ท่ามกลางเหล่าสัตว์ในตำนาน โรงเรียนเวทมนตร์กลางป่า และปริศนาที่ผูกพันกับ “ดวงตาคู่หนึ่ง”
การเดินทางของเขาเพิ่งเริ่มต้น —
และความจริงที่รออยู่เบื้องหลังเงาสะท้อนนั้น อาจเปลี่ยนชะตาทั้งสองโลกตลอดกาล
แฟนตาซี,ลึกลับ,ผจญภัย,ย้อนยุค,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้ง… แต่คราวนี้ไม่ใช่จากความฝัน
มันดังขึ้นจากปลายป่าที่ทอดยาวไปสุดสายตา เสียงใสและเย็นราวกระทบแก้วแกะสลัก
ดนัยน์หันมองรอบตัว — เบื้องหน้าไม่ใช่โลกที่เขารู้จักอีกต่อไป
ต้นไม้สูงเทียมเมฆ ใบสีทองพลิ้วไหวเหมือนแผ่นผ้าไหม
ลำธารไหลย้อนขึ้นฟ้า นกที่ไม่มีชื่อบินวนรอบยอดไม้ ร้องเสียงเหมือนเสียงคนหัวเราะ
และบนพื้น… เส้นทางหินดำทอดไปสู่ประตูไม้ขนาดใหญ่ มีลวดลายรากไม้พันกันรอบกรอบ
กลางบานประตูมีตราสัญลักษณ์ “ดวงตากลางรากไม้โพธิ์” เรืองแสงจาง ๆ
⸻
“นั่นเจ้าคือ… มนุษย์ใช่ไหม?”
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
เมื่อเขาหันไป เขาเห็นหญิงสาวร่างเพรียวในชุดคล้ายเครื่องแบบนักเรียนสีทองอ่อน
มีผ้าพาดไหล่ลายกนก และที่หลังมีแสงระยิบระยับบางอย่างเหมือนขนนกทอง
เธอมองเขาอย่างระแวดระวัง แต่ไม่ใช่ด้วยความกลัว — เป็นความสงสัย
“ผมชื่อ… ดนัยน์ครับ”
“จิตรา” เธอเอ่ยตอบ “กินรีปีสาม อรัญเวทยสถาน”
เขาชะงัก “เวทย…?”
หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ
“เจ้ามาถูกแล้ว — แต่ช้าไปหนึ่งรอบพระจันทร์
ประตูจะไม่เปิดรับอีก ถ้าไม่ใช่ผู้ที่ถูกเรียกโดยต้นโพธิ์พันภพ”
⸻
ดนัยน์เหลือบมองประตูไม้นั้นอีกครั้ง
ลวดลายรากไม้ค่อย ๆ เคลื่อนไหว เหมือนมีชีวิต
และในเงาสะท้อนของพื้นหิน เขาเห็น “ตัวเองอีกคน” ยืนอยู่ข้างใน
“เจ้าจะผ่านได้ ถ้ายอมแลกสิ่งหนึ่ง” จิตราพูด
“สิ่งใด?”
“ความกลัวทั้งหมดของเจ้า”
ก่อนที่เขาจะตอบ ประตูไม้เริ่มเปล่งเสียงครืด… ช้า ๆ เหมือนหัวใจของโลกกำลังเต้น
เงาของเขาในพื้นน้ำยกมือขึ้น
และในชั่วขณะนั้น ทั้งร่างของเขาถูกดูดเข้าสู่บานประตูโดยไม่มีโอกาสได้คิด
⸻
ด้านใน…
แสงสว่างนวลตาทออยู่รอบตัว — อากาศมีกลิ่นของใบโพธิ์และฝนแรก
เขายืนอยู่บนลานกว้าง มีอาคารไม้สูงประดับเศียรครุฑ–นาคขนาบซ้ายขวา
นักเรียนมากมายเดินผ่านไปมา บางคนมีหางงู บางคนมีปีก
บางคนไม่มีเงาเลย
เด็กหนุ่มหูยาวสองคนทักกันด้วยภาษาแปลก ๆ ที่เขาไม่เข้าใจ
และมีเสียงสวดเบา ๆ จากวิหารกลางลาน
ทุกอย่างดูเหนือจริง… แต่แปลกที่เขารู้สึก คุ้นเคย
⸻
เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นด้านหลัง
หญิงในชุดดำทองก้าวออกมาจากเงาของต้นโพธิ์ใหญ่ ผ้าคลุมของเธอปลิวเบา ๆ
เธอมีดวงตาคู่หนึ่งที่เหมือนทะเลนิ่ง และยิ้มบาง ๆ
“ยินดีต้อนรับ… ดนัยน์ ไกรกังวาร”
ดนัยน์ขมวดคิ้ว “คุณคือ…?”
“ครูปาริชาต ครูใหญ่ของที่นี่”
“ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”
หญิงคนนั้นมองเขาอย่างลึกซึ้ง
“เพราะเลือดของเจ้าร้องเรียก… และเพราะโลกมนุษย์กำลังเริ่มลืมคำว่า สมดุล”
เธอเอื้อมมือมาสัมผัสหน้าผากของเขา
ทันใดนั้น ภาพมากมายแล่นผ่านตา —
ภูเขาไฟพ่นแสงทอง, สัตว์อมนุษย์ก้มกราบต้นไม้ยักษ์, เด็กชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงกลางแสงนั้น…
ก่อนภาพทุกอย่างดับลง
⸻
“ที่นี่คือ “อรัญเวทยสถาน” ครูปาริชาตพูดต่อ
“เรามีหน้าที่สอนอมนุษย์และผู้ครึ่งหนึ่งอย่างเจ้า ให้ควบคุมพลังของตน… เพื่อรักษาสมดุลของโลกทั้งสาม”
“โลกทั้งสาม…?”
“โลกมนุษย์ โลกหิมพานต์ และโลกแห่งเงา”
เธอเดินผ่านไปช้า ๆ ผ้าคลุมดำทองสะบัดในลม
“แต่ก่อนอื่น เจ้ายังต้องพิสูจน์ว่าคู่ควรจะอยู่ที่นี่หรือไม่”
เสียงระฆังดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้ดังจากทั่วทิศ
เหล่านักเรียนรอบลานหยุดเดิน หันมามองเขาเป็นตาเดียว
แสงจากต้นโพธิ์กลางลานฉายลงตรงที่เขายืน
และจากเงาในพื้นน้ำ… มือของ “ตัวเขาอีกคน” ค่อย ๆ ยื่นออกมาอีกครั้ง
⸻
“เริ่มพิธีต้อนรับผู้ถือดวงตาแห่งไกรกังวาร”
เสียงของครูปาริชาตดังก้อง
เงานั้นจับมือเขาไว้แน่น
และทันใดนั้น ดนัยน์รู้สึกเหมือนร่างกำลังถูกดึงเข้าสู่ก้นบึงอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้จมลง — เขา “ลอยขึ้นฟ้า”
ท่ามกลางแสงทองนับพันดวงที่โอบรอบ
เสียงระฆังสุดท้ายดังขึ้น…
และสัญลักษณ์ดวงตาบนหน้าผากเขาเปล่งแสง
“ขอต้อนรับสู่หิมพานต์… ผู้สืบสายเลือดแห่งพันภพ”
⸻
