เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,เลขา,เจ้านาย,เอาแต่ใจ,ดื้อ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
ผู้แต่ง
ZANIA
เรื่องย่อ
เข็มทิศ
เข็มทิศ รดิศไพศาล
อายุ 32 ปี สูง 186
รองประธานบริษัท
+++++++++
คเชนทร์
คเชนทร์ นาราบุษย์ อาดริค
อายุ 35 สูง 192
เลขาส่วนตัว
ทำตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ
+++++++++
“ถ้าไม่ให้ฉันเล่นของเล่น งั้นเอาของนายมาให้เล่นแทนดีไหม จะได้เล่นงุ่นง่านสักที”
“เลิกพูดเล่นได้แล้วครับ”
“ใครบอกว่าฉันพูดเล่น”
เข็มทิศช้อนตามขึ้นมองประสานกับดวงตาติดดุ ลำคอระหงเอียงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
“ขอลองอีกที แล้วจะเป็นเด็กดีให้วันหนึ่ง”
“งั้นเชิญคุณเข็มดื้อให้เต็มที่เลยครับ”
“นายพูดเองนะคเชนทร์”
เลขาคนเก่งมองดวงตาพราวระยับของคนเป็นเจ้านายแล้วลอบพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด มาอีหรอบนี้คงได้แกล้งทำตัวให้เขาปวดหัวมากกว่าเดิมแน่นอน
+++++++++
เขียน | ZANIA
นักวาด | Inine.pyc
+++++++++
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงการสมมติขึ้นเท่านั้น เนื้อหามีการบรรยายถึงการร่วมรักระหว่างชายกับชายอย่างโจ่งแจ้ง และมีรูปแบบเซ็กซ์ที่รุนแรงตามรสนิยมของตัวละคร มีการใช้ความรุนแรงในครอบครัว ทารุณกรรมเด็ก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เหมาะกับผู้ที่มีอายุ ๑๘ ปีขึ้นไป
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘
+++++++++
ช่องทางการติดต่อนักเขียน
PAGE FB : Zania/ซาร์เนียร์ - นักเขียน
X : https://twitter.com/zxxzanxa
เล่นแท็กทวิตเตอร์
#ขย่มใจคเชนทร์
(ไม่เม้าท์มอยกันได้นะคะ เหงามั่กก)
สำคัญ : ติดเหรียญถาวรตั้งแต่ บทที่ 9 เป็นต้นไป
ขอฝาก
#ขย่มใจคเชนทร์
ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
หากถูกใจ กดเข้าชั้นเอาไว้ จะได้ไม่พลาดตอนใหม่นะคะ
กรุณาคอมเมนต์ด้วยความสุภาพ
ขอบคุณค่ะ
บทที่ 4
After sex
“กลับเลยนะครับ”
“แวะไปดูสนามแข่งสักรอบหนึ่งแล้วกัน”
คเชนทร์พยักหน้ารับพลางยื่นมือไปกดลิฟต์ พอประตูเปิดออกก็เข็นข้าวของเข้าไปด้านในก่อนจะได้ไม่เกะกะขวางทาง เมื่อเข็มทิศตามเข้ามาแล้วเลขาหนุ่มจึงยื่นมือออกไปหมายจะกดลิฟต์ลงไปยังล็อบบี้ ทว่ายังไม่ทันแตะโดนปุ่มก็ถูกมือขาวกดตัดหน้าซะก่อน เห็นดังนั้นจึงต้องดึงมือกลับมาจับไว้กับกระเป๋าเดินทางเช่นเดิม
เมื่อออกมาถึงหน้าคอนโด คเชนทร์ก็ส่งกระเป๋าไปให้คนขับรถแล้วตามเจ้านายขึ้นไปในรถตู้ เพราะคิดว่ารถตู้น่าจะนั่งสบายกว่าเขาจึงโทรสั่งลูกน้องให้เอามาเปลี่ยนตั้งแต่เมื่อสาย ซึ่งนั่นก็ดูเหมือนจะเป็นการกระทำที่ถูกต้องแล้ว เวลารถเกิดกระแทก คนที่น่าจะยังไม่ฟื้นตัวจากกิจกรรมเมื่อคืนจะได้ไม่เจ็บตัวเพิ่ม
ต่างคนต่างเงียบจนกระทั่งมาถึงสนามแข่งรถ ระหว่างเข็มทิศลงไปตรวจดูความคืบหน้าในการซ่อมบำรุง คเชนทร์ก็ตามหลังไปติด ๆ ทั้งยังสังเกตท่าทีของเจ้านายด้วยความเป็นห่วงไปด้วย
รู้ทั้งรู้ว่าเจ็บขัดช่องทางด้านหลังอยู่ก็ยังเดินไปเดินมาไม่หยุด จะออกปากบ่นก็ดูไม่ใช่เรื่องเพราะยามนี้ลูกน้องอยู่กันเยอะเกินไป เดี๋ยวเจ้านายจะเสียหน้าเอา
เมื่อหมดเรื่องหมดราวที่สนามแข่งก็เดินทางกลับกรุงเทพกันต่อ ซึ่งระหว่างเดินทาง เข็มทิศก็เอาแต่หลับอย่างเดียว จนคนนั่งข้างกายต้องเหลือบมองอยู่เป็นระยะ กลัวว่าหัวจะโขกเข้ากับกระจกรถเข้าให้สักที
ทว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่เป็นอย่างที่กลัว เพราะอีกฝ่ายเอียงศีรษะมาพิงหัวไหล่อย่างที่เคยทำเวลาเดินทางไกลแทน ลองยกมือขึ้นทาบหน้าผากเนียนดูก็เห็นว่าตัวเริ่มรุม ๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว คาดว่าคืนนี้อาจจะไข้ขึ้นได้
กลับมาถึงกรุงเทพ คเชนทร์ก็ขนข้าวของของเจ้านายตามขึ้นมาบนเพนต์เฮาส์ หลังเก็บของให้เสร็จเรียบร้อยแล้วจึงทำมื้อเย็นทิ้งไว้ให้ เข็มทิศจะได้ไม่ต้องวุ่นวายหาของกินหรือโทรเรียกมาทำกับข้าวให้อีก
“ผมกลับก่อนนะครับคุณเข็ม อย่าลืมกินข้าวกินยาด้วยนะครับ”
“เป็นโรคย้ำคิดย้ำทำหรือไง พูดซ้ำมาสามสี่รอบแล้วนะ”
เจ้าของเพนต์เฮาส์นั่งอยู่บนโซฟากลางห้องหันไปมองลูกน้องคนสนิทด้วยสายตาเบื่อหน่าย มือหนาโบกไล่เจ้าตัวเพื่อบอกให้กลับไปพักผ่อนอย่างเอือมระอา
“จะไปไหนก็ไปเถอะ”
“ต้องกินยานะครับ”
“เออน่า”
“ถ้ามีอะไรก็โทรมานะครับ”
คนเป็นเจ้านายพยักหน้ารับก่อนจะหันกลับไปมองหน้าจอแอลอีดีที่กำลังฉายสารคดีสัตว์โลกน่ารักอยู่ พอคเชนทร์กลับไปแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ติดมือเดินออกไปนั่งเอกเขนกรับลมที่ระเบียง กดโทรศัพท์โทรออกหาเพื่อนสนิทที่ไปทำงานไกลถึงต่างประเทศตั้งแต่สัปดาห์ก่อน ซึ่งรอสายอยู่สักพักทางนั้นก็กดรับ
“มึงจะกลับมาเมื่อไร”
(ทำไม)
“ไม่มีเพื่อนเล่น”
(เอากุมารไหม เดี๋ยวส่งไปเล่นเป็นเพื่อน)
คราวที่เพื่อนพูดถึงวิญญาณเด็กชายฝาแฝดขนทั่วร่างก็ลุกซู่
ครั้งแรกที่เขาไปบ้านอีกฝ่าย เจ้ากุมารสองตนนั้นก็ออกมาต้อนรับขับสู้ ตอนแรกเขานึกว่าคน แต่ที่ไหนได้...เป็นผีที่เพื่อนเลี้ยงไว้ใช้งานนี่เอง ทำเอาเกือบหัวโกร๋นเลยทีเดียว
(ระวังหน่อยนะช่วงนี้)
“ทำไม มีอะไรวะ”
(เรื่องน่าปวดหัว แต่ไม่เป็นไรหรอก มีคนช่วยแก้ปัญหาอยู่)
เมื่อเพื่อนว่าอย่างนั้นก็คงต้องเตรียมตัวรับมือสินะ นอกจากจะเป็นเพื่อน นักธุรกิจ แล้วก็ยังจะเป็นหมอดูส่วนตัวให้เขาด้วย ไม่ต้องรอเปิดไพ่หรือดูลายมือ ไม่ต้องแม้แต่เจอหน้าค่าตากันก็สามารถโทรมาเตือนกันได้
(อีกสามอาทิตย์กลับ เอาไรไหม)
“อะไรก็ได้แพง ๆ”
(ไม่มีเงิน)
“มุสาวาทา...”
(เงินกูไม่มี แค่นี้แหละ)
เข็มทิศส่งเสียงหัวเราะออกมาพลางลดโทรศัพท์ลงเพราะเพื่อนรักวางสายไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แผ่นหลังกว้างเอนพิงกับพนัก ขายาวยืดเหยียดออกไปตามทรงของเก้าอี้ เงยหน้ามองท้องฟ้ายามโพล้เพล้ด้วยสายตาว่างเปล่า
พออยู่คนเดียวมันก็เริ่มเบื่อ จะให้ออกไปตะลอน ๆ ข้างนอกหรือไปออกกำลังกายด้วยสภาพแบบนี้ก็คงไม่น่าจะดีเท่าไรนัก
“เฮ้อ...”
คนเหงาผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียดแล้วปิดเปลือกตาลง นอนรับลมอุ่น ๆ อยู่สักพักก็หลับไปในไม่ช้า แม้ว่าจะนอนมาเกือบทั้งวันแล้ว แต่ร่างกายก็ยังคงอยากพักผ่อนอยู่ดี
ขณะเข็มทิศกำลังอยู่ในห้วงนิทรา โทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างกายก็ส่องแสงสว่างวาบ หน้าจอแสดงผลการโทรเข้าจากเลขาส่วนตัวอย่างคเชนทร์ รอจนสายตัดแล้วโทรเข้ามาใหม่อีกรอบ เจ้าของเครื่องก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่น เนื่องจากเจ้าตัวปิดเสียงเอาไว้เพื่อป้องกันการถูกรบกวน
ผ่านไปกว่าสองชั่วโมง ภายในห้องกว้างใหญ่แสนเงียบเหงาก็ปรากฏกายคนผู้หนึ่งขึ้น ตาคมมองไปยังอาหารบนโต๊ะที่ยังไม่พร่องไปแม้แต่น้อย พอไม่เห็นว่าเจ้านายอยู่ชั้นล่างก็เดินขึ้นไปดูบนห้องนอน ทว่าพอไม่เจอก็ลงมาชั้นล่างแล้วเดินวนหาจนทั่ว ในที่สุดก็มาพบว่าอีกฝ่ายนอนตากน้ำค้างอยู่ตรงระเบียง
“คุณเข็มครับ”
คเชนทร์ส่งเสียงเรียกพลางเดินเข้าไปหาคนหลับ มือหนายื่นจับไปที่หัวไหล่แล้วเขย่าเรียกไม่แรงนัก พอคนถูกปลุกเปิดเปลือกตาขึ้นก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด
“ทำไมมานอนตรงนี้ล่ะครับ”
“เผลอหลับน่ะ”
เข็มทิศตอบคำถามแล้วยันตัวลุกขึ้นมานั่ง ช้อนตามองเลขาคนโปรดที่กลับไปได้หลายชั่วโมงอย่างแปลกใจ
“มาทำไม มีเรื่องอะไรด่วนหรือไง โทรมาก็ได้นี่นา”
“ผมโทรมาสองชั่วโมงแล้วครับ แต่คุณเข็มไม่รับสาย”
ว่าพลางบุ้ยหน้าไปยังโทรศัพท์เครื่องหรูที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างกาย คเชนทร์ตั้งใจจะโทรมาย้ำเรื่องกินข้าวกินยา แต่ก็ดันติดต่อไม่ได้จนต้องมาดูเอง กลัวอยู่ว่าจะไปเผลอหกล้มที่ไหนเข้า
“วันหลังก็เปิดเสียงหน่อยสิครับ คนเขาตกใจหมด”
“ฉันไม่ใช่เด็ก แค่ไม่รับโทรศัพท์มันจะอะไรนักหนา”
คิ้วเข้มขมวดใส่คนตรงหน้าพลางหยิบโทรศัพท์ พอเห็นว่าเจ้าตัวโทรมาถึงยี่สิบสายก็กะพริบตาปริบ ๆ กดล็อกหน้าจอดังเดิมแล้วลุกขึ้นประจันหน้ากับคนหน้านิ่งไม่เปลี่ยน ไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรถึงได้โทรมาราวกับว่ามีคนตายแบบนี้
“มีอะไรล่ะ ว่ามาสิ”
“ผมได้คำตอบเรื่องที่จะถามแล้วครับ” ได้ยินเช่นนั้น คิ้วได้รูปก็เลิกขึ้นสูง “เดี๋ยวผมไปอุ่นอาหารให้ คุณเข็มจะได้กินข้าวกินยาแล้วนอนพัก”
เข็มทิศจ้องมองคนที่เอาแต่พูดเรื่องกินข้าวกินยาแล้วบ่นอุบอิบออกมาว่า
“น่าเบื่อ...”
จากนั้นก็เดินกลับเข้าไปด้านในโดยมีร่างสูงของเลขาซึ่งทำตัวประหนึ่งพ่อตามมาด้วย คนเอาแต่ใจทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้พลางยกมือขึ้นมากอดอก
“คุณเข็มอยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่าครับ”
“ไม่”
คนถูกถามตอบกลับเสียงแข็ง ตามองตามการกระทำของเลขาที่เอาอาหารเข้าอุ่นในไมโครเวฟไปด้วย ไม่นานนักทุกอย่างก็ถูกนำกลับมาวางลงตรงหน้า
“เสร็จแล้วก็กลับไปสิ จะยืนอยู่ทำไม”
“ผมจะรอดูคุณเข็มกินยาก่อนครับ”
“เดี๋ยวกินเองนั่นแหละน่า นายกลับไปพักได้แล้ว ทำงานล่วงเวลาไปก็ไม่ได้เงินเพิ่มหรอกนะ” ปากพูดไป มือก็หยิบช้อนส้อมขึ้นมาแล้วจัดการกับอาหารเบื้องหน้า “นายไม่ต้องรู้สึกผิด...”
“ผมไม่ได้รู้สึกผิด”
ยังไม่ทันที่เข็มทิศจะได้พูดจนจบประโยค คเชนทร์ก็พูดแทรกขึ้นก่อน เขาไม่ได้รู้สึกผิดกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าเขาไม่ได้บังคับขืนใจให้อีกฝ่ายทำ
เพียงแต่ว่า...
“ถ้าคุณเข็มป่วย คนดูแลก็คงไม่พ้นผม ซึ่งตอนคุณป่วย มันดูแลยากกว่าตอนปกติเป็นร้อยเท่า ฉะนั้นการป้องกันไม่ให้คุณป่วยคือสิ่งที่ทำง่ายที่สุด”
“ถ้าฉันดูแลยากขนาดนั้นนายก็ลาออกไปสิ”
“ไม่เอาหรอกครับ”
เข็มทิศตวัดหางตามองคนให้คำปฏิเสธออกมาทันควัน ระหว่างที่กำลังรอฟังเหตุผลของคนตรงหน้าก็ตักข้าวเข้าปากไปด้วย
“ไม่มีใครให้เงินเดือนผมเยอะเท่าคุณเข็มแล้วครับ”
“เหอะ!”
“อีกอย่างก็คงไม่มีใครดูแลคุณเข็มดีเท่าผม”
“ใครบอก”
“ถ้ามีก็คงไม่ต้องเปลี่ยนเลขาส่วนตัวทุกเดือนหรอกใช่ไหมครับ”
เข็มทิศจิ๊ปากใส่คนพูดมากแล้วเคี้ยวข้าวอย่างขุ่นเคือง ก่อนหน้าที่จะได้คเชนทร์มาทำงานด้วยกัน เขาเปลี่ยนเลขาส่วนตัวเป็นว่าเล่นอย่างที่อีกฝ่ายว่ามาจริง ๆ โดนด่านิดหน่อยก็ทนกันไม่ไหวแล้วลาออกไปหมด
“ถ้าผมลาออกจริง ๆ คุณเข็มนั่นแหละครับที่จะเดือดร้อน”
“ฉันต้องสำนึกบุญคุณด้วยเลยไหม”
“ไม่ถึงกับต้องสำนึกบุญคุณหรอกครับ” เลขาร่างสูงใหญ่พูดพลางสบตากับเจ้านายจอมดื้อรั้นซึ่งมองกันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อไปด้วย “แค่ทำตัวดี ๆ ให้ผมไม่ต้องเหนื่อยมากกว่านี้ก็พอ”
“เดี๋ยวก็หักเงินเดือนซะนี่!”
#ขย่มใจคเชนทร์
งานยากนะคุณเข็ม ถ้าคุณคเชนทร์ลาออกคือว้าวุ่นเลยนะเราอะ เพราะงั้นก็ดื้อให้มันน้อย ๆ หน่อย เขาจะได้ดูเอ็น เอ๊ย! เอ็นดูววววว
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6ODoiMTAzMTU3NDciO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo2OiIzMTAyNDYiO30
- ZANIA -