ซูซ่านในร่างมิเกลลืมตาขึ้น ดวงตาสีแดงก่ำที่ส่องสว่างอยู่ในความมืดไม่รู้ว่ากำลังคิดสิ่งใดอยู่ ไม่นานร่างผอมเพรียวบางก็ลุกขึ้นนั่งสบตากับร่างโปร่งแสง
แฟนตาซี,ลึกลับ,ระทึกขวัญ,ข้ามเวลา,ชาย-ชาย,อนาคต,น่ากลัว,ผี,สยองขวัญ,แฟนตาซี,วิญญาณ,ปราบผี,สตรีมเมอร์,ทะลุมิติ,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
บทที่16. ได้เวลาอาละวาด
“เดี๋ยวก่อนครับ” เฟลิกซ์คว้าแขนเล็กของเด็กน้อยมาจับไว้ “สถานีรถไฟนี้ถูกปิดไปนานแล้ว ไม่ควรมีรถไฟแล่นนะครับ”
“ผมรู้อยู่แล้ว แต่จะไปหาตัวต้นเหตุ ก็ต้องเดินเข้าปากของมัน” มิเกลกล่าวด้วยสีหน้าปกติ “มาแค่นี้ก็กลัวแล้วเหรอ? ทำหน้าที่ให้สมกับเป็นเหยื่อหน่อยครับ”
“…ก็ได้ครับ” เฟลิกซ์นิ่งค้าง เพราะเขาเพิ่งจะเคยเจอคนพูดแบบนี้ใส่ ถามว่ากลัวไหมก็รู้สึกลึกๆ ว่ามันน่าขนลุก แต่ไม่ถึงกับวิ่งหนีเพราะขี้ขาด เขาเพียงเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยของเด็กตรงหน้า
และหลังจากนั้นพวกเขาก็เดินขึ้นรถไฟด้วยกัน พร้อมเหล่าวิญญาณที่ทยอยขึ้นจนที่นั่งแทบไม่มี ยังดีที่เหลือที่นั่งอยู่สี่ที่ คุโรสุเกะและฟาริดนั่งด้วยกัน มิเกลและเฟลิกซ์นั่งด้วยกันอีกฝั่ง ส่วนเอเรบอสหายไปอยู่ใต้เงาผู้เป็นนายก่อนจะขึ้นขบวนรถไฟแล้ว
“จำเอาไว้ ห้ามหลับเด็ดขาด” มิเกลเอ่ยเตือนคนด้านข้าง ก่อนจะส่งถุงเกลือให้ “เอาติดตัวไว้ สาดใส่ทันทีถ้าเห็นว่ามันไม่มาดี”
“เกลือเหรอครับ?” เฟลิกซ์มองถุงเกลือในมือที่เพิ่งรับมาจากเด็กน้อยตัวเล็ก
“เกลือบริสุทธิ์บดละเอียด” มิเกลตอบก่อนจะหันไปสนใจช่องคอมเม้นบ้าง
:ช่องคอมเม้น: คนดู 86,876
ชาลี :น่ากลัวจัง ดูน่าขนลุกแปลกๆ รถไฟสมัยนั้นเป็นแบบนี้หรือ
ธีโอ :ที่เต็มขบวนตอนนี้คือวิญญาณใช่ไหม
อดัม :เอาจริงๆ นะ ผมเห็นน้องมิเกลและแขกรับเชิญยืนนิ่งๆ อยู่ ไม่เห็นอะไรที่คล้ายรถไฟเลย ทำไมผมไม่เห็นเหมือนคนอื่น ผมป่วยอยู่เหรอ? ผมว่าผมก็ไม่ได้จิตอ่อนนะ ยิ่งจิตใจต่ำผมยิ่งไม่เคยทำอะไรไม่ดีเลย
แจ็ค :คุณลองไปตรวจดูก่อน เผื่อเป็นโรคร้ายที่ไม่รู้ตัว
“เห็นยืนอยู่นิ่งๆ เหรอ” มิเกลยกมือขึ้นมาไว้ที่คางแล้วแสดงสีหน้าขบคิด “แย่แล้ว”
“อะไรเหรอครับ” เฟลิกซ์มองไปทางคนตัวเล็กที่อยู่ๆ ก็พูดขึ้นมา
“จิตกับกายแยกกัน ตอนนี้เราอยู่ในร่างวิญญาณ” มิเกลยกแขนตัวเองขึ้นมา มันเหมือนร่างจริงของเขามาก ทว่าเมื่อกระทบกับแสงก็ไร้ซึ่งเงา
‘ข้าก็คิดอยู่ขอรับว่ามันแปลกๆ แต่เหมือนร่างกับจิตของนายท่านจะยังแยกกันไม่สมบูรณ์ พวกเราเลยมองไม่ออกในตอนแรกขอรับ’
‘ต้องทำเช่นไรต่อขอรับ’ คุโรสุเกะเอ่ยถามผู้เป็นนาย มือกำดาบข้างเอวเอาไว้แน่น
“อาละวาด และกลับไปจับตัวต้นเรื่องมาให้ได้” ดวงตาสีแดงวาววับขึ้น ยังดีที่ก่อนขึ้นรถไฟเขาให้เอเรบอสเข้าไปอยู่ในเงา จึงไม่ต้องกังวลเรื่องร่าง เพราะร่างเปล่าไร้วิญญาณเป็นภาชนะชั้นยอดของวิญญาณร้าย เขาเข้าใจแผนของมันแล้ว มือเรียวหยิบไม้กระบอกเหล็กขึ้นมา “จัดการมันทุกตัวที่อยู่ที่นี่!! คุโรสุเกะ ไปจัดการที่ขบวนท้าย ฟาริดไปจัดการที่ขบวนหน้า อนุญาตให้กลืนกิน”
‘ขอรับ/ขอรับ’ วิญญาณทั้งสองตนโค้งตัวรับคำสั่ง ก่อนจะหายตัวไปทันที
“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?” เฟลิกซ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่มีความตื่นตระหนกอยู่เล็กน้อย
“แถวนี้มีข่าวฆาตกรรมแปลกๆ ไหมครับ?” มิเกลเอ่ยถามชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างกัน
“…มีครับ มีข่าวฆาตกรรมแปลกๆ อยู่ แถวนี้มีกลุ่มคนที่เหมือนจะชอบการฆ่าและกินเนื้อมนุษย์ ทว่าพอถูกจับก็ตายอย่างไม่ทราบสาเหตุกลายเป็นร่างที่เน่าเปื่อย ที่น่าแปลกคือเป้าหมายแรกของมันคือเพื่อนที่ร่วมกันมาล่าผี ราวกับคนๆ นั้นหลอกคนมาที่นี่แล้วค่อยฆ่า ที่เรียกว่าเป็นกลุ่มคนก็เพราะถูกจับและเป็นแบบนี้มาหลายคนแล้วครับ” เฟลิกซ์เอ่ย ข่าวเรื่องนี้ยังไม่แจ้งสู่สาธารณะส่วนใหญ่เพราะยังหาตัวต้นเหตุไม่ได้ ญาติผู้ตายก็ทำอะไรไม่ได้ คนจึงลือกันไปเองว่ามาที่นี่แล้วคนหาย
“งั้นไม่คุณก็ผมนี่แหละที่จะเป็นฆาตกรรายต่อไป วิญญาณร้ายมันตั้งใจจะชิงร่างของเรา ยิ่งร่างกับจิตอยู่ห่างกัน ร่างกายก็จะยิ่งเหมือนร่างเปล่าขึ้นเรื่อยๆ ถ้ามันชิงร่างเราได้ ทุกอย่างก็จบ” มิเกลเอ่ยจบก็ยืนขึ้น ก่อนจะเริ่มหวดกระบองเหล็กใส่วิญญาณที่นั่งอยู่ในขบวน จนพวกมันกรีดร้องโหยหวน
‘ก๊ากกก!! ตาย!! แกต้องตาย!!!’
เฟลิกซ์ยืนขึ้นมองภาพตรงหน้าแล้วหน้าซีด ตอนนี้เขาเชื่อสนิทใจแล้วว่าวิญญาณมีจริง ทว่าอยู่ๆ เขาก็รู้สึกถึงมือที่จับตัวเขาเอาไว้ ก่อนจะถูกแรงดึงมหาศาลจนทำให้เขาทรงตัวไม่ได้ ลอยตัวไปด้านหลังผ่านประตูไปอีกขบวนหนึ่ง ดวงตาคมเห็นเพียงสีหน้าตกใจของเด็กน้อยที่มองมาทางเขาเท่านั้น
“บ้าเอ่ย!!” มิเกลพยายามวิ่งตามไป แต่ก็มีวิญญาณเข้ามาขวาง “ช่วยไม่ได้ วิญญาณหมอโรคจิต! จัดการไอพวกนี้เดี๋ยวนี้!”
เขาโยนตุ๊กตาหมาสีขาวไปด้านหน้า ไม่นานร่างวิญญาณของหมอโรคจิตก็ปรากฏตัวขึ้น
‘ช่วยตั้งชื่อให้ผมดีๆ หน่อยได้ไหมครับ’ วิญญาณร้ายหมอหนุ่มหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา ก่อนจะกวาดตามองไปที่วิญญาณที่จะมาเป็นคนไข้ของเขาในครั้งนี้ ‘มาตรวจสุขภาพกันเถอะครับ’
แล้วการอาละวาดของพวกเขาก็เริ่มขึ้นด้วยความเดือดดาล
ตัดไปทางฝั่งของเฟลิกซ์ นายตำรวจหนุ่มแสดงสีหน้าเคร่งเครียด เขาพยายามสลัดมือมากมายที่เย็นเฉียบพวกนี้ออก ดวงตาคมกวาดมองสถานการณ์ ประเมินผล และพยายามทำใจให้นิ่ง ก่อนเขาจะเหลือบไปเห็นถุงเกลือที่เด็กน้อยให้ไว้ ด้วยไหวพริบเขาจึงไม่รอช้าที่จะสาดเกลือใส่พวกมันทันที
และมันก็ได้ผลเมื่อมันพากันกรีดร้องและปล่อยมือจากเขา
“มีกี่ตัวเนี่ย” เฟลิกซ์มองพวกมันที่มีด้วยกันหลายสิบตัว สภาพของมันเละเทะราวกับก้อนเนื้อที่ถูกบดละเอียด ทั้งยังส่งกลิ่นเหม็นเน่าเหมือนซากศพ
ฝ่ามือหนาไม่รอช้าที่จะหยิบปืนขึ้นมา ก่อนจะเล็งไปทางวิญญาณตัวหนึ่งที่ทำท่าจะเข้ามาทำร้ายเขา
ปัง!!
ทว่าลูกตะกั่วของกระสุนปืนทำอะไรไม่ได้เลยสักนิด จนเขาต้องเอาเกลือสาดใส่มันอีกครั้ง เพื่อไล่มันให้ออกห่างออกไป
‘อ้ากก ตาย!! ตาย!! ตายไปซะ!!’
“บ้าเอ้ย” ดวงตาคมมองถุงเกลือที่ลดลงเรื่อยๆ แล้วเขาก็คิดบางอย่างได้ เขาถอดซองกระสุนออก ก่อนจะเอามันใส่ลงถุงเกลือ พยายามเขย่า จากนั้นก็ใส่มันกลับเข้ากระบอกปืน แล้วเขาก็เริ่มยิงอีกครั้ง
ปัง!!
‘อ้ากกกก!!!!’ วิญญาณอาฆาตดิ้นทุรนทุรายเมื่อถูกยิง
เฟลิกซ์เห็นว่ามันใช้ได้ก็กระหน่ำยิงกระสุนใส่พวกมันทันที
ปัง!! ๆ
ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าเด็กน้อยเป็นยังไงบ้าง ต้องกลับไปช่วย ทว่าเขาก็ได้ยินเสียงประตูที่ถูกทำลาย เมื่อหันไปมองก็เห็นว่าเป็นเด็กที่เขากำลังเป็นห่วงอยู่ ใบหน้าน่ารักเปื้อนไปด้วยเลือด มือข้างหนึ่งกอดตุ๊กตาเอาไว้ ส่วนกระบองเหล็กในมือเล็กอีกข้างกลับย้อมไปด้วยสีแดงสด ทว่าที่น่าขนลุกคือเศษซากชิ้นเนื้อและลอยเลือดมากมายที่ขบวนด้านหลังต่างหาก
…
#ไปปราบผีกัน
