ท่ามกลางเหล่าสัตว์ในตำนาน โรงเรียนเวทมนตร์กลางป่า และปริศนาที่ผูกพันกับ “ดวงตาคู่หนึ่ง”
การเดินทางของเขาเพิ่งเริ่มต้น —
และความจริงที่รออยู่เบื้องหลังเงาสะท้อนนั้น อาจเปลี่ยนชะตาทั้งสองโลกตลอดกาล
แฟนตาซี,ลึกลับ,ผจญภัย,ย้อนยุค,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อประตูทองปิดลง เสียงโลหะก้องกังวานสะท้อนทั่วโพรงมหาโถง
ความมืดเข้าครอบงำทันที
แต่ไม่ใช่ความมืดที่ว่างเปล่า — หากเต็มไปด้วยเสียงลมหายใจของอดีตกาล
ผนังรอบตัวเปล่งแสงทองราง ๆ ส่องให้เห็นภาพจิตรกรรมโบราณ
ภาพของเหล่าเทพและสัตว์หิมพานต์ร่วมกันยก “ต้นไม้ทองคำ” ขึ้นจากพื้นโลก
แสงจากใบของมันกลืนความมืดและสร้างแผ่นดินทั้งสี่ธาตุขึ้นมา
แต่ภาพต่อมาทำให้ดนัยน์หยุดหายใจ —
เพราะตรงกลางภาพนั้น มีชายผู้หนึ่งยืนอยู่
ดวงตากลางหน้าผากส่องแสงทอง และในมือถือไม้เท้าที่มีรากเรืองแสงราวกับสิ่งเดียวกับที่เขาเคยถือ
“นั่น…” ดนัยน์พึมพำ “…คือฉัน?”
เสียงตอบดังขึ้นจากความมืด
เสียงที่เขาเคยได้ยินในฝันมาหลายครั้ง
“ไม่ใช่เจ้า… แต่คือเงาของเจ้าจากเมื่อคราแรกที่โลกถือกำเนิด”
แสงหนึ่งปรากฏขึ้นกลางห้อง — รูปร่างของ “หญิงสาว” สวมอาภรณ์สีขาวทอง ผมยาวประบ่า ดวงตาอ่อนโยนแต่ลึกล้ำ
ใบหน้าของเธอ… ดนัยน์จำได้ทันที
“ครู… ปาริชาต?”
หญิงสาวยิ้มบาง ๆ
“เจ้าเรียกข้าว่าครูในโลกนี้ แต่ในกาลก่อน… เจ้าคือผู้สร้าง และข้าคือเงาของต้นไม้ผู้เฝ้าพระองค์”
เธอยื่นมือแตะอากาศ — ภาพเบื้องหลังเปลี่ยนไปเป็นท้องฟ้าแตกแสง
โลกก่อนหิมพานต์กำเนิด ปรากฏเพียงแสงทองและน้ำแข็งดำ
ชายในภาพ (เงาของดนัยน์) ยืนอยู่บนพื้นน้ำที่ไร้ขอบเขต
และหญิงสาวในชุดขาวทองคุกเข่าต่อหน้าเขา
“เจ้าคือดวงตาแห่งกำเนิด ผู้มอบชีวิตให้ภพทั้งหลาย…
แต่เมื่อไฟแห่งอารมณ์ของเจ้าหลั่งไหล โลกจึงเกิดสงครามระหว่างแสงกับเงา
เพื่อปกป้องทุกสิ่ง ข้าได้สละรูปกาย กลายเป็นเงาแห่งหิมพานต์ — เพื่อเฝ้ารอวันที่เจ้าจะกลับมา”
ภาพนั้นดับลง เหลือเพียงความเงียบและเสียงหัวใจเต้น
ดนัยน์ก้มมองมือของตน —
รากทองคำเริ่มไหลขึ้นมาตามเส้นเลือดอีกครั้ง แผ่กระจายทั่วแขนจนถึงอก
“‘ผม… คือผู้สร้างที่ลืมตนเอง?”
ปาริชาตพยักหน้า
“เจ้าถูกส่งกลับสู่โลกมนุษย์ เพื่อรอเวลาที่ต้นไม้จะตื่นอีกครั้ง… แต่บัดนี้ รากเริ่มเติบโต”
ทันใดนั้น พื้นวังสั่นสะเทือน —
แสงทองสั่นไหวและแตกเป็นเส้นสายสีดำที่พุ่งออกจากผนัง
เสียงคำรามดังจากด้านในสุดของโถง
“ผู้สร้างจะไม่กลับมาอีก! โลกนี้เป็นของเงาแล้ว!”
กลุ่มควันสีดำแผ่ออกมาเป็นรูปร่างคล้ายมนุษย์แต่มีดวงตาสีเงิน และร่างกายเต็มไปด้วยรอยร้าวเรืองแสง
มันคือ “เงาแห่งการปฏิเสธ” — พลังที่เกิดจากความกลัวในใจของผู้สร้างเอง
ปาริชาตชักไม้เท้าหิมพานต์ขึ้น ปีกทองของเธอคลี่ออกจากหลังอีกครั้ง
“ดนัยน์! จงจำรากของเจ้าไว้ — เจ้าสร้างได้ ก็ทำลายได้!”
เงาดำพุ่งเข้าหาเขา
ดนัยน์ยกมือขึ้นโดยไม่คิด รากทองคำจากฝ่ามือแผ่กระจายออกไปเป็นวง
รากทุกเส้นเปล่งแสงจนกลืนความมืดที่พุ่งมา
เสียงระเบิดของเวทกึกก้องทั่ววังทองทมิฬ
⸻
เมื่อทุกอย่างสงบลง เขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง
ร่างของเงาดำถูกตรึงไว้กลางอากาศโดยรากทองนับพันเส้น
มันหันมามองเขา — ดวงตาแวววาวเจ็บปวด
“เจ้าลืมไปแล้วหรือ ว่าข้าเกิดจากเจ้า… ข้าคือความกลัว ความโกรธ และความโดดเดี่ยวที่เจ้าทิ้งไว้เมื่อสร้างโลก…”
คำพูดนั้นเหมือนกรีดหัวใจ
เพราะในชั่วขณะนั้น ดนัยน์รู้สึกจริง — ความกลัวและความโดดเดี่ยวในใจตนเองสะท้อนกลับจากเงานั้นอย่างชัดเจน
“ถ้าเช่นนั้น…” เขาพูดเบา ๆ “…ฉันจะไม่ทำลายแก แต่จะรับแกไว้ในตัว”
รากทองคำรอบตัวค่อย ๆ ดึงเงาดำนั้นเข้าหา
และเมื่อมันรวมเข้ากับร่างของดนัยน์ แสงทองสว่างวาบจนทั้งโถงสั่นสะเทือน
⸻
เมื่อแสงดับลง เขายืนอยู่กลางห้องเพียงลำพัง
ปาริชาตยืนอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของเธอมีน้ำตาไหลริน
“เจ้ากลับมาแล้ว… ผู้สร้างแห่งรากทองคำ”
ดนัยน์เงยหน้าขึ้น
ในดวงตากลางหน้าผากของเขา ส่องแสงทองเรืองวาวอย่างสมบูรณ์
แต่ในวินาทีนั้น เขาเห็นภาพหนึ่งแวบเข้ามา —
ภาพของ วังทองทมิฬที่ถูกเผาไหม้,
และเสียงหนึ่งที่กระซิบเบา ๆ จากอนาคตอันใกล้
“เมื่อรากคืนสมบูรณ์ โลกจะสั่นอีกครั้ง —
ผู้สร้างต้องเลือกระหว่างชีวิตของตน กับการคงอยู่ของหิมพานต์”
⸻
เสียงประตูวังเปิดออกอีกครั้ง
ภวิษย์วิ่งเข้ามา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ
“ดนัยน์! ข้างนอก… ฟ้าหิมพานต์กำลังเปลี่ยนสี — ต้นโพธิ์พันภพกำลังส่องแสงเหมือนจะลุกไหม้!”
ดนัยน์หันกลับไปมองประตูทอง
ภายในนั้น แสงเรืองวาบสุดท้ายค่อย ๆ ดับลง
แต่บนพื้นที่เขายืนอยู่ รากทองคำเริ่มฝังเข้าไปในดิน
“มันเริ่มแล้ว…” ปาริชาตพึมพำ “…กงล้อแห่งภพกำลังหมุนอีกครั้ง”
