ท่ามกลางเหล่าสัตว์ในตำนาน โรงเรียนเวทมนตร์กลางป่า และปริศนาที่ผูกพันกับ “ดวงตาคู่หนึ่ง”
การเดินทางของเขาเพิ่งเริ่มต้น —
และความจริงที่รออยู่เบื้องหลังเงาสะท้อนนั้น อาจเปลี่ยนชะตาทั้งสองโลกตลอดกาล
แฟนตาซี,ลึกลับ,ผจญภัย,ย้อนยุค,ไทย,,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เสียงระฆังแผ่วเบาดังมาจากที่ไกลแสนไกล…
ในความมืดสลัว ดนัยน์เห็นเพียงเงาต้นไม้ใหญ่ สูงเทียมเมฆ รากของมันทอดยาวไปทั่วผืนดินเหมือนหลอดเลือดของโลก
ใบของมันไม่เขียว แต่เปล่งแสงทองราวเปลวไฟช้า ๆ
และตรงกลางลำต้นนั้น — มี “ดวงตา” คู่หนึ่งลืมขึ้น… มองตรงมาที่เขา
“เจ้ากลับมาแล้ว… ดนัยน์แห่งไกรกังวาร”
เสียงนั้นทั้งอ่อนโยนและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน
เขาพยายามจะถามว่าที่นี่คือที่ใด แต่รากไม้กลับพันรอบขา รัดแน่นขึ้นเรื่อย ๆ
เลือดของเขาเริ่มเรืองแสง… ก่อนทุกอย่างดับวูบ
⸻
ดนัยน์สะดุ้งตื่นในห้องนอนแคบ ๆ ของตนเอง เสียงนาฬิกาปลุกยังไม่ดัง แต่เหงื่อเย็นเกาะเต็มแผ่นหลัง
นาฬิกาบอกเวลา 00:49 น. — เวลาเดิมกับที่เขาฝันร้ายทุกคืน
เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีถอนหายใจ เขาใช้ชีวิตธรรมดาในเมืองแถบชนบท แต่ฝันแปลก ๆ นี้ไม่เคยหายไปเลย
บางครั้งเขาเห็นแสงทองลอยอยู่ในกระจก บางครั้งเห็นรอยเท้าเปียกบนพื้น ทั้งที่ฝนไม่ได้ตก
คืนนี้กลับมีสิ่งใหม่ — “จดหมาย”
มันวางอยู่ปลายเตียง ทั้งที่เขาไม่ได้รับจดหมายมานานหลายปี
ซองกระดาษสีดำสนิท ประทับตราด้วยสัญลักษณ์ที่เขาจำได้จากความฝัน…
ดวงตากลางรากไม้โพธิ์
มือของเขาสั่นเล็กน้อยขณะเปิดอ่าน
ตัวอักษรสีทองผุดขึ้นมาบนกระดาษราวกับถูกเขียนจากแสง
“ถึง ดนัยน์ ไกรกังวาร
ผู้สืบสายเลือดแห่งหิมพานต์
จงมาพบเราที่บึงสังข์เวหา ในคืนเดือนดับ
ที่นั่น เจ้าจะได้เห็นสิ่งที่ตาอื่นมองไม่เห็น
— ครูใหญ่ปาริชาต”
เขาอ่านจบด้วยหัวใจเต้นแรง จนแทบไม่ได้ยินเสียงลมจากหน้าต่าง
ข้างนอก พระจันทร์หายไป เหลือเพียงท้องฟ้าว่างเปล่า
⸻
รุ่งเช้า ดนัยน์ลองหาข้อมูลเกี่ยวกับ “บึงสังข์เวหา” แต่
ไม่มีใครเคยได้ยินชื่อแบบนั้น — แต่ในโทรศัพท์ของเขากลับมีพิกัดหนึ่งปรากฏขึ้นอัตโนมัติในแผนที่
พิกัดอยู่กลางป่าภูเขาทางภาคเหนือ ไม่มีถนน ไม่มีสัญญาณ
เขาคิดว่ามันคงเป็นการแกล้งกัน…
แต่ในช่วงค่ำ เมื่อเขามองกระจกห้องน้ำ
ภาพสะท้อนของเขา “กระพริบดวงตาที่สาม” กลางหน้าผาก และเสียงนั้นกลับมาอีกครั้ง
“อย่าปล่อยให้รากไม้ตื่นก่อนเจ้า… ดนัยน์”
⸻
เช้าวันถัดมา เขานั่งรถออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปยังพิกัดนั้นโดยไม่รู้ว่าทำไม
ฝนเริ่มตกเมื่อเข้าเขตภูเขา หมอกขาวหนาทึบจนมองแทบไม่เห็นทาง
เขาลงจากรถข้างทาง แล้วเดินตามเสียงระฆังแผ่ว ๆ ที่ลอยมาในอากาศ
จนถึงบึงน้ำกว้าง สะท้อนเงาท้องฟ้าสีเทาเหมือนกระจก
ไม่มีลม ไม่มีเสียงสัตว์ป่า มีเพียงคลื่นน้ำเบา ๆ ที่กระเพื่อมเอง
“นี่มันบึงสังข์เวหางั้นหรือ…”
เขาพึมพำ และก้าวเข้าไปใกล้ขอบน้ำ
ทันใดนั้น… เงาของเขาในน้ำ “ยิ้มตอบ”
ก่อนจะคว้ามือของเขาลงไปใต้ผิวน้ำ
โลกทั้งใบพลันกลับหัว — เสียงระฆังดังกึกก้อง
และแสงทองจากความฝันกลับมาอีกครั้ง
⸻
เมื่อเขาลืมตาขึ้นอีกครั้ง
เบื้องหน้าไม่ใช่ป่าเดิม แต่เป็นเมืองในป่าที่เต็มไปด้วยอาคารไม้ดำหลังคาทอง
เสียงนกประหลาดร้องประสาน เสียงสวดมนต์เบา ๆ ลอยมากับลม
เด็กหนุ่มร่างใหญ่ที่มีเกล็ดเขียวตรงคอเดินผ่านเขาไป
หญิงสาวมีปีกทองพับแนบหลังสบตาเขาอย่างประหลาดใจ
และบนป้ายไม้ใหญ่หน้าทางเข้า มีตัวอักษรเรืองแสงเขียนไว้ว่า
“อรัญเวทยสถาน”
⸻
