แอคชั่น,รัก,ชาย-ชาย,ย้อนยุค,ไทย,โจร,ตำรวจ,เสือ,คู่กัด,พีเรียดไทย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่ ๓
ผู้ต้องสงสัย
ใช้เวลาเดินทางไม่นานรถคันโก้ก็จอดลงหน้าปากซอยของโรงน้ำชา สารวัตรหนุ่มดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถในเวลาต่อมา ขายาวก้าวดุ่ม ๆ เข้าไปในซอยที่เคยมาแล้วถึงสองครั้ง ครั้นหยุดอยู่หน้าโรงน้ำชาซึ่งมีลูกค้าใช้บริการอยู่ เขาก็แสดงบัตรประจำตัวของตัวเองแล้วกวาดตามองหาเจ้าของร้าน
“เสือรามอยู่ไหน”
“พะ พี่รามไม่อยู่จ้ะสารวัตร”
“ไม่อยู่...” เสียงทุ้มย้อนถามกลับไปเรียบนิ่ง “ไปไหน”
“ไม่รู้จ้ะ พี่รามออกไปตั้งแต่เช้าแล้วยังไม่กลับ”
คทาวุธมองลูกน้องของเสือตัวแสบเพื่อจับผิด ครั้นไม่เห็นร่องรอยการโกหกจากอีกฝ่ายจึงพ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ กระทั่งชายหนุ่มผู้เป็นมือขวาของเสือรามอย่างเสือนพเดินออกมาจากทางหลังร้าน ตาคมถึงได้ตวัดไปมองนิ่งงัน
“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าครับสารวัตร ผู้กอง”
“ลูกพี่มึงอยู่ไหน” คราวนี้สิงขรเป็นฝ่ายถามกับเสือนพด้วยตัวเอง แต่คนถูกถามกลับไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ “อย่ามาท่ามาก บอกมาว่าลูกพี่มึงอยู่ไหน”
“แล้วคุณตำรวจทั้งสองท่านมีธุระอะไรกับลูกพี่ผมล่ะครับ”
“ถ้ายังเล่นลิ้น กูจะเอาตัวมึงไปด้วยอีกคน”
ยามสารวัตรคนใหม่ขยับมายืนประจันหน้าแล้วยื่นมือมากระชากคอเสื้อ เสือนพก็ขมวดคิ้วเข้าหากันมุ่น
“ไอ้รามมันอยู่ไหน”
“มีธุระอะไรกับกูทุกวี่ทุกวันไม่ทราบ” เสือรามที่เพิ่งกลับมา ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงมองนายตำรวจผู้กำลังทำกร่างกับลูกน้องตัวเองอย่างเอาเรื่อง “มึงนี่...พันแข้งพันขากูจริงนะไอ้สารวัตร”
“ถ้าไม่อยากให้กูมายุ่งด้วยก็ทำตัวให้มันดี ๆ สิ”
คทาวุธปล่อยมือออกจากคอเสื้อเสือนพแล้วเดินเข้าไปหาคนที่ต้องการตัว มือหนาเอื้อมไปหยิบกุญแจมือออกมาจากกระเป๋ากางเกงด้านหลัง ส่วนอีกข้างจับข้อมือเสือรามขึ้นมาหมายจะใส่กุญแจ ทว่าเจ้าตัวก็ชักหลบทันควัน
“มึงตกเป็นผู้ต้องสงสัยคดีฆาตกรรมผู้ใหญ่นกและกำนันเจิด”
“แค่ผู้ต้องสงสัยไม่ใช่ผู้ร้าย เพราะฉะนั้นอย่ามาจับกูใส่กุญแจมือ”
สายตาสองคู่ประสานกันอย่างเอาเรื่องอยู่ครู่หนึ่ง คทาวุธก็โยนกุญแจมือให้กับสิงขร มือหนาฉวยข้อมือขาวซึ่งประดับด้วยเส้นเลือดปูดนูนก่อนดึงให้เดินตามหลังออกมาจากโรงน้ำชา มือข้างที่ว่างยกโบกไล่ชาวบ้านที่มายืนขวางทางหลบไป ส่วนขุนโจรก็เดินตามอย่างไม่อิดออด
“จับเสือรามทำไม คนเลว ๆ ทำไมไม่ไปจับ!”
เสียงชาวบ้านคนหนึ่งตะโกนฝ่าขึ้นมาก่อนคนต่อไปจะทำบ้าง ดังนั้นตอนนี้ตลอดทางจึงมีแต่เสียงเรียกร้องขอความเป็นธรรมให้กับเสือตัวขาวและเสียงก่นด่าดังไม่ขาดสาย
“ไอ้พวกตำรวจไร้จรรยาบรรณ รังแกคนดี เทิดทูนคนชั่ว คนที่น่าจะโดนจับก่อนคือพวกมึงต่างหาก!”
“ใช่! ปล่อยเสือรามเดี๋ยวนี้นะ ไอ้พวกตำรวจขี้ข้าเจ้านาย!”
กว่าจะเดินมาถึงรถ ตำรวจทั้งสองนายก็ถูกด่าทอพร้อมกับถูกข้าวของเขวี้ยงมาใส่อย่างไม่พอใจจนเจ็บไปตาม ๆ กัน
เจ้าของรถส่งกุญแจให้สิงขรเป็นคนขับ ส่วนตัวเองก็จับเสือรามยัดเข้าไปนั่งเบาะหลังโดยคอยคุมอยู่ข้างกาย กลัวว่าหากเผอเรอแม้เพียงนิดเดียว เสือรามอาจจะหาทางชิ่งหนีไปก่อน
นอกจากเสียงเครื่องยนต์ ภายในรถยนต์ก็ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยอะไรเลยแม้แต่น้อย ผู้ถูกจับกุมตัวในฐานะผู้ต้องสงสัยในคดีฆาตกรรมทำท่าทีราวกับไม่ทุกข์ร้อน จนนายตำรวจหนุ่มข้างกายถึงกับขมวดคิ้วเข้าหากัน
ลักษณะแบบนี้หากไม่ใช่ผู้ก่อเหตุ เสือรามคงมั่นใจมากว่าตัวเองไม่มีวันติดคุก
เมื่อกลับมาถึงโรงพัก คทาวุธก็ฉุดกระชากลากถูผู้ต้องสงสัยเข้าไปข้างใน เดินเลี่ยงมายังห้องสอบสวนแล้วเหวี่ยงอีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเก่า ส่วนตัวเองก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามของโต๊ะ หันไปรับภาพถ่ายของเหยื่อทั้งสองรายจากลูกน้องแล้ววางลงตรงหน้า ซึ่งเสือรามก็ทำเพียงหลุบมองด้วยสายตาราบเรียบไร้อารมณ์เท่านั้น
“มึงได้ฆ่าสองคนนี้หรือเปล่า”
“กูไม่ได้ทำ”
“ถ้าไม่ได้ทำแล้วมึงไปโผล่ในที่เกิดเหตุทำไม”
คนถูกถามไหวไหล่อย่างไม่ยี่หระ เห็นแบบนั้นสารวัตรหนุ่มจึงหยิบมีดซึ่งเป็นของกลางวางลงบนโต๊ะเสียงดัง
“กูเจอมีดนี่แถวโพรงหญ้าบ้านผู้ใหญ่นก”
“แล้วยังไง”
“มันเป็นทางที่มึงเดินเข้าไปในป่า”
“ใครเขาอาจจะเอาไปทิ้งไว้ก็ได้ไหม ไม่จำเป็นต้องเป็นกู”
เสือรามเอนหลังพิงพนักเก้าอี้แล้วยกเท้าขึ้นมาวางบนโต๊ะอย่างไร้มารยาท ใบหน้าหล่อเหลามองไปซ้ายทีขวาทีเพื่อสำรวจห้องสอบสวน ปากก็ผิวเป็นทำนองราวกับไม่เข้าใจสถานการณ์ กระทั่งหันกลับมาสบตากับนายตำรวจผู้เคร่งขรึม ริมฝีปากได้รูปจึงยกยิ้มขึ้น
“ปล่อยกูไปได้หรือยัง”
“กูจะไม่ปล่อยมึงไปไหน จนกว่าจะมีหลักฐานว่ามึงไม่ได้เป็นคนผิด”
“แต่มึงกักตัวกูไว้ได้ไม่เกินเจ็ดวันหรอกนะสารวัตร”
“งั้นกูจะใช้เจ็ดวันที่มีให้คุ้มค่าแล้วยัดมึงเข้าซังเตซะ”
“คิดว่าทำได้ก็ตามสบาย”
เสือรามผายมือให้สารวัตรหนุ่มไฟแรงอย่างจงใจก่อกวน จนอีกฝ่ายเดินกระแทกเท้าตึงตังออกไป เหลือไว้แค่ผู้กองสิงขรที่กำลังเก็บของบนโต๊ะอย่างไม่รีบร้อนเท่านั้น
“ผู้การบรรพตยังอยู่ดีไหมผู้กอง”
“อยู่เงียบ ๆ ไปเถอะ”
“ดุซะจริง”
หลังผู้กองสิงขรตามหัวหน้าทีมไปอีกคน เสือรามที่ว่างจนไม่รู้จะทำอะไรก็ยกมือขึ้นมากอดอกแล้วปิดเปลือกตาลงเชื่องช้า
เขาไม่ได้นอนมาทั้งคืน เห็นทีต้องพักผ่อนซะหน่อย ยังไงก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้จนกว่าสารวัตรของเราจะมาปล่อยตัวอยู่แล้ว
ช่วงหัวค่ำของวัน คทาวุธก็ถือจานข้าวผัดกับน้ำโอเลี้ยงเข้ามาภายในห้องสอบสวน เพราะเจ้าเสือตัวแสบไม่ยอมถูกจับเข้าห้องขัง โดยอ้างว่าเป็นเพียงแค่ผู้ต้องสงสัยไม่ใช่ผู้กระทำผิด
ตาคมมองคนที่ทำตัวประหนึ่งนอนเล่นอยู่บ้านด้วยความหงุดหงิดก่อนกระแทกจานข้าวลงกับโต๊ะจนบางส่วนหกเลอะเทอะ
“แดกซะ”
“บ้านมึงเขาเสิร์ฟข้าวแบบนี้เหรอ ไร้มารยาทซะจริง”
“ทำไมกูต้องเอามารยาทมาใช้กับคนอย่างมึง”
เสือรามเบ้ปากใส่คนพูดก่อนดึงเท้าลงจากโต๊ะ มองจานข้าวผัดตรงหน้าแล้วหยิบช้อนขึ้นมาตักกินคำโต รสชาติคุ้นเคยส่งผลให้ใบหน้าหล่อเหลาพยักลงด้วยความพึงพอใจ ครั้นคุณตำรวจผู้เคร่งเครียดทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามจึงเงยหน้ามอง
“มึงไปทำอะไรที่บ้านเหยื่อในเช้าวันเกิดเหตุ”
“กูแค่ไปเดินเล่น”
“เดินเล่นได้ถูกที่ถูกเวลาจังนะ”
คนถูกย้อนยกยิ้มก่อนหยิบแก้วโอเลี้ยงมาดื่มดับกระหายอึกหนึ่งแล้วตักข้าวกินอีกคำ ท่าทางไม่สนใจไยดีที่แสดงออกมาส่งผลให้คนมองหัวร้อนไปกันใหญ่
“มึงมีความแค้นอะไรกับเหยื่อ”
“กูกับลุงผู้ใหญ่และลุงกำนันรักกันดี”
“รักแล้วฆ่าเขาทำไม”
เสือรามพ่นลมหายใจออกมาแล้วกระแทกช้อนสีเขียวลงกลางจานสังกะสีเสียงดัง ตาคมตวัดมองคนน่ารำคาญอย่างอาฆาต
“มึงพรางตัวเข้าไปในบ้านเหยื่อแล้วฆ่าเขาหรือว่ายังไง”
“พูดจาไร้สาระอะไรของมึง”
“ก็มึงเคยทำให้กูเห็นมาก่อน ไอ้คาถาพรางตัวอะไรนั่น”
“ลาออกจากตำรวจไปเขียนบทโทรทัศน์ไป”
ขุนโจรใช้ช้อนตักข้าวคำต่อไปเข้าปากด้วยความหงุดหงิดหัวเสียท่ามกลางสายตานิ่งสงบของคทาวุธ แม้จะอึดอัดกับการถูกจ้องมองยามกินข้าว แต่เสือรามก็ยังเก็บอาการของตัวเองเอาไว้ไม่ให้อีกคนจับความรู้สึกได้ กระทั่งจบมื้ออาหารและดื่มน้ำหยดสุดท้ายในแก้วหมด สารวัตรคนเก่งจึงเก็บจานข้าวออกไปโดยไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกมา
เสือรามอยู่ในห้องสอบสวนคนเดียวเกือบชั่วโมง คทาวุธที่กลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านก็กลับเข้ามาอีกครั้ง ทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วกอดอกจ้องมองเสือร้ายตรงหน้านิ่งงัน เผื่อว่าอีกฝ่ายอยากสารภาพผิดขึ้นมาจะได้จับยัดเข้าตะรางได้ทันท่วงที หรือหากอีกฝ่ายคิดหนีจะได้ตามตัวได้ทันการณ์
“นี่ สารวัตร”
“อยากสารภาพแล้วหรือไง”
“กูอยากเข้าห้องน้ำ”
นายตำรวจหนุ่มหรี่ตามองคนร้องขออย่างพิจารณา เผื่ออีกฝ่ายจะลูกไม้แล้วคิดหนี
“หรือจะให้กูปล่อยมันตรงนี้ดีล่ะ ได้นะ กูไม่ติด”
“อย่าตุกติกนะมึง”
“ถ้าจะหนี...กูหนีไปนานแล้วสารวัตร”
คนฟังพ่นลมหายใจออกมาอย่างหนักหน่วงแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ พาเสือรามออกจากห้องสอบสวนแล้วเดินตามหลังในระยะที่สามารถเอื้อมถึงตัวได้กระทั่งมาถึงห้องน้ำ
ขณะรอผู้ต้องสงสัยทำธุระส่วนตัวก็ยืนเฝ้าหน้าประตูไม่ห่าง ทั้งยังเปิดประตูแง้มเอาไว้เล็กน้อยเพื่อความมั่นใจอีกต่างหาก ซึ่งระหว่างนี้หูก็ได้ยินเสียงการกระทำของคนด้านในทั้งหมด ไม่ว่าจะเสียงรูดซิปกางเกงหรือเสียงของเหลวที่รินรดลงบนโถสุขภัณฑ์
“โรงพักมีอะไรสนุก ๆ ให้ทำไหมสารวัตร นั่งอยู่เฉย ๆ มันน่าเบื่อ”
“ที่นี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่น จะมีอะไรให้มึงเล่นได้ยังไง”
คทาวุธตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเอือมระอา เขาไม่เคยเจอคนร้ายที่ไหนทำตัวน่าหงุดหงิดเท่าเสือรามมาก่อน อ้าปากพูดคุยกันแต่ละทีก็เล่นเอาคิ้วกระตุกอยู่ร่ำไป
“หนังสือ เอาหนังสือมาให้กูก็ได้”
“หน้าอย่างมึงอ่านหนังสือออกด้วยหรือไง”
“กูอ่านหนังสือเป็นก่อนมึงอีกไอ้หนู”
เสือรามเปิดประตูห้องน้ำออกมาแล้วรูดซิปกางเกงขึ้นต่อหน้าต่อตาคนเด็กกว่าตัวเองถึงห้าปีอย่างไม่นึกอาย เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงเดินไปล้างไม้ล้างมือให้สะอาดก่อนออกจากห้องน้ำ ครั้นเจอเข้ากับตำรวจเวรที่เฝ้าผู้ต้องขังยามค่ำคืนก็ยกมือทักทายราวกับนักการเมืองหาเสียง จนคนมองทนไม่ไหวแล้วดึงแขนให้เดินตามกลับมายังห้องสอบสวนด้วยตัวเอง
“จะรีบไปไหน กูยังอยากเดินยืดเส้นยืดสายอยู่เลย”
“ตอนนี้มึงไม่มีสิทธิ์เดินเพ่นพ่านที่ไหนทั้งนั้น”
“มึงคิดจริงเหรอว่ากูเป็นคนทำ”
“เดี๋ยวได้หลักฐานมาก็รู้เองว่ามึงทำหรือไม่ได้ทำ”
เมื่อหยุดอยู่หน้าห้องสอบสวน สารวัตรคนเก่งก็เปิดประตูออกแล้วเหวี่ยงขุนโจรตัวขาวเข้าไปอย่างไม่เบาแรง ทว่าแทนที่เจ้าตัวจะโกรธกลับหัวเราะออกมาซะอย่างนั้น
“อย่าวุ่นวาย ไม่อย่างนั้นกูจะเอามึงไปฝากขังที่เรือนจำ”
“รับทราบครับสารวัตร”
เสือรามยกมือขึ้นตะเบ๊ะอย่างยียวนก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิม ขาสองข้างยกขึ้นพาดไว้กับโต๊ะแล้วผิวปากเป็นท่วงทำนองน่าฟังเพื่อกวนประสาท ครั้นประตูห้องสอบสวนปิดลงเสียงดังก็กลั้วหัวเราะในลำคอแล้วปิดเปลือกตาลงเชื่องช้า
ไอ้สารวัตรเด็กน้อยเอ๊ย...
#สั่งเสือ
ก็ไม่แปลกใจว่าทำไมตีกันทุกครั้งที่เห็นหน้า พี่รามก็เพลา ๆ ความกวนลงบ้างเถอะ คิ้วสารวัตรเขาจะรวมกับอันเดียวกันอยู่แล้วนั่น 5555555555
เขาคุยกันด้วยหน้าแข้งไม่นานหรอกแก อีกสักพักก็คุยกันด้วยขาที่สามแล้ว อุ๊บ!
- ZANIA -
