ความสัมพันธ์ที่จบกันไปแล้ว มีเหรอจะปะทุขึ้นมาอีก? ตามหลัก มันก็ควรเป็นแค่อดีตที่ไม่ควรนึกถึงหรือให้ค่าทั้งนั้นสิ..แต่แล้วทำไม เขาถึงไม่ยอมจบสักที!?
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,นางเอกเก่งมาก,นางเอกสวยมาก,นางเอกร้ายลึก,นางเอกรวย,นางเอกฉลาด,พระเอกขี้แกล้ง,พระเอกคลั่งรักมาก,พระเอกครั่งรัก,พระเอกขี้หวง,ตบจูบ,รักต้องห้าม,รักดุเดือด,รักตลก,รักดราม่า,รักplaylist,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักลับๆของยัยแฟนเก่า
ความสัมพันธ์ที่จบกันไปแล้ว มีเหรอจะปะทุขึ้นมาอีก? ตามหลัก มันก็ควรเป็นแค่อดีตที่ไม่ควรนึกถึงหรือให้ค่าทั้งนั้นสิ..แต่แล้วทำไม เขาถึงไม่ยอมจบสักที!?
ในโลกใบนี้ ถ้าหากอยู่ในสถานะแฟนเก่าแล้ว
ก็ต้องไม่แยแส ไม่สนใจ ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเองไม่ใช่เหรอ?
โลกรู้ ทุกคนรู้
แล้วทำไม...แฟนเก่าของฉัน!?
เขาถึงไม่รู้ตัวเองสักทีว่าควรทำแบบนั้น!?
นี่สติของเขา...มันหายไปพร้อมกับคำบอกเลิกแล้วเรอะ!?
รักลับๆ ของยัยแฟนเก่า
เลิกกันแล้วก็ใช่จะ ‘หนี’ กันพ้น
'เอาล่ะทุกคนนน' เสียงหนึ่งในทีมงานพูดขึ้นเมื่อผู้กำกับสั่งคัทหลังจากที่ถ่ายมายาวนานจนถึงเย็น พร้อมกับปรบมือเบาๆเป็นการเรียกให้ทั้งหมดหันมามองเขาเป็นตาเดียว
'วันนี้! เพื่อที่จะได้สนิทสนมกลมเกลียวกันมากขึ้นเรามาลงคะแนนกันเถอะว่า จะตั้งแคมป์หรือจะนอนพักที่รีสอร์ท!'
'หาาา'
เสียงของทีมงานแทบทุกคนเอ่ยปากร้องครวญ ในขณะที่กำลังเร่งมือเก็บของกันอยู่เพื่อที่จะเตรียมย้ายสถานที่ถ่ายทำ
ฉากที่พวกเราถ่ายกันจนถึงเย็นวันนี้คือฉากย้อนอดีต ฉะนั้นภาพที่ได้และสถานการณ์เลยค่อนข้างที่จะจำกัดมากนิดหน่อย
'ไม่ร้องกันซี่! วันนี้ฉันเลี้ยงเหล้าเอง!!'
หลังสิ้นเสียงของคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าทีมโลเคชั่น เสียงเฮจากทุกมุมกองก็ดังขึ้นมาทันทีราวกับมีเวทย์มนตร์ปลุกพลังชีวิต
'เอาแล้วววววววววววว!'
'นอนแคมป์ก็ได้! ขอมุมใกล้เต็นท์เหล้าก็พอ!'
'มีเบียร์ไหมพี่!! หรือมีแต่ของแรง!'
บางคนถึงขั้นวิ่งมาโผใส่เจ้าของเสียงเมื่อกี้แบบเล่นใหญ่ ส่วนบางคนก็ยังคงเก็บขาตั้งกล้องและสายไฟไปพลาง หัวเราะไปพลางตามจังหวะของบรรยากาศ
'อย่าเพิ่งดีใจ!' เสียงเดิมยกมือห้าม แต่รอยยิ้มที่มุมปากบอกชัดว่าเขากำลังสนุก
'ต้องโหวตกันก่อน ว่าจะเป็นที่พักสุดหรูหรือแคมป์ปิ้ง'
'แคมป์!'
'รีสอร์ท!'
ทีมงานทุกคนพากันยกมือออกเสียงอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่ง...
ทุกสายตาหันมามองร่างระหงส์ที่กำลังเดินออกมาจากรถตู้หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าที่เหม็นกลิ่นเหงื่อเสร็จ
'ว่ายังไงครับคุณมูน รีสอร์ทหรือแคมป์ปิ้ง'
"เอ๊ะ? คะ?" เธอส่งเสียงร้องออกมาเบาๆที่จู่ๆก็โดนถามคำถามที่เหมือนจะเป็นตัวตัดสินอะไรบางอย่าง
'พวกเราตกลงกันไม่ได้ครับ' เสียงหัวหน้าทีมโลเคชั่นพูดอย่างกลั้วหัวเราะ 'เลยคิดว่าจะให้คุณมูนเป็นคนชี้ขาด! รีสอร์ทหรือแคมป์?'
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนไม่ทันตั้งตัวกับคำถาม
สายตาก็ไล่มองไปรอบๆ เห็นทั้งทีมไฟ ทีมกล้อง ทีมแต่งหน้า
บ้างก็นั่งบนลังอุปกรณ์ บ้างก็ยืนพิงรถตู้ พร้อมสายตาลุ้นระทึกอย่างเล่นใหญ่
"เอ่อ..เดี๋ยวฉันมาให้คำตอบนะคะ ยังเหลือคนอีกเยอะนี่นา ใช่ไหมคะ" หญิงสาวพยายามเลี่ยงไม่ตอบคำถามทั้งชี้นิ้วไปทางพี่เมเนของตนที่กำลังช่วยขนของอยู่ ถึงแม้ว่าเธอจะเห็นไลท์กับการ์ตาร์ที่ยืนอยู่ด้วยกัน เธอก็ไม่คิดจะเอ่ยปากพูดถึง
ถึงอย่างนั้นทุกคนก็ทราบดี จึงเบนเข็มไปยังพวกเขาทันทีราวกับรู้ทันความคิดเธอ เสียงพูดคุยจอแจของทีมงานค่อยๆ เบาลงเมื่อสายตาทุกคู่เริ่มหันไปยังคู่ที่อยู่ด้วยกันตามลำพัง ไลท์ กับ การ์ตาร์
สองคนยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกันนัก ใต้ร่มเงาของรถขนพร็อพที่แสงเย็นเริ่มสะท้อนเป็นสีทองอ่อนๆ บนใบหน้าค่อยๆหันมาตามสายตาของผู้คนที่จดจ่อพวกเขา
'คุณไลท์ครับ คุณการ์ตาร์! ว่ายังไงดี สองคนนี้ยังไม่ได้โหวตเลย!' หัวหน้าทีมโลเคชั่นพูดขึ้นอย่างตั้งใจเรียกความสนใจ แต่ดูเหมือนเขาจะไม่รู้เลยว่าตัวเองโยนลูกไฟลงตรงกลางวง
'เอ๋...พวกเราด้วยหรือคะ' การ์ตาร์เอียงคอเล็กน้อยทำหน้าชั่งใจอยู่สักพักหนึ่ง ราวกับว่ามันเป็นคำตอบที่เลือกได้ยาก
'งั้น..ฉันขอเสนอแบบนี้ดีไหมคะ' การ์ตาร์หันไปทางหัวหน้าทีมโลเคชั่นก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ยังคงสุภาพเหมือนเดิม แต่กลับมีอะไรบางอย่างที่ทำให้คำพูดของเธอฟังดูเหมือนวางแผนอะไรเอาไว้เงียบๆ
'ให้เต็นท์หนึ่งเต็นท์สุ่มจับคู่ชายหญิงสามคน..หรือสองก็ได้ค่ะ' การ์ตาร์เงียบไปเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ
'แน่นอนค่ะว่าพวกเราก็จะเล่นด้วย' การ์ตาร์พูดเหมือนเหมารวมทั้งไลท์และมูนไปพร้อมๆกัน 'น่าสนุกออกนะคะ ว่าไหม^^?'
เสียงหัวเราะเบาๆ จากทีมงานบางคนดังขึ้นมาอย่างตื่นเต้น บางคนถึงกับตบมือชอบใจกับไอเดียนี้
‘อู้วววว เดือดแล้ววววว’
‘ใครจะได้อยู่เต็นท์เดียวกับคุณไลท์เนี่ย!’
‘หวังว่าจะไม่สุ่มได้กับคนกรนดังนะ ฮ่าๆๆ’
ทุกคนพากันหัวเราะสนุกสนาน ก่อนที่จะหันไปมองมูนเหมือนรอคำตอบจากเธออีกครั้ง
พร้อมกับสายตาของการ์ตาร์ในยามที่ชำเลืองมามองมูนนั้น มันเหมือนกับเป็นสายตาของผู้ที่กล้าบอกว่า ยังไงตนก็จะได้อยู่กับเขาแค่สองคน
"ค่ะ ฉันตกลง" มูนเห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆเพราะเธอไม่อาจเลี่ยงปฏิเสธคำพูดของการ์ตาร์แบบตรงๆได้
‘งั้นเป็นอันตกลงนะ!’ หัวหน้าทีมโลเคชั่นตะโกนขึ้น ‘จับฉลากสุ่มคู่! เตรียมกระดาษมาเลย!’
เสียงโหวกเหวกกลับมาอีกครั้งขณะทีมงานเตรียมจับชื่อ
เมื่อได้ยินคำตอบจากมูนแล้วทุกคนต่างพากันเคลื่อนตัวไปช่วยกันเตรียมของสำหรับค่ำคืนที่จะมาถึง เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยคละคลอไปกับเสียงการเคลื่อนย้ายอุปกรณ์
ทีมงานบางคนรีบหยิบเต็นท์ออกมาจากลังขนาดใหญ่ค่อยๆ กางออกทีละหลังใต้แสงไฟฉายพกพา ตระเตรียมเอาไว้สำหรับการละเล่นการจับฉลากที่จะเริ่มหลังจากทานมื้อดึกกัน
‘เต็นท์นี้ต้องวางตรงนี้นะ’ หนึ่งในทีมงานพูดขณะชี้ตำแหน่งบนพื้นหญ้า
โดยที่มูนก็คอยช่วยเหลือทีมงานอยู่กลายๆโดยการเตรียมของกินและอาหารวางไว้บนโต๊ะขาวที่ทีมงานเอามาตั้งไม่ไกลจากกองไฟที่เริ่มก่อ
เสียงเพลงเบาๆ จากลำโพงตัวเล็กเริ่มบรรเลงคลอไปกับเสียงพูดคุยและเสียงก่อกองไฟที่ปะทุขึ้นเป็นระยะๆ มูนเดินไปมา วุ่นวายระหว่างโต๊ะที่วางอาหารและอุปกรณ์กินดื่มที่ทีมงานช่วยกันเตรียมไว้
‘เอาผักสดตรงนี้ค่ะ’ เธอส่งถาดใบเล็กให้กับทีมงานคนหนึ่งที่กำลังจัดเรียงของบนโต๊ะ ถัดไปเป็นจานเนื้อหมักซอสที่หอมฉุย ถูกวางไว้อย่างเรียบร้อยพร้อมสำหรับนำไปย่างบนเตาถ่าน กลิ่นหอมของถ่านและเนื้อย่างเริ่มลอยฟุ้งในอากาศเย็นสบายยามค่ำคืนส่งกลิ่นชวนหิว
‘อย่าลืมนำแก้วและขวดน้ำมาเติมไว้ด้วยนะคะ’ มูนพูดกับเพื่อนร่วมทีมงานที่กำลังตั้งโต๊ะเครื่องดื่ม โค้งขอบคุณเขาเล็กน้อยเมื่อทีมงานนำมาวางไว้ให้ดั่งที่เธอพูด
ส่วนไลท์และการ์ตาร์เดินมาช่วยจัดเรียงเต็นท์กับทีมงานไม่ใกล้ไม่ไกลจากมูนเท่าไหร่นัก
'ฉันอยากให้เราจับคู่นอนด้วยกันนะคะไลท์ คงจะดีไม่น้อยเพราะยังไงเราก็เป็นคู่รัก..' ถึงแม้ว่าจะเป็นแค่คู่รักปลอมๆแต่เธอก็มีความหวัง
การ์ตาร์พูดพลางส่งยิ้มให้กับไลท์อย่างตื่นเต้น ช่วยเขาจับนั่นจับนี่ตลอด
'ครับ อาจจะดี' เขาตอบมานิ่งๆโดยที่ไม่แม้แต่จะมองหน้าการ์ตาร์ด้วยซ้ำ
'ค่ะ!' การ์ตาร์ตอบรับเบาๆพร้อมรอยยิ้ม
ทีมงานรอบตัวหัวเราะคิกคัก พลางตื่นเต้นกับคืนที่จะเริ่มขึ้น ทุกอย่างถูกจัดวางพร้อมอย่างดี ตั้งแต่เต็นท์ที่กางเรียงรายบนสนามหญ้าไปจนถึงโต๊ะเครื่องดื่มและอาหารที่ชวนให้น้ำลายสอ
เสียงหัวเราะและความคึกคักผสานกับแสงจันทร์นวลๆ ที่ส่องประกายลงมากระทบใบไม้เป็นระยิบระยับ สัญญาณของค่ำคืนแห่งความสนุกและความทรงจำที่จะอยู่ในใจไปอีกนานกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอย่างช้าๆ
'เอาล่ะ!! ก่อนที่เราจะเริ่มจับฉลากกัน เรามาเล่นเกมกันดีกว่าครับ'
เมื่อทุกคนนั่งลงบนเก้าอี้สนามกันเรียบร้อยแล้ว พร้อมกับแก้วเบียร์ในมือ ผู้กำกับที่ทำหน้าที่สานต่อหัวหน้าทีมโลเคชั่นพูดพร้อมกับยกแก้วเหล้าบอมเล็กๆขึ้นมาโชว์เบื้องหน้า
'เกมที่ว่าคือเกมกล้า ไม่กล้า!'
'โห้ยยย เอาว่ะ'
'อย่างแรก ผมคงต้องขอขอบคุณคุณการ์ตาร์ที่นำเหล้าชั้นดีมาทำเป็นเหล้าบอมให้พวกเราได้เล่นกันครับ!' เมื่อผู้กำกับพูดจบ เขาก็หันไปทางการ์ตาร์ที่นั่งอยู่ข้างๆไลท์ โค้งกายขอบคุณอย่างจริงใจ
โดยที่การ์ตาร์เพียงแค่ยิ้มเล็กๆตอบรับเท่านั้น
แต่ถึงจะแค่นั้น หลายคนก็ซาบซึ้งและดีใจไม่น้อย
'ขอบคุณครับ/ค่ะ!!'
บรรยากาศเริ่มคึกคักขึ้นทันทีที่เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยของทีมงานแทรกกับเสียงแก้วชนกันเบาๆ บนโต๊ะเครื่องดื่ม
ผู้กำกับยกแก้วเหล้าบอมขึ้นอีกครั้งแล้วประกาศเสียงดังฟังชัด
'กติกาง่ายมากครับ พวกเราได้ไปทำโพยคำถามสำหรับสุ่มมาแล้ว และใครไม่กล้าตอบคำถาม หรือไม่ทำตามคำท้าต้องดื่มเหล้าบอมหนึ่งแก้ว!'
'..ราบกับว่าวางแผนมาอย่างดีเชียวนะ กะจะมอมเหล้าเขาล่ะสิไม่ว่า'
มูนคิดในใจทั้งสายตาของเธอที่ปราดมองไปยังการ์ตาร์ที่ยังคงนั่งยิ้มคอยปรบมือแปะๆร่วมไปกับทุกคนได้อย่างแนบเนียน
'เอาล่ะ มาเริ่มที่คนแรกเลย คนที่นำเหล้าชั้นดีมาให้เรา! คุณการ์ตาร์' เสียงผู้กำกับดังขึ้นพร้อมทั้งล้วงมือไปหยิบกระดาษโพยในกระปุกสักพักหนึ่งก่อนที่จะนำมันออกมาป่าวประกาศให้ทุกคนฟัง
'ว่ามาเลยค่ะ ฉันพร้อมแล้ว^^' การ์ตาร์ว่าพลางส่งยิ้มเล็กๆให้กับผู้กำกับ
เสียงเฮจากทีมงานดังขึ้นทันทีที่ชื่อของการ์ตาร์ถูกเรียก ราวกับทุกคนรอคอยจังหวะนี้อยู่แล้ว
ผู้กำกับหัวเราะเบาๆ อย่างถูกใจ ก่อนจะก้มลงอ่านข้อความในกระดาษโพยเสียงดังชัดถ้อยชัดคำ
‘คำถามก็คือ… กล้าไหม? ถ้าต้องเลือกหนึ่งคนในวงนี้เพื่อหอมแก้มเขาคนนั้น คุณจะเลือกใคร?’
'ว๊ายยยยยย!!! หวานมากแม่!!!'
การ์ตาร์หัวเราะเบาๆ ขณะเอียงหน้าทำท่าคิดอยู่เล็กน้อยก่อนจะหันไปสบตากับไลท์อย่างไม่ปิดบังอะไรเลย เธอยกมือแตะแก้มตัวเองพลางพูดเบาๆ
“งั้น…ขอเลือกคุณไลท์ค่ะ”
เธอพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ และโน้มตัวเข้าไปหาเขาช้าๆ ในจังหวะที่ทุกคนแทบจะกลั้นหายใจ แต่แล้ว...
'คุณไลท์จะให้หอมไหมครับ!' ผู้กำกับแทรกเสียงขึ้นอย่างรู้หน้าที่เรียกเสียงหัวเราะอีกรอบ
สายตาทุกคู่หันมาที่ไลท์ที่ยังคงนั่งนิ่ง มือยังจับแก้วไว้ไม่เปลี่ยนท่า เขาเงยหน้าขึ้นมองการ์ตาร์เพียงครู่หนึ่ง
'ผมเลือกดื่มครับ' ว่าแล้วร่างสูงก็ลุกไปหยิบเหล้าบอมจากมือผู้กำกับขึ้นมากระดกจนหมดแก้วแบบรวดเดียวแล้ววางลงเบาๆบนโต๊ะด้านหลัง
การกระทำนั้นเรียกเสียงกรี๊ดไม่น้อยจากทุกคน
'อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก!!!'
'หูยยย ยอมโดนลงโทษยังดีกว่าให้หอมเหรอเนี่ยะ!!!'
การ์ตาร์ชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็ยังยิ้มอยู่เหมือนไม่รู้สึกอะไร ก่อนจะเอ่ยเบาๆ คล้ายพูดกับตัวเอง
'…ใจแข็งจริงๆ นะคะ' การ์ตาร์พูดเบาๆ ริมฝีปากยังคงประดับรอยยิ้ม
บรรยากาศรอบวงยังคงคึกคัก ผู้กำกับหันกลับไปล้วงกระดาษอีกใบจากกระปุก คำถามส่งต่อทีละคนพร้อมเสียงโห่แซวไม่ขาดสาย
จนกระทั่ง…
‘คุณมูน! ถึงตาคุณแล้วครับ!’
เสียงผู้กำกับดังขึ้นท่ามกลางความสนใจจากรอบวง เสียงบางคนถึงกับร้อง "มาแล้ววววว!" กันลั่น ราวกับรอเวลานี้อยู่
มูนที่นั่งเงียบอยู่ข้างๆ ทีมงานสาวอีกคนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอยิ้มบางๆแล้วพยักหน้ารับเล็กน้อย
“พร้อมค่ะ”
ทุกสายตาจับจ้อง รอว่าคำถามของเธอจะคืออะไร
ผู้กำกับล้วงมือลงไปหยิบกระดาษอีกใบ เปิดอ่านก่อนจะเงยหน้าขึ้นพลางหัวเราะเบาๆอย่างเจ้าเล่ห์
‘อื้อหือ… คำถามนี้... แรงอยู่นะครับ’
เสียง “ว๊ายยย” จากคนรอบวงดังขึ้นทันที
'กล้าไหม! ที่จะยอมให้ใครสักคนหอมแก้มของคุณในคืนนี้!!'
'ว๊ายย แรงมากก'
มูนนิ่งไปเล็กน้อยก่อนที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ประหนึ่งว่าเธอไม่ได้สะทกสะท้านหรืออยากหลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่ดูเหมือนใครๆก็อยากจะหอมแก้มเธอทั้งนั้น
"ใครเหรอคะ..ใครดีน้า.." มูนว่าพลางอมยิ้มเล็กๆ แววตาเป็นประกายสนุกสนาน
เมื่อเห็นว่ามูนไม่ได้ปฏิเสธทุกคนเลยพากันยกมือไปตามๆกัน
'ผมๆๆ'
'ฉันค่ะ!! ฉัน!'
บรรยากาศรอบวงสนุกสนานจนแทบกลบเสียงฟืนในกองไฟที่กำลังแตกเป๊าะเบาๆ ทุกคนหัวเราะร้องเรียกกันเสียงดัง แข่งกันยกมือเหมือนเด็กๆ แย่งกันตอบคำถาม
มูนเหลือบมองไปรอบวงก่อนจะหัวเราะเบาๆอีกครั้ง
“เอ… ใครดีน้า...” เธอพูดคล้ายจะครุ่นคิดจริงจังแต่รอยยิ้มมุมปากนั้นกลับมีแววหยอกเย้าอยู่เต็มเปี่ยม
ผู้กำกับที่นั่งอยู่ใกล้สุดเลยเอียงตัวเข้ามาทำหน้าทะเล้นแล้วพูดขึ้นขำๆ
'ถ้าเลือกไม่ได้ ผมอาสานะครับ ถือว่าเป็นผู้เสียสละเพื่อความเท่าเทียมของทุกคน!'
"ฮ่าๆ..จะดีเหรอคะ" เธอเอ่ยปากพูด แก้วบอมในมือผู้กำกับก็ถูกฉกไปทันทีจนหลายคนผงะ
'ผมดื่มแทนให้เองครับ' เมื่อเห็นว่าแก้วบอมถูกยกขึ้นด้วยฝีมือของไลท์ เขาไม่พูดพร่ำไม่แม้แต่จะสบตาใคร แค่ยกมันขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด ก่อนจะวางแก้วเปล่าลงเบาๆที่โต๊ะด้านหน้าของมูน
'อุ่ย...' ทุกคนตกใจไม่น้อยที่ไลท์ดูมีอะไรกับมูนเป็นพิเศษ
'อ้าววว คุณไลท์ไปกินแทนแบบนั้น ถ้างั้นคุณมูนตอบไปแล้วสินะ!' เสียงจากทีมงานคนหนึ่งเรียกความสนใจกลับมาให้อยู่ในสถานการณ์เดิม
คนรอบวงเริ่มหัวเราะเฮฮาต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในระหว่างเสียงหัวเราะนั้น กลับเริ่มมีร่องรอยความตึงเครียดแทรกซึมบางๆ ในอากาศอย่างเงียบงัน...เพราะคนที่ไม่ยิ้มหรือร่วมสังสรรค์ด้วยเลยคือ การ์ตาร์
และนั่นเป็นเพียงแค่ “คำถามชุดแรก” เท่านั้น
สถานการณ์น่าสนุกดำเนินต่อไปเรื่อยๆ และแน่นอนว่าเมื่อมีคำถามที่เข้าข่ายทำให้มูนต้องสัมผัสแตะเนื้อต้องตัวใคร ไลท์ก็จะเข้ามายกแก้วให้เองอย่างคนที่ไม่ยอมให้แก่การกระทำพวกนั้นจนกระทั่ง เขาเริ่มครองสติไม่ได้เท่าไหร่นัก
'มาครับ มาต่อกันที่..คุณไลท์'
'ไหวไหมครับ ดื่มไปหลายแก้วเลย..'
ไลท์หรี่ตามองผู้กำกับเล็กน้อย ก่อนจะยกแก้วเหล้าบอมขึ้นมาช้าๆ ด้วยท่าทางนิ่งสงบ
“ผมยังไหวครับ” น้ำเสียงเรียบเฉยแต่แฝงความมั่นคงเขากลืนน้ำลงคออย่างช้าๆ แต่ในใจเริ่มรู้สึกว่าความร้อนวูบวาบในร่างกายค่อยๆ ไหลซึมเข้ามา เสียงหัวเราะรอบวงเริ่มพร่ามัว ความมั่นคงที่เขาพยายามแสดงเริ่มสั่นคลอน
ผู้กำกับยิ้มมุมปาก เห็นแววตาที่เริ่มไม่คมชัดนักของไลท์จึงพูดต่อเมื่อสายตาปะทะเข้ากับการ์ตาร์ “งั้นก็มาต่อเลยครับ คุณไลท์ คำถามนี้… กล้าไหมครับ... ให้ใครสักคนในวงนี้จูบกับคุณจนหมดคืน”
ไลท์ยังคงนั่งนิ่ง ดวงตาที่เริ่มพร่าเลือนจากฤทธิ์เหล้า หรี่ลงเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาตอนนี้ดูหนักแน่นแต่แฝงไปด้วยความลังเล
'จูบ…จนหมดคืนเหรอครับ?' เขาพูดจบก็หันไปสบตากับมูนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
มูนที่นั่งอยู่นิ่งๆสะดุ้งตัวโยนทันที กับสายตาของเขาที่เริ่มมีเป้าหมายมากขึ้นแตกต่างจากตอนแรกๆที่อ่านสายตาแทบไม่ออก
'ถ้างั้น…ผมขอให้มูนมาช่วยจูบผม…จนกว่าจะหมดคืนนี้เองแล้วกัน'
สิ้นคำพูด ทุกคนตกอยู่ในความเงียบ
ผู้กำกับที่ไม่คิดว่าเขาจะเอ่ยชื่อมูนเต็มปากกลับกล้าพูดทั้งที่การ์ตาร์เป็นคนเน้นย้ำแล้วว่าให้คำตอบมาที่เธอ
'ชิ' การ์ตาร์ขมวดคิ้วแม้จะพยายามยิ้ม แต่แววตาของเธอกลับแฝงไปด้วยความไม่สบอารมณ์ มือเรียวกำแน่นก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากวงด้วยความไม่พอใจสุดขีด
'เขาเมามากแล้วเดี๋ยวฉันช่วยพาเขาไปพักเองค่ะ..เพราะยังไงเขาก็ต้องเล่นกับฉันไปเรื่อยๆใช่ไหมล่ะคะ' มูนสูดหายใจเข้าเต็มปอด พยายามที่่จะควบคุมอารมณ์ที่สั่นไหวของตัวเองให้สงบ
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจถึงเจตนาของเราสองที่มูนช่วยพูดเสริมเพื่อแก้ความเข้าใจผิด
จากนั้นร่างบางจึงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินตรงไปยังไลท์ที่นั่งมองเธอด้วยแววตาที่เหม่อลอยเล็กๆจากฤทธิ์เหล้าบอมพึมพำเรียกชื่อเธอออกมาเบาๆ
'มูน'
"จับไว้ค่ะ คุณดื่มเยอะเกินไปแล้ว" มูนหันไปส่งสัญญาณให้เมเนเจอร์ของตัวเองที่กำลังสนุกสนานอยู่กลางวง ผงกหัวให้เธอเล็กน้อยเหมือนบอกว่าเธอโอเคที่จะพาเขาไปนอนพัก
มูนค่อยๆ พยุงไลท์ให้ลุกขึ้นยืน แขนเรียวแนบชิดกับเอวเขาเพื่อซัพพอร์ตอย่างมั่นคง แต่สัมผัสนั้นกลับไม่ได้ทำให้ไลท์รู้สึกอ่อนแอ ในทางตรงกันข้าม กลับเหมือนมีความอบอุ่นและความมั่นใจซ่อนอยู่ภายใต้ความเหม่อลอยนั้น
'มูน..' ไลท์พึมพำชื่อเธออีกครั้ง ดวงตายังคงพร่าเลือน แต่ยังมีแววตาที่แน่วแน่เหมือนจะฝากความไว้ใจทั้งหมดไว้ในมือของมูน
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นค่ะเราจะไปพักกัน" มูนพาเขาเดินช้าๆ ผ่านเสียงหัวเราะและบรรยากาศสนุกสนานรอบวงเหมือนทุกอย่างกลายเป็นฉากหลังที่เลือนลางไปเรื่อยๆ จนกระทั่งทั้งสองคนเดินเข้าไปในมุมเงียบของงาน ที่เต็นท์ตั้งรอรับความเป็นส่วนตัวจากความวุ่นวายภายนอก
ตุบ
'..อ่า..ปวดหัว' เสียงทุ้มที่แห้งกร้านดังขึ้นเบาๆพร้อมกับหัวของเขาที่ถูกมือเล็กประคับประคองให้นอนหนุนหมอนอย่างดี ก่อนที่จะทนความหมั่นไส้ไม่ไหวมือบางจึงตบลงบนแผงอกของเขาเบาๆเมื่อซิปของเต็นท์ถูกดึงลงมาจนปิดสนิท
"ใครให้คุณมาดื่มแทนฉันเยอะขนาดนั้นกันล่ะ"
'อย่างน้อยมันก็ดีกว่า..ตอนที่คุณทำอะไรที่ผมไม่ชอบต่อหน้าผม' เขาตอบออกมาทั้งฝ่ามืออุ่นที่ขยับมาสัมผัสเข้าที่มือของเธอ รอยยิ้มเผยออกมาเล็กๆขัดแย้งกับสีหน้าของเขาที่เห่อร้อนจนแดงไปถึงใบหูด้วยฤทธิ์เหล้า
"ทำเป็นพูดดี พอเลยคนเมาแบบนี้ฉันไม่อยากคุยด้วยหรอกนะ" มูนว่าพลางขยับมือของตนที่ถูกจับด้วยมือของเขา คล้ายจะดึงให้หลุดจากการเกาะกุม
หมับ
แต่มือของไลท์กลับกระชับแน่นขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย ราวกับไม่อยากให้เธอผละออกไปไหน
‘อย่าเพิ่งไปได้ไหม’ เขาพูดเสียงแผ่วคล้ายกับกำลังออดอ้อนดวงตาคู่นั้นมองเธอผ่านม่านความพร่าเลือน แต่กลับเต็มไปด้วยความวิงวอนที่ไม่ค่อยจะปรากฏให้เห็นจากเขานัก
"เมาแล้วก็อย่างนี้ การ์ตาร์มาเห็นเข้าคงได้กินคุณไปทั้งตัวแน่" มูนว่าพลางถอนหายใจใจอ่อนกับท่าทีของเขาแล้วนั่งนิ่งๆข้างๆร่างหนาที่นอนมองเธอด้วยแววตาที่ออดอ้อนจนเกินกว่าที่เธอจะตัดใจแล้วลุกออกไปได้
นี่มันแค่เพราะสงสารกับขอบคุณที่ดื่มแทนให้หรอกนะ!
'แล้วคุณล่ะ'
มูนชะงักไปกับคำถามนั้น เสียงของเขาเบาเหมือนจะกลืนหายไปกับเสียงลมที่พัดลอดเข้ามาทางขอบเต็นท์ แต่ประโยคสั้นๆ กลับแนบแน่นอยู่ในอกของเธออย่างประหลาด
“แล้วฉัน…อะไร” เธอถามกลับในที่สุด พยายามรักษาน้ำเสียงให้เรียบเฉย แต่กลับรู้สึกว่ามันสั่นนิดๆ อย่างไม่ตั้งใจ
ไลท์หลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยออกมาช้าๆด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแสดงถึงความเหนื่อยล้าเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
'คุณจะ...กินผมเหมือนกันไหม'