ความสัมพันธ์ที่จบกันไปแล้ว มีเหรอจะปะทุขึ้นมาอีก? ตามหลัก มันก็ควรเป็นแค่อดีตที่ไม่ควรนึกถึงหรือให้ค่าทั้งนั้นสิ..แต่แล้วทำไม เขาถึงไม่ยอมจบสักที!?
รัก,ชาย-หญิง,วัยว้าวุ่น,ไทย,นางเอกเก่งมาก,นางเอกสวยมาก,นางเอกร้ายลึก,นางเอกรวย,นางเอกฉลาด,พระเอกขี้แกล้ง,พระเอกคลั่งรักมาก,พระเอกครั่งรัก,พระเอกขี้หวง,ตบจูบ,รักต้องห้าม,รักดุเดือด,รักตลก,รักดราม่า,รักplaylist,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักลับๆของยัยแฟนเก่า
ความสัมพันธ์ที่จบกันไปแล้ว มีเหรอจะปะทุขึ้นมาอีก? ตามหลัก มันก็ควรเป็นแค่อดีตที่ไม่ควรนึกถึงหรือให้ค่าทั้งนั้นสิ..แต่แล้วทำไม เขาถึงไม่ยอมจบสักที!?
ในโลกใบนี้ ถ้าหากอยู่ในสถานะแฟนเก่าแล้ว
ก็ต้องไม่แยแส ไม่สนใจ ต่างคนต่างมีชีวิตของตัวเองไม่ใช่เหรอ?
โลกรู้ ทุกคนรู้
แล้วทำไม...แฟนเก่าของฉัน!?
เขาถึงไม่รู้ตัวเองสักทีว่าควรทำแบบนั้น!?
นี่สติของเขา...มันหายไปพร้อมกับคำบอกเลิกแล้วเรอะ!?
รักลับๆ ของยัยแฟนเก่า
เลิกกันแล้วก็ใช่จะ ‘หนี’ กันพ้น
ช่วงพักเบรก (รอเปลี่ยนชุด)
'วันนี้มี รถกาแฟซัพพพร์ตจากแฟนคลับ มาที่กองด้วยนะ~' เสียงหนึ่งจากทีมงานตะโกนขึ้นพร้อมรอยยิ้ม
'อะไรกัน ยังไม่ทันได้โปรโมทอะไรเลย ทำไมคนถึงรู้เร็วจัง' อีกคนอุทานขึ้นอย่างเหลือเชื่อ ท่ามกลางเสียงฮือฮาเบา ๆ จากทีมงานที่กำลังยืนต่อแถวรับกาแฟอย่างตื่นเต้น ไม่คิดเลยว่ากระแสของสองคนนี้จะแรงตั้งแต่แค่ภาพขึ้นปก
ในระหว่างนั้นเอง มูนเดินออกมาจากห้องแต่งตัว ชุดใหม่ที่สวมใส่มันไม่เรียบร้อยมากนัก ผ้าคลุมบางๆสีดำเงาพาดไหล่ขาวเอาไว้พอให้กันลมในสตูฯ ใบหน้าเธอเงยขึ้นอย่างงง ๆ เมื่อเห็นว่าคนส่วนใหญ่ยืนออกันอยู่ตรงจุดหนึ่ง
"มีอะไรกันเหรอคะ?" เธอถามพนักงานหนึ่งในแถว แต่ยังที่ไม่ทันจะได้คำตอบใด
กึก
เสียงส้นสูงกระทบพื้นดังก้อง พร้อมแรงสะเทือนเบา ๆ ในจังหวะเดินที่ชวนให้ใครหลายคนเงยหน้ามองโดยไม่รู้ตัว
การ์ตาร์..
เธอเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วกาแฟลาเต้ในมือ ก่อนที่จะขยับตัวนั่งลงบนที่วางแขนบนโซฟาของไลท์ที่เขากำลังนั่งเล่นมือถืออยู่
ริมฝีปากยกยิ้มราวกับฉากนี้ถูกวางแผนมาอย่างดีขณะพูดเสียงใสชัดเจนพอให้ “บางคน” ได้ยิน
'ไลท์ขาา ฉันเชียร์คุณเต็มที่เลยน้า' เธอพูดจบก็ยื่นแก้วกาแฟที่อยู่ในมือมาให้กับเขา ปรายตามองมูนด้วยแววตายิ้มๆแสดงถึงความใสซื่อและซัพพอร์ตเขาเต็มที่
ก่อนที่การ์ตาร์จะพูดต่อ
'ตั้งใจเลือกให้คุณเลยล่ะ...รสโปรดของคุณเลยนะคะไม่อยากให้คุณเผลอไปรับจากใครที่...ไม่รู้ว่าคุณดีพอน่ะค่ะ'
หลายคนหันมามอง รวมถึงทีมงานบางคนที่แสร้งก้มหน้าแต่หูผึ่ง
คำพูดนั้นจงใจส่งไปถึงใครบางคนแน่นอน
แต่ มูน ที่ยืนอยู่ไม่ไกล กลับไม่แสดงท่าทีใด ๆ เลย แม้แต่จะหันหน้าไปมอง…ก็ไม่ เพราะเธอรู้อยู่แล้วว่ายังไงการ์ตาร์ก็มาพร้อมกับการทำคะแนนที่อยากจะ สำคัญ กับไลท์ มากกว่าเธอ
"ฉันต้องไปถ่ายตรงนั้นใช่ไหมคะ" มูนเพียงหันไปคุยกับทีมงานด้านหลังเกี่ยวกับคิวถ่ายต่อน้ำเสียงเรียบสงบ
'ใช่แล้วค่ะคุณมูน แต่เติมหน้าก่อนนะคะ' ราวกับไม่มีเสียงอื่นในกองที่เธอจะต้องให้ความสนใจ ราวกับว่า การ์ตาร์…ไม่เคยเดินเข้ามาในฉากนี้ด้วยซ้ำ
"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอพูดบางคำกับช่างแต่งหน้า แล้วเดินไปยังอีกฝั่งเพื่อไปนั่งรอช่างแต่งหน้าของตัวเองที่ที่นั่งของตัวเอง
ไม่แม้แต่จะเหลือบตามองมาทางโซฟา
บรรยากาศเงียบลงเล็กน้อยกับแรงปะทะที่เหมือนพูดใส่เกราะสะท้อน
'........^^' การ์ตาร์ขยับยิ้มอีกครั้ง แต่ครั้งนี้รอยยิ้มของเธอเหมือนจะค้างอยู่เล็กน้อย...ราวกับแรงกระแทกที่ไม่คาดคิดจากมูนส่งตรงเข้าหาเธอเต็มๆ
เฮ้อ
เสียงหายใจของใครบางคนที่ทำให้การ์ตาร์หันไปหาต้นเสียงด้วยความกลัว
'ไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ครับ เราไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว' ไลท์พูดออกมา
คำพูดนั้นไม่ใช่แค่ข้อเท็จจริงธรรมดา แต่มันเป็นคำสั่งเงียบที่ไม่เปิดช่องให้โต้แย้ง
ทั้งแววตาที่มองไปยังการ์ตาร์ สายตาของคนที่ทำให้เขาหนักใจไม่น้อย จนรอยยิ้มของเธอค่อยๆจางลงอย่างช้าๆ เหมือนสายตาของเขากำลังบอกว่า
แค่นี้มูนก็ไม่อยากจะคุยกับเขาอยู่แล้ว จะทำให้มันยุ่งยากขึ้นไปอีกทำไม?
'อย่าให้ผมต้องพูดซ้ำ แล้วก็..กลับไปเถอะครับ' พูดจบไลท์ก็คว่ำมือถือลงบนโต๊ะก่อนที่จะขยับกายลุกขึ้นยืน ไม่ได้สนใจแม้กระทั่งแก้วกาแฟที่การ์ตาร์นำมาให้เขา แต่กลับตรงไปยังรถกาแฟแทน
'แก้วนี้ของผมไหมครับ' ไลท์ถามบาริสต้าที่กำลังยืนจัดแก้วกาแฟใส่ถาดอยู่เงียบๆ
'โอ้ะ! ค่ะ ใช่ค่ะคุณไลท์'บาริสต้าพูดจบ ไลท์ก็คว้าแก้วกาแฟที่มีชื่อเขาแปะอยู่บนแก้วไป
'ขอบคุณที่เหนื่อยนะครับ' ไลท์พูดพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆเป็นการขอบคุณ
กาแฟแก้วนั้นคือกาแฟ เอสเพรสโซ่ แน่นอนว่ามันคือกาแฟที่มูนและเขาชอบ ส่วนบาริสต้าคนนี้เธอก็คือคนเดียวกับร้านกาแฟที่โด่งดังที่สุด เป็นเจ้าของร้านกาแฟลับที่มูนและเขา มักจะนัดเจอกันบ่อยๆ มันเลยไม่แปลกที่พวกเขาจะสนิทสนมกันในระดับหนึ่งกับบาริสต้า
เพราะเธอมักจะนำรถกาแฟมาหาเขาบ่อยๆเช่นกันในตอนที่ยังคบกับมูนอยู่ และเขาเองก็ให้เธอไปหามูนเช่นกันในตอนที่คบกัน มันเลยไม่แปลก ที่เธอจะรู้ความชอบของเขาและแปะป้ายชื่อเอาไว้
บาริสต้าก้มหัวลงต่ำอย่างสำนึกผิด
'ฉันขอโทษนะคะคุณไลท์ ที่อาจจะทำให้เรื่องมันยุ่งยากขึ้น' เธอพูดเสียงเบา แต่ดวงตากลับดูหนักอึ้งกว่าคำพูด
ไลท์ยิ้มบาง ๆ พร้อมกับตอบกลับด้วยน้ำเสียงใจเย็น
'ไม่เป็นไรหรอกครับ คุณทำถูกแล้ว' คำพูดนั้นเหมือนการปลอบใจ ก่อนที่จะเดินจากไป
การ์ตาร์ที่กำลังเตรียมตัวกลับ หูยังได้ยินคำพูดนั้น แต่เธอกลับไม่รู้เลยว่าความจริงแล้วบาริสต้าคนนี้โกหกเกี่ยวกับความชอบของไลท์
เพื่อปกป้องความสัมพันธ์ที่เขามีกับมูน หรือบางที… เธออาจแค่หวังให้ทั้งสองกลับมาคบกันอีกครั้ง ก็เท่านั้น
'ท่านี้อาจจะวาบหวิวหน่อยนะคะ ถ้าไม่ไหวยังไงบอกได้เล..' ในระหว่างที่มูนนั่งนิ่งๆให้ช่างแต่งหน้าเติมหน้าให้เธออยู่ สายตาของเขาที่เห็นร่างของใครบางคนที่กำลังเดินตรงมาหามูน ทำให้ต้องเงียบไปในทันทีในระหว่างที่กำลังอธิบายงาน
ปึก..
แก้วกาแฟเอสเพรสโซ่ถูกวางลงบนโต๊ะด้านหน้าของมูนเบาๆ พร้อมทั้งแววตาของคนหนุ่มที่มองเธอในระหว่างนั้น
มองอย่างไม่ละสายตา จนทีมงานที่อยู่รอบๆเริ่มเอะใจและถอยหลบทีละคน
...
"เอามาทำไมคะ" มูนเอ่ยถามด้วยท่าทีนิ่งเรียบ ขณะที่ช่างแต่งหน้าและทีมงานค่อย ๆ ถอยออกจากที่นั่งของเธอ
'ผมเห็นว่าคุณชอบครับ' เขาตอบเธอด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งเช่นกัน
"จำได้ด้วยเหรอคะ" มูนที่ได้ยินดังนั้นจึงค่อยๆหมุนเก้าอี้ที่นั่งอยู่หันไปทางเขาช้าๆ แววตาที่มองเขาแทบจะไม่สะทกสะท้านต่อความหวังดีของไลท์เลยสักนิด
ร่างระหงส์ของเธอค่อยๆขยับลุกขึ้นยืนช้าๆเต็มความสูง ทำให้ไลท์ที่ยืนอยู่ก่อนหน้ามองเห็นเรือนร่างของเธอได้เต็มตา
เรือนร่างที่ปราศจากผ้าคลุมที่บดบังก่อนหน้า
เนินอกขาวนวลยามถูกแสงสปอร์ตไลท์สาดส่อง ทอประกายเด่นชัดผ่านเดรสสีขาวบางเบาห่อหุ้มกายบางเอาไว้เพียงเท่านั้น
ทำให้สายตาคู่คมสั่นไหวเล็กน้อยกับชุดของเธอที่วาบหวิวมากเสียจน..กระชากใบหน้าที่เย็นชาของเขาให้แสดงสีหน้าออกมาได้
"ยังไง..ก็ขอบคุณนะคะ" มือเรียวค่อยๆยกมือเรียวบางขึ้นไปหาเนคไทของเขาดึงมันให้คลายออกช้าๆ แววตาสีครามช้อนมองดวงตาคู่คมตรงหน้าด้วยท่าทีราวกับแมวยั่วสวาท
รอยยิ้มน้อยๆเผยออกมาเพียงนิด เมื่อสายตาของเธอค่อยๆไล่ระดับต่ำลงมาตามแผงอกของเขา
"ฉันเห็น..ว่าตอนนั้นคุณอยากให้ฉันชมคุณ" เธอพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาแต่เพียงพอที่จะได้ยินกันแค่สองคน
'หมายความว่ายังไงครับ' เขาถามอย่างระมัดระวัง พลันสายตาของเขาก็มองตามมือเธอราวกับเปิดโอกาส ไม่แม้แต่จะห้ามเธอเลยแม้แต่น้อย
"หลังจากนี้ฉันก็เลย...จะชมคุณค่ะ" เธอย้ำเสียงด้วยรอยยิ้มเย้ายวน ทิ้งบรรยากาศให้เต็มไปด้วยความตึงเครียดที่แสนหวานและลึกลับเอาไว้ให้เขาก่อนที่จะค่อยมือออกจากเนคไทของชายหนุ่ม
'พร้อมแล้วครับ!' เสียงผู้กำกับดังขึ้นมาอย่างแม่นยำ ราวกับเป็นส่วนหนึ่งในแผนการของมูน
เธอจึงหมุนกายเดินไปยังฉากที่เตรียมไว้ทันที ทิ้งให้บรรยากาศนั้นค้างคาอยู่ในใจของเขา
เหมือนทั้งคู่เพิ่งเล่นเกมที่มีเดิมพันสูงได้เริ่มขึ้นแล้ว...แต่ยังไม่รู้ว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะในตอนจบ
เตียงนอนขนาดคิงไซส์ตั้งอยู่กลางฉาก
ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตากำลังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำที่ถูกทีมงานรดพรมน้ำให้ทั่ว ทั้งเตียงและร่างกายของมูนรวมถึงไลท์ เพื่อให้ดูเหมือนพวกเขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จ
มูนเปียกปอนด้วยน้ำจนเส้นผมยาวสีดำเข้มแนบชิดผิว หลังเปียกโชกเน้นทุกส่วนโค้งเว้าของเรือนร่าง เธอนั่งอยู่บนเตียงอย่างมั่นใจ ร่างกายที่ห่อหุ้มเพียงเดรสขาวบางๆแนบลู่ไปกับผิว จนบางส่วนของมันเผยให้เห็นผิวขาวเนียนละเอียดที่ชุ่มน้ำอย่างเย้ายวน
ส่วนไลท์ยืนอยู่ข้างเตียง ไม่ห่างจากมูนเท่าไร เสื้อสูทและเชิ้ตถูกถอดทิ้ง เหลือเพียงเนคไทที่ผูกไว้หลวม ๆ คล้องอยู่บนลำคออย่างจงใจ ร่างกายเปียกชื้นไปด้วยหยดน้ำที่พรมไว้ทั่วแผ่นอกและหน้าท้อง เส้นกล้ามเนื้อชัดเจนแน่นตึงภายใต้แสงไฟ
ออร่าของทั้งสองคนพวยพุ่งออกมาราวกับท้าทายกัน ความเซ็กซี่ที่ต่างฝ่ายต่างปล่อยออกมา ไม่ยอมเป็นฝ่ายพ่ายก่อน
บรรยากาศในห้องอบอวลไปด้วยความร้อนแรงและความปราถนาทางเพศที่พุ่งทะยานอย่างชัดเจน
'พร้อมนะครับ!' เสียงผู้กำกับดังขึ้นก่อนที่จะหันไปสั่งตากล้อง'
'คุณไลท์ นอนลงไปเลยครับแต่ไม่ต้องนอนทิ้งตัวทั้งหมดนะครับ! ใช่ นั่นแหละครับ!'
ไลท์ค่อยๆ ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล แขนแกร่งทั้งสองข้างยันไว้กับผ้าปูที่ชุ่มน้ำ ร่างกายของเขาเปียกปอนจนแสงไฟสะท้อนหยดน้ำบนผิวเนื้อได้อย่างล่อแหลม ใบหน้าคมคายเชิดขึ้นเล็กน้อยด้วยองศาที่ถูกคำนวณมาอย่างพอดี แต่สิ่งที่พร่าพรายยิ่งกว่ากล้องไหนจะจับได้ คือสายตาคู่นั้นที่มองเธอราวกับจะกลืนกิน
ไม่ต้องแตะต้องแม้ปลายนิ้ว แต่กลับรู้สึกเหมือนโดนเปลื้องผ้าไปแล้วทั้งตัว และที่มุมปากของเขา...มีเพียงรอยยิ้มบางเบา
อ่อนโยนเหมือนคนรัก แต่แฝงไปด้วยการครอบครองแบบไม่เปิดทางให้เธอหนีได้เลยแม้เพียงแค่ในเฟรมเดียว..
เขาก็สามารถทำให้เธอเป็นของเขาได้อย่างสมบูรณ์
'ดีครับ!! ดีมาก คุณมูนตามเลยครับ!' ผู้กำกับพูดพร้อมกับบอกหญิงสาวที่ยืนตัวแข็งทื่อให้ตามเขาไป
"ค่ะ..ได้ค่ะ"
ดูสายตานั่นสิ…
มองฉันราวกับกำลังอ้อน ไม่ใช่เพื่อขออะไร แต่เหมือนเพื่อจะ เอา อะไรสักอย่างจากฉันจริงๆ
ท่าทีแบบนั้นอีกแล้ว…จะฆ่ากันให้ตายตรงนี้เลยไหม?
หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอทั้งที่ไม่รู้ตัว ดวงตาคมของเขาเหมือนล้วงลึกเข้ามาในส่วนที่เธอไม่เคยเปิดให้ใครเข้าใกล้ รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าเขาหล่อเหลาจนไม่แฟร์ และแวบเดียวในสายตานั้นเธอรู้ว่าเขารู้รู้ว่าเธอกำลังหวั่นใจ
มูนหลับตาแน่น เหมือนเด็กที่พยายามปฏิเสธโลกทั้งใบ เธอแกล้งไม่เห็น ไม่รับรู้ และไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นก่อนจะปีนขึ้นเตียงอย่างเชื่องช้า
พรึบ
มือบางวางลงบนไหล่ของชายหนุ่ม ร่างกายของเธอค่อยๆ เคลื่อนไปอยู่บนตักของเขา ขาคร่อมลงระหว่างช่วงเอวหนาอย่างไม่มีที่ให้หนี
ผิวกายเปียกชื้นของทั้งสองแนบกันผ่านเนื้อผ้าเพียงชั้นเดียว บรรยากาศรอบตัวเหมือนระเบิด เป็นแรงดึงดูดที่แทบจะเผาให้ละลาย
และในจังหวะที่เขาเงยหน้ามองขึ้นมาเล็กน้อย ทำเธอเผลอกลั้นหายใจ
เพราะมันใกล้เกินไป เพราะเธอไม่แน่ใจว่าแสดงอยู่ หรือถูกกลืนเข้าไปจริงๆ
'ดีมากครับ คุณไลท์ค้างสายตาแบบนั้นไว้นะครับ เอาล่ะคุณมูนเข้าไปใกล้ๆเลยครับ!' ผู้กำกับพูดพร้อมทั้งบอกให้เธอขยับกายเข้าไปใกล้มากขึ้น
เธอก็ขยับตามอย่างว่าง่าย ถึงแม้ว่าจะอายมากจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีก็ตาม
'มากกว่านี้อีกครับ!'
เธอก็ขยับเข้าไปอีก
จนกระทั่ง...ปลายจมูกของไลท์แทบจะชนไปกับหน้าอกของเธอ โดยที่แขนขาวทั้งสองข้างของมูนโอบรอบลำคอของเขาเอาไว้
ใกล้ขนาดนี้...เธอแทบไม่ได้หายใจ
แค่สายตาเขาที่เงยขึ้นมองผ่านเงาที่อกของเธอ เธอก็แทบละลายอยู่ตรงนั้นแล้ว
นี่มันไม่ใช่แค่ฉากอีกต่อไป...มันคือสนามรบของแรงปรารถนาอย่างแท้จริง
และเขากำลังจะชนะ ชนะเธออย่างไม่ต้องออกแรงแม้ปลายนิ้วเดียว
'ยอมแพ้เหรอ' ไลท์ช้อนดวงตาคู่คมสบมองดวงตาสีครามของหญิงสาวด้วยแววตาที่เร่าร้อน..ในเวลานี้ เธอสัมผัสได้แทบทุกอย่างของเขา แผ่นอกแกร่งที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะอย่างไม่เร่งรีบ...ลมหายใจร้อนผ่าวที่กระทบผิวเนื้อของเธอ รินรดอยู่ใต้ฐานอก ห่างกันแค่...นิ้วเดียว
มูนแทบกลั้นหายใจ ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว
ก่อนหน้านี้เธอเคยเงยหน้าขึ้นต่อกรกับเขาอย่างไม่หวั่นไหวแต่ตอนนี้...
แววตาของเธอหลบเลี่ยงสั่นไหว ริมฝีปากที่เคยเอ่ยคำแกร่งกล้าสั่นระริกเกินควบคุม นี่ขนาดเขายังไม่ต้องแตะต้องเธอด้วยซ้ำ
แต่เธอกลับรู้สึกราวกับถูกกลืนกินทีละนิด ทีละนิดเหมือนถูกเปลื้องออกจากเกราะทีละชั้น...โดยไม่มีทางสู้
'ดีครับ!! โอเค เริ่ดมาก!!'ผู้กำกับพูดขึ้นในระหว่างถ่าย
แชะ
แฟลชวาบ
"จะบ้าเหรอ..แค่นี้เอง...อย่ามาทำเป็นเหนือกว่าฉันนะ!" น้ำเสียงของหญิงสาวแผ่วเบาไม่น้อยในช่วงหนึ่งราวกับใจของเธอเผลอยอมแพ้เข้าไปจริงๆก่อนที่จะพูดตอบเขาเต็มเสียงในช่วงสุดท้าย มือเรียวที่อยู่บนบ่าของไลท์ก็คว้าเนคไทที่คอของเขา แล้วดึงขึ้นมาเต็มแรง
ปึด!
'อึก!'
ใบหน้าคมเชิดขึ้นอย่างแรง ตามแรงของหญิงสาวที่ดึงขึ้น ดวงตาของเขาปิดลงไปแวบหนึ่งจากความเจ็บที่แล่นผ่าน
แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้นมา แววตาคู่นั้นกลับเปล่งประกายความสนุกสนาน เหมือนกำลังเพลิดเพลินกับความเขินอายที่เธอพยายามซ่อนเอาไว้มากกว่าที่คิดไว้เสียอีก
'ไหนว่าจะชมผมไง' เขาพูดต่อ ส่งผลให้คนที่อยู่บนตัวของเขายิ่งสติกระเจิดกระเจิง เธอยอมรับ ว่าฉากนี้ทำเธอเสียสติจริงๆ แต่มันไม่ใช่เพราะท่าทาง มันเพราะเขาต่างจาก
แชะ!
แฟลชวาบ
'โว้ววว มาว่ะ! งดงามมากครับ' เสียงผู้กำกับและทีมงานตะโกนออกมาพร้อมกับความตื่นเต้น
'ชมผมหน่อยสิครับ' ไลท์ส่งสายตาอ้อนวอนออกมาอย่างไม่ปิดบัง ‘ชมผมหน่อยสิครับ’ ราวกับกำลังขอรางวัลจากเจ้านายของเขา
และเจ้านายคนนั้นก็คือ
มูน แฟนเก่าของเขาและเป็นถึงศัตรูหัวใจของเธอที่เกลียดเขามากกว่าใครๆบนโลกใบนี้
"นาย...ไอ้.." ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ
'คัท!' ทีมงานประกาศขึ้นทำลายสติของหญิงสาวที่เริ่มสับสนกับตัวเองทันที แต่มันก็เหมือนระฆังช่วยขีวิตเช่นกัน
พรึบ
เธอรีบลุกหนีจากเตียง ทั้งที่หน้าแดงแต่พยายามทำท่าไม่สะทกสะท้านในใจเต็มไปด้วยความหงุดหงิดแต่ก็ยังพยายามเก็บกดอารมณ์ไม่ให้ใครเห็น ร่างบางตรงดิ่งเข้าไปในห้องส่วนตัวของตัวเองด้วยความรวดเร็ว
ขณะที่ไลท์ก็ยังคงนอนอยู่ พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบคนที่รู้ว่าตัวเองชนะในเกมนี้เป็นที่เรียบร้อย
ไลท์ vs มูน
1 / 0
KO!!!