ท่ามกลางเหล่าสัตว์ในตำนาน โรงเรียนเวทมนตร์กลางป่า และปริศนาที่ผูกพันกับ “ดวงตาคู่หนึ่ง”
การเดินทางของเขาเพิ่งเริ่มต้น —
และความจริงที่รออยู่เบื้องหลังเงาสะท้อนนั้น อาจเปลี่ยนชะตาทั้งสองโลกตลอดกาล
แฟนตาซี,ลึกลับ,ผจญภัย,ย้อนยุค,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงระฆังหิมพานต์ดังขึ้นสามครั้ง…
ไม่ใช่จากมือของผู้เฝ้าหอ หากแต่ดังขึ้นเอง —
เสียงกังวานนั้นสั่นไปทั่วทั้งผืนแผ่นดินหิมพานต์ราวกับโลกกำลังเต้นหัวใจ
บนท้องฟ้า — เมฆทองกลายเป็นสีแดงเข้ม แสงจากต้นโพธิ์พันภพส่องเจิดจ้าราวเปลวไฟ
ใบของมันร่วงหล่นลงมาเป็นประกายเพลิงแต่ไม่ดับเมื่อสัมผัสพื้น
มันฝังตัวเข้าไปในดิน กลายเป็นลวดลายเรืองแสงที่กระจายไปทั่วอาณาเขตโรงเรียน
ทุกเผ่าพันธุ์ตื่นตระหนก —
ครุฑบินออกจากเรือนอัคนี ยักษ์เฝ้ามองจากภูผา, นาคลอยขึ้นจากสระบาดาล, กินรีรวมตัวกันบนหอคีตา
ทุกสายตาหันไปยังต้นโพธิ์ที่ส่องสว่างเหนือฟ้า
และในศูนย์กลางของแสงนั้น — มีเงาหนึ่งยืนอยู่
ดนัยน์ ไกรกังวาร
⸻
ภวิษย์รีบบินลงจากหอคอย หอบเอาครูปาริชาตกลับมาที่ลานโพธิ์
เสียงคำสั่งดังจากเหล่าครูอาคมและผู้อาวุโส แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้กลางลาน
เพราะรอบตัวดนัยน์…
รากทองคำเริ่มงอกขึ้นจากพื้น แผ่ไปทั่วบริเวณ ราวกับหัวใจของโลกกำลังหายใจ
“หยุดมัน!”
เสียงของครูอาวุโสคนหนึ่งดังขึ้น แต่เมื่อเวทของเขากระทบรากทอง กลับสะท้อนกลับจนแตกเป็นเศษแสง
ปาริชาตยกมือขึ้น
“อย่าแตะต้องเขา! นี่คือชะตาที่ต้องเกิด — หากฝืน โลกทั้งหิมพานต์จะพัง!”
⸻
ในใจของดนัยน์
เขาไม่ได้ยืนอยู่ในลานโพธิ์อีกต่อไป
แต่ลอยอยู่ใน “ทะเลแห่งแสง”
รอบตัวมีดวงดารานับไม่ถ้วน ลอยวนเหมือนเศษเถ้าจากการเผาโลกเก่า
เสียงหนึ่งดังจากในแสง — เสียงของเขาเอง แต่แก่กว่า หนักแน่นกว่า
“เจ้าคือข้าจากอดีต… และข้า คือเจ้าจากปลายทางของเวลา”
เงาร่างทองในทะเลแสงยื่นมือออกมา
“ต้นโพธิ์พันภพจะเผาโลกเพื่อชำระเงา หากเจ้าปล่อยให้ไฟลุก มนุษย์จะสูญสิ้น แต่หิมพานต์จะอยู่ต่อ
แต่หากเจ้าดับไฟนี้… หิมพานต์จะดับสูญ — และมนุษย์จะได้โลกคืน”
ดนัยน์นิ่ง
เขามองเห็นภาพ — เมืองของมนุษย์ในอนาคตที่เต็มไปด้วยควัน
และภาพของหิมพานต์ที่สวยงามราวสวรรค์ แต่ไร้ผู้คน
ทั้งสองโลกโยกไหว เหมือนอยู่บนตาชั่งที่รอผู้สร้างเลือก
“เจ้าจะเลือกโลก… หรือชีวิต?”
⸻
ภายนอก รากทองคำเริ่มเปลี่ยนสีเป็นแดงเข้ม
ต้นโพธิ์พันภพลุกไหม้จริง — เปลวไฟสูงแตะเมฆ
แต่ไม่มีความร้อน มีเพียงแรงสั่นที่กระจายไปทั่วอากาศ
ภวิษย์พยายามบินฝ่าเข้าไป แต่ถูกแรงลมเวทกระแทกจนตกลงพื้น
“ดนัยน์! ได้โปรด — อย่าเผามัน!”
ปาริชาตยืนอยู่ข้างเขา ดวงตาเธอสั่นระริก น้ำตาเอ่อขึ้น
“ข้าเชื่อว่าเขาจะเลือกทางที่หัวใจจำได้…”
⸻
ในทะเลแสง ดนัยน์เอื้อมมือไปแตะเงาร่างทอง
“ข้าไม่เลือกสิ่งใดทั้งนั้น — เพราะข้าคือทั้งสองโลก”
แสงทองในมือของเขากลายเป็น “รากใหม่” ที่ส่องสว่างจนทั่วทะเล
และแตกออกเป็นสองสาย — หนึ่งแผ่ไปยังโลกมนุษย์ อีกสายไหลกลับสู่หิมพานต์
เสียงคำรามของต้นโพธิ์ดังสนั่น
เปลวไฟแตกออกเป็นฝุ่นทองที่โปรยลงทั่วทั้งฟ้า
ต้นไม้ยักษ์ไม่ได้ไหม้… แต่งอกใหม่จากภายใน
กลายเป็น “ต้นโพธิ์คู่” — รากทองคำหนึ่งต้น รากเงินอีกต้น สอดประสานกันเหมือนสองภพที่หลอมรวม
⸻
ดนัยน์ค่อย ๆ ลืมตา
เขายืนอยู่กลางลานโพธิ์ ร่างล้อมด้วยละอองทอง
รากทองคำที่เคยพันธนาการเขาหายไป เหลือเพียงลวดลายเรืองแสงบาง ๆ ที่ไหลตามแขนและใบหน้า
ปาริชาตเข้าไปหาเขาอย่างระมัดระวัง
“เจ้าทำสิ่งที่ไม่มีผู้ใดทำได้… เจ้าสร้างสมดุลระหว่างโลกกับหิมพานต์”
ภวิษย์มองขึ้นไปบนฟ้า เห็นดวงดาวเปลี่ยนเรียงเป็นรูปต้นไม้
“แล้วนั่นหมายความว่า…”
ปาริชาตเงยหน้ามองฟ้า
“หมายความว่ากงล้อภพเริ่มหมุนใหม่ — แต่ครั้งนี้ ไม่ได้อยู่ในมือของเทพองค์ใด… แต่อยู่ในมือของมนุษย์คนหนึ่ง”
⸻
ในเงาของลานโพธิ์ เสียงกระซิบเบา ๆ ดังขึ้นจากพื้นดิน
เสียงของ “เงาดำ” ที่ดนัยน์เคยกลืนเข้าไปในตอนก่อน
“เจ้าทำได้ดี… แต่การสร้างสมดุลนั้น ไม่ได้จบที่การเลือก —
มันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น ผู้สร้าง”
ดนัยน์เงียบ มองเงาของตนเองที่สั่นไหวเบา ๆ ใต้แสงดาว
ในเงานั้น ดวงตาสีทองคู่หนึ่งเปิดขึ้น… และยิ้ม
