เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,เลขา,เจ้านาย,เอาแต่ใจ,ดื้อ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
ผู้แต่ง
ZANIA
เรื่องย่อ
เข็มทิศ
เข็มทิศ รดิศไพศาล
อายุ 32 ปี สูง 186
รองประธานบริษัท
+++++++++
คเชนทร์
คเชนทร์ นาราบุษย์ อาดริค
อายุ 35 สูง 192
เลขาส่วนตัว
ทำตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ
+++++++++
“ถ้าไม่ให้ฉันเล่นของเล่น งั้นเอาของนายมาให้เล่นแทนดีไหม จะได้เล่นงุ่นง่านสักที”
“เลิกพูดเล่นได้แล้วครับ”
“ใครบอกว่าฉันพูดเล่น”
เข็มทิศช้อนตามขึ้นมองประสานกับดวงตาติดดุ ลำคอระหงเอียงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
“ขอลองอีกที แล้วจะเป็นเด็กดีให้วันหนึ่ง”
“งั้นเชิญคุณเข็มดื้อให้เต็มที่เลยครับ”
“นายพูดเองนะคเชนทร์”
เลขาคนเก่งมองดวงตาพราวระยับของคนเป็นเจ้านายแล้วลอบพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด มาอีหรอบนี้คงได้แกล้งทำตัวให้เขาปวดหัวมากกว่าเดิมแน่นอน
+++++++++
เขียน | ZANIA
นักวาด | Inine.pyc
+++++++++
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงการสมมติขึ้นเท่านั้น เนื้อหามีการบรรยายถึงการร่วมรักระหว่างชายกับชายอย่างโจ่งแจ้ง และมีรูปแบบเซ็กซ์ที่รุนแรงตามรสนิยมของตัวละคร มีการใช้ความรุนแรงในครอบครัว ทารุณกรรมเด็ก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เหมาะกับผู้ที่มีอายุ ๑๘ ปีขึ้นไป
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘
+++++++++
ช่องทางการติดต่อนักเขียน
PAGE FB : Zania/ซาร์เนียร์ - นักเขียน
X : https://twitter.com/zxxzanxa
เล่นแท็กทวิตเตอร์
#ขย่มใจคเชนทร์
(ไม่เม้าท์มอยกันได้นะคะ เหงามั่กก)
สำคัญ : ติดเหรียญถาวรตั้งแต่ บทที่ 9 เป็นต้นไป
ขอฝาก
#ขย่มใจคเชนทร์
ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
หากถูกใจ กดเข้าชั้นเอาไว้ จะได้ไม่พลาดตอนใหม่นะคะ
กรุณาคอมเมนต์ด้วยความสุภาพ
ขอบคุณค่ะ
บทที่ 7
เข็มทิศเป็นเด็กเอาแต่ใจ
“คเชนทร์ คุณเข็มหิวข้าว”
(เข้าใจแล้วครับ ไว้เจอกันที่เพนต์เฮาส์นะ)
หลังสายตัดไป เข็มทิศก็วางโทรศัพท์ลงตรงคอนโซลกลาง ปลายเท้าเหยียบคันเร่งให้รถพุ่งทะยานไปข้างหน้าเร็วขึ้น โชคดีที่ช่วงวันหยุดยาวถนนหนทางในกรุงเทพค่อนข้างจะโล่ง ไม่เช่นนั้นกว่าจะกลับถึงเพนต์เฮาส์คงหิวไส้กิ่วเป็นแน่
ทันทีที่รถคันหรูจอดลงยังช่องจอดซึ่งล็อกไว้โดยเฉพาะ รถยี่ห้อดังของคเชนทร์ก็ถอยเข้ามาจอดด้านข้างในเวลาอันรวดเร็ว เห็นดังนั้นเข็มทิศจึงจำเป็นต้องนั่งอยู่ในรถก่อน เมื่ออีกฝ่ายดับเครื่องยนต์เรียบร้อยแล้วถึงได้เปิดประตูลงจากรถ ยืนรอไม่นานนักร่างสูงของเลขาหนุ่มก็ลงมาพร้อมกับข้าวของเต็มไม้เต็มมือ
“หิวมากไหมครับ ผมขอเวลาครึ่งชั่วโมง”
“คุณเข็มรอได้น่า”
“ถ้าอย่างนั้นก็ห้ามบ่นนะครับ”
“จะบ่น”
จอมดื้อรั้นลอยหน้าลอยตาใส่แล้วเดินนำเข้าไปในตัวอาคาร ยามหยุดอยู่หน้าลิฟต์ก็ยื่นมือไปกดก่อนจะเข้าไปด้านใน เมื่อร่างหนาตามเข้ามาแล้วจึงใช้คีย์การ์ดทาบกับเซนเซอร์เพื่อให้ยานพาหนะทรงสี่เหลี่ยมพาขึ้นไปยังเพนต์เฮาส์ส่วนตัว ระหว่างนี้ก็ชะโงกหน้าดูของสดในมือคนข้างกายไปด้วย
“จะทำอะไรให้กินเหรอ”
“คะน้าหมูกรอบ”
“แล้วอะไรอีก”
“รอกินเอาแล้วกันครับ”
เข็มทิศละสายตาจากของในมือหนามามองหน้าคนพูด ทว่ายังไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไร ประตูเหล็กแข็งแรงก็เปิดพอดี ดังนั้นจึงเบือนหน้าหนีแล้วเดินนำออกไปก่อน
“คุณเข็มจะเอาผลไม้รองท้องก่อนไหมครับ”
“ไม่ละ รอกินข้าวทีเดียวก็ได้”
เจ้าของเพนต์เฮาส์โยนกุญแจรถในมือเล่นพลางก้าวเดินไปนั่งลงกลางโซฟาตัวใหญ่ ขายาวยกขึ้นมาพาดตักแล้วเอี้ยวหน้าไปมองร่างสูงที่หยุดหลังเคาน์เตอร์ครัวขนาดใหญ่
“ขอโทษนะ ทั้งที่บอกให้หยุดแท้ ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่มีอะไรทำพอดี”
“บอกให้ย้ายมาอยู่ที่นี่ จะได้ไปมาสะดวกก็ไม่เอา”
“ถ้ามาอยู่ที่นี่มันจะรู้สึกเหมือนต้องทำงานยี่สิบสี่ชั่วโมง ผมเลยไม่อยากมาอยู่”
เขายอมขับรถไปมาแม้ว่าเวลาพักจะน้อยดีกว่า อย่างน้อยก็รู้สึกถึงคำว่าเลิกงานกลับบ้าน ถึงแม้ว่าเจ้านายจะเรียกใช้ตลอดเวลาที่ต้องการก็ตามที
“กลับบ้านมาเป็นยังไงบ้างครับ ไม่ได้ทะเลาะกับคุณพายัพใช่ไหม”
“ไม่ทะเลาะได้เหรอ ไอ้เด็กเวรนั่นยิ่งชอบกวนตีนอยู่”
“แล้วแผลที่คุณเข็มฝากไว้ล่ะครับ”
“หายหมดแล้ว ดีนะวันนี้มันไม่โดนเหยียบปากเข้าให้อีกสักที”
คนฟังหลุดหัวเราะออกมาเสียงแผ่ว เรื่องใจร้อนขอให้บอกเขาเลย ความอดทนอดกลั้นเป็นศูนย์ ไม่พอใจอะไรก็ใส่หมดไม่สนลูกใครทั้งนั้น ห้ามก็ไม่ค่อยจะฟังด้วย
ใช้เวลาไม่เกินครึ่งชั่วโมง อาหารสามอย่างก็ถูกจัดขึ้นโต๊ะ เมื่อคนเป็นเจ้านายเดินมานั่งลงประจำที่ คเชนทร์ก็วางจานข้าวสวยร้อน ๆ ที่เพิ่งตักออกจากหม้อลงตรงหน้า ถอยห่างออกมาเล็กน้อยแล้วยืนมองคนไม่รู้จะตักอาหารจานไหนกินก่อนด้วยสายตาอ่อนแสง พอนานเข้าเขาจึงถือวิสาสะยื่นมือไปตักคะน้าหมูกรอบให้เอง
“ไม่กินด้วยกันเหรอ”
“ผมกินก่อนที่คุณเข็มจะโทรหาสักพักแล้วครับ”
“งั้นจะกลับเลยก็ได้นะ ฉันรบกวนเวลานายมาเยอะแล้ว”
“รอให้คุณเข็มกินอิ่มแล้วค่อยกลับก็ได้ครับ”
เมื่อคนฟังพยักหน้ารับ คเชนทร์ก็เดินไปนั่งรอยังโซฟากลางห้อง ปล่อยให้เจ้านายละเลียดอาหารมื้อเย็นได้ตามสะดวก ระหว่างที่ว่างแล้วไม่รู้ว่าจะทำอะไร มือหนาก็เอื้อมไปหยิบหนังสือนวนิยายที่เข็มทิศยังอ่านไม่จบมาอ่านฆ่าเวลา ถูกชวนคุยทีถึงได้ตอบกลับไป เป็นอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งเข็มทิศอิ่มจึงได้ลุกไปที่โต๊ะอาหาร จัดเก็บจานชามใช้แล้วไปล้างให้เรียบร้อย
“คเชนทร์”
“ครับ”
“เบื่อที่จะอยู่บ้านเฉย ๆ แล้วอะ มีที่ไหนแนะนำบ้างไหม”
คนเพิ่งล้างจานเสร็จเช็ดมือให้แห้งแล้วหันไปมองเจ้านายที่กำลังมองมาทางนี้ อยู่นิ่งได้ไม่เคยเกินวันจริง ๆ คนนี้น่ะ
“จะบอกให้อยู่เฉย ๆ อีกแล้วล่ะสิ”
“คุณเข็มอยากไปไหนล่ะครับ”
“ถ้ารู้ฉันจะยังต้องถามนายทำไม”
“ทะเลไหมครับ”
“เพิ่งกลับมายังไม่หายดำเลยเนี่ย”
“งั้นก็นอนอยู่เฉย ๆ เนี่ยแหละครับ ไม่ต้องไปไหนหรอก ออกไปก็โดนแดดให้ร้อนเล่นเปล่า ๆ”
คนฟังทำหน้าหงิกงอใส่แล้วหันไปมองหน้าจอโทรทัศน์ที่เปิดสารคดีสัตว์โลกอย่างไม่พอใจ เมื่อไม่อยากดูช่องนี้แล้วจึงหยิบริโมตขึ้นมากดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ๆ เหมือนเด็กเอาแต่ใจ จนคนมองตามการกระทำได้แต่ส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา
ด้วยกลัวว่าปุ่มริโมตจะพังเอา คเชนทร์จึงเดินไปแย่งริโมตออกจากมือหนาแล้ววางลงที่โต๊ะกระจกด้านหน้า
“อยู่เฉย ๆ อีกแค่สองวันก็ต้องกลับไปทำงานแล้วครับ ใช้เวลาว่าง ๆ พักผ่อนซะบ้าง ร่างกายจะได้สดชื่น”
“ก็ฉันไม่อยากอยู่เฉย ๆ!”
ช่วงสายของวันต่อมา ร่างสูงของเลขาหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเอาการในชุดไพรเวตย่างกรายเข้ามาในคอนโดมิเนียมสุดหรู ในมือหิ้วกล่องตัวต่อปราสาทฮอกวอตส์ขนาดใหญ่มาด้วย ทำเอาเหล่าลูกน้องจำนวนหนึ่งที่เฝ้ายามอยู่ตามจุดต่าง ๆ หันมองกันอย่างสงสัย ทว่าก็ไม่มีใครทักท้วงอะไรจนกระทั่งเจ้าของส่วนสูงหนึ่งร้อยเก้าสิบสองเข้าลิฟต์ไป
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออกยังเพนต์เฮาส์หรูหรา ขายาวก็ก้าวออกไปแล้วเดินมาตามทางยาวจนถึงโซนของห้องนั่งเล่น ด้วยความเงียบเชียบก็เดาได้ว่าคนเป็นเจ้านายน่าจะยังไม่ตื่น ดังนั้นเขาจะเดินไปหยิบริโมตมาเปิดม่านรับแสงแดดแล้วไปทำอาหารเช้าให้เป็นอย่างแรก ซึ่งทำเสร็จ เจ้าของพื้นที่ก็เดินลงจากบันไดมาในชุดสบาย ๆ พอดี
“มาทำอะไรวันหยุด”
“มาเล่นเป็นเพื่อนครับ”
ได้ยินเช่นนั้น หัวคิ้วเรียวก็ขมวดเข้าหากันเป็นปม แต่พอหางตาเหลือบไปเห็นกล่องตัวต่อแบรนด์ดังขนาดใหญ่ที่วางอยู่บนโซฟาก็กะพริบตาถี่
“มากินข้าวก่อนนะครับ เดี๋ยวผมเคลียร์พื้นที่ให้”
“นายจะให้ฉันต่อเลโก้เนี่ยนะ น่าเบื่อจะตายชัก”
“ลองต่อดูก่อน เดี๋ยวก็ได้รู้ครับว่าเบื่อหรือไม่เบื่อ”
ระหว่างเข็มทิศกำลังกินข้าวเช้าค่อนไปทางสาย คเชนทร์ก็เคลียร์โต๊ะกระจกตรงหน้าให้เรียบร้อย กายกำยำนั่งลงบนพื้นพรมขนนุ่มสีดำขลับแล้วทำการแกะกล่องตัวต่อ หยิบกล่องเซตแรกออกมาประกอบฐานรอ
งานอดิเรกของเขาคือการต่อเลโก้ ทว่าตั้งแต่มาทำงานกับเข็มทิศก็ไม่ว่างนักจึงไม่ค่อยได้ทำ ตอนนี้ของที่ซื้อมาแล้วยังไม่ได้ต่อจึงมีอยู่หลายชุดเลยทีเดียว
ผ่านไปสิบกว่านาทีเข็มทิศก็กินข้าวเสร็จ ดังนั้นคเชนทร์จึงละมือจากของเล่นแล้วลุกไปล้างจานชามให้สะอาด ทำอะไรเรียบร้อยแล้วจึงเช็ดมือให้แห้งก่อนจะมานั่งลงข้างคนที่กำลังพยายามต่อชิ้นส่วนต่าง ๆ เข้าด้วยกัน เหลือบมองหัวคิ้วเข้มที่ขมวดเข้าหากันมุ่นเพราะต่อไม่ลงล็อกก่อนจะหยิบสมุดคู่มือมากางตรงหน้า
“ดูตามนี้สิครับ หยิบมาต่อใส่กันมั่ว ๆ มันไม่ได้หรอก”
“ยุ่งยากจริง”
เข็มทิศออกปากบ่นแล้วมองดูคู่มือตรงหน้า พอเห็นว่าตัวเองหยิบชิ้นส่วนผิดอันก็หาอันใหม่มาประกอบเข้าด้วยกัน เมื่อลงล็อกพอดิบพอดีก็อวดให้ร่างสูงข้างกายดู
“ได้แล้ว”
“เก่งครับ”
นั่งเล่นตัวต่อกันไปหลายชั่วโมง คนที่บอกว่าน่าเบื่อก็ติดงอมแงม เรียกไปกินข้าวก็แทบจะไม่ยอมลุกจนต้องยกจานข้าวมาให้นั่งกินไปเล่นไป ผิดวิสัยลูกคุณหนูที่ไม่เคยนั่งพื้นกินข้าวแบบคนอื่นเขา
อยากเข้าห้องน้ำก็ไม่ยอมไปเข้า อดทนอดกลั้นจนแทบจะไม่ไหวถึงได้วิ่งปรู๊ดไปแล้วรีบกลับมาเล่นต่อ ทำตัวเหมือนเด็กห้าขวบติดของเล่น ไม่ใช่ผู้ใหญ่อายุสามสิบสองที่มีตำแหน่งใหญ่โตในบริษัทใหญ่ยักษ์ระดับประเทศ
เวลาล่วงเลยมาจนถึงห้าทุ่ม แต่เข็มทิศไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเล่นหากยังประกอบไม่เสร็จ ทำเอาคนเริ่มปวดหลังผ่อนลมหายใจออกมาแล้วลุกขึ้นบิดคลายกล้ามเนื้อแข็งตึง
ถึงเขาจะมีงานอดิเรกเป็นการต่อเลโก้ แต่ก็ไม่เคยนั่งเล่นนานถึงสิบห้าชั่วโมงมาก่อน ไป ๆ มา ๆ คนที่เบื่ออาจจะกลายเป็นเขาเองซะละมั้ง
“ดึกแล้วนะครับคุณเข็ม เอาไว้มาทำต่อพรุ่งนี้ดีกว่า”
“ยังไงพรุ่งนี้ก็ไม่ได้ไปทำงานอยู่ดี ฉันต่อให้มันเสร็จแล้วค่อยไปนอนก็ได้ นายน่ะกลับไปพักเถอะ”
เมื่อคนเป็นเจ้านายยังดื้อดึงจะนั่งเล่นต่อ คเชนทร์ก็ยื่นมือไปจับเข้ากับข้อมือหนาที่กำลังประกอบชิ้นส่วนใหม่เข้าด้วยกัน
“อะไรอีก”
“เลิกเล่นแล้วขึ้นไปพักผ่อนได้แล้วครับ ไม่อย่างนั้นผมจะเก็บกลับให้หมด”
“จิ๊!”
“อย่าดื้อ” คนโตกว่าพูดเสียงเข้ม “ลุกเดี๋ยวนี้เลยครับ”
“ไอ้ขี้งก!”
เข็มทิศสบถออกมาอย่างขัดใจ ดึงมือออกจากการจับกุม ทิ้งชิ้นส่วนตัวต่อในมือลงบนโต๊ะกระจกแล้วยันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง ทว่าพอลุกขึ้นมาก็เกิดเป็นตะคริวจนต้องทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาด้านหลัง เห็นแบบนั้นคนเป็นลูกน้องจึงย่อตัวนั่งลงตรงหน้าแล้วบีบนวดให้กล้ามเนื้อคลายลง
“โอ๊ย! เบา ๆ สิ”
“เป็นแบบนี้แล้วยังจะดื้อเล่นต่อไหมครับ”
“ก็หยุดแล้วนี่ไง บ่นอยู่ได้”
คเชนทร์ได้แต่เหลือบมองคนทำหน้าตาไม่พอใจใส่ยามโดนดุอย่างอ่อนอกอ่อนใจ มือขยับนวดหน้าแข้งหนาไม่หยุด
ดูท่าการปล่อยให้เข็มทิศอยู่อย่างเบื่อหน่ายเพราะไม่รู้จะทำอะไร คงจะดีกว่าหาของเล่นมาให้ละมั้งเนี่ย พอได้เล่นแล้วไม่รู้จักเลิกราเอาซะเลย
นิสัยเด็กจริง ๆ
#ขย่มใจคเชนทร์
อันนี้มันตำแหน่งเลขาฟีลแฟนปะคะคุณพี่
หนูอยากได้อะไรพี่ก็ตามใจ หนูดื้อพี่ก็ดุ หนูทำดีพี่ก็ชม ตรงไหนมันเป็นเลขาเอ่ยยย เห็นแต่แฟนนะคะเนี่ยยย (เสียงน้องเรนนี่)
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6ODoiMTAzMTU3NDciO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo2OiIzMTAyNDYiO30
- ZANIA -