แอคชั่น,รัก,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ไทย,โจร,ตำรวจ,เสือ,คู่กัด,พีเรียดไทย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อยากจับนักงั้นมึงก็จับเลยสิ แต่ถ้าไม่กล้า...มึงเอากุญแจมือมาให้กูใส่เองก็ได้นะ
ผู้แต่ง
ZANIA
เรื่องย่อ
“อยากจับนักงั้นมึงก็จับเลยสิ
แต่ถ้าไม่กล้า...มึงเอากุญแจมือมาให้กูใส่เองก็ได้นะ”
ราม
?
อายุ ๓๕ ปี สูง ๑๘๑
เจ้าของโรงน้ำชาสั่งเสือ/โจร
+++++++++
คราม
พ.ต.ท.คทาวุธ เศรษฐชัยชาญ
อายุ ๓๐ สูง ๑๘๘
ตำรวจ
(สารวัตร)
+++++++++
คำเตือน
๑. นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องสมมติซึ่งถูกสร้างขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละครทั้งหมดไม่มีตัวตนอยู่จริง เหตุการณ์ทั้งมดภายในเรื่องไม่ได้เกิดขึ้นจริง ไม่ได้มีเจตนาทำให้เกิดความเสียหายแต่อย่างใด หากก่อให้เกิดความไม่สบายใจด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ นักเขียนต้องขออภัยมา ณ ที่แห่งนี้
๒. เนื้อหามีการบรรยายถึงการใช้ความรุนแรง การต่อสู้ การใช้อาวุธ การทำร้ายร่างกาย การฆาตกรรม เลือด การค้าประเวณี การค้าสมบัติชาติ การค้าสิ่งเสพติด กล่าวถึงการมีเพศสัมพันธ์ในรูปแบบของชายรักชาย กล่าวถึงการใช้พลังคาถาเหนือธรรมชาติ การใช้ถ้อยคำหยาบคาย พฤติกรรมไม่เหมาะสมของตัวละคร
๓. นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ ๑๘ ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์
+++++++++
ช่องทางติดต่อนักเขียน
ทวิตเตอร์ (X) : https://x.com/zxxzanxa
ทวงนิยายได้ใน #สั่งเสือ
รบกวนกดเข้าชั้น กดหัวใจ กดติดตาม
เพื่อเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ
LOVE
ติดเหรียญตั้งแต่บทที่ 6 เป็นต้นไป
- ZANIA -
บทที่ ๔
แก้ต่าง
เมื่อถึงเวลาเลิกงานของข้าราชการ นายตำรวจหนุ่มรูปหล่อก็ขับรถออกจากโรงพักเพื่อกลับบ้าน ทว่าก่อนผ่านตลาดก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งว่าจะแวะดีหรือไม่ หากไม่แวะเขาก็จะไม่มีอะไรกินเป็นมื้อเย็น แม้อาจจะโดนขับไล่ตีคงน่าจะมีสักร้านที่ยอมขายให้เขา ด้วยเหตุนั้นเองสารวัตรคนเก่งจึงเลี้ยวรถเข้าตลาดที่เมื่อเช้าเพิ่งโดนลงทัณฑ์มา
ทันทีที่ย่างก้าวเข้าไป พ่อค้าแม่ขายก็หันมามองกันเป็นตาเดียว ขณะกำลังคิดว่าอาจจะโดนอะไรบางอย่างปาเข้าใส่ คุณป้าวัยห้าสิบคนหนึ่งก็ปรี่เข้ามาหาพร้อมกับขนมเทียนแก้วในถุงกระดาษใบเล็ก ส่งมันให้เขาด้วยรอยยิ้มก่อนตบลงบนหลังมือสองทีแล้วเดินจากไป หลังจากนั้นคนอื่น ๆ ก็ทำตาม เอานั่นเอานี่มาให้เขาจนเต็มไม้เต็มมือไปหมด
“อะไรกันครับ เอามาให้ผมกันทำไมเยอะแยะ”
“พวกฉันขอโทษเรื่องเมื่อเช้าด้วยนะจ๊ะสารวัตร”
“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ติดใจอะไร” ชายหนุ่มร่างโปร่งที่ไม่ได้เตรียมใจมาก่อนว่าจะได้รับคำขอโทษตอบกลับไปแม้ว่าจะมึนงงเล็กน้อย “จู่ ๆ ทำไมถึงมาขอโทษผมล่ะครับ เมื่อเช้ายังดูโกรธกันอยู่เลย”
“พ่อรามเขามาหาอะไรกินที่ตลาดก็เลยได้คุยกัน” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเมื่อได้ยินชื่อหนึ่งในเสือร้ายของเมืองมะขามหวาน “พวกลุง ๆ ป้า ๆ เข้าใจแล้วว่าสารวัตรทำไปตามหน้าที่”
“เสือรามบอกอะไรเหรอครับ”
“ไม่ได้บอกอะไรหรอก เขาแค่พูดว่าสารวัตรทำไปตามหน้าที่ ดีแค่ไหนแล้วที่บ้านเรามีสารวัตรที่กล้าจับโจร บ้านเราจะได้สงบสุข” ยิ่งได้ยินว่าเสือรามแก้ต่างให้กับตัวเอง สารวัตรวัยสามสิบก็ขมวดคิ้วหนักเข้าไปกันใหญ่ “นอกจากพ่อรามก็เห็นจะมีสารวัตรเนี่ยแหละที่พวกฉันฝากผีฝากไข้ด้วยได้ อยู่กันไปนาน ๆ นะพ่อ”
หลังจากได้รับสินน้ำใจจากชาวบ้านจนล้นมือ คทาวุธก็เดินกลับมาที่รถด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด เก็บของเสร็จก็ขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัยแล้วขยับรถวนรอบเมืองเพื่อตรวจตราความเรียบร้อยก่อนกลับบ้าน ทว่าช่วงที่กำลังจะขับผ่านคลองเล็ก ๆ ตาก็เหลือบไปเห็นขุนโจรตัวฉกาจซึ่งกำลังช่วยชาวบ้านจับปลาอยู่ เขาจึงชะลอรถให้ช้าลงแล้วมองนิ่งงัน
ปกติเห็นแต่ยิ้มเจ้าเล่ห์เพทุบาย แต่ยามนี้กลับแย้มยิ้มจนเห็นฟันเกือบครบทุกซี่ ท่าทางมีความสุขสนุกสนานนั่นทำให้เขาแปลกใจไปกันใหญ่ โจรปกติที่ไหนเขาเข้ากับชาวบ้านชาวช่องได้ดีขนาดนี้ ตำรวจอย่างพวกเขายังทำได้ไม่ถึงครึ่งเลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้เริ่มไม่สงสัยแล้วว่าทำไมชาวบ้านถึงรัก เขาสงสัยมากกว่าว่าเสือรามทำแบบนี้ไปทำไม
ขณะกำลังเหม่อมองร่างสูงโปร่งโดดเด่นอยู่นั้น เจ้าตัวก็เงยหน้าขึ้นมาจนพวกเขาเผลอสบตากัน แต่เพียงไม่นานนายตำรวจหนุ่มก็รีบขับรถผ่านไปโดยมีสายตาคู่คมมองตามจนกระทั่งมองไม่เห็นท้ายรถ ริมฝีปากได้รูปของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเสือยกยิ้มก่อนหันไปช่วยชาวบ้านจับปลาต่อ
กลับมาถึงบ้านพัก คทาวุธก็หอบหิ้วข้าวของพะรุงพะรังเข้าไปเก็บให้เป็นที่เป็นทาง ทว่าพอได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากด้านนอกจึงหันไปมอง เมื่อเห็นว่าเป็นผู้กองสิงขรผู้มากฝีมือก็พยักพเยิดหน้าทักทายตามประสา
“ออกจากโรงพักตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอครับสารวัตร ทำไมเพิ่งมาถึงเอาป่านนี้”
“ผมแวะตลาดนิดหน่อยน่ะ”
“ชาวบ้านยอมขายของให้แล้วเหรอครับ เห็นเมื่อเช้าบอกว่าโดนดีมา”
สิงขรถอดรองเท้าเข้าไปในบ้านหัวหน้าทีม มองข้าวของมากมายบนโต๊ะก่อนวางปิ่นโตลงไปอีกหนึ่ง เขาให้แม่บ้านทำมาให้เพราะกลัวสารวัตรคนเก่งของเราจะอดข้าวเย็นเพราะไม่มีใครขายของให้
“สารวัตรซื้อมาหมดนี่เลยเหรอครับ”
“เปล่าหรอก ชาวบ้านเขาให้มาเป็นของขอโทษ” สารวัตรหนุ่มเดินไปรินน้ำดื่มดับกระหาย “เหมือนว่าเสือรามเข้าไปที่ตลาดแล้วแก้ต่างกับชาวบ้านให้ผม”
“แปลกนะครับ ปกติเสือรามไม่น่าจะแก้ต่างให้ใคร”
“อาจเป็นแผนทำให้ผมตายใจหรือเปล่า เพื่อให้ผมอยู่ข้างมันเหมือนพวกชาวบ้าน”
คทาวุธคิดด้านลบไว้ก่อนเพราะเขาไม่อยากไว้ใจขุนโจรผู้เป็นที่รักของชาวบ้าน ทุกการกระทำของมันต้องมีเหตุผลแน่นอน คงต้องจับตาดูความเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายให้ดี
“เรื่องคดี ผู้กองมีใครที่คิดว่าพอจะก่อเหตุได้บ้างไหม”
“หลายคนนะครับ หนึ่งในนั้นมีนักฆ่าร้อยศพ”
“ก่อนมาผมได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาบ้าง ได้ยินว่าห้าปีมานี้ฆ่าคนเป็นเบือ”
“ครับ นักฆ่าร้อยศพถือกำเนิดขึ้นพร้อม ๆ กับจังหวะที่เสือรามเปิดตัวเป็นโจรพอดี”
ได้ยินเช่นนั้นสารวัตรคทาวุธก็ชะงักไป แม้จะไม่อยากปรักปรำโดยไม่มีหลักฐาน แต่ความลึกลับและน่าสงสัยของเสือรามนั้นมีมากจนตัดข้อสันนิษฐานที่ว่าเจ้าตัวอาจเป็นนักฆ่าร้อยศพไปไม่ได้
“พอจะรู้ไหมว่าไอ้นักฆ่าร้อยศพมันหน้าตาเป็นยังไง”
“ไม่มีใครเคยเห็นแม้แต่เงาเลยครับ แต่ก็พอเดาได้ว่าเป็นมันเพราะวิธีการฆ่าค่อนข้างจะคล้ายกัน บุกไปฆ่าเหยื่อถึงบ้านแบบไม่มีใครรู้ อาวุธที่ใช้ก็เป็นมีดทุกครั้ง” สิงขรมองสีหน้าเคร่งเครียดของหัวหน้าทีมก่อนจะพูดต่อ “คาดว่าผู้ใหญ่นกกับกำนันเจิดก็น่าจะถูกนักฆ่าร้อยศพจัดการเหมือนกัน ไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงเป็นใคร ไม่รู้ว่าเป็นหนึ่งในจอมโจรที่เขาจับตาดูอยู่หรือเปล่า”
“มันฆ่าแต่คนสำคัญหรือเปล่า”
“ไม่นะครับ หลายคนที่ไม่ได้มีบทบาทสำคัญในจังหวัดมันก็ฆ่า”
“ผมต้องการเอกสารเกี่ยวกับคดีของนักฆ่าร้อยศพตั้งแต่คดีแรก พรุ่งนี้ผู้กองช่วยจัดการให้ด้วยนะ”
“ได้ครับ เดี๋ยวผมเอาไปวางไว้ให้ที่โต๊ะ”
ช่วงสองทุ่มของวัน คทาวุธที่ครุ่นคิดเรื่องคดีไม่หยุดตั้งแต่ผู้กองสิงขรกลับไปก็เปลี่ยนเสื้อผ้ามาใส่ชุดสีดำทั้งตัว เพื่อให้ง่ายต่อการอำพรางตัวในยามค่ำคืน
ขับรถออกจากบ้านไปจอดไว้แถวโรงน้ำชาสั่งเสือแล้วเดินลัดเลาะเพื่อหาลู่ทางใหม่ ๆ เผื่อจะเจออะไรบ้าง จนกระทั่งหลุดมาในป่ารกร้างด้านหลังแล้วเหลียวไปเห็นเสือรามกระโดดลงมาจากหลังคาที่ยื่นออกมาของชั้นสองพอดี เขาจึงเดินตามเสียงฝีเท้านั้นไปห่าง ๆ อย่างระมัดระวังไม่ให้ถูกจับได้ ทว่ายามเสือรามหมุนตัวกลับมาพร้อมกับปามีดสั้นใส่ คนสะกดรอยตามจึงรีบหลบจ้าละหวั่น จนมีดพุ่งเข้าไปปักคาอยู่กับต้นไม้ด้านหลัง
ไม่ทันได้พูดพร่ำทำเพลง เสือรามก็กระโจนเข้าหาแล้วเริ่มออกฝีไม้ลายมือใส่กันไม่ยั้ง ลักษณะการต่อสู้เปลี่ยนไปจากสองครั้งที่ได้ประมือกันจนคนถูกต้อนขมวดคิ้วมุ่น ทว่าก็พยายามปัดป้องแล้วสวนกลับไปเต็มความสามารถ ไม่เช่นนั้นเขาอาจตายเป็นผีเฝ้าป่าแน่
“ใครส่งมึงมา!”
“กูมาของกูเอง”
ทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงคุ้นหู เสือรามก็หยุดชะงักแล้วเอื้อมมือไปหยิบไฟแช็กในกระเป๋ากางเกงด้านหลังออกมา ครั้นจุดมันตรงหน้าแล้วเห็นว่าคนที่แอบตามตัวเองคือสารวัตรคนใหม่ก็ผลักอีกฝ่ายออกห่างด้วยความหงุดหงิด
“มึงมาทำอะไรลับ ๆ ล่อ ๆ ในป่า”
“ทำไมกูต้องบอกมึงไม่ทราบ”
“ถึงมึงจะรอดมาได้เพราะชาวบ้านเป็นพยานยืนยันให้ แต่กูก็ยังไม่ไว้ใจมึงอยู่ดี”
“เรื่องของมึง”
เสือรามตอบกลับเสียงขุ่นแล้วเดินไปดึงมีดคู่ใจที่ปักคาอยู่กับต้นไม้ออกมา มองอีกคนผ่านความมืดก่อนจะเดินไปตามทางของตัวเอง ทว่าไม่ทันไรก็ถูกกระชากแขนไว้จนต้องหันไปเหวี่ยงหมัดใส่คนกระทำหนหนึ่งจนมุมปากแตกช้ำ
“เลิกเสือกเรื่องของกูสักทีไอ้คราม ไม่อย่างนั้นกูส่งมึงกลับบ้านเก่าแน่”
“ทำไม กลัวว่ากูจะตามไปเจอมึงฆ่าใครเข้าหรือไง”
“ก่อนจะเห็นว่ากูฆ่าใคร มึงนั่นแหละที่จะถูกฆ่าตายก่อน” เสือรามจ้องหน้าสารวัตรคนดีที่มีสิทธิ์ตายเร็วเพราะชอบเสือกเรื่องชาวบ้านอย่างจริงจัง “เอาเวลาตามกูไปตามจับไอ้นักฆ่าร้อยศพนู่น”
“มึงรู้ได้ยังไงว่าเป็นนักฆ่าร้อยศพ”
“คนเขารู้กันทั้งเมือง มีแต่สารวัตรหน้าโง่อย่างมึงนั่นแหละที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
คำพูดแสนเจ็บแสบทำให้คนที่เพิ่งย้ายมาประจำได้ไม่ถึงสองอาทิตย์กำหมัดเข้าหากันด้วยความเจ็บใจ ตาคมมองตามแผ่นหลังกว้างในความมืดมิดครู่หนึ่งอีกฝ่ายก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
คอยดู...เขาจะจับมันให้หมด ทั้งไอ้นักฆ่านั่น ทั้งไอ้เสือปากดีที่ชื่อว่าราม
#สั่งเสือ
ยาแดงในมือผมสั่นเลยฮะ
ดีกันสักตอนไม่ได้เบ๋อคุณพี่ ข้างหน้านี่ยมบาลมากวักมือเรียกแล้วนะ 5555555555
- ZANIA -