เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
รัก,ชาย-ชาย,ไทย,เลขา,เจ้านาย,เอาแต่ใจ,ดื้อ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เขายินดีเป็นให้ทุกอย่างตามที่เข็มทิศต้องการ ไม่เคยปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว ทำงานให้คุ้มค่ากับเงินหลายแสนที่จ่ายให้ทุกเดือน แต่ทั้งหมดทั้งมวลก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นที่เป็นให้ไม่ได้ นั่นก็คือ...ผัว
ผู้แต่ง
ZANIA
เรื่องย่อ
เข็มทิศ
เข็มทิศ รดิศไพศาล
อายุ 32 ปี สูง 186
รองประธานบริษัท
+++++++++
คเชนทร์
คเชนทร์ นาราบุษย์ อาดริค
อายุ 35 สูง 192
เลขาส่วนตัว
ทำตั้งแต่สากกะเบือยันเรือรบ
+++++++++
“ถ้าไม่ให้ฉันเล่นของเล่น งั้นเอาของนายมาให้เล่นแทนดีไหม จะได้เล่นงุ่นง่านสักที”
“เลิกพูดเล่นได้แล้วครับ”
“ใครบอกว่าฉันพูดเล่น”
เข็มทิศช้อนตามขึ้นมองประสานกับดวงตาติดดุ ลำคอระหงเอียงเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป
“ขอลองอีกที แล้วจะเป็นเด็กดีให้วันหนึ่ง”
“งั้นเชิญคุณเข็มดื้อให้เต็มที่เลยครับ”
“นายพูดเองนะคเชนทร์”
เลขาคนเก่งมองดวงตาพราวระยับของคนเป็นเจ้านายแล้วลอบพรูลมหายใจออกมายาวเหยียด มาอีหรอบนี้คงได้แกล้งทำตัวให้เขาปวดหัวมากกว่าเดิมแน่นอน
+++++++++
เขียน | ZANIA
นักวาด | Inine.pyc
+++++++++
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงการสมมติขึ้นเท่านั้น เนื้อหามีการบรรยายถึงการร่วมรักระหว่างชายกับชายอย่างโจ่งแจ้ง และมีรูปแบบเซ็กซ์ที่รุนแรงตามรสนิยมของตัวละคร มีการใช้ความรุนแรงในครอบครัว ทารุณกรรมเด็ก โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน เหมาะกับผู้ที่มีอายุ ๑๘ ปีขึ้นไป
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พ.ศ.๒๕๕๘
+++++++++
ช่องทางการติดต่อนักเขียน
PAGE FB : Zania/ซาร์เนียร์ - นักเขียน
X : https://twitter.com/zxxzanxa
เล่นแท็กทวิตเตอร์
#ขย่มใจคเชนทร์
(ไม่เม้าท์มอยกันได้นะคะ เหงามั่กก)
สำคัญ : ติดเหรียญถาวรตั้งแต่ บทที่ 9 เป็นต้นไป
ขอฝาก
#ขย่มใจคเชนทร์
ไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ
หากถูกใจ กดเข้าชั้นเอาไว้ จะได้ไม่พลาดตอนใหม่นะคะ
กรุณาคอมเมนต์ด้วยความสุภาพ
ขอบคุณค่ะ
บทที่ 5
รนหาที่
คเชนทร์โผล่มายังเพนต์เฮาส์หรูของเจ้านายในเวลาเดิมเฉกเช่นทุกวัน พอเข้ามาอยู่ในส่วนของโถงรับแขกก็หยิบริโมตขึ้นมาเปิดม่านรับแสงอาทิตย์ยามเช้าแล้วขึ้นชั้นสองเพื่อทำการปลุกคนหลับ
ทว่าพอเปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วเห็นว่าอีกฝ่ายนอนเปลือยกายอยู่ในท่าประจำก็นิ่งงัน กะพริบตาถี่ ๆ แล้วรีบดึงผ้าห่มขึ้นไปคลุมสะโพกกลมกลึงที่ร่องรอยแดงช้ำจางหายไปจนเกือบหมดแล้ว
“คุณเข็มครับ ตื่นได้แล้วนะ”
คเชนทร์ส่งเสียงเรียกพลางโน้มตัวเข้าไปจับหัวไหล่มนแล้วเขย่าด้วยความเบามือ แต่พออีกฝ่ายไม่แม้แต่จะขยับก็เพิ่มแรงเขย่าให้มากขึ้น จนคนถูกรบกวนการนอนส่งเสียงออกมาอย่างนึกรำคาญ
“คุณเข็มครับ”
“มันจะอะไรทุกเช้าเลยฮะคเชนทร์”
เข็มทิศเปิดปากบ่นอุบอิบแล้วพลิกตัวกลับมากะทันหัน จนปลายจมูกของคนโวยวายสัมผัสกับปลายจมูกของคนที่ยังไม่ทันได้ถอยห่างออกไปแผ่วเบา พอเปิดเปลือกตาขึ้นมาแล้วเห็นว่าอยู่ใกล้กันนิดเดียวก็กะพริบตาถี่ ก่อนส่งเสียงกลั้วหัวเราะในลำคอ
“เดี๋ยวนี้ต้องปลุกใกล้ขนาดนี้เลยเหรอ”
“คุณเข็มเป็นคนหันมาเองนะครับ ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย”
จบประโยค เลขาหนุ่มก็ถอยมายืนข้างเตียงอย่างเป็นธรรมชาติ ยื่นมือไปหยิบชุดคลุมอาบน้ำที่พาดอยู่ปลายเตียงขึ้นมาคลี่ออก รอจนคนเป็นเจ้านายขยับตัวลงจากเตียงถึงได้คลุมไว้บนไหล่หนา
“เช้านี้จะรับอะไรดีครับ”
“ไม่รู้ อยากทำอะไรให้ก็ทำมาเถอะ”
คนเป็นลูกน้องได้แต่พยักหน้ารับแล้วมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหายไปทางห้องน้ำนิ่งงัน พอพ้นรัศมีก็ผ่อนลมหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง เก็บเตียงให้ลวก ๆ แล้วลงมายังชั้นล่างก่อนจะเริ่มทำมื้อเช้าง่าย ๆ ให้เจ้านายเฉกเช่นทุกที
ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เข็มทิศในชุดสูทภูมิฐานก็ลงมาจากชั้นสอง เดินทอดน่องมายังโต๊ะอาหาร พาดเสื้อสูทตัวนอกไว้กับพนักเก้าอี้ตัวด้านข้างแล้วนั่งลงประจำที่ของตัวเอง ตาคมหลุบมองข้าวผัดอเมริกัน ไข่ดาวและไส้กรอกรมควันในจาน ครู่หนึ่งก็เงยหน้ามองคนทำนิ่ง ๆ
“ถ้าไม่ชอบ ผมทำให้ใหม่ก็ได้นะครับ”
“ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”
เจ้าตัวเอ่ยเสียงเรียบแล้วหยิบช้อนส้อมขึ้นมาจิ้มไส้กรอกกินเป็นอันดับแรก ซึ่งท่าทางการกัดกินก็ดูธรรมดาไม่ได้พิสดารอะไร ทว่าอีกคนกลับทนมองไม่ไหวแล้วหันหน้าหนีไปซะอย่างนั้น
“เป็นอะไร”
“เหมือนจะจามครับ”
ช่วงสิบเอ็ดโมง ณ บริษัทผลิตชิ้นส่วนยานยนต์ยักษ์ใหญ่ระดับประเทศ ร่างสูงเจ้าของตำแหน่งรองประธานอย่างเข็มทิศนั่งทำงานอยู่หลังโต๊ะทำงานด้วยท่าทางสุขุมลุ่มลึก
ไม่นานประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะก่อนคนกระทำจะเปิดเข้ามาด้านใน พอเงยหน้ามองแล้วเห็นว่าเป็นเลขาหนุ่มคนสนิทก็หลุบตาลงมองเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้าดังเดิม ขณะขยับปลายปากกาขีดเขียนชื่อของตัวเองลงไปก็เงี่ยหูฟังไปด้วย
“คุณเข็มครับ ลูกค้าที่ขอคุยเรื่องการผลิตวันนี้ขอเลื่อนนัดจากตอนเที่ยงเป็นบ่ายโมงครึ่งนะครับ”
“เลื่อนทำไม”
“เหมือนว่าเอกสารสัญญาเกิดปัญหาเลยขอเวลาแก้ไขอีกสักพัก”
“อือ ได้ ไม่มีปัญหาอะไร บ่ายนี้ฉันว่างพอดี”
มือหนาปิดแฟ้มเอกสารสุดท้ายลงก่อนจะเอาไปวางรวมกับกองที่ทำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็จ้องมองไปยังเลขาส่วนตัวซึ่งยังยืนนิ่งอยู่ตรงหน้า
“มีอะไรอีก”
“มื้อเที่ยงคุณเข็มจะรับเป็นอะไรดีครับ”
“วัน ๆ หนึ่งจะถามฉันแต่เรื่องของกินหรือไง”
คนเป็นนายออกปากบ่นให้คนที่เช้ามาก็ถามเรื่องของกิน ตกเที่ยงมาก็ยังไม่พ้นเรื่องของกินอย่างไม่จริงจังนัก
“เราไปกินปิ้งย่างกันเถอะ”
“กลิ่นมันจะไม่ติดตัวเอาเหรอครับ”
“ก็ไปกินหลังคุยงานเสร็จไง ฉันยังไม่ค่อยหิวเท่าไร”
“งั้นเดี๋ยวผมจองร้านให้นะครับ”
เข็มทิศพยักหน้ารับแล้วมองตามแผ่นหลังกว้างจนกระทั่งหายออกไปจากห้องทำงานของตัวเอง
นับตั้งแต่คืนนั้นที่พัทยาก็ล่วงเลยมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว ทั้งเขาทั้งคเชนทร์ยังทำงานด้วยกันได้ตามปกติ ไม่มีปัญหาอะไร ตอนแรกกลัวเหมือนกันว่าอีกฝ่ายอาจจะอึดอัดหรือเปล่าที่ต้องทำงานกับตัวเอง แต่พอเห็นว่าไม่เป็นอะไรก็สบายใจหน่อย
ถึงปากจะบอกว่าถ้าทนไม่ไหวก็ให้ลาออกไป แต่หากคเชนทร์ลาออกจริง ๆ เขาก็คงหาคนมาแทนได้ยากอยู่เหมือนกัน
นั่งทำงานอยู่จนกระทั่งบ่ายโมงตรง เข็มทิศก็ออกมายังห้างสรรพสินค้าที่นัดกับนักธุรกิจคู่ค้าไว้ พอเจอหน้าก็ทักทายกันตามประสาก่อนจะเริ่มคุยเรื่องรายละเอียดต่าง ๆ โดยมีเลขาคนโปรดคอยช่วยโน้ตส่วนสำคัญไว้ให้ ใช้เวลาเกือบชั่วโมงทุกอย่างก็จบสิ้น เซ็นเอกสารสัญญาในการทำงานร่วมงานกันแล้วแยกย้าย
แน่นอนว่าคนยังไม่มีอะไรตกถึงท้องนอกจากน้ำเปล่าและกาแฟก็มายังร้านปิ้งย่างที่จองไว้ทันทีทันใด นั่งลงประจำตำแหน่งของตัวเองได้ก็เท้าคางมองร่างสูงฝั่งตรงกันข้ามซึ่งกำลังสั่งอาหารให้ อันไหนไม่แน่ใจก็เงยหน้ามาถามความคิดเห็นบ้าง กระทั่งสั่งทุกอย่างกับพนักงานเรียบร้อยแล้ว อีกฝ่ายถึงได้ยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองออกไปนอกร้าน
“สงกรานต์นี้ไปไหนไหมคเชนทร์”
“คงไม่ไปเหมือนทุกปีนั่นแหละครับ”
คนเป็นเลขาผินหน้ากลับมาตอบคำถามของเจ้านาย ตามองคนที่เอาแต่นั่งเท้าคางจ้องตัวเองไม่หยุดไปด้วย
“ทำไมครับ คุณเข็มจะใช้งานอะไรผมอีก”
“ใช้ไม่ได้เลยหรือไง”
“ทำงานไม่ได้หยุดยิ่งกว่าโรงงานนรกอีกนะครับ”
“โรงงานนรกจ่ายเงินเดือนนายเหยียบครึ่งล้านแบบฉันเหรอฮะ”
เข็มทิศถลึงตาใส่ลูกน้องแล้วถอยกลับมานั่งตัวตรงเมื่อพนักงานนำอาหารที่สั่งไปมาเสิร์ฟ รอจนพนักงานเดินออกไปถึงได้เริ่มพูดคุยกันต่อ
“คนเขาอุตส่าห์จะชวนไปเที่ยว”
“ชวนไปเที่ยวหรือชวนไปใช้งานกันแน่ครับ”
“งั้นนายก็นอนเน่าตายอยู่ที่คอนโดไปนั่นแหละ”
คนเป็นนายแหวเข้าให้ จากนั้นหยิบตะเกียบขึ้นมาถือไว้พลางมองมือหนาที่คีบเนื้อลงย่างบนตะแกรงจนส่งกลิ่นหอมฉุยไปด้วย ไม่นานนักเนื้อที่สุกกำลังพอดีก็ถูกคีบมาวางลงในจานตรงหน้า ดังนั้นเขาจึงใช้ตะเกียบคีบเข้าปากโดยไม่ได้จิ้มซอสอะไร เพื่อรับรสชาติของเนื้อโดยตรง
“ยื่นแขนมาครับ เดี๋ยวผมพับแขนเสื้อให้”
ตาคมมองมือหนาที่กวักเรียกแล้วยื่นแขนข้างที่ไม่ได้ถืออะไรไปข้างหน้า ปล่อยให้คเชนทร์พับแขนเสื้อให้จนถึงข้อศอก พอข้างหนึ่งเสร็จก็ยื่นอีกข้างตามไปติด ๆ เมื่อเรียบร้อยจึงได้ดึงแขนตัวเองกลับมาแล้วมองสามชั้นชิ้นหนาบนเตาอย่างใจจดใจจ่อ
“อันนั้นมันยังไม่สุก คุณเข็มกินเนื้อสไลด์ไปก่อน”
“งั้นก็รีบย่างมาเร็ว ๆ สิ”
คเชนทร์ได้แต่ส่ายหน้าให้กับคนรอกินอย่างเดียวด้วยความอ่อนใจก่อนคีบชิ้นที่สุกแล้วไปให้
เข็มทิศเคยช่วยเขาย่างอยู่ครั้งหนึ่ง แต่ด้วยความที่เป็นลูกคุณหนูจึงทำไหม้บ้าง สุกเกินจนเนื้อเหนียวบ้าง หนักหน่อยก็ทำไฟลุกท่วมตะแกรง จนเขาบอกให้นั่งอยู่เฉย ๆ ไม่ต้องแตะจับอะไรทั้งนั้น เนื้อดี ๆ จะได้ไม่เสียของ
“เอากุ้งด้วย กุ้ง!”
“ผมมีแค่สองมือนะครับ จะย่างให้คุณเข็มทันได้ยังไง”
“ต้องทัน หิว!”
จบมื้ออาหาร คเชนทร์ก็ยื่นเครดิตการ์ดสำหรับใช้จ่ายในการซื้อของรวมทั้งอาหารในแต่ละวันซึ่งได้มาตั้งแต่วันแรกที่ทำงานให้กับเข็มทิศ พอจัดการเรื่องค่าอาหารเสร็จก็หยิบเสื้อสูทที่เจ้านายถอดพาดไว้กับพนักมาคล้องแขนแล้วรีบตามออกมาจากร้าน
ทว่าเดินออกมาจากร้านได้ไม่ทันไร เข็มทิศก็ชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง
“ขอ...”
“เดินเหี้ยอะไรของมึงวะ ไม่มีตาเหรอ!”
จากที่กำลังจะขอโทษ เข็มทิศก็กลืนทุกอย่างลงคอแล้วมองชายตรงหน้าอย่างเอาเรื่องทันที ถ้าว่ากันตามจริงแล้วเราต่างคนต่างก็ผิดทั้งคู่ ไม่ใช่ว่าเขาผิดคนเดียวสักหน่อย อีกฝ่ายมัวแต่กดโทรศัพท์จนไม่ดูทางแบบนี้ยังจะกล้ามาว่าคนอื่นเขาอีก
“มองหน้ากูเหรอ”
“นี่หน้าเหรอ นึกว่าส้นตีน”
“ไอ้เหี้ยนี่!”
เมื่ออีกฝ่ายง้างหมัดขึ้นเตรียมจะชกหน้าเข็มทิศเข้าให้สักที คเชนทร์ก็ปรี่เข้าไปขวาง ใช้ฝ่ามือหนาจับกำปั้นนั้นไว้แล้วออกแรงบีบจนคนโดนกระทำหลุดเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ
“กล้าทำกูเหรอ มึงรู้ไหมว่ากูลูกใคร!”
“จะลูกใครก็ช่าง แต่ให้เรื่องมันจบลงแค่นี้ดีไหมครับ คนมองเยอะแล้วนะ”
เลขาหนุ่มพูดพลางกวาดสายตามองเหล่าคนที่กำลังเดินผ่านไปผ่านมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ครู่หนึ่งก็กลับมามองบุคคลซึ่งอาจเป็นลูกคนใหญ่คนโตโดยไม่มีความเกรงกลัวใด ๆ
“ดูท่าแล้วคุณเองก็คงจะไม่ธรรมดา ถ้ามีเรื่องกันตรงนี้มันจะเสียกันทั้งสองฝ่ายเปล่า ๆ นะครับ”
“อย่าให้เจอกันอีกแล้วกันนะพวกมึง!”
เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยการที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ทว่ากระนั้นคนถูกหาเรื่องอย่างเข็มทิศกลับยังไม่คลายความหงุดหงิดลงเลยแม้แต่น้อย
เชื่อเถอะว่าหากตรงนั้นไม่มีคเชนทร์อยู่ด้วย เรื่องมันคงจบลงที่โรงพยาบาลโดยฝ่ายนั้นเป็นคนเจ็บแน่นอน เพราะถ้าเกิดว่าได้ลงมือแล้ว เข็มทิศหยุดไม่เป็นหากไม่สลบกันไปข้าง
“คุณเข็มอยากไปที่ไหนต่อหรือเปล่าครับ”
“กลับเพนต์เฮาส์เลยก็ได้ ไม่มีที่ให้ไปแล้ว”
เจ้าตัวเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดเหวี่ยง เปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถแล้วปิดเสียงดังสนั่น จนเลขาได้แต่ส่ายหน้าไปมาแล้วตามขึ้นไปนั่งข้างคนขับ เหลือบมองเจ้านายที่เก็บอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ มีอะไรก็ออกทางสีหน้าหมดด้วยความอ่อนใจ จากนั้นก็หันไปบอกจุดหมายปลายทางกับบอดีการ์ดประจำตัวแล้วนั่งเงียบตลอดทาง
#ขย่มใจคเชนทร์
แน่ะ คุณเข็ม จะชวนคุณคเชนทร์ไปเล่นน้ำที่ไหนเอ่ยยย
คุณพี่ก็พร้อมทำยุทธหัตถีเกิน เห็นว่าช้างคู่ใจอยู่ข้างหลังหน่อยไม่ได้เลยนะ
https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6ODoiMTAzMTU3NDciO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo2OiIzMTAyNDYiO30
- ZANIA -