เสียงเพลงในคาเฟ่เล็กๆ แห่งนั้นค่อยๆ กังวานขึ้น ความเงียบสงัดถูกแทรกด้วยบทสนทนาเล็กๆ ที่เอื้อนเอ่ยออกมาตรงมุมสงบของร้านกาแฟ ความสัมพันธ์ก่อตัวขึ้นภายใต้กลิ่นหอมของกาแฟคั่ว ดนตรีแจ๊ส และแอลกอฮอล์
รัก,ดราม่า,ชาย-ชาย,ดราม่า,BoyLove,BL,โรแมนติก,นิยายวาย,วาย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หลังจากปัญหาทุกอย่างคลี่คลายลง เวฬาและวาคีนก็ตัดสินใจเริ่มต้นความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งคู่กันใหม่อีกครั้งอย่างจริงจัง ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนที่เคยคลุมเครือ ตอนนี้ถูกเติมเต็มด้วยความเข้าใจและความจริงใจที่มากขึ้น เวฬายอมเปิดใจให้วาคีน และวาคีนเองก็ทุ่มเทอย่างเต็มที่เพื่อพิสูจน์ว่าเขาคู่ควรกับโอกาสนี้ เขาไม่อยากทำให้เวฬาต้องรู้สึกผิดหวังในตัวเขาอีกต่อไปแล้ว
เป็นเดทแรกหลังจากที่พวกเขาตกลงคบกันอย่างจริงจัง ทั้งสองคนพากันมาที่คาเฟ่ที่เวฬามักจะมาบ่อยๆ แม้มันจะไม่ได้ดูเป็นสถานที่พิเศษอะไรมากมายนัก แต่มันเป็นที่ที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นหัวใจทุกครั้งที่ได้มา เพราะเรื่องราวของนักเขียนนามปากกาเวฬามันเกิดขึ้นที่นี่ ตั้งแต่นิยายเรื่องแรกมาจวบจนนิยายเรื่องล่าสุด เขาใช้เวลาส่วนใหญ่เขียนพวกมันขึ้นที่นี่มากกว่าที่บ้านของเขาเสียอีก
“คนอื่นเขามีแต่จะนัดเดทกันในร้านอาหารดีๆ แต่คุณกับเลือกคาเฟ่ที่มาประจำ” วาคีนเอ่ยแซวพลางยิ้มขำเล็กน้อย
"ผมไม่อยากเปลืองเงิน ไปร้านแบบนั้นมีแต่ต้องเสียเงินเยอะ สิ่งสำคัญของเดทไม่ใช่สถานที่ แต่เป็นคนที่มาเดทด้วยต่างหาก” เวฬายิ้มตอบ
ไม่นานกาแฟแก้วโปรดและขนมหวานก็ถูกพนักงานนำมาเสิร์ฟให้หลังจากที่พวกเขาสั่งไปตั้งแต่เดินเข้าร้านมา ทั้งสองคนใช้เวลาคุยกันเล็กน้อยถึงเรื่องจิปาถะที่ไม่ได้สลักสำคัญอะไรมากมายนัก แต่มันเต็มไปด้วยความสุขและความสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หลังจากที่ได้ตกลงสถานะว่าเป็นแฟนกันอย่างชัดเจน อะไรๆ ก็ดูจะราบรื่นกว่าแต่ก่อนมาก
“คุณ...” วาคีนเอ่ยเรียกเวฬาขณะนั่งดื่มกาแฟด้วยท่าทีสบายๆ
“ครับ”
“คุณจะว่าอะไรไหม ถ้าผมอยากพาคุณไปเจอเพื่อนๆ ของผม”
“หื้ม?”
“ผมอยากแนะนำคุณกับเพื่อนๆ ของผมในฐานะแฟน”
เวฬาที่กำลังจิบกาแฟชะงักเล็กน้อย ก่อนจะมองอีกฝ่ายด้วยสายตาสงสัย “เพื่อนคุณ? กลุ่มนั้นที่เคยเล่าให้ฟังเหรอ? ที่ส่วนใหญ่อายุมากกว่าคุณอีกใช่ไหม?”
วาคีนหัวเราะเบาๆ พลางพยักหน้า “ใช่ครับ พวกเขาเป็นเหมือนครอบครัวของผมเลยล่ะ ทุกคนรู้เรื่องคุณหมดแล้ว และอยากเจอคุณมาก”
“อืม...” เวฬาเม้มปากเล็กน้อย รู้สึกประหม่าอย่างบอกไม่ถูก “แล้วถ้าพวกเขาไม่ชอบผมล่ะ...”
“ไม่มีทางหรอก” วาคีนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ผมมั่นใจว่าพวกเขาต้องเอ็นดูคุณแน่นอน”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เวฬาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกพลางพยักหน้ารับ ความกังวลมันก่อตัวขึ้นหลังจากได้ยินคำถามของอีกฝ่าย แต่พอได้ฟังคำยืนยันก็ทำให้สบายใจขึ้นมาได้บ้างว่าไม่มีอะไรให้ต้องคิดมาก แม้ในใจยังคงรู้สึกกังวลเล็กน้อย แต่เขาก็ตัดสินใจลองดู เพราะลึกๆ แล้วเขาเองก็อยากรู้จักเพื่อนๆ ของวาคีนเช่นกัน
โบราณเขาบอกกันว่า ดูช้างให้ดูหาง ดูนางให้ดูแม่...
ถ้าจะดูผู้ชายก็ต้องดูจากเพื่อนฝูงและสังคมที่เขาอยู่นั่นแหละ ถึงจะได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นยังไง
หัวใจของเวฬาเต้นแรงเมื่อคืนวันนัดพบมาถึง เขาตื่นเต้นและกังวลอย่างบอกไม่ถูก ในหัวของเขาคิดแต่ว่าจะต้องแต่งตัวยังไง วางตัวแบบไหน ให้ความประทับใจแรกมันตราตรึงทุกคนเอาไว้ได้
สุดท้ายเวฬาก็ตัดสินใจเลือกชุดที่ดูเรียบง่ายแต่ดูดี เสื้อเชิ้ตสีขาวพอดีตัวกับกางเกงสแลคสีดำ เขายืนหน้ากระจกเช็กตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า วาคีนที่รออยู่ในห้องนั่งเล่นหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางประหม่าแบบนั้น
“ไม่ต้องตื่นเต้นขนาดนั้นหรอกคุณ คุณดูดีอยู่แล้ว” วาคีนพูดขณะเดินเข้ามาหยิบเสื้อคลุมเบลเซอร์ให้อีกฝ่าย
“ก็… มันเป็นครั้งแรกที่ผมต้องไปเจอเพื่อนของคุณ ผมไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง” เวฬาพูดพร้อมถอนหายใจ
เห้อ!
“แค่เป็นตัวของตัวเองก็พอ พวกเขาไม่กัดหรอก” วาคีนยิ้ม ก่อนจะจับมือเวฬาเบาๆ “ไปเถอะ พวกเขารออยู่แล้ว”
ร้านแจ๊สบาร์ที่วาคีนเลือกเป็นร้านของเขาเอง เพราะมันให้บรรยากาศอบอุ่น มีเสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ คลออยู่ในพื้นหลัง โต๊ะที่วาคีนนัดเพื่อนๆ ไว้อยู่มุมหนึ่งของร้าน ซึ่งเป็นมุมวีไอพีที่เขามักจะใช้รองรับเพื่อนฝูง คนสนิท หรือแขกคนสำคัญเสมอ เพื่อนของวาคีนมาถึงก่อนแล้ว ทั้งหมดเป็นผู้ชายที่ดูมีบุคลิกหลากหลาย ตั้งแต่คนที่ดูสุขุมไปจนถึงคนที่ดูขี้เล่น
“เฮ้! วาคีน!” ทิวเพื่อนคนแรกในกลุ่มหันมาเห็นจึงลุกขึ้นโบกมือเรียกด้วยน้ำเสียงดัง เขาดูอายุมากกว่าวาคีนเล็กน้อย ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มกว้าง
วาคีนพาเวฬาเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะยิ้มและแนะนำ “ทุกคน... นี่เวฬา แฟนกูเอง”
เวฬารู้สึกถึงสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาที่เขา แม้จะเป็นมิตร แต่เขาก็อดรู้สึกเกร็งไม่ได้ จากที่ได้ยินเสียงเพลงดังคลอเบาๆ และเสียงของลูกค้าคนอื่นๆ ที่กำลังดื่มด่ำกับความสนุกสนาน กลับกลายเป็นว่าในตอนนี้เวฬาแทบจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยด้วยซ้ำ ความตื่นเต้นทำเอาเขารู้สึกตื้อไปหมด
“หวัดดีครับ ได้เจอตัวจริงสักทีนะ” อัสเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มกว้างพลางขยับตัวเพื่อเพิ่มพื้นที่ว่างบนโซฟาให้แขกหน้าใหม่ที่เพิ่งมาถึง
“สวัสดีครับ” เวฬาเอ่ยทักด้วยน้ำเสียงสุภาพ
“โห… เด็กจริงด้วย” มาร์คเพื่อนอีกคนที่ดูบุคลิกกวนๆ เอ่ยบอกพลางหัวเราะเบาๆ ก่อนจะอ้าปากถามต่อ “คุณเวฬาอายุเท่าไหร่ครับเนี่ย”
“ยี่สิบเอ็ดครับ” เวฬาตอบก่อนจะมองวาคีนด้วยสายตาสงสัยเล็กน้อยที่เหมือนต้องการจะบอกว่าพาเขามาทำอะไรที่นี่ คือการถามอายุสำหรับเขาไม่ใช่เรื่องเสียมารยาท เพราะจะได้รู้ว่าต้องวางตัวต่อกันอย่างไร แต่ไอ้ท่าทีที่ดูกวนๆ ของมาร์คที่ถามไปหัวเราะไป มันทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนดูถูกหน่อยๆ ว่าไม่เหมาะสมเพราะอายุน้อยกว่าวาคีน
วาคีนหัวเราะ ก่อนจะพูดแทรกขึ้น พยายามรักษาบรรยากาศเอาไว้ ไม่อยากให้เกิดความรู้สึกไม่ดีขึ้นกับทุกฝ่าย “เขาอาจจะเด็กกว่ากูนิดหน่อย แต่กูบอกแล้วว่าพวกมึงจะชอบเขาแน่นอน”
“นิดหน่อยเหี้ยไร ห่างกันตั้งเกือบสิบปี” มาร์คเอ่ยพูดแทรกขึ้นก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น
ฮ่าๆๆๆ
เพื่อนๆ ของวาคีนคนที่เหลือก็หัวเราะตามออกมาเบาๆ อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ก่อนที่ทิวจะพูดขึ้น “แต่จริงๆ อายุไม่สำคัญหรอกไอ้วาคีน ถ้ามึงรักเขาจริง เพราะอีกฝ่ายก็บรรลุนิติภาวะแล้ว เป็นผู้ใหญ่พอที่จะดูแลตัวเองได้แล้ว มันก็โอเคแล้วล่ะ”
คำพูดนั้นทำให้เวฬารู้สึกผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย จากที่เป็นกังวลจนทำให้เขารู้สึกอึดอัด เขาเริ่มพูดคุยกับเพื่อนๆ ของวาคีนมากขึ้น และพบว่าพวกเขาทุกคนเป็นกันเองอย่างไม่น่าเชื่อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเครื่องดื่มแอลกอฮอล์บนโต๊ะด้วยหรือเปล่า
“แล้วนี่น้องเวฬาเป็นนักเขียนใช่ไหม เห็นไอ้คีนมันเล่าให้มันฟัง” ทิวถามระหว่างที่พวกเขากำลังคุยกับเพื่อนๆ ในกลุ่มกันอย่างสนุกสนาน
“ใช่ครับ มีรับงานเขียนอื่นๆ อยู่บ้างครับ นอกจากเขียนนิยาย” เวฬาตอบด้วยน้ำเสียงมั่นใจมากขึ้น
“โห… น่าสนใจแฮะ งานอื่นๆ นี่หมายถึงอะไรครับ แล้วงานนักเขียนมันมีโอกาสเติบโตมากน้อยยังไงไหมครับ” อัสถามต่อด้วยความสนใจ
“ได้ครับ งานอื่นๆ ที่รับก็มีพวกงานพิสูจน์อักษร งานเขียนบทโทรทัศน์ เขียนสคริปต์ เขียนโฆษณาไรแบบนี้ครับ ส่วนโอกาสเติบโตมันก็ขึ้นอยู่กับความขยัน ความสามารถ แล้วก็ชื่อเสียงของเราเองครับ ตรงนี้ก็ต้องใช้เวลาสร้างชื่อเสียงหน่อย” เวฬาอธิบาย พร้อมกับยิ้มเล็กๆ
บทสนทนาไหลลื่นไปเรื่อยๆ เวฬาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มนี้มากขึ้น เพื่อนๆ ของวาคีนดูเหมือนจะยอมรับเขาอย่างเต็มใจ และแม้จะมีการแซวเรื่องอายุอยู่บ้าง แต่ทุกคนก็พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู
เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับ วาคีนเดินออกมาส่งเวฬาที่รถ ก่อนจะจับมือเขาไว้แน่น “เห็นไหม ผมบอกแล้วว่าพวกเขาต้องชอบคุณ”
“ก็จริง ผมก็คิดมากไปเอง” เวฬายิ้มออกมาอย่างโล่งใจ
“ก็คุณชอบคิดมากนี่” วาคีนพูดพลางหัวเราะ ก่อนจะก้มลงกระซิบเบาๆ “แต่ไม่เป็นไร เพราะผมชอบที่คุณเป็นแบบนี้แหละ”
ตึกๆ ตึกๆ
คำพูดนั้นทำให้เวฬาเผลอหน้าแดงและหัวใจเต้นแรง เขาเบือนหน้าหนี ก่อนจะรีบพูดตัดบท “กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวดึก”
“คร้าบผมมม~” วาคีนตอบรับอย่างล้อเลียนด้วยน้ำเสียงและท่าทีน่ารัก ก่อนจะเปิดประตูรถให้อีกฝ่ายพร้อมกับยิ้มกว้างที่เต็มไปด้วยความสุข
คืนนี้เป็นอีกคืนที่เวฬารู้สึกว่า ความสัมพันธ์ของเขากับวาคีนกำลังก้าวไปในทางที่ดีขึ้นเรื่อยๆ และเขาเริ่มมั่นใจว่า การให้โอกาสครั้งนี้ไม่ใช่การตัดสินใจที่ผิดเลย
