แอคชั่น,รัก,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ไทย,โจร,ตำรวจ,เสือ,คู่กัด,พีเรียดไทย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ ๕
ยอมให้จับนะ
ยามเที่ยงของวันอากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว เสือรามชวนเหล่าลูกน้องมานั่งกินก๋วยเตี๋ยวร้านประจำ ขณะกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อยก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายมาร้านค้าไม่ไกล พอเห็นเป็นว่าคู่อริอย่างเสือมิ่งที่นำทัพลูกน้องนับสิบมาระรานชาวบ้านอีกแล้วจึงเตรียมจะลุกไปช่วย ทว่าสารวัตรใหม่กับลูกน้องในทีมที่กินข้าวอยู่ร้านอาหารตามสั่งแถวนั้นก็เข้าไปควบคุมเหตุการณ์ซะก่อน เขาจึงนั่งมองอยู่ห่าง ๆ เท่านั้น
“พอแค่นั้นแหละ”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับตำรวจ ถอยไป!”
“ทำตัวกร่างระรานชาวบ้านแบบนี้จะไม่เกี่ยวได้ยังไง”
คทาวุธมองชายตรงหน้าด้วยสายตาดุดัน พอนึกขึ้นมาได้ว่าอีกฝ่ายคือหนึ่งในจอมโจรที่ยังไม่สามารถจับได้ก็ขมวดคิ้วเข้าหากันหนักเข้าไปใหญ่
ท่าทางยียวนของอีกฝ่ายนั้นไม่แพ้เสือรามเลย ทว่ากลับดูน่าหมั่นไส้มากกว่าหลายเท่า เห็นแบบนี้แล้วเสือรามดูเป็นคนดีขึ้นมาถนัดตา
“กลับไปซะ อย่ามาระรานคนทำมาหากิน”
“มึงเป็นใครวะเวรนี่”
“เขาว่าบ้านเรามีสารวัตรใหม่มาประจำนะพี่มิ่ง”
“อ๋อ นี่นะเหรอสารวัตรคนใหม่” เสือมิ่งสาวเท้าเดินเข้าไปหยุดตรงหน้าแล้วมองนายตำรวจหนุ่มผิวแทนด้วยท่าทางกวนประสาท “โหงวเฮ้งแบบนี้น่าจะเหมาะกับฮวงซุ้ย”
“กลับไปในตอนที่กูยังพูดดี ๆ ด้วยดีกว่านะ”
“กูไม่กลับโว้ย!”
สิ้นคำ เสือมิ่งก็ยกเท้าถีบอกแกร่งอย่างไม่เกรงกลัวเหมือนที่เคยทำกับคนอื่น ๆ แน่นอนว่าพอถูกหยามขนาดนี้คทาวุธก็ไม่รอช้าในการตอบโต้กลับ ซึ่งการมีเรื่องกันระหว่างผู้พิทักษ์สันติราษฎร์กับพวกโจรจิตใจหยาบช้าย่อมไม่ใช่การประลองตัวต่อตัวอยู่แล้ว เมื่อลูกพี่เปิดลูกน้องก็ตาม เลยกลายเป็นว่าตะลุมบอนกันอยู่กลางถนน ชาวบ้านชาวช่องต่างก็ออกมายืนดู บ้างก็ร้องเชียร์ฝั่งตำรวจเพราะหมั่นไส้พวกของเสือมิ่งมานาน
ระหว่างที่สองฝ่ายกำลังออกหมัดออกเข่ากันอย่างเอาเป็นเอาตาย เสือรามซึ่งสังเกตการณ์อยู่ก็เห็นว่าฝั่งเสือมิ่งเริ่มชักอาวุธออกมาใช้ และก่อนเรื่องมันจะบานปลายจนมีใครเจ็บหนักก็วิ่งนำหน้าลูกน้องของตัวเองเข้าไปร่วมวง เท้าหนายกขึ้นถีบสีข้างของสารวัตรคนเก่งจนล้มลงกับพื้น ทำเอาคนที่ตั้งใจจะใช้มีดลอบแทงจากข้างหลังชะงักตาม
“ไอ้มิ่งมันของกู”
“ไอ้ราม มึงนี่ขี้เสือกฉิบหาย”
“ของมันแน่อยู่แล้ว กูจะได้เอาคืนคราวก่อนที่มึงแทงลูกน้องกูด้วย”
เสือรามยกมือขึ้นมาตั้งการ์ดแล้วมองการเคลื่อนไหวของเสือมิ่งเพื่อประเมิน ยามอีกฝ่ายกระชับหมัดแน่นขึ้นแล้วชกตรงเข้าหน้าก็เอนหลบทันควัน ออกลวดลายใส่กันอย่างไม่มีใครยอมใคร เหล่าลูกน้องก็ชกกันกระหน่ำ จนเหล่าตำรวจทั้งห้านายได้แต่มองตามนิ่งงัน
“เอายังไงดีครับสารวัตร”
“ก็ต้องห้ามสิ เดี๋ยวชาวบ้านจะเดือดร้อน”
หัวหน้าทีมตอบกลับพลางมองไปยังเสือรามที่ผลัดกันรับผลัดกันรุกกับเสือมิ่งไม่ลดละ แม้เสือมิ่งจะใช้มีดเป็นอาวุธแต่เจ้าตัวกลับสู้มือเปล่า ทว่ากระนั้นก็สู้กันได้อย่างสูสี ถึงหลายครั้งหลายคราจะเกือบโดนจวกไส้เข้าให้ก็ตาม
คทาวุธชักปืนออกมาจนลูกน้องทำตาม ไม่นานก็ยิงนัดหนึ่งขึ้นฟ้าจนปากกระบอกมีเขม่าดินปืนพวยพุ่งออกมา เมื่อเหตุการณ์ชุลมุนหยุดชะงัก ปืนห้ากระบอกจึงเล็งไปยังเสือมิ่งเพียงคนเดียว
“มึงคิดว่าจะยิงกูเข้าเหรอสารวัตร”
“อยากลองดูไหมล่ะ”
ขณะที่สารวัตรเลือดร้อนจ้องตากับเสือมิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย เสือรามที่อยู่ไม่ไกลก็เหลือบมองคนที่ยิงตัวเองเมื่อคราวก่อนด้วยสายตานิ่งสงบ
แม้จะแค่ถากขาแต่ก็ถือว่ายิงเข้า สารวัตรใหม่คนนี้มันมีของดีติดตัวอยู่ ไม่อย่างนั้นคงยิงทะลุเนื้อเขาไม่ได้ง่าย ๆ แล้วนับประสาอะไรกับเสือมิ่ง หากต้องยิงยังไงก็ยิงเข้าแน่นอน สมกับข่าวลือที่ว่าปราบอันธพาลแก๊งใหญ่ได้อยู่หมัด ทั้งยังมีผลงานปราบเสือนครนายกจนเลี่ยนเตียนอีก
“ผู้กองชาติชาย พาพวกเวรนี่ไปทำประวัติแล้วจ่ายค่าปรับที่โรงพัก”
“ครับสารวัตร”
“กูต้องไปด้วยไหม” ยามที่เสือรามชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง คทาวุธจึงทำหน้าเอือมระอาใส่ทันควัน “กูอุตส่าห์มาช่วยมึงนะเนี่ยสารวัตร ไม่อย่างนั้นมึงโดนแทงไส้ไหลไปแล้ว”
“ไม่จ่ายค่าปรับก็นอนคุก”
“รู้อย่างนี้ปล่อยให้ถูกหามเข้าโรงพยาบาลซะก็ดี”
หัวหน้าขุนโจรผู้เป็นที่รักของชาวบ้านทำหน้าเมื่อยใส่แล้วกวาดสายตามองลูกน้องตัวเอง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครบาดเจ็บหนักถึงขั้นต้องเข้าโรงหมอก็พ่นลมหายใจออกมา
“ไปพวกมึง ไปจ่ายค่าขนมให้คุณตำรวจเขาที่โรงพักหน่อยเว้ย”
ครั้นโรงพักเต็มไปด้วยเหล่าชายฉกรรจ์ เสียงเอะอะโวยวายจึงดังสนั่นหวั่นไหวหาความเงียบสงบไม่ได้ ยิ่งเป็นสองพรรคสองพวกที่ไม่ถูกชะตาก็แทบจะห้ำหั่นกันทุกห้านาที จนต้องออกปากปรามอยู่เรื่อย ๆ เพื่อให้ทำงานได้ง่ายขึ้น
“เฮ้ยไอ้มิ่ง ได้ข่าวว่าบ้านพ่อมึงถูกปล้นเหรอวะ”
“พ่ออะไรของมึงฮะไอ้ราม”
“ไอ้จำเริญไงพ่อมึง ได้ข่าวว่าปีนี้ตั้งใจจะลงเล่นการเมืองด้วยนี่”
ครั้นเสือรามโพล่งขึ้นมาแบบนั้น เสือมิ่งก็ถลึงตาใส่แล้วเหลือบไปมองสารวัตรใหม่ซึ่งกำลังจ้องมาทางตัวเองตาเป็นมัน
“ไปทำระยำอะไรที่ไหนมาอีกล่ะ เสียดาย เป็นกูหน่อยไม่ได้จะปาดคอมันให้ตายคาบ้าน ปล้นไปแค่นั้นไม่เห็นจะสะใจเลยสักนิด”
“มึงอย่ามาปากดีนะไอ้ราม!”
“กลัวตายห่า”
“ไอ้...!”
“หยุด!”
คทาวุธมองหัวหน้ากลุ่มโจรทั้งสองสลับกันด้วยความหงุดหงิด เห็นว่าเจอหน้ากันไม่ได้เป็นอันต้องรบกันตลอด แต่แบบนี้มันก็เกินไปหน่อย
ทั้งที่ถูกจับมาเสียค่าปรับเหตุเพราะทำให้บ้านเมืองปั่นป่วนก็ยังไม่วายทะเลาะกันไม่เลิก เขาล่ะอยากจับพวกมันยัดใส่ตะรางนัก จะได้ไม่ต้องออกไปสร้างความฉิบหายให้ใครอีก แต่ติดที่ยังจับตอนนี้ไม่ได้
“ใครเขาช่างเรียกพวกมึงว่าเสือ เท่าที่เห็นก็มีแต่หมา กัดกันไม่เลิกราจนชาวบ้านชาวช่องเดือดร้อนไปหมด”
“อ้าว ไอ้สารวัตร”
เสือรามลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วถกแขนเสื้ออย่างเอาเรื่อง ซึ่งท่าทางนั้นไม่ได้ทำให้นายตำรวจหนุ่มรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย
“พูดให้ดี ๆ นะไอ้เด็กนี่ มึงว่าใครเป็นหมา”
“ลุกแล้วก็มานั่งนี่ เดี๋ยวกูลงบันทึกเอง”
คนถูกสั่งพ่นลมหายใจออกมาก่อนเดินไปตามคำเรียก ทว่าก่อนผ่านเก้าอี้ตัวที่เสือมิ่งนั่งก็ยกเท้าขึ้นยันจนล้มโครมใหญ่
“ราม!”
“ก็ตีนมันกระตุกอะสารวัตร”
“เลิกก่อเรื่องได้แล้ว จะได้ไสหัวกันไปสักที”
“ครับผม ~”
เสือรามเดินไปนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามแล้วทำประวัติพร้อมจ่ายค่าปรับแต่โดยดี เมื่อของตัวเองเรียบร้อยก็เรียกลูกน้องให้มาต่อแถวรอแล้วจ่ายค่าปรับให้ตามประสาหัวหน้า กว่าจะเสร็จเรื่องเสร็จราวก็กินเวลาเป็นชั่วโมง
พอถึงคราวที่ต้องแยกย้ายกันกลับ เสือสองกลุ่มก็เดินตีคู่กันออกไปจากโรงพัก จ้องหน้ากันราวกับจะพุ่งเข้าใส่กันอีกยกหากไม่หันไปเห็นคทาวุธที่กอดอกมองมาซะก่อน
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ราม ระวังตัวมึงไว้ให้ดี ในจังหวัดนี้ไม่มีแบ็กใครใหญ่เท่าแบ็กกูแล้ว”
เสือรามสอดมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วยกยิ้มยียวน ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรกับคำขู่นั้น
“ไปเว้ยพวกมึง!”
“ไปแล้วก็อย่าลืมกลับมาเอาคืนนะครับพี่มิ่ง”
ขุนโจรอีกตัวส่งเสียงท้าทายก่อนหันไปตีมือกับน้องชายร่วมสาบานอย่างเสือนพ ครั้นเหลือบไปมองนายตำรวจร่างสูงใหญ่ก็ยกมือขึ้นโบกลา
“โดนกระทืบครั้งหน้ากูไม่ช่วยแล้วนะสารวัตร”
“ไสหัวไป”
“ทำเป็นไล่ไปเถอะ อย่าให้เห็นว่าไปหากูถึงถิ่นอีกก็แล้วกัน”
เหนื่อยจะตีฝีปากด้วยจริง ๆ
คทาวุธได้แต่มองตามหลังจอมโจรตัวแสบกระทั่งหายลับสายตาไปจึงกลับเข้าข้างใน มองเหล่าลูกน้องที่เอนหลังพิงพนักอย่างหมดอาลัยตายอยากก่อนส่ายหน้าไปมา
“ได้ยินที่เสือรามพูดใช่ไหมครับสารวัตร”
หัวหน้าทีมคนเก่งมองผู้กองชาติชายครู่หนึ่งก่อนเคลื่อนสายตาไปมองอีกสี่คนที่เหลือ ใบหน้าหล่อเหลาเอาการพยักลงหนหนึ่งเพื่อตอบคำถาม จากนั้นก็เดินนำหน้าไปยังห้องทำงานแบบปิดที่พวกเขาเอาไว้ใช้ประชุมและวิเคราะห์คดี พอหยุดอยู่หน้ากระดานดำก็หยิบชอล์กขึ้นมาเขียนชื่อของเสี่ยจำเริญกับเสือมิ่งเอาไว้ตัวใหญ่โต
“ผมว่าเสือรามรู้อะไรมากกว่าที่เราคิดนะครับ”
“ผมเห็นด้วยกับจ่าเมฆนะครับสารวัตร เราลองใช้โจรจับโจรดูดีไหมครับ บางทีอาจจะทำให้งานง่ายขึ้น”
เมื่อผู้กองชาติชายเสนอขึ้นมาแบบนั้น สารวัตรคนเก่งก็กัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ เพราะเขายังไม่ไว้ใจเสือรามเท่าไร ไม่รู้ว่าการจะเอาอีกฝ่ายมาทำงานด้วยจะดีหรือเปล่า
“ใช้งานมันก่อนแล้วเราค่อยจับมันทีหลังก็ยังไม่สายนะครับ”
“มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะครับผู้กอง”
สิงขรเอ่ยขัดขึ้นมาตามประสาคนที่ได้สัมผัสคลุกคลีกับเสือรามและเสือตัวอื่น ๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้
“คนอย่างเสือรามไม่ค่อยอยู่ในกรอบ ชอบทำอะไรตามใจตัวเอง เกรงว่าเขาคงไม่เข้าร่วมกับตำรวจอย่างเราหรอก”
“ไม่ลองก็ไม่รู้นะครับ”
“เอาล่ะ เรื่องเสือรามเดี๋ยวผมพิจารณาเอง ตอนนี้เรามาประชุมก่อนเถอะ”
หัวหน้าทีมหยุดการโต้แย้งระหว่างลูกน้องทั้งสองคนไว้แค่นั้นแล้วเริ่มเปิดประชุมเรื่องคดีซึ่งยังคั่งค้าง
“ผมดูแฟ้มคดีทั้งหมดของนักฆ่าร้อยศพแล้ว แต่ผมอยากให้พวกคุณออกไปหาข้อมูลเพิ่ม ลองถามชาวบ้านแถวนั้นดูอีกครั้งว่าคนตายมีเรื่องอะไรกับใครที่ไหน หรือเผลอไปทำอะไรให้ใครไม่พอใจบ้าง บางทีอาจจะเจออะไรเข้าก็ได้ จุดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ถูกมองข้ามไป”
“เยอะนะครับสารวัตร บางทีอาจต้องใช้เวลานานกว่าที่คิด” จ่ายอดยิ่งโพล่งขึ้นมาพลางมองเอกสารกองโตซึ่งเป็นคดีของนักฆ่าร้อยศพทั้งหมด “อีกอย่างเหยื่อคนก่อนหน้านี้เสียชีวิตไปนานแล้ว ชาวบ้านอาจจะลืมกันไปแล้วก็ได้”
“ถ้าเป็นเรื่องนินทา ต่อให้สิบปีก็ไม่มีทางลืมหรอก ลองไปสืบมาก่อน”
ประชุมและแบ่งหน้าที่งานกันจนดึกดื่น คทาวุธจึงบอกเลิกการประชุมแล้วปล่อยให้เหล่าลูกน้องกลับไปพัก ส่วนตัวเองนั้นยังคงดูเอกสารต่อที่โรงพักอีกหลายฉบับ พอเริ่มเมื่อยล้าจึงลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย ตามองไปยังกระดานดำซึ่งเขียนชื่อของเสือมิ่งและเสี่ยจำเริญเอาไว้นิ่งงัน
หรือบางทีเขาต้องใช้โจรจับโจรเหมือนที่ลูกน้องบอกกันนะ
“เหอะ ตีกันตายห่าก่อนพอดีไอ้คราม...”
#สั่งเสือ
กรี๊ดดดดดด พี่รามช่วยสารวัตร! ตะ แต่... แต่เหมือนจะถีบผิดคนไปหน่อยไหมคุณพี่ อันที่จริงต้องถีบพวกศัตรูอะป่าวเอ่ย
นี่คือจอมยุทธ์เดะ แต่ล่ะมื้อแต่ละเว็น...
ตอนนี้ถือว่าหวานอะยัง หวานหรือยังเอ่ยยยยย 55555555555
- ZANIA -
