ท่ามกลางเหล่าสัตว์ในตำนาน โรงเรียนเวทมนตร์กลางป่า และปริศนาที่ผูกพันกับ “ดวงตาคู่หนึ่ง”
การเดินทางของเขาเพิ่งเริ่มต้น —
และความจริงที่รออยู่เบื้องหลังเงาสะท้อนนั้น อาจเปลี่ยนชะตาทั้งสองโลกตลอดกาล
แฟนตาซี,ลึกลับ,ผจญภัย,ย้อนยุค,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เปลวไฟพุ่งสูงขึ้นจากพื้นหินสีแดง
ดนัยน์ก้าวเท้าลงบนลานหินที่ร้อนระอุจนแผ่นดินร้องเสียงแตก เสียงคำรามของเพลิงดังเหมือนเสียงสวดโบราณสอดประสานกับเสียงหัวใจของเขา
ภวิษย์บินวนเหนือศีรษะ แสงไฟสะท้อนบนขนนกทองของเขา
“นี่คือวังของครุฑ… แต่ข้าไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้”
รอบข้างคือภูเขาเพลิงพันลูก มหาทะเลไฟล้อมไว้ทุกทิศ
ท้องฟ้าสีแดงเข้ม ไม่มีดวงอาทิตย์ มีเพียง “เปลวเพลิงสีขาว” ลอยอยู่กลางฟ้าเหมือนดวงตาเฝ้ามองทุกสิ่ง
เงาของดนัยน์ยืนอยู่ข้างเขา ร่างโปร่งแสงสั่นไหวราวกับถูกกลืนด้วยไอร้อน
“ที่นี่คือหัวใจแห่งการสร้าง… ที่ซึ่งผู้สร้างในอดีตใช้เพลิงจุดกำเนิดโลกแรก
แต่เมื่อเจ้าลืมตัว เพลิงนี้ก็กลายเป็นไฟทำลาย”
⸻
เมื่อทั้งสามเดินไปถึง “บัลลังก์ทอง” กลางลานหิน
เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น — หนักแน่นดั่งฟ้าผ่า
“ผู้ใด… กล้ามาย่ำแผ่นดินอัคนีโดยไม่ก้มหัว”
ลมร้อนพุ่งสวนขึ้นเป็นคลื่นเพลิง และจากเงาไฟนั้น ปีกขนาดมหึมาคู่หนึ่งกางออก
ร่างของ ราชาครุฑเพลิงทมิฬ ปรากฏขึ้นตรงหน้า
ปีกของเขามีขนสีดำปนแดง เปล่งประกายเหมือนโลหะหลอมละลาย
ดวงตาเป็นสีทองสว่าง และร่างสูงใหญ่จนบดบังท้องฟ้าทั้งหมด
ภวิษย์คุกเข่าทันที
“ฝ่าพระบาท! ข้า…ภวิษย์ แห่งเผ่าครุฑอัคนี ขอถวายความเคารพ”
แต่ราชาครุฑเพียงปรายตามอง
“เจ้ามาพร้อมผู้ใด?”
ดนัยน์ก้าวออกมา
“ผมชื่อดนัยน์ ไกรกังวาร — ผมมาเพื่อปลุกหัวใจแห่งเพลิง”
เสียงคำรามดังก้องทั่ววัง
เปลวไฟรอบตัวราชาครุฑระเบิดเป็นแผ่นคลื่นร้อน
“ชื่อของเจ้าข้าจำได้… ผู้สร้างผู้ทรยศ ผู้จุดไฟเผาโลกแรกให้มอด!”
⸻
เงาของดนัยน์พึมพำเบา ๆ
“อย่าตอบโต้… ฟังเขาให้จบก่อน เขาคือเงาความโกรธที่เจ้าทิ้งไว้”
ราชาครุฑตวัดปีก เพลิงร้อนพุ่งเข้าหาดนัยน์เป็นสาย
ภวิษย์กระโจนเข้าไปรับแรงปะทะ ลำตัวปลิวกระแทกหินแตกสะเก็ด
ดนัยน์ยื่นมือออก แสงทองพุ่งจากฝ่ามือ แปลงเป็น “รากเพลิง” พันตัวเขาไว้เป็นโล่
แต่เพลิงของราชาครุฑแรงเกินกว่าจะสู้ — โล่แตกเป็นประกายไฟ
“เพลิงของข้าเกิดจากความเสียใจของเจ้าเอง!”
ราชาครุฑตะโกน “เจ้าคือผู้สร้างที่สร้างแสง แต่ทิ้งเงาไว้ให้ข้าเผาโลกจนมอด!”
แสงทองในดวงตากลางหน้าผากของดนัยน์ส่องสว่างขึ้นอีกครั้ง
ภาพในหัวผุดขึ้น — โลกเก่าที่เต็มไปด้วยเพลิง, เสียงร้องของเผ่าครุฑ, และเงาของตนเองในอดีตกำลังเดินหนี
เขาทรุดลงกับพื้น มือกำแน่น
“ข้า… จำได้แล้ว…”
น้ำตาไหลผสมกับเหงื่อและควันไฟ
“ข้าเป็นคนสร้างไฟให้เผา… เพื่อชำระโลก แต่ข้ากลับหนีจากมัน”
ราชาครุฑชะงักเล็กน้อย
เปลวไฟในดวงตาเขาสั่นราวกับลมพัด
“เจ้ารู้หรือไม่… ข้าเผาเพราะข้ารักเจ้า
เพราะเจ้าสั่งให้ข้าชำระทุกสิ่งที่มืด ข้าเผาแม้แต่ตนเอง”
⸻
ดนัยน์เงยหน้าขึ้น
“แล้วเจ้ารอดได้อย่างไร?”
ราชาครุฑยิ้ม — ยิ้มเศร้า ๆ
“ข้าไม่รอด ข้ากลายเป็นไฟที่ไร้ร่าง ถูกผนึกไว้ในบัลลังก์นี้ เพื่อรอวันที่เจ้าจะกลับมาเผาข้าอีกครั้ง
เพราะเมื่อเจ้าผนวกข้า หัวใจแห่งเพลิงจะคืนสู่เจ้า — และหิมพานต์จะได้แสงใหม่”
เขากางปีกออกอีกครั้ง
“เอาล่ะ ผู้สร้าง… จงเผาข้าเถิด ด้วยไฟแห่งหัวใจของเจ้าเอง”
⸻
ดนัยน์ยืนขึ้น รากทองคำในแขนเริ่มเปลี่ยนสีเป็นเพลิงขาว
เขาหลับตา มือยกขึ้นเหนือศีรษะ
“ข้าขอคืนเพลิงแห่งผู้สร้าง… ด้วยแสงของการให้อภัย”
แสงจากฝ่ามือพุ่งเป็นเปลวไฟขาวบริสุทธิ์
เมื่อมันสัมผัสราชาครุฑ เสียงคำรามกึกก้องไปทั่วฟ้า —
แต่แทนที่จะไหม้ ร่างของราชาครุฑกลับกลายเป็นฝุ่นทอง และกระจายเข้าสู่ดวงตากลางหน้าผากของดนัยน์
เพลิงรอบวังดับลง เหลือเพียงแสงทองอบอุ่น
ภวิษย์ค่อย ๆ ลุกขึ้น เห็นดนัยน์ยืนอยู่กลางลานเพลิงที่ดับแล้ว
เงาของเขายืนข้าง ๆ — แต่ในครั้งนี้ เงายิ้ม
⸻
“เจ้าผ่านบททดสอบแรกแล้ว”
เงากล่าว “หัวใจแห่งเพลิงกลับคืนสู่ร่างเจ้าอีกครั้ง
แต่ยังมีอีกหกดวงรออยู่ — และยิ่งเข้าใกล้ สมดุลของเจ้าและข้าก็จะเริ่มสั่นไหว”
ดนัยน์มองบัลลังก์ทองที่ตอนนี้ส่องแสงอ่อน
“ข้าจะเดินต่อไป… จนกว่าหัวใจทั้งเจ็ดจะรวมเป็นหนึ่ง”
เพลิงรอบวังเปลี่ยนสีเป็นทองอ่อน
และเส้นทางใหม่ปรากฏขึ้นตรงหน้า —
สะพานแสงที่ทอดยาวไปยังวังถัดไป
วังวารีอำพัน — แห่งเงาน้ำ ความทรงจำ และสิ่งที่ไม่เคยพูด
