เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,เลขา,เจ้านาย,เอาแต่ใจ,ดื้อ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
ผู้แต่ง
ZANIA
เรื่องย่อ
เข็มทิศ
เข็มทิศ รดิศไพศาล
อายุ 32 ปี สูง 186
รองประธานบริษัท
+++++++++
คเชนทร์
คเชนทร์ นาราบุษย์ อาดริค
อายุ 35 สูง 192
เลขาส่วนตัว
ทำตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ
+++++++++
“ถ้าไม่ให้ฉันเล่นของเล่น งั้นเอาของนายมาให้เล่นแทนดีไหม จะได้เล่นงุ่นง่านสักที”
“เลิกพูดเล่นได้แล้วครับ”
“ใครบอกว่าฉันพูดเล่น”
เข็มทิศช้อนตามขึ้นมองประสานกับดวงตาติดดุ ลำคอระหงเอียงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
“ขอลองอีกที แล้วจะเป็นเด็กดีให้วันหนึ่ง”
“งั้นเชิญคุณเข็มดื้อให้เต็มที่เลยครับ”
“นายพูดเองนะคเชนทร์”
เลขาคนเก่งมองดวงตาพราวระยับของคนเป็นเจ้านายแล้วลอบพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด มาอีหรอบนี้คงได้แกล้งทำตัวให้เขาปวดหัวมากกว่าเดิมแน่นอน
+++++++++
เขียน | ZANIA
นักวาด | Inine.pyc
+++++++++
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงการสมมติขึ้นเท่านั้น เนื้อหามีการบรรยายถึงการร่วมรักระหว่างชายกับชายอย่างโจ่งแจ้ง และมีรูปแบบเซ็กซ์ที่รุนแรงตามรสนิยมของตัวละคร มีการใช้ความรุนแรงในครอบครัว ทารุณกรรมเด็ก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เหมาะกับผู้ที่มีอายุ ๑๘ ปีขึ้นไป
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘
+++++++++
ช่องทางการติดต่อนักเขียน
PAGE FB : Zania/ซาร์เนียร์ - นักเขียน
X : https://twitter.com/zxxzanxa
เล่นแท็กทวิตเตอร์
#ขย่มใจคเชนทร์
(ไม่เม้าท์มอยกันได้นะคะ เหงามั่กก)
สำคัญ : ติดเหรียญถาวรตั้งแต่ บทที่ 9 เป็นต้นไป
ขอฝาก
#ขย่มใจคเชนทร์
ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
หากถูกใจ กดเข้าชั้นเอาไว้ จะได้ไม่พลาดตอนใหม่นะคะ
กรุณาคอมเมนต์ด้วยความสุภาพ
ขอบคุณค่ะ
บทที่ 7
เข็มทิศเป็นเด็กเอาแต่ใจ
(คุณเข็มไม่ให้ผมขับรถไปส่งที่บ้านแน่นะครับ)
คนกำลังทาครีมบำรุงผิวอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเหลือบมองโทรศัพท์เครื่องหรูที่เปิดสปีกเกอร์โฟนเอาไว้เล็กน้อย
(ขับไปเองได้จริงนะครับ)
“ฉันไม่ใช่เด็กนะคเชนทร์ บอกว่าไปเองได้ก็ได้สิ ถามเซ้าซี้อะไรอยู่ได้” มือหนาปิดฝาครีมแล้ววางลงบนโต๊ะเครื่องแป้ง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องแต่งตัว “มีวันหยุดก็หยุดไปเถอะน่า จะมาอยากทำงานอะไรนักหนา บ้านฉันก็อยู่แค่นี้ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก”
(ถ้ามั่นใจก็เอาตามที่คุณเข็มว่า แต่ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็รีบโทรมานะครับ)
“อือ แค่นี้แหละ”
เข็มทิศกดวางสายจากลูกน้องคนสนิทแล้วหยิบกุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ขายาวเดินออกจากห้องนอนแล้วลงมายังชั้นล่างซึ่งเงียบสงบพลางกวาดสายตาดูความเรียบร้อย เมื่อเห็นว่าทุกอย่างปกติก็ตรงเข้าลิฟต์แล้วลงมายังล็อบบี้ พอลูกน้องกลุ่มหนึ่งที่คอยอยู่เวรเพื่อดูแลเขาหันมาเห็นเข้าก็รีบตรงเข้ามาหา
“สวัสดีครับคุณเข็ม ถ้าจะออกไปข้างนอกให้พวกผมขับรถให้ดีไหมครับ”
“ไม่ละ พวกนายรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวฉันไปเอง”
“แต่คุณคเชนทร์บอกให้พวกเราคอยดูแลคุณเข็ม...”
“แต่ฉันไม่ต้องการให้พวกนายตามไปด้วย”
ตาเรียวติดดุกวาดมองลูกน้องตรงหน้าแล้วเดินออกไปนอกอาคาร พอถึงรถก็ปลดล็อกแล้วขึ้นไปนั่งประจำตำแหน่งคนขับ ดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดแล้วเดินหน้าเอารถออกจากที่จอดด้วยความชำนาญ
ถึงจะไม่ค่อยได้ขับเพราะมีลูกน้องคอยขับให้ตลอด แต่ก็ใช่ว่าเขาจะขับรถไม่เก่งสักหน่อย เจ้าพวกนั้นมันเห็นเขาเป็นเด็กตัวเล็กที่ไปไหนมาไหนเองไม่เป็นหรือไงถึงได้อยากจะขับรถให้นั่งนัก
เดินทางมาได้สักระยะ เข็มทิศก็จอดรถลงหน้าร้านดอกไม้หรูแห่งหนึ่งเพื่อรับกระเช้าที่สั่งเอาไว้ พอได้ของที่ต้องการแล้วจึงขับรถต่อจนกระทั่งถึงโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำระดับประเทศ ซึ่งตอนนี้ผู้เป็นย่ากำลังนอนรักษาตัวอยู่
เมื่อขึ้นมายังวอร์ดวีไอพีที่คนเงินหนาเท่านั้นถึงจะมีสิทธิ์เข้ารับบริการ ขายาวภายใต้กางเกงสีอ่อนก็เดินตรงไปยังห้องพักฟื้นซึ่งบรรยากาศดีที่สุด แต่กระนั้นเขาก็ไม่ชอบเท่าไร
คราวที่หยุดอยู่หน้าห้องพัก ลมหายใจเฮือกหนึ่งก็ถูกพ่นออกมาก่อนจะเปิดประตูเข้าไปด้านใน ตาคมมองร่างที่นอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงพลางเดินเข้าไปหาอย่างมั่นคง
“เข็มมาเยี่ยมแล้วนะครับคุณย่า”
คนเป็นหลานพูดกับผู้ซึ่งไม่มีการตอบสนองด้วยรอยยิ้มก่อนยกกระเช้าดอกลิลลี่สีขาวที่อีกฝ่ายชอบให้ดู
“เข็มเอาดอกไม้ที่คุณย่าชอบมาให้ด้วยนะ”
เข็มทิศวางกระเช้าดอกไม้ไว้บนโต๊ะข้างหัวเตียงแล้วดึงเก้าอี้มานั่ง จับมือบางเหี่ยวย่นตามกาลเวลาขึ้นมาลูบแผ่วเบา มือคู่นี้เคยลูบหัว มือคู่นี้เคยโอบกอด
มือคู่นี้เลี้ยงเขามาจนเป็นเขาในทุกวันนี้ได้ ถ้าหากให้บอกว่าใครสำคัญที่สุดในชีวิต เขาพูดได้เต็มปากเต็มคำเลยว่าเป็นผู้หญิงตัวเล็กบอบบางคนนี้
เมื่อสามปีก่อน ย่าของเขาเกิดอุบัติเหตุมอเตอร์ไซค์เฉี่ยวชนขณะกำลังเดินข้ามถนนเพื่อจะไปขึ้นรถที่ตลาดสด ศีรษะกระแทกพื้นจนสมองได้รับความเสียหายรุนแรงจึงต้องเข้ารับการผ่าตัด
ทว่าออกมาจากห้องผ่าตัดแล้วก็ไม่ฟื้น หมอจึงวินิจฉัยว่าย่าเขาอยู่ในภาวะเจ้าหญิงนิทรา แม้ว่าการทำงานของร่างกายจะยังดำเนินไปได้ แต่ก็ไม่สามารถบอกได้ว่าจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไร แล้วจะฟื้นขึ้นมาหรือเปล่า พวกเขาจึงได้แต่รอปาฏิหาริย์เท่านั้น
“คุณย่านอนนานแล้วไม่เบื่อเหรอครับ ไม่อยากตื่นมาคุยกับเข็มเหรอ”
แก้มเนียนแนบลงกับฝ่ามือเล็ก ตามองใบหน้าซีดเซียวของผู้เป็นย่าด้วยความคิดถึง เขาไม่ได้คุยกับย่ามาสามปีแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนเจอหน้าและคุยกันทุกวัน ซึ่งมันทำให้รู้สึกเหงาไม่น้อย เหงาจนอยู่บ้านย่าต่อไม่ได้จึงต้องออกมาอยู่ที่เพนต์เฮาส์คนเดียวอย่างทุกวันนี้
“เข็มรออยู่นะครับ”
เข็มทิศอยู่เยี่ยมผู้เป็นย่านานเกือบสองชั่วโมงถึงได้บอกลาท่านแล้วออกจากโรงพยาบาล ตรงกลับมาที่บ้านหลังใหญ่ ซึ่งเป็นบ้านที่พ่อเขาอยู่กับเมียใหม่และลูกชายคนเล็กอย่างพายัพ
พอเขาปรากฏตัวขึ้น ทุกสายตาก็จ้องมองมาอย่างสนอกสนใจ เพราะนานทีปีหนเข็มทิศจะโผล่มาที่นี่
“มาแล้วเหรอ ถ้าไม่เรียกตัวก็ไม่คิดจะมาเหยียบบ้านเลยสินะ”
“จะให้ผมมาทำอะไรที่บ้านหลังนี้ล่ะครับ มารำลึกความหลังครั้งยังเด็กเหรอ”
คนเป็นพ่อได้ฟังเช่นนั้นก็สะอึกไป ริมฝีปากติดคล้ำเม้มเข้าหากันแน่นเพราะลูกชายคนโตมีประสบการณ์ไม่ดีกับบ้านหลังนี้มากมายซะเหลือเกิน
“กินข้าวกันเลยดีไหมครับ ผมไม่อยากอยู่นานเท่าไร”
“ได้ไปหาแม่เขาบ้างหรือเปล่าเข็มทิศ”
“ผมมีแม่ด้วยเหรอครับ ไม่ยักจะจำได้”
“เอาเถอะ ถ้าหิวแล้วก็ไปกินข้าวกัน”
สิบทิศยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับภรรยานอกกฎหมายอย่างเพียงพร ซึ่งจังหวะเดียวกันนั้น พายัพที่เพิ่งตื่นเอาป่านนี้ก็ลงมาจากชั้นสองของบ้านพอดี
“นึกว่าจะต้องให้กู้ภัยมาหามแกซะแล้ว”
“โธ่ พ่อ ให้ผมนอนบ้างก็ได้” พายัพส่งเสียงงอแงใส่ผู้เป็นพ่อพลางเหลือบมองพี่ชายต่างแม่นิ่งงัน
แผลเมื่อคราวก่อนเพิ่งจะหายดีได้ไม่นาน วันนี้คงไม่ได้แผลใหม่หรอกมั้งนะ น้องแหย่เล่นนิดเดียวก็ไม่ได้ อัดกันซะน่วมเลย
“มองอะไรของมึงนัก”
“ไม่อยากให้มองมึงก็ตัดหัวไปไว้บนหิ้งนู่น”
“พายัพ แกจะไปหาเรื่องพี่เขาทำไม”
คราวที่โดนพ่อดุ พายัพก็เดินเสียงดังตึงตังไปทางห้องอาหาร จนคนเป็นพ่อได้แต่มองตามอย่างอ่อนใจ วินาทีต่อมาก็หันไปมองลูกชายคนโตซึ่งยืนนิ่งงันอยู่กับที่ พี่น้องบ้านนี้มันตีกันบ่อยจนทุกคนต่างเอือมระอา ตีกันมายี่สิบปีก็ยังไม่เลิกตีกันสักที
“ไปเข็ม เดี๋ยวไอ้พามันกินข้าวหมดหม้อ”
เข็มทิศได้แต่พ่นลมหายใจออกมาหนัก ๆ แล้วเดินตามหลังน้องชายไปยังห้องอาหาร ทว่าพอเข้ามาแล้วเห็นว่าไอ้ตัวดีมันนั่งแทะแกะทอดอยู่ก็ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา เดินไปนั่งประจำตำแหน่งของตัวเองแล้วรอจนพ่อกับแม่ของพายัพนั่งลงบนเก้าอี้ มื้ออาหารถึงได้เริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ
“เมนูอาหารไม่ถูกใจเหรอคะคุณเข็ม น้าไม่เห็นคุณเข็มทานอะไรเลย”
เมื่อเพียงพรส่งเสียงถาม เข็มทิศก็ทำเพียงเหลือบตามองนิ่ง ๆ พอเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มเกิดอาการเลิ่กลั่กก็ดึงสายตากลับมามองจานข้าวตัวเองที่แทบจะไม่พร่องลงไปเลยสักนิด
ปกติเขาไม่กินอะไรสุ่มสี่สุ่มห้าอยู่แล้ว เรียกได้ว่าเป็นคนกินยากมากถึงมากที่สุด หากไม่ใช่อาหารขึ้นห้างหรืออาหารระดับภัตตาคาร ก็เห็นจะมีแค่อาหารของคุณย่ากับอาหารที่เลขาคนโปรดทำให้เท่านั้นถึงจะกินได้โดยไม่มีข้อกังขา
“น้าไปทำอะไรให้เพิ่มดีไหมคะ คุณเข็มอยากทานอะไรบอกน้ามาได้เลยค่ะ”
เป็นอีกครั้งที่เข็มทิศไม่ตอบออกไป แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยปริปากพูดกับเพียงพรอยู่แล้ว สักครั้งก็ไม่เคยคิดจะพูดคุยกับคนที่ทำให้ครอบครัวอันอบอุ่นของตัวเองพังพินาศลงอย่างไม่เป็นท่า
ต่อให้อีกฝ่ายจะพูดจาหวานหูขนาดไหน แต่สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนไปก็คือเมียน้อยที่ทำให้บ้านเขาแตกสาแหรกขาด
“ปากเป็นห่าอะไรทำไมไม่พูด”
“เก็บปากมึงไว้แดกข้าว อย่าให้มาแตกเพราะตีนกู” เข็มทิศตวัดตามองคาดโทษน้องชายต่างแม่ซึ่งนั่งกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อย เพราะหากยังปากมากอยู่ เห็นทีจะได้กินเลือดแทนน้ำแกง
กว่ามื้ออาหารจะจบลงก็เล่นเอาทั้งโต๊ะกระอักกระอ่วนอยู่หลายต่อหลายครั้ง เข็มทิศที่ถูกเรียกตัวมากินข้าวกลับมานั่งเขี่ยเม็ดข้าวเล่น เขาแทบไม่แตะไม่กินอะไรบนโต๊ะเลย แม้แต่น้ำเปล่าก็แทบจะไม่จิบเลยด้วยซ้ำ
“รีบกลับเหรอเข็ม อยู่คุยกันก่อนสิ นาน ๆ ทีจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา”
“ผมไม่ได้ว่างขนาดนั้น”
เข็มทิศพูดกับผู้เป็นพ่ออย่างไร้เยื่อใยแล้วเดินออกมาขึ้นรถที่จอดอยู่ด้านหน้า พอขับออกมาแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาคนที่บอกให้หยุดพักผ่อน
ซึ่งเสียงสัญญาณดังขึ้นเพียงแค่ครั้งเดียว ปลายสายก็กดรับราวกับโทรศัพท์อยู่ในมือพอดี
“คเชนทร์...”
(ครับคุณเข็ม)
“หิวข้าว”
(ไปกินข้าวที่บ้านยังไงให้หิวข้าวครับ)
คนเป็นลูกน้องเอ่ยถามอย่างอ่อนใจ ไม่มีครั้งไหนเลยที่เข็มทิศจะกินข้าวที่บ้านจนอิ่ม ทุกครั้งหลังออกจากบ้านมา อีกฝ่ายมักจะโทรมาหาแล้วบอกว่าหิวเสมอ
“คเชนทร์ คุณเข็มหิวข้าว”
(เข้าใจแล้วครับ ไว้เจอกันที่เพนต์เฮาส์นะ)
#ขย่มใจคเชนทร์
ข้าวที่ไหนมันก็ไม่อร่อยเท่าข้าวของคุณเลขาใช่ไหมคะคุณเข็ม
ถ้าโดนอ้อนแบบนี้บ้างจะผัดข้าวให้กินหมดหม้อเลย 555555
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6ODoiMTAzMTU3NDciO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo2OiIzMTAyNDYiO30
- ZANIA -