงยหน้าขึ้นมองก็ถอนหายใจโล่งเพราะได้เห็นว่าเป็นคนที่เขากำลังตั้งตารอเดินเข้ามาพอดี
“นัดกี่โมงครับ” เวฬาแกล้งเอ่ยถามเสียงแข็ง
“บ่ายโมงครับ แหะๆ” วาคีนถึงกับเสียงอ่อนหน้าจ๋อย
“ผมล้อเล่นครับ”
“เดี๋ยวจะโดน”
เวฬาหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นตัวเองแกล้งอีกฝ่ายได้สำเร็จ วาคีนหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามก่อนจะสอดส่ายสายตามองไปทั่วร้านจนอีกคนต้องเอ่ยปากถามอย่างสงสัย
“อยากดื่มอะไรไหมครับ เดี๋ยวจะไปสั่งให้”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมลุกไปสั่งเอง คุณอ่านหนังสือต่อเถอะ”
เวฬาพยักหน้ารับแล้วก้มหน้าลงไปอ่านหนังสือต่อ ตอนแรกวาคีนก็อยากให้เขาไปนั่งชิลๆ ที่บาร์ของตัวเองแต่เพราะว่าร้านมันจะเปิดในช่วงบ่ายแก่ๆ เวฬาจึงขอมานั่งอ่านที่นี่แทน ร้านนี้เป็นที่โปรดของเวฬาเพราะมีบรรยากาศเงียบสงบ เหมาะสำหรับการอ่านหนังสือและทำงาน เขานั่งก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือเรียนที่วางอยู่บนโต๊ะ ส่วนวาคีนที่นั่งฝั่งตรงข้ามก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเพื่อฆ่าเวลา
ใบหน้าที่ตั้งใจของเวฬาดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าปกติในสายตาของวาคีน ที่ผ่านมาเขาก็พอจะรู้ว่าเวฬาค่อนข้างที่จะเป็นคนพูดน้อย ไม่ค่อยพูดอะไรเรื่อยเปื่อย ออกจะอินโทรเวิร์ดด้วยซ้ำ แต่พอเป็นเรื่องบนเตียงอีกฝ่ายก็เต็มที่กับมันแบบสุดๆ ราวกับเป็นคนละคน พอมาเห็นในพาร์ทที่ตั้งใจกับการเรียน ก็พอจะทำให้เขาเดาได้ว่าเวฬาคงเป็นคนที่รับผิดชอบในหน้าที่แต่ละส่วนของตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม
“เอ้อ! คุณ” จู่ๆ เวฬาก็เอ่ยแทรกความเงียบระหว่างพวกเขาทั้งคู่ขึ้นมา
“ว่าไงครับที่รัก”
“หื้ม! อย่า~”
“ทำไมครับ”
“มันเขินนน”
“ฮ่าๆ ไม่แกล้งละครับ เมื่อคุณจะพูดอะไรนะ”
“คือ... ช่วงนี้ผมอาจจะไม่ค่อยว่างนะ” เวฬาพูดด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนจะรู้สึกผิดเล็กน้อย
“ไม่ว่าง? มีอะไรหรือเปล่า”
“ช่วงสอบกลางภาคไงครับ” เวฬาเอ่ยตอบเสียงเบา “แถมยังมีงานนิยายที่ต้องรีบปิดต้นฉบับอีกด้วย บก.เริ่มทวงแล้ว”
วาคีนพยักหน้าอย่างเข้าใจ “งั้นช่วงนี้คุณคงจะยุ่งมากเลยสินะ”
เห้อ~!
เวฬาถอนหายใจเบาๆ “ใช่ ยุ่งมากเลยล่ะ ผมอาจจะไม่ค่อยมีเวลาให้คุณเท่าไหร่นะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ” วาคีนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกดทับลงมา เขาไม่ได้อยากจะรู้สึกแบบนี้ แต่มันก็ห้ามไม่ได้ ไอ้คำว่าไม่มีเวลาให้กันนี่มันฟังแล้วขัดหูชะมัด แต่จะให้เขางอแงมันก็อาจจะทำให้เขากลายเป็นคนดูไม่มีเหตุผลขึ้นมาก็ได้ การเลือกที่จะเงียบปากเอาไว้อาจจะดีกว่า
หลังจากวันนั้น เวฬาก็เริ่มหายไปจริงๆ เขาทุ่มเทเวลาให้กับการอ่านหนังสือและปิดต้นฉบับจนแทบไม่มีเวลาส่งข้อความหรือโทรหาวาคีนเลย แม้ว่าเวฬาจะพยายามตอบข้อความของวาคีนทุกครั้งที่พอจะเจียดเวลาว่างมาได้ แต่ก็ไม่บ่อยนัก เพราะความยุ่งเหยิงในชีวิตประจำวันมันทำให้เขาไม่อยากจะสนทนากับใครเลยด้วยซ้ำแม้แต่คนในครอบครัวก็ตาม
ฝ่ายวาคีนก็ได้แต่เฝ้ารอข้อความจากเวฬาด้วยความอดทน แต่ในบางครั้งความคิดถึงมันก็สะสมยาวนานจนทำให้เขารู้สึกอึดอัดใจอย่างเสียไม่ได้ เขานั่งมองโทรศัพท์ในมือที่ไม่มีข้อความใหม่จากเวฬา พร้อมกับถอนหายใจยาวเป็นรอบที่ร้อยได้
เห้อออ~!
เวลาผ่านไปหลายสัปดาห์พร้อมกับความเศร้าที่กัดกินหัวใจของวาคีน ในที่สุดเวฬาก็สอบเสร็จและปิดต้นฉบับนิยายส่งให้บรรณาธิการเรียบร้อย เขารู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ เวฬาก็ตัดสินใจนัดเจอวาคีนทันทีเพราะรู้สึกผิดและอยากที่จะขอโทษอีกฝ่ายที่ตัวเองไม่ได้ใส่ใจเท่าที่ควร
เวฬามาหาวาคีนที่คอนโด ทั้งสองนั่งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นที่ตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่มีกลิ่นอายของความอบอุ่นจากแสงไฟสีส้มอ่อนๆ เจ้าของห้องไม่ยอมอยู่ห่างจากแขกผู้มาเยือนเลยแม้แต่น้อย เขากอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น รู้สึกโหยหากลิ่นไอของคนข้างๆ มานานจนไม่อยากจะปล่อยให้หลุดมือไปอีกแล้ว
“คิดถึงมากเลยครับ” วาคีนเอ่ยขณะที่กอดอีกฝ่ายพร้อมซุกหน้าจนจมอก
“คิดถึงเหมือนกันครับ ขอโทษนะที่หายไปนาน” เวฬาเริ่มพูดเสียงเบา
วาคีนมองเขาด้วยสายตาที่อ่อนโยน แต่ก็แฝงไปด้วยความน้อยใจเล็กน้อย “ผมเข้าใจว่าคุณยุ่ง แต่ก็อดคิดถึงไม่ได้จริงๆ ไลน์คุณก็ไม่ค่อยตอบอะ”
เวฬายิ้มบางๆ “ผมก็คิดถึงคุณเหมือนกัน แต่บางทีมันก็ยุ่งจริงๆ มันยากมากเลยที่จะจัดการเวลาให้มันลงตัวอะ”
วาคีนเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง “งั้นเรามาอยู่ด้วยกันดีไหมครับ”
เวฬามองเขาด้วยความตกใจเล็กน้อย “หื้ม? อยู่ด้วยกัน?”
“ใช่” วาคีนตอบ “ถ้าเราอยู่ด้วยกัน เราก็จะได้เจอกันทุกวัน ต่อให้คุณยุ่งแค่ไหน อย่างน้อยเราก็จะได้กินข้าวเช้าด้วยกัน หรือคุยกันก่อนนอน”
“อ่า...” เวฬานิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกอบอุ่นในใจเมื่อได้ยินคำพูดของวาคีน เขารู้ดีว่าความรักของเขาและวาคีนไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เขาก็ไม่อยากให้ระยะห่างทางกายกลายเป็นระยะห่างทางใจ
“ว่าไงครับ”
“ก็ได้ครับ” เวฬาตอบพร้อมรอยยิ้มกว้าง
“เย่!” วาคีนยิ้มกว้างอย่างมีความสุข เขาเอื้อมมือไปจับมือของเวฬาไว้แน่น “ขอบคุณนะ”
“ผมต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ” เวฬาตอบ “ที่เข้าใจและอดทนรอผม...”
คืนนั้นทั้งสองคุยกันถึงแผนการที่จะเริ่มต้นใช้ชีวิตร่วมกัน บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความสุข แม้ว่าอนาคตอาจจะมีอุปสรรคมากมาย แต่ทั้งสองก็พร้อมที่จะเดินไปข้างหน้าด้วยกัน
