ท่ามกลางเหล่าสัตว์ในตำนาน โรงเรียนเวทมนตร์กลางป่า และปริศนาที่ผูกพันกับ “ดวงตาคู่หนึ่ง”
การเดินทางของเขาเพิ่งเริ่มต้น —
และความจริงที่รออยู่เบื้องหลังเงาสะท้อนนั้น อาจเปลี่ยนชะตาทั้งสองโลกตลอดกาล
แฟนตาซี,ลึกลับ,ผจญภัย,ย้อนยุค,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รุ่งเช้าหลัง “คืนที่ต้นโพธิ์พันภพลุกไหม้”
หิมพานต์ดูเหมือนจะสงบ — แต่ไม่ใช่ความสงบที่แท้จริง
พื้นดินยังมีเส้นลายทองไหลไปทั่ว เหมือนรากของต้นไม้ยักษ์ที่ฝังอยู่ใต้ทุกผืนดิน
และบนฟ้า… ดวงดาวเรียงเป็นวงเจ็ดแฉก
แสงจากแต่ละดวงมีสีไม่เหมือนกัน — แดง, น้ำเงิน, เขียว, ขาว, ดำ, เงิน และทอง
“วังทั้งเจ็ด… ตื่นขึ้นแล้ว”
เสียงของครูปาริชาตดังแผ่วข้างลานโพธิ์
เธอยืนมองท้องฟ้าพร้อมดนัยน์
สายลมในเช้านั้นไม่อุ่นเหมือนก่อน — มีความหนาวแฝงความสั่นสะเทือนของเวทโบราณ
⸻
“วังทั้งเจ็ด”
คือหัวใจของโลกหิมพานต์ — ที่เคยปิดผนึกพลังแห่งธาตุทั้งเจ็ดไว้
แต่ละวังเป็นทั้งอาณาเขตและดวงจิตของผู้สร้างในอดีตกาล
1. วังอัคนีเพลิงฟ้า — แห่งครุฑและแสง
2. วังวารีอำพัน — แห่งนาคและความลึก
3. วังวาโยรัตติกาล — แห่งกินรีและเสียง
4. วังปฐพีทองทมิฬ — แห่งยักษ์และภูผา
5. วังสุริยันแสงรัตน์ — แห่งแสงบริสุทธิ์
6. วังจันทราอำพราง — แห่งเงาและความฝัน
7. วังรากโลกา — วังที่ไม่มีผู้เฝ้า คือศูนย์กลางของทุกภพ
⸻
ภวิษย์มองฟ้าด้วยสีหน้ากังวล
“นั่นหมายความว่า… พลังของเจ้าได้ปลุกวังทั้งหมด?”
ปาริชาตพยักหน้า
“เมื่อผู้สร้างคืนชีพ วังทั้งเจ็ดก็ต้องตื่น — เพราะมันคือร่างกายของเขาในอีกมิติหนึ่ง”
ดนัยน์นิ่งฟัง เงาของเขาที่ทอดอยู่บนพื้นพลันสั่นไหว
แสงทองจากดวงตากลางหน้าผากของเขาแวบขึ้นโดยไม่ตั้งใจ
และในเงานั้น… มีบางอย่าง “ขยับ”
“ดนัยน์…” ปาริชาตกระซิบ “เงาเจ้ากำลัง…มีชีวิต”
⸻
เงาของดนัยน์ค่อย ๆ แยกออกจากพื้น
รูปร่างคล้ายเขาทุกอย่าง เพียงแต่มีดวงตาสีเงิน และรอยยิ้มที่เย็นราวน้ำแข็ง
“เจ้าคือ…ข้า?”
“ข้าคือเงาที่เจ้ากลืนเมื่อคราในวังทองทมิฬ” เงาตอบ “แต่ข้ามิใช่ศัตรูอีกต่อไป — ข้าคือส่วนที่เจ้าขาด และเจ้าคือแสงที่ข้ารอ”
เงานั่งลงตรงหน้าเขา
“ข้ารู้เส้นทางของวังทั้งเจ็ด เพราะข้าเคยเดินผ่านมันมาก่อน…ในตอนที่เจ้ายังเป็นผู้สร้างเต็มตัว”
ดนัยน์นิ่ง แล้วถามเสียงต่ำ
“‘นาย…ต้องการให้ฉันไปที่นั่นอีก?”
“ใช่” เงาตอบ “เพราะในแต่ละวัง มี ‘เศษหัวใจ’ ของเจ้าถูกผนึกไว้ — ถ้าเจ้าปลุกมันทั้งหมด หิมพานต์จะคืนสมบูรณ์
แต่ถ้าเจ้าล้มเหลว… โลกทั้งสองจะดับพร้อมกัน”
⸻
ทันใดนั้น เสียงแตรศึกดังทั่วอรัญเวทยสถาน
เหล่าครุฑบินขึ้นสู่ฟ้า ยักษ์จับอาวุธ น้ำในสระบาดาลพลุ่งขึ้นเป็นคลื่น
วังอัคนีเพลิงฟ้า เปิดออกก่อนวังอื่น —
เปลวไฟพุ่งขึ้นจากขอบฟ้าตะวันออก และพลังนั้นรุนแรงจนท้องฟ้าแยก
ภวิษย์จับไหล่ดนัยน์แน่น
“นั่นคือวังของเผ่าข้า… ถ้าวังนั้นตื่นโดยไร้ผู้ควบคุม มันจะเผาทั้งหิมพานต์!”
ปาริชาตมองรากทองบนแขนของดนัยน์
“เจ้าคือตัวเชื่อมเพียงหนึ่งเดียว… ถ้าเจ้าสามารถปิดวังได้ด้วยพลังของราก เจ้าจะรักษาความสมดุลได้อีกครั้ง”
ดนัยน์พยักหน้า
แต่ก่อนที่เขาจะก้าวออก เงาของเขาเอ่ยเสียงเยือก
“อย่าลืม… ข้าจะตามเจ้าไปในทุกวัง เพราะไม่มีแสงใดดำรงอยู่ได้ หากไร้เงา”
⸻
ทั้งสาม — ดนัยน์, ภวิษย์, และเงา — ก้าวเข้าสู่ “ประตูเวทของวังอัคนี”
แสงทองและเพลิงแดงกลืนร่างพวกเขาไว้
ภาพสุดท้ายที่ปาริชาตเห็น คือรอยยิ้มบาง ๆ ของดนัยน์ในแสงเพลิง
รอยยิ้มที่ทั้งเศร้าและมั่นคง เหมือนคนที่รู้ดีว่ากำลังจะไปเจออดีตของตนเองอีกครั้ง
⸻
ภายในวังอัคนีเพลิงฟ้า —
พวกเขาปรากฏตัวกลางทะเลเพลิงสีทอง แผ่นดินเป็นหินร้อนแดง และท้องฟ้าเต็มไปด้วยนกครุฑเพลิงบินวนเป็นวง
แต่ในใจกลางของวังนั้น
มี “บัลลังก์ทองที่ว่างเปล่า”
และเศษเปลวไฟสีขาวบริสุทธิ์ที่เต้นอยู่บนยอดเสา
เงาพูดขึ้นช้า ๆ
“นั่นคือหัวใจดวงแรกของเจ้า — หัวใจแห่งเพลิงสร้างสรรค์”
ดนัยน์หลับตา และในห้วงนั้น เขาได้ยินเสียงเดิมอีกครั้ง…
เสียงของตนเองจากอดีตกาล
“อย่ากลัวที่จะเผา เพราะการเผาคือการให้กำเนิดแสงใหม่”
เปลวไฟขาวพุ่งเข้ามาหาเขา —
โลกหมุนคว้างอีกครั้ง และดนัยน์รู้ว่า “บททดสอบของผู้สร้าง” ได้เริ่มขึ้นแล้วจริง ๆ
