แอคชั่น,รัก,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ไทย,โจร,ตำรวจ,เสือ,คู่กัด,พีเรียดไทย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
อยากจับนักงั้นมึงก็จับเลยสิ แต่ถ้าไม่กล้า...มึงเอากุญแจมือมาให้กูใส่เองก็ได้นะ
ผู้แต่ง
ZANIA
เรื่องย่อ
“อยากจับนักงั้นมึงก็จับเลยสิ
แต่ถ้าไม่กล้า...มึงเอากุญแจมือมาให้กูใส่เองก็ได้นะ”
ราม
?
อายุ ๓๕ ปี สูง ๑๘๑
เจ้าของโรงน้ำชาสั่งเสือ/โจร
+++++++++
คราม
พ.ต.ท.คทาวุธ เศรษฐชัยชาญ
อายุ ๓๐ สูง ๑๘๘
ตำรวจ
(สารวัตร)
+++++++++
คำเตือน
๑. นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องสมมติซึ่งถูกสร้างขึ้นมาจากจินตนาการเท่านั้น ตัวละครทั้งหมดไม่มีตัวตนอยู่จริง เหตุการณ์ทั้งมดภายในเรื่องไม่ได้เกิดขึ้นจริง ไม่ได้มีเจตนาทำให้เกิดความเสียหายแต่อย่างใด หากก่อให้เกิดความไม่สบายใจด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ นักเขียนต้องขออภัยมา ณ ที่แห่งนี้
๒. เนื้อหามีการบรรยายถึงการใช้ความรุนแรง การต่อสู้ การใช้อาวุธ การทำร้ายร่างกาย การฆาตกรรม เลือด การค้าประเวณี การค้าสมบัติชาติ การค้าสิ่งเสพติด กล่าวถึงการมีเพศสัมพันธ์ในรูปแบบของชายรักชาย กล่าวถึงการใช้พลังคาถาเหนือธรรมชาติ การใช้ถ้อยคำหยาบคาย พฤติกรรมไม่เหมาะสมของตัวละคร
๓. นิยายเรื่องนี้เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ ๑๘ ปีขึ้นไป โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์
+++++++++
ช่องทางติดต่อนักเขียน
ทวิตเตอร์ (X) : https://x.com/zxxzanxa
ทวงนิยายได้ใน #สั่งเสือ
รบกวนกดเข้าชั้น กดหัวใจ กดติดตาม
เพื่อเป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ
LOVE
ติดเหรียญตั้งแต่บทที่ 6 เป็นต้นไป
- ZANIA -
บทที่ ๒
อุปสรรคตัวโต
เวลาตีหนึ่ง ณ โรงน้ำชาสั่งเสือ คนถูกยิงถากขาจนเลือดอาบทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม่เบาแรง ตาคมหลุบมองเสือนพที่เอากรรไกรมาตัดขากางเกงออกเพื่อจะดูแผลให้นิ่งงัน
จังหวะนั้นสาลี่ที่เพิ่งลงมาจากชั้นสองเพราะได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวก็ตรงเข้ามาหา ครั้นเห็นแผลของเสือรามก็กระวีกระวาดไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลยังตู้เก็บของมุมหนึ่งของร้าน
“ทำไมอยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะพี่ราม หน้าก็ช้ำอีกต่างหาก”
“ลูกพี่ของเราปีนขึ้นบ้านผู้การบรรพตมา แต่บังเอิญถูกจับได้เลยตีกับสารวัตรคนใหม่ไปยกหนึ่งน่ะสิ” เสือนพอธิบายเรื่องราวที่ได้รับทราบจากลูกพี่ให้แก่หัวหน้าคณิกาคนสวยฟังอย่างออกรสออกชาติ
“ไปหาเรื่องเขาแบบนั้นเดี๋ยวก็แย่เอาหรอกพี่”
“ไม่เป็นอะไรหรอกน่า ยังไงมันก็จับพี่ไม่ได้อยู่แล้ว หลักฐานอะไรก็ไม่มี” คนเจ็บพูดอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนสูดปากยามแอลกอฮอล์ราดลงบนแผลโดยตรง “เบา ๆ สิวะไอ้นี่ มันแสบนะเว้ย”
“ทีตอนฟัดกับสารวัตรครามไม่เห็นจะบ่นเลย”
“เดี๋ยวก็โดนหรอกไอ้นี่”
หลังทำแผลเสร็จ เสือรามก็ขึ้นห้องพักของตัวเอง เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ทั้งชุดแล้วทิ้งตัวนอนลงกลางเตียงหลังกว้างด้วยความเหนื่อยอ่อน แขนข้างหนึ่งยกขึ้นรองใต้ศีรษะ อีกข้างวางพาดไว้บนอก ปิดเปลือกตาลงแล้วหวนนึกถึงทักษะการต่อสู้ของสารวัตรคนใหม่ของเมืองมะขามหวาน ริมฝีปากได้รูปจุดยิ้มขึ้นมาราวกับกำลังสนุกอยู่
นานแล้วที่ไม่ได้ประมือกับคนฝีมือดีแบบนี้...
“กูจะทำให้มึงเผ่นกลับกรุงเทพแทบไม่ทันเลยไอ้สารวัตร”
เสียงไก่ขันเรียกคนหลับใหลอยู่บนเตียงหลังกว้างให้ตื่นขึ้นมาได้เป็นอย่างดี ไม่นานก็ยันตัวลุกขึ้นมานั่งแล้วพ่นลมหายใจออกมา ก้าวขาลงจากเตียงแล้วตรงไปอาบน้ำในห้องน้ำส่วนตัวซึ่งมีแค่เขาคนเดียวที่ใช้ได้ เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงออกมาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า พรมน้ำหอมกลิ่นโปรดก่อนออกจากห้องนอน
ขายาวก้าวลงบันไดอย่างไม่รีบร้อน ครั้นถึงชั้นสองก็มองซ้ายมองขวาเพื่อตรวจตราความเรียบร้อย เมื่อทุกอย่างยังปกติดีจึงลงมายังชั้นล่างซึ่งบัดนี้เงียบสงัดไร้ผู้คน
“จะออกไปแล้วเหรอจ๊ะพี่ราม”
เจ้าของโรงน้ำชาหันไปมองสาวสวยเบอร์หนึ่งก่อนพยักหน้ารับ ตอนนี้เจ้าตัวอยู่ในชุดที่ค่อนข้างสบาย เพราะไม่ใช่เวลาที่ต้องรับแขก เป็นภาพที่เขาเห็นจนชินตาหลังตื่นนอน
“อย่ากลับมาพร้อมแผลอีกนะพี่ ฉันกับพี่นพขี้เกียจทำแผลให้”
“หึ” คนถูกเย้าแหย่หลุดหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ว่าแต่ไอ้นพมันไปไหนซะละ เมื่อคืนได้นอนที่โรงน้ำชาไหม”
“พี่นพกลับชุมเสือไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วจ้ะ เห็นบอกว่าจะมาช่วงสาย ๆ”
“งั้นก็เฝ้าร้านไปนะ ถ้าพวกคนงานมาก็ให้มันทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนเปิดร้านด้วย”
สั่งงานไว้เรียบร้อย เสือรามก็ออกจากโรงน้ำชาไปตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้น ทว่าชาวบ้านชาวช่องก็เริ่มตื่นขึ้นมาทำกับข้าวกับปลากันแล้ว เดินผ่านใครก็ยิ้มแย้มรับคำทักทายตามประสาคนอัธยาศัยดี
กิจวัตรประจำวันของเสือราม ตื่นเช้ามาก็ออกไปเดินพบปะชาวบ้านชาวช่อง ระหว่างทางก็ซื้อของกินติดไม้ติดมือมาเรื่อย บ้างก็ถูกชาวบ้านร้านตลาดยัดของใส่มือให้เอากลับไปกิน ซึ่งเขาก็รับน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ นั่นมาพร้อมกับคำขอบคุณ ทำตัวประหนึ่งสมาชิกผู้แทนราษฎรก็ไม่ปาน
อีกด้านทางโรงน้ำชาสั่งเสือ ขณะเหล่าคนงานชายฉกรรจ์ตัวโตกำลังปัดกวาดเช็ดถูทำความสะอาดก่อนเปิดร้าน ร่างสูงเจ้าของตำแหน่งสารวัตรคนใหม่ก็ย่างกรายเข้ามาพลางกวาดสายตามองหาคนที่ทำให้ตัวเองมาหยุดอยู่ตรงนี้ ครั้นเจอจึงหันไปมองหญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวซึ่งกำลังจ้องมองมายังเขาด้วยความสงสัย
“เสือรามอยู่ไหม”
“พี่รามออกไปข้างนอกตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง สารวัตรมีเรื่องอะไรเหรอจ๊ะ”
สาลี่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้านายตำรวจที่วันนี้ไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบ สำรวจร่างกายกำยำจนเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ตึงจนรังดุมแทบปริอย่างพิจารณา ทว่ายามอีกฝ่ายทำท่าจะเดินไปยังบันไดทางขึ้นชั้นบนก็รีบขยับไปขวางหน้าฉับพลัน
“พี่รามไม่อยู่จริง ๆ จ้ะ”
“ขึ้นไปดูเดี๋ยวก็รู้ว่าอยู่หรือไม่อยู่”
“ยังไงก็ไม่ได้จ้ะ ถ้าไม่มีหมายค้น ฉันไม่ให้ขึ้น”
“พวกโจรนี่...หัวหมอกันทั้งนั้นเลยนะ”
คทาวุธมองหัวหน้านางคณิกาตรงหน้าด้วยสายตาตำหนิติเตียนแล้วเดินไปยังบันไดตามความตั้งใจของตน แต่เหยียบได้เพียงขั้นแรกก็ถูกมือบางฉุดแขนเอาไว้ นอกจากนี้คนงานในร้านก็เริ่มหักนิ้วหักคอพร้อมเปิดสงครามกันเต็มที่
“ผมแค่จะขึ้นไปดูให้แน่ใจว่าเจ้านายของพวกคุณไม่ได้อยู่ที่นี่จริง ๆ”
“ยังไงก็ไม่ได้จ้ะ!”
“เอะอะอะไรกันสาลี่ มีใครมาพังร้านหรือไง”
เสียงเสือรามดังขึ้นก่อนเจ้าตัวจะโผล่มาให้เห็นพร้อมข้าวของเต็มไม้เต็มมือ ครั้นสบตากับคนที่ห้ำหั่นกันอย่างดุเดือดเลือดพล่านเมื่อคืนนี้ เจ้าของโรงน้ำชาก็เดาะลิ้นหนหนึ่งก่อนส่งของในมือให้ลูกน้อง
“มาแต่เช้าแบบนี้ เหล่าคณิกาสาวสวยยังไม่ตื่นกันหรอกนะครับสารวัตร ส่วนสาลี่...ห้ามแตะ”
สารวัตรหนุ่มผิวเข้มหมุนกลับไปมองเจ้าของร้านเต็มตัว ขายาวสาวเข้าไปใกล้จนกระทั่งหยุดอยู่ตรงหน้า ตาคมจ้องมองร่องรอยฟกช้ำบนหน้าขาวนวลก่อนควักเอากุญแจมือออกมา ครั้นจะจับข้อมืออีกฝ่ายมาใส่กุญแจก็ดันชวด เพราะเจ้าตัวยกมือขึ้นกอดอกซะก่อน
“ตำรวจอย่างมึงจับกูไม่ได้หรอก”
“ถ้ากูจับได้ล่ะ”
“มึงจับกูไม่ได้หรอกสารวัตร” เสือรามยังคงเชื่อมั่นว่ายังไงตัวเองก็ไม่มีวันถูกจับได้ “เพราะคนที่คุ้มกะลาหัวกูอยู่ ใหญ่กว่ามึงเยอะ ถ้าอยากจับจริง ๆ มึงคงต้องไปลากคอไอ้คนที่มันใหญ่กว่านี้มาแล้วล่ะ”
“...”
“อย่างน้อย ๆ ก็ให้มันใหญ่กว่าผู้การบรรพต”
คนพูดแสยะยิ้มก่อนเดินชนไหล่คนสูงกว่าตัวเองเพียงไม่กี่เซ็นต์ขึ้นบันได ทว่าไม่ทันไรก็หมุนตัวกลับหลังแล้วยกเท้าขึ้นยันอกแกร่ง จนคนที่อุกอาจตามหลังมาจับข้อมือตัวเองเพื่อจะใส่กุญแจเซถอยไปหลายก้าว
“มาหาเรื่องกูถึงในบ้าน กูสามารถตอบโต้กลับแล้วบอกว่าเป็นการป้องกันตัวได้นะสารวัตร”
“กูว่ากูสามารถจับมึงข้อหาบุกรุกและขโมยทรัพย์สินได้อยู่นะ”
“ไหนหลักฐานของกลาง ไหนพยานรู้เห็น” เสือรามยอกย้อนกลับไปอย่างไม่เกรงกลัว “ถ้าจะให้ตำรวจมาชี้ตัวแล้วบอกว่ากูผิดโดยไม่มีพยานอื่น มันจะถือว่าเป็นการกลั่นแกล้งประชาชนหรือเปล่าครับคุณตำรวจ”
“หัวหมอเหมือนกันทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง”
“กูเตือนแล้วนะว่าอย่ามายุ่งกับกู แต่มึงคงไม่ได้เอาหูมาฟังสินะ” เจ้าของโรงน้ำชาก้าวลงจากบันไดไปกระชากคอเสื้อนายตำรวจหนุ่มอย่างเอาเรื่อง “อยากโดนส่งกลับบ้านเก่าหรือไงคุณตำรวจ”
จังหวะที่จ้องตากัน คทาวุธก็ใช้กุญแจมือคล้องเข้ากับข้อมือเสือราม ทว่ายังไม่ได้ใส่อีกข้างคนกระทำผิดก็เปิดสงครามก่อน หลังจากนั้นก็ปล่อยหมัดใส่กันไม่ยั้ง จนเหล่าลูกน้องต่างกุลีกุจอไปปิดประตูหน้าต่างเพื่อไม่ให้คนข้างนอกเห็น เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงออกไปยืนเฝ้าหน้าร้านแทนที่จะเข้าไปช่วย เพราะคนอย่างเสือรามไม่ชอบหมาหมู่ สารวัตรมาเพียงคนเดียวก็ควรจะปล่อยให้สู้กันตัวต่อตัว
หลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่พักหนึ่ง เสือรามก็ถูกเตะเข้าบริเวณที่ถูกยิงถากจนเสียหลักล้มลงกับพื้น และก่อนที่จะได้ลุกขึ้นมา สารวัตรคนเก่งก็ตามไปจับแขนหนาไขว้ไว้ด้านหลัง ใช้หัวเข่ากดลงบนบาดแผลจนเลือดซึมออกมาเปียกชุ่ม
“มึงไปทำอะไรบ้านผู้การ”
“ไปหาพ่อมึงมั้ง อึก!”
“ตอนนี้กูจับมึงไม่ได้ แต่กูทำให้มึงเจ็บได้นะราม อย่ามาลามปามพ่อกู”
เจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบแปดโน้มเข้าไปพูดข้างใบหูด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ หัวเข่ากดลงบนปากแผลแรงขึ้นจนเสือรามเหงื่อตก มือหนาก็ล็อกแขนขาวไว้แน่นราวกับคีมเหล็ก
“มึงเข้าไปหาอะไรในบ้านผู้การ ใครสั่งมึงมา”
“ทำไมกูต้องบอกมึง”
“อยากตายนักหรือไง”
“คนอย่างมึงทำอะไรกูไม่ได้หรอก”
เสือรามรวบแรงเฮือกสุดท้ายสะบัดตัวออกจากการจับกุมแล้วลุกขึ้นยืนด้วยท่าทางซวนเซเพราะปวดแผล ขาข้างที่เจ็บชาหนึบจนแทบจะไม่รู้สึกอะไร
“ไสหัวออกไปจากร้านกู!”
สิ้นเสียงไล่ เหล่าลูกน้องก็ของเสือรามก็เปิดประตูเข้ามาด้านใน ลากสารวัตรผิวเข้มออกไปนอกร้านก่อนจะปิดประตูเสียงดังลั่น ทุกสายตาจับจ้องไปที่ลูกพี่ใหญ่ที่หน้าซีดเซียว หยาดเหงื่อผุดซึมตามกรอบหน้าด้วยความเป็นห่วง สภาพร้านเละเทะไม่น่าดูราวกับพวกนักเลงมาถล่ม สู้กันเพียงแค่สองคนแต่กลับทำร้านพังได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ
“วันนี้ปิดร้าน!”
เจ้าของโรงน้ำชาตวาดลั่นก่อนเดินขึ้นบันไดไป จนเหล่าลูกน้องได้แต่มองรองเท้าสีขาวซึ่งเลอะไปด้วยคราบเลือดนิ่งงัน กระทั่งสาลี่วิ่งไปเอากล่องปฐมพยาบาลแล้วตามเสือรามขึ้นไปข้างบน ต่างคนจึงได้แยกย้ายกันเก็บร้านให้เข้าที่เข้าทาง เพื่อพรุ่งนี้จะได้กลับมาเปิดขายดังเดิม
“พี่รามจ๊ะ เดี๋ยวฉันทำแผลให้”
“ไม่ต้อง เธอกลับไปทำหน้าที่ของเธอต่อเถอะ”
เสือรามปฏิเสธเสียงเข้มก่อนเข้าไปในห้องนอนแล้วปิดประตูเสียงดังสนั่น ลากสังขารตัวเองไปยังหน้าต่างห้องด้านหลังแล้วปีนลงจากชั้นสาม เมื่อเท้าแตะพื้นดินก็เดินหายเข้าไปในป่าทั้งที่สภาพตัวเองดูไม่ค่อยดี ในใจก็ก่นด่าคนที่จงใจตื่นเช้ามาหาเรื่องตัวเองไปตลอดทาง
เจอกันอีกเมื่อไร พ่อจะเล่นให้หัวปั่นเลย...
#สั่งเสือ
คุณพี่จะเลิกล้างผลาญกันกี่โมงคะ นับดูสิว่าตีกันมากี่ครั้งแล้ว จะลงไปรักกันในอเวจีเบ๋อคะ หรือว่ายังไง 55555555555
//กำยาแดงรอ//
- ZANIA -