เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,เลขา,เจ้านาย,เอาแต่ใจ,ดื้อ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
ผู้แต่ง
ZANIA
เรื่องย่อ
เข็มทิศ
เข็มทิศ รดิศไพศาล
อายุ 32 ปี สูง 186
รองประธานบริษัท
+++++++++
คเชนทร์
คเชนทร์ นาราบุษย์ อาดริค
อายุ 35 สูง 192
เลขาส่วนตัว
ทำตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ
+++++++++
“ถ้าไม่ให้ฉันเล่นของเล่น งั้นเอาของนายมาให้เล่นแทนดีไหม จะได้เล่นงุ่นง่านสักที”
“เลิกพูดเล่นได้แล้วครับ”
“ใครบอกว่าฉันพูดเล่น”
เข็มทิศช้อนตามขึ้นมองประสานกับดวงตาติดดุ ลำคอระหงเอียงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
“ขอลองอีกที แล้วจะเป็นเด็กดีให้วันหนึ่ง”
“งั้นเชิญคุณเข็มดื้อให้เต็มที่เลยครับ”
“นายพูดเองนะคเชนทร์”
เลขาคนเก่งมองดวงตาพราวระยับของคนเป็นเจ้านายแล้วลอบพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด มาอีหรอบนี้คงได้แกล้งทำตัวให้เขาปวดหัวมากกว่าเดิมแน่นอน
+++++++++
เขียน | ZANIA
นักวาด | Inine.pyc
+++++++++
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงการสมมติขึ้นเท่านั้น เนื้อหามีการบรรยายถึงการร่วมรักระหว่างชายกับชายอย่างโจ่งแจ้ง และมีรูปแบบเซ็กซ์ที่รุนแรงตามรสนิยมของตัวละคร มีการใช้ความรุนแรงในครอบครัว ทารุณกรรมเด็ก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เหมาะกับผู้ที่มีอายุ ๑๘ ปีขึ้นไป
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘
+++++++++
ช่องทางการติดต่อนักเขียน
PAGE FB : Zania/ซาร์เนียร์ - นักเขียน
X : https://twitter.com/zxxzanxa
เล่นแท็กทวิตเตอร์
#ขย่มใจคเชนทร์
(ไม่เม้าท์มอยกันได้นะคะ เหงามั่กก)
สำคัญ : ติดเหรียญถาวรตั้งแต่ บทที่ 9 เป็นต้นไป
ขอฝาก
#ขย่มใจคเชนทร์
ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
หากถูกใจ กดเข้าชั้นเอาไว้ จะได้ไม่พลาดตอนใหม่นะคะ
กรุณาคอมเมนต์ด้วยความสุภาพ
ขอบคุณค่ะ
บทที่ 6
วันหยุด
“ไปเล่นกับคนอื่นเถอะ ผมไม่ว่าง”
เข็มทิศมองหนุ่มน้อยที่ทำหน้าตาเสียดายด้วยรอยยิ้มเบาบางก่อนเดินผ่านหน้าไปในที่สุด วันนี้ไม่มีอารมณ์จะรุกให้ใครเท่าไรเพราะเมื่อวานทำไปก็ไม่ได้สุขสม วันนี้เองก็ไม่รู้ว่าจะเจอใครน่าสนใจพอจะเล่นด้วยหรือเปล่า หากไม่มีก็คงต้องกลับเพนต์เฮาส์ไปมือเปล่าแน่นอน
“เข็มทิศ”
เมื่อถูกเรียก เจ้าของชื่อก็หันไปมองตามเสียง พอเห็นว่าคุ้นหน้าคุ้นตาแต่ดันจำไม่ได้ว่าชื่ออะไรก็เลิกคิ้วขึ้นสูง
“เราอิฐไง เพื่อนที่เรียนโทมาด้วยกัน”
“อ้อ จำได้แล้ว”
“แล้วนี่...มากับแฟนเหรอ”
“บอดีการ์ดน่ะ”
“งั้นไปด้วยกันไหม ตรงนู้นสนุกนะ”
ตาคมมองตามมือหนาซึ่งชี้ไปยังกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่เล่นกันอย่างสนุกสนานอย่างพิจารณา ทว่ายังไม่ทันตอบรับอะไร ข้อมือก็ถูกดึงให้เดินตามจนมือคเชนทร์ที่จับอยู่กับสะโพกหลุดไปในที่สุด พอหันไปมองก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังตามมาติด ๆ
เมื่อมาถึงที่หมาย อิฐก็แนะนำเพื่อน ๆ ของตัวเองให้รู้จัก ซึ่งคนเข้าสังคมเก่งพอตัวก็ปั้นหน้าเข้ากับทุกคนได้ดี ผิดกับร่างสูงที่ยืนเป็นยักษ์ปักหลั่นอยู่ทางด้านหลัง ใครส่งแก้วเครื่องดื่มให้ก็ไม่รับ ใครชวนคุยก็ไม่แม้แต่จะปริปากคุยด้วย จะอ้าปากได้ก็ตอนส่งเสียงห้ามปรามเจ้านายจอมดื้อเท่านั้น
ยิ่งดึกแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก็ซึมเข้ากระแสเลือดจนเมากรึ่ม ขณะกำลังสนุกอยู่นั้นเข็มทิศก็ถูกอิฐพาออกมาจากวงเพื่อนแล้วตรงไปที่ห้องน้ำโดยมีคเชนทร์ตามหลังมาด้วย
พอถึงจุดหมายร่างเมามายของเข็มทิศก็ถูกดันให้เข้าไปในห้องน้ำด้านในสุดก่อนคนกระทำอย่างอิฐจะแทรกตัวตามเข้ามา ทั้งสองมองหน้ากันครู่หนึ่งฝ่ายของอิฐก็โน้มเข้ามาหมายจะจูบ ทว่าก็ถูกมือหนายันหน้าไว้
“ไม่โอเคเหรอ”
“ไม่จูบ ถ้าจะทำก็ทำอย่างเดียว”
ได้ยินเช่นนั้นอิฐก็ยกยิ้มพึงพอใจ ดันร่างของเข็มทิศให้ชิดกับกำแพง มือหนาลากไล้นวดคลึงตามร่างกายหนั่นแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อตามประสาคนออกกำลังกายอย่างสนุกมือ
พอหยุดอยู่ที่ขอบกางเกงสามส่วนราคาแพงก็ปลดตะขอออกก่อนจะรูดซิปลงจนสุด ลูบไล้แก่นกายใหญ่ที่นอนนิ่งอยู่ภายใต้กางเกงชั้นในเนื้อดีอย่างปลุกปั่นแล้วควักมันออกมาสูดอากาศหายใจภายนอก ขยับมือรูดรั้งอยู่ไม่กี่ทีก็ย่อตัวลงแล้วใช้ปากทำให้อย่างเต็มที่
ขณะที่อิฐกำลังพยายามปรนเปรอให้ เข็มทิศก็หลุบตามองอย่างไร้อารมณ์ รู้สึกว่าช่วงนี้เขาเบื่อ ๆ ยังไงก็ไม่รู้ จะรับจะรุกก็ไม่มีใครทำให้เสร็จได้สักราย หวังว่าครั้งนี้คงจะต่างออกไปนะ ไม่อย่างนั้นมันคงจะน่าหงุดหงิดไม่น้อย
“พอแล้ว ใส่ถุงยางแล้วเริ่มเลย”
“ได้แล้วแน่นะ”
เข็มทิศกดหน้าลงทีหนึ่งแล้วมองตามอดีตเพื่อนร่วมเรียนที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ยามอิฐควักเอาอาวุธของตัวเองออกมาสวมใส่เครื่องป้องกันก็จดจ้องอย่างไม่เขินอายใด ๆ ทั้งสิ้น เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงหันหน้าเข้าหากำแพง มือค้ำยันไว้เพื่อเป็นที่ยึดมั่น สะโพกแอ่นเล็กน้อยเพื่อจะทำอะไรให้ถนัดมากขึ้น
พอเริ่มดำเนินเกมอย่างเต็มรูปแบบ เข็มทิศก็กำมือเข้าหากันแน่น ตอนนี้นอกจากเจ็บเขาก็ไม่รู้สึกถึงอย่างอื่นเลยแม้แต่น้อย ลองขยับปรับเปลี่ยนทิศทางดูก็แล้วแต่มันเหมือนไม่ได้ช่วยอะไร ดังนั้นจึงมีแค่คนด้านหลังซึ่งกำลังกระแทกกระทั้นเข้ามาอย่างไม่คิดที่สุขสมอยู่คนเดียว
“พอ!”
มือหนายื่นไปดันอิฐออกห่างแล้วดึงกางเกงกลับขึ้นมาสวมใส่ดังเดิม ซึ่งนั่นทำให้คนกำลังได้อารมณ์ถึงกับขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ พอจะเข้าไปนัวเนียก็ถูกผลักอกจนกระเด็นติดผนัง
“กูบอกว่าพอไง!”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เพราะว่าห่วยแตกน่ะสิ”
ถ้อยคำร้ายกาจถูกพ่นออกมาก่อนเจ้าตัวจะเปิดประตูออกไปจากห้องน้ำ ล้างไม้ล้างมือให้สะอาดแล้วเดินออกมาหาคเชนทร์ที่ยืนสูบบุหรี่รออยู่ด้านนอก
“กลับได้แล้ว”
“นี่ยังไม่ถึงสิบนาทีเลยนะครับ”
“ไม่ทำแล้ว น่าเบื่อ”
ว่าแล้วก็ฉวยบุหรี่ในมือหนามาสูบต่อ ขายาวก็ก้าวเดินตามทางเพื่อจะออกมาจากงานปาร์ตี ส่วนคเชนทร์ก็ได้แต่เดินตามคนหัวเสียอยู่ด้านหน้าอย่างอ่อนใจ
ก่อนหน้านี้ก็มีบ่นบ้างที่คู่ขาบางคนไม่ค่อยได้ดั่งใจ แต่รู้สึกเหมือนว่าช่วงหลังมานี้จะหนักกว่าเดิมมากทีเดียว บางทีอาจจะทำบ่อยจนเบื่อไปแล้วก็ได้
เมื่อหลุดออกมาจากงานปาร์ตีได้สำเร็จ คเชนทร์บอกให้เข็มทิศยืนรออยู่ด้านหน้าแล้วรีบพาตัวเองไปเอารถยังลานจอด ไม่นานนักก็วนมารับเจ้านายที่ยืนสูบบุหรี่ด้วยความหงุดหงิด
“เอาบุหรี่ไปทิ้งให้เป็นที่นะครับคุณเข็ม”
“นี่ฉันต้องมาหงุดหงิดกับนายอีกเหรอ”
เข็มทิศถลึงตาใส่ร่างสูงหลังพวงมาลัยก่อนจะเอาบุหรี่ในมือไปทิ้งยังจุดที่ทางร้านจัดไว้ เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงเปิดประตูขึ้นมานั่งข้างคนขับ แทนที่จะเป็นเบาะด้านหลังเหมือนอย่างเคย
“กินเบียร์กัน”
“ตอนอยู่ในงานก็กินไปเยอะแล้วนะครับ”
“แวะซื้อให้ด้วย ที่เพนต์เฮาส์หมดแล้ว”
“ครับ”
คนขัดใจอะไรไม่ได้รับคำเสียงราบเรียบก่อนจะเคลื่อนรถออกไปด้านหน้า พอเข้าสู่ถนนสายหลักก็เหลือบมองคนข้างกายเล็กน้อย พอเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่นั่งกอดอกมองทางด้านหน้าอย่างเคร่งขรึมก็หยิบหมากฝรั่งที่ซื้อติดตัวไว้ใช้หลังสูบบุหรี่ยื่นไปให้ ซึ่งการกระทำนั้นก็เรียกสายตาอีกฝ่ายให้หันมามองได้เป็นอย่างดี
“คุณเข็มดูเหมือนคนน้ำตาลตก”
“ไอ้บ้า”
คนเด็กกว่าสบถออกมาเสียงเบาแล้วแบมือไปทางคนขับ เห็นแบบนั้นคเชนทร์จึงใช้หัวแม่มือเปิดฝาแล้วเคาะหมากฝรั่งลงบนฝ่ามือขาวสองเม็ด มองตามจนกระทั่งเจ้านายตบหมากฝรั่งเข้าปากจึงปิดฝาแล้ววางลงตำแหน่งเดิม
ขับรถมาสักระยะ คเชนทร์ก็จอดลงหน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง อีกสิบนาทีจะหมดเวลาขายแอลกอฮอล์แล้ว จึงต้องรีบไปซื้อเครื่องดื่มให้เจ้านายก่อน ไม่อย่างนั้นหูอาจจะชาเอาได้
กวาดเบียร์กระป๋องแบรนด์ที่เจ้านายชอบดื่มมาจนเกือบหมดตู้ คเชนทร์ก็หิ้วถุงพะรุงพะรังไปไว้หลังรถ เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงขึ้นมานั่งประจำที่คนขับพร้อมกับน้ำเปล่าขวดหนึ่ง
“แทนที่จะเอาเบียร์มา”
“กฎหมายห้ามดื่มบนรถครับ”
“ฉันไม่ได้ขับสักหน่อย”
เข็มทิศรับขวดน้ำแร่ที่หมุนฝาไว้หลวม ๆ มาเปิดดื่มดับกระหายแล้วปิดฝาวางตั้งไว้บริเวณคอนโซลกลาง พอรถเคลื่อนไปด้านหน้าก็เหลือบมองคนขับเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองทางด้านหน้าเหมือนเดิม
กลับมาถึงเพนต์เฮาส์ เข็มทิศก็ออกมานั่งรับลมริมระเบียงพร้อมกับเบียร์ที่หยิบออกมาก่อนหนึ่งกระป๋อง นั่งดื่มอยู่คนเดียวไม่นานนัก คเชนทร์ก็หิ้วถังน้ำแข็งซึ่งแช่เบียร์ไว้ด้านในออกมาหา ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงยาวที่รับกับสรีระร่างกายแล้ววางถังไว้ยังพื้นว่างตรงกลางระหว่างสองเตียง เปิดฝาถังหยิบเอาเบียร์ขึ้นมาเปิดดื่มพลางเหลือบมองเข็มทิศที่นั่งอยู่เตียงด้านข้าง พออีกฝ่ายหันมาสบตาด้วยก็ยกกระป๋องเบียร์ในมือขึ้นเล็กน้อยราวกับกำลังชนแก้วกันอยู่
“ทำไมถึงอยู่ทนนัก”
“ถามอะไรอย่างนั้นล่ะครับ”
“ก็แค่อยากรู้ ปกติไม่เห็นมีใครทนได้เกินเดือน”
“ผมรับมือเด็กเอาแต่ใจเก่งครับ”
คนถูกกล่าวหาว่าเอาแต่ใจยกกำปั้นทุบหัวไหล่แกร่งอย่างเหลืออด ทว่าคนโดนกระทำกลับส่งเสียงหัวเราะออกมาแผ่วเบา
“อันที่จริงทำงานกับคุณเข็มไม่ได้ยากหรอกครับ แค่คนก่อนเขาจับจุดไม่ถูก”
“ไม่รู้เลยว่าเป็นคำบอกกล่าวหรือคำโอ้อวดกันแน่”
“จะยังไงก็หมายความว่าผมเก่ง”
“อ้อ โอ้อวดสินะ”
เข็มทิศเบ้ปากใส่คนทำตัวไม่เหมือนลูกน้องแล้วทิ้งกระป๋องเบียร์เปล่าลงบนพื้น จากนั้นก็เปิดฝาถังน้ำแข็งเพื่อหยิบเบียร์กระป๋องใหม่ขึ้นมาดื่ม
“มีแพลนไหมว่าจะทำงานกับฉันอยู่อีกกี่ปี”
“ก็ถ้าคุณเข็มยังไม่ไล่ออก ผมก็คงทำต่อไปเรื่อย ๆ”
“เป้าหมายในชีวิตล่ะ ไม่มีเหรอ”
“เป้าหมายในชีวิต...คงเป็นการใช้ชีวิตละมั้งครับ”
“อะไรของนาย”
จอมดื้อขมวดคิ้วเสสายตาหาคนเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่แทบจะไม่เห็นดาวอย่างไม่เข้าใจ เป้าหมายในชีวิตคือการใช้ชีวิต...มันมีที่ไหนกัน
“ไม่มีเป้าหมายอะไรเลยเหรอ”
“ก็การใช้ชีวิตไงครับ เป้าหมายของผม”
“มันจะเป็นเป้าหมายได้ยังไง ขออะไรที่มันเป็นรูปธรรมหน่อยสิ”
“แล้วการใช้ชีวิตมันไม่เป็นรูปธรรมตรงไหน” คนพูดดึงสายตากลับมามองเจ้านายแล้วคลี่ยิ้มให้เบาบาง “ผมก็แค่อยากใช้ชีวิตของตัวเอง ในแบบที่ตัวเองต้องการไปเรื่อย ๆ”
“คนเรามันจะอยู่ด้วยการไม่มีเป้าหมายได้ยังไง”
“คุณเข็มฟังไม่เข้าใจเหรอครับ”
“นายนั่นแหละที่พูดไม่รู้เรื่อง”
“แล้วเป้าหมายในชีวิตของคุณเข็มคืออะไรครับ”
“ก็...อยู่อย่างสงบละมั้ง”
สิ้นคำตอบ คนเป็นเลขาก็ดีดนิ้วดังเป๊าะแล้วหันมาชี้ที่ตัวเจ้านาย
“อะไรของนาย”
“ก็เหมือนกันนี่ครับ คุณเข็มก็แค่อยากใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองต้องการ” คนฟังนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกมา “ท้ายที่สุดแล้ว ความต้องการของคนเราก็คือการใช้ชีวิตในแบบที่ต้องการนั่นแหละครับ”
“พ่อนักปรัชญา พูดจาเป็นคนแก่ไปได้...”
#ขย่มใจคเชนทร์
ของเขาแรงนะคุณคเชนทร์เนี่ย เล่นซะไปทำกับใครที่ไหนไม่ได้เลย เพราะงั้นก็มารับผิดชอบลูกเราเดี๋ยวนี้ 55555555
ใกล้ยัง คุณเข็มใกล้รู้ตัวยังว่าตัวเองเบื่อคนอื่นเพราะอะไร ใกล้ได้ปีนเตียงคุณเลขาหรือยังเอ่ยยยย
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6ODoiMTAzMTU3NDciO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo2OiIzMTAyNDYiO30
- ZANIA -