รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ครอบครัว,จีน,แม่ทัพพ่ายเมีย,นิยายรักจีนโบราณ,เกิดใหม่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักเมีย หลงเมีย กินข้าวไม่ได้ร้องไห้หาเมีย
ผู้แต่ง
มู่จิ่น 木槿
เรื่องย่อ
เมื่อจำต้องแต่งงานโดยไม่เต็มใจโดยไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้สิ่งที่ฟ่านซีเซียนหรือไส้ในคือดวงวิญญาณแปลกปลอมของหญิงสาวต่างยุคต่างสมัยเข้ามาอาศัยพึ่งพิงร่างตามที่โชคชะตาได้ขีดเส้นเอาไว้นั้นทำได้คือการพยายามทำตัวให้เป็นที่รักทั้งกับตัวสามีรวมไปถึงผู้คนรอบข้างเขาเพื่อความอยู่รอดอย่างสุขสงบแต่นางกลับมีอุปสรรคใหญ่คือมารหัวใจที่มาปรากฏกายในรูปแบบของน้องสาวบุญธรรมของสามี
ในเมื่อถูกลิขิตให้ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปสิ่งที่ทำได้คือต้องสู้สุดใจขาดดิ้นในวิถีทางที่ตนเองพอจะทำได้อย่างเรื่องการขยันทำงานจนสามารถเปิดร้านอาหารเป็นของตนเองได้โดยที่มิต้องอาศัยบารมีของใครหนุนหลังอีกทั้งเอาใจใส่ดูแลในเรื่องอาหารการกินที่นางถนัดฟ่านซีเซียนตั้งใจจะมัดทั้งตัวและหัวใจของท่านแม่ทัพผู้เป็นสามีให้ไม่มีทางดิ้นหนีไปไหนได้และมีเพียงนางเป็นหนึ่งในดวงใจแต่เพียงผู้เดียว
หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะ สถานที่ เหตุการณ์ หรือตัวบุคคลในเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นค่ะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ
การเดินทางกลับมาเมืองหลวงของท่านแม่ทัพสวีซานจินเป็นความลับที่ไม่มีใครได้ล่วงรู้เลยสักคนเหตุผลคือเขาไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่ที่ต้องมีใครต่อใครมาตั้งแถวต้อนรับตั้งแต่หน้าประตูเมืองหลวงยาวไปจนถึงประตูจวนสวี ครั้งนี้เขาลาพักมาเป็นกรณีพิเศษเพื่อสะสางเรื่องส่วนตัวจึงอยากจะกลับมาแบบเงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้อีกทั้งเมื่อมาถึงแล้วก็ยังไม่ได้กลับไปพักที่จวนสกุลสวีแต่กลับเลือกเช่าโรงเตี๊ยมขนาดกลางๆ ที่อยู่ระหว่างจวนสกุลสวีของตนเองและจวนสกุลฟ่านของภรรยาแทน
แต่การเดินทางด้วยการขี่ม้ามาโดยหยุดพักเพียงเล็กน้อยเพื่อเปลี่ยนม้าแม้จะใช้เวลาเพียงครึ่งเดียวจากการเดินทางปกติแต่ก็ทำให้ร่างกายของสวีซานจินเหนื่อยล้ามากจนเกินไปซึ่งทันทีที่มาถึงโรงเตี๊ยมท่านแม่ทัพก็หลับสนิทไปเป็นเวลาถึงหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ
ทันทีที่ตื่นขึ้นมาท่านแม่ทัพสวีซานจินก็เรียกผู้ติดตามที่ส่งมาดูแลภรรยาอยู่ห่างๆ ในระหว่างที่นางเดินทางกลับมาอยู่เมืองหลวงให้เข้ามารายงานสถานการณ์ความเป็นไปของนางให้ทราบซึ่งนายทหารผู้นี้นั้นก็เป็นหนึ่งในผู้คุ้มกันที่เดินทางมาส่งฮูหยินน้อยของท่านแม่ทัพเมื่อคราวก่อนและยังคงทำหน้าที่คุ้มกันนางอย่างเปิดเผยตามคำสั่งที่มีภายหลัง
“เจ้าว่าอย่างไรนะ แล้วเหตุใดเรื่องร้ายแรงเช่นนี้จึงไม่รายงานกลับไปแดนเหนือเจ้ามัวแต่มานั่งอมอะไรอยู่” ท่านแม่ทัพถึงกับตบโต๊ะดังปังเมื่อได้ยินคนของตนเองรายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับภรรยาของตนเองตั้งแต่ต้นจนจบ
ใครจะไปคาดคิดว่าทันทีที่นางเดินทางกลับมาถึงเมืองหลวงสกุลฟ่านก็มิได้ทำการต้อนรับขับสู้แต่อย่างใดแต่ที่มากไปกว่านั้นคือฮูหยินคนปัจจุบันของสกุลฟ่านยังขับไล่นางออกมาจากจวนรวมถึงกีดกันไม่ให้พบกับบิดาจนท้ายที่สุดแล้วท่านแม่นมหมี่ก้งเย่วต้องพาฟ่านซีเซียนและผู้ติดตามของนางทั้งหมดไปตั้งหลักกันอยู่ที่บ้านเกิดของนางแต่ไม่ได้ไปพักยังเรือนสกุลหมี่เนื่องจากสถานที่ไม่อำนวย
“เป็นเพราะฮูหยินน้อยเอ่ยปากขอเอาไว้เองขอรับท่านแม่ทัพ นางกล่าวกับข้าว่าขอให้ท่านอาม่อช่วยปิดเรื่องนี้เอาไว้เป็นความลับเพราะรู้ว่าหากท่านแม่ทัพล่วงรู้เข้าอาจจะขุ่นเคืองใจอีกทั้งนางก็ไม่ได้รับอันตรายใดๆ ยังคงหาเรือนอยู่อาศัยได้เอาไว้หากมีเรื่องร้ายแรงจริงๆ ฮูหยินน้อยจะไม่ห้ามหากว่าข้าจะรายงานไปยังแดนเหนือ
ทุกวันนี้ฮูหยินน้อยเปิดร้านอาหารแผงลอยเล็กๆ ที่หน้าเรือนมีแม่นมหมี่และหลานสาวคอยช่วยเหลือส่วนข้าก็ทำหน้าที่คอยทำงานหนักแทนพวกนางและเป็นม้าเร็วให้ในเวลาที่ต้องการจับจ่ายซื้อของ” ม่อเฉินกงเป็นญาติผู้น้องของม่อซวินผู้ทำหน้าที่หลงจู๊ร้านหม้อร้อนของฟ่านซีเซียนที่แม้ในอดีตจะเป็นนายทหารเช่นเดียวกับญาติผู้พี่แต่ก็ลาออกเพราะต้องมาดูแลบิดาที่ป่วยหนักในวาระสุดท้ายจนเมื่อบิดาสิ้นไปก็ทำอาชีพเป็นนายพรานหาเลี้ยงตัวด้วยไม่มีครอบครัวหรือลูกเมียซึ่งเนื้อสัตว์ที่มีกินกันในค่ายส่วนใหญ่ก็เป็นฝีมือของชายผู้นี้ทั้งสิ้น
ด้วยเป็นคนที่มีนิสัยใจเย็นเป็นทุนเดิมอีกทั้งยังมีความสามารถในเรื่องต่อสู้และการใช้อาวุธที่หลากหลายท่านแม่ทัพจึงไว้วางใจที่จะส่งม่อเฉินกงให้มาเป็นหูเป็นตาและเป็นมือเป็นเท้าให้นางแทนตนเองที่อยู่ห่างกันไกลแสนไกลแต่ก็ไม่คิดว่าคนที่ไว้วางใจจะมาช่วยกันปกปิดเรื่องสำคัญเสียนี่
“เอาเถอะครั้งนี้ข้าจะไม่ว่าอะไรเจ้าเพราะถือว่าฮูหยินน้อยได้เอ่ยปากขอเอาไว้แต่ครั้งหน้าหากว่ามีเรื่องอะไรขอให้เจ้าส่งข่าวหาข้าทันทีแม้ว่านางจะขอเอาไว้ก็ตาม ว่าแต่สุขภาพของฮูหยินน้อยเป็นอย่างไรบ้างการเดินทางไกลทำให้นางเจ็บป่วยหรือไม่” เพราะก่อนออกเดินทางฟ่านซีเซียนมีอาการคล้ายจะป่วยอยู่บ้างแต่เพราะตัวนางยืนยันที่จะกลับเมืองหลวงตามกำหนดเวลาเขาเองก็ไม่สามารถทัดทานได้เพราะบทจะดื้อขึ้นมาฟ่านซีเซียนก็ดื้อแบบหัวชนฝาไม่ฟังใครอยู่เหมือนกัน
“เมื่อมาถึงเมืองหลวงฮูหยินน้อยต้องพักรักษาตัวอยู่ในเรือนราวๆ หนึ่งเดือนเห็นจะได้แต่อาการป่วยของนางหาได้รุนแรงหรือว่าเป็นอันตรายร้ายแรงแต่เป็นเพราะร่างกายอ่อนเพลียสะสมในระหว่างการเดินทางกลับมาจากแดนเหนือซึ่งแม่นมหมี่ก้งเย่วก็ดูแลเป็นอย่างดีขอรับนอกจากนี้ข้ายังนำเงินที่ท่านแม่ทัพให้เอาไว้ไปซื้อยาและของบำรุงมาให้ฮูหยินน้อยโดยตลอดค่าใช้จ่ายทั้งหมดที่ใช้ไปข้าทำบัญชีเอาไว้ให้เรียบร้อยแล้ว
นอกนั้นก็ไม่มีเรื่องอะไรน่าเป็นห่างเว้นแต่พักหลังมานี้ที่มีผู้คนเหมือนจะทราบข่าวว่าฮูหยินน้อยของท่านแม่ทัพทิศอุดรเดินทางกลับมาจากแดนเหนือทำให้มีคนจากสกุลสวีมาตรวจสอบอยู่พักหนึ่งแต่ฮูหยินน้อยก็เลือกที่จะอ้างเหตุผลเรื่องสุขภาพของตนเองเพื่อเป็นการหลบเลี่ยงปัญหาเพราะเกรงว่าจะทำให้ท่านแม่ทัพต้องเดือดร้อน”
เรื่องที่ม่อเฉินกงทำลงไปก็เป็นความลับที่ฮูหยินน้อยมิได้ล่วงรู้แต่คนที่ทราบความจริงว่าสมุนไพรชั้นดีที่จัดตามเทียบยาและอาหารบำรุงต่างๆ ที่เขานำไปส่งให้นั้นมาจากเงินของท่านแม่ทัพนั่นก็คือแม่นมหมี่ก้งเย่วซึ่งนางเองก็มิใช่สตรีปากมากอะไรเรื่องนี้จึงเป็นความลับมาจนถึงปัจจุบัน
คนรับหน้าที่ดูแลความเป็นอยู่ของฮูหยินน้อยรายงานทุกสิ่งตามจริงอย่างระมัดระวังแต่สิ่งที่เพิ่งได้ยินเต็มสองหูทำเอาสวีซานจินชาวาบตั้งแต่ศีรษะไปจรดปลายเท้าเพราะไม่ได้เตรียมใจมาฟังเรื่องราวว่าภรรยากลับเมืองหลวงมาเพื่อตกระกำลำบากและเขาก็มั่นใจว่าเรื่องนี้ทางฝั่งบิดามารดาของเขาก็ต้องล่วงรู้แล้วเป็นแน่แท้แต่ที่ท่านทั้งสองมิได้เคลื่อนไหวก็เพราะรอให้บุตรชายคนโตกลับมาสะสางปัญหาด้วยตนเองเพราะว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องภายในครอบครัวของสวีซานจิน
คุณชายใหญ่สกุลสวีไม่ได้ระแคะระคายแม้แต่น้อยนิดว่าฝั่งบิดามารดาของตนนั้นทราบตั้งแต่วินาทีแรกที่ฮูหยินน้อยขึ้นรถม้ากลับมาจากแดนเหนือและตลอดทางก็มีคนของท่านเสนาบดีกลาโหมคอยช่วยคุ้มกันลูกสะใภ้คนโตของสกุลสวีอยู่อย่างลับๆ และจนถึงตอนนี้ก็ยังมีคนของบิดาสวีซานจินช่วยดูแลนางอยู่อีกแรงหนึ่ง
ซึ่งเรื่องที่นายท่านสวีทั้งสองไม่ได้ออกหน้าส่วนหนึ่งเพราะอยากให้สามีภรรยาสะสางปัญหาที่เกิดขึ้นกันสองคนแต่อีกส่วนก็อยากดัดนิสัยบุตรชายคนโตที่มิมีความสามารถในการดูแลภรรยาทำให้นางต้องกลับมาเมืองหลวงตามลำพังเช่นนี้และถ้าหากบุตรชายตัวดีไม่ตามกลับมาเมืองหลวงหลังจากที่ฮูหยินน้อยกลับมาเกินสามเดือนท่านเสนาบดีสวีหมิงกวางก็จะเดินทางไปลากคอสวีซานจินกลับมาหาภรรยาด้วยตนเอง
“เชื่อเถิดว่าสกุลสวีรู้เรื่องราวทุกอย่างเป็นอย่างดีแล้วและบิดาของข้าน่าจะส่งคนมาแทรกซึมดูแลฮูหยินน้อยอยู่ห่างๆ เรียบร้อยแล้วไม่แปลกอะไรหากเจ้าจะไม่สามารถสังเกตเห็นพวกเขาได้เพราะคนใกล้ชิดของบิดาข้าต่างก็มีคุณสมบัติไม่ต่างจากองครักษ์เงาที่ดูแลอารักขาเชื้อพระวงศ์”
การมีความดีความชอบและคุณูปการต่อแว่นแคว้นทำให้สกุลสวีมีสิทธิพิเศษต่างๆ มากมายและหนึ่งในนั้นก็คือการมีคนมีความสามารถมากมายเอาไว้ในปกครองซึ่งนอกจากคนเหล่านี้จะเป็นมือเป็นเท้าให้ครอบครัวของเขาได้แล้วอีกนัยหนึ่งก็เป็นผู้ที่คอยจับตามองและตรวจสอบคนสกุลสวีด้วยเช่นเดียวกันหากสกุลของเขาก้าวพลาดแค่เพียงครึ่งก้าวด้วยการคิดคดทรยศราชสกุลสาบานได้ว่าสกุลสวีจะมีจุดจบที่ไม่งดงามอย่างแน่นอน
สวีซานจินเองก็ไม่คิดว่าการที่เขาปล่อยทุกอย่างตามใจภรรยานั้นจะทำให้เกิดเรื่องราวบานปลายถึงเพียงนี้แต่ในเมื่อเป็นตัวเองที่มีความบกพร่องเขาก็จะยืดอกรับความผิดทั้งหมดไว้กับตัวเองโดยจะไม่ตำหนิภรรยาเลยแม้เพียงครึ่งคำ
ในขณะที่สวีซานจินกำลังนั่งฟังคนของตัวเองเล่าเรื่องราวของภรรยาฟังโดยละเอียดด้วยใจที่ร้อนรุ่มดังมีใครเอาไฟมาเผาฝั่งสกุลสวีนั้นทั้งท่านเสนาบดีและฮูหยินต่างกำลังจิบชาพักผ่อนอยู่ในจวนด้วยความสบายอกสบายใจเพราะได้สั่งสอนลูกชายที่ไม่รู้ความของตนเองแล้วอย่างน้อยๆ การที่ให้เขาได้รู้สึกทุรนทุรายใจบ้างก็น่าจะเป็นการสั่งสอนที่เหมาะสม
ฮูหยินสวีไม่คิดว่าบุตรชายคนโตจะเบาปัญญาจนถึงขนาดปล่อยให้ภรรยาเดินทางกลับมาเมืองหลวงคนเดียวแต่ยังนับว่าสวีซานจินยังมีโชคอยู่บ้างที่ภรรยามิได้วู่วามขอหย่าขาดโดยนางได้สืบทราบมาแล้วว่าทั้งบุตรชายและลูกสะใภ้เพียงแค่แง่งอนกันและสาเหตุหลักมาจากบุตรสาวบุญธรรมของสามีกับฮูหยินรองที่หลังจากนี้ฮูหยินสวีช่านไฉตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะจัดการกับสวีโหรวซืออย่างเด็ดขาดเสียทีด้วยปล่อยให้นางกำเริบเสิบสานมานานพอสมควรแล้ว
“แม่นมจั๋วอย่างไรแล้วให้ห้องครัวปรุงน้ำแกงบำรุงกำลังเอาไว้สักหม้อใหญ่ๆ ด้วยนะแล้วก็เตรียมวัตถุดิบในการปรุงอาหารสักสองสามชนิดให้ด้วยเอาเป็นเนื้อแกะตุ๋นกับข้าวอบเห็ดก็แล้วกันแล้วข้าจะเข้าครัวไปปรุงด้วยตนเอง อีกวันสองวันข้าคิดว่าจวนสกุลสวีน่าจะได้ต้อนรับแขกคนสำคัญ” หลังจากที่ฟังรายงานจากคนของสามีจบแล้วฮูหยินสวีก็เอ่ยกับแม่นมจั๋วเถียนคนสนิทของตนเองให้สั่งห้องครัวให้เตรียมทำอาหารพิเศษเพื่อต้อนรับบุตรชายและลูกสะใภ้ที่ยังมิมีผู้ใดได้ล่วงรู้ว่าพวกเขานั้นมาถึงเมืองหลวงแล้ว
“อาหารจานโปรดของคุณชายใหญ่ทั้งนั้นเลยนะเจ้าค่ะฮูหยิน หรือว่าคุณชายใหญ่จะกลับมาเมืองหลวง” แม่นมจั๋วถึงขั้นเอามือทาบอกตนเองด้วยอารามตกใจแต่ก็เป็นฮูหยินที่เอามือทำท่าปิดปากของตนเองเอาไว้เพราะไม่อยากให้แม่นมจั๋วแพร่งพรายความลับออกไปให้ใครรู้เพราะมันจะวุ่นวายมากกว่าเป็นเรื่องดี
“อย่าเพิ่งกระโตกกระตากไปข้าคิดว่าไม่พรุ่งนี้ก็มะรืนนี้คุณชายใหญ่ของแม่นมน่าจะพาฮูหยินน้อยเดินทางมาที่นี่อย่างไรแล้วข้าคงต้องขอรบกวให้แม่นมช่วยเตรียมห้องนอนของคุณชายเอาไว้ให้ด้วยแต่ให้สั่งงานกับสาวใช้ที่วางใจได้นะเจ้าคะข้ายังไม่อยากให้เรื่องนี้ไปถึงหูของสตรีผู้นั้น” ไม่ต้องเอ่ยชื่อแม่นมจั๋วก็รับรู้ได้ว่าสตรีที่ฮูหยินกล่าวถึงอย่างเอือมระอานั้นคือผู้ใดกันเพราะตัวนางเองก็รู้สึกไม่ได้ต่างจากฮูหยินเลยแม้แต่น้อย
“วันนี้ข้าจะไปส่งโรงครัวเรื่องอาหารเอาไว้ก่อนส่วนเรื่องการจัดห้องข้าจะทำในวันพรุ่งนี้ตอนกลางวันเพราะที่จวนไม่ได้มีคนพลุกพล่านมากเท่าไหร่ ฮูหยินน้อยชอบรับประทานขนมที่ไม่หวานมากนักไม่ก็ผลไม้หลังมื้ออาหารอย่างไรแล้ววันพรุ่งนี้ข้าจะออกไปเลือกซื้อขนมจากเหลาอาหารมาหลายๆ ชนิดแล้วก็ไปตลาดซื้อผลไม้เพื่อให้ฮูหยินน้อยได้เลือกรับประทานนะเจ้าคะ” แม่นมจั๋วเองก็ดีใจไม่น้อยกว่าฮูหยินสวีกำลังคิดแผนการดูแลต้อนรับคุณชายใหญ่และฮูหยินน้อยของนางให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้
ส่วนทางด้านของสวีซานจินนั้นถึงตัวเขาจะอยากไปพบภรรยาเสียตอนนี้ก็ไม่สามารถที่จะทำได้ง่ายๆ เพราะระยะเวลาหนึ่งเดือนกว่าๆ ที่เร่งรีบเดินทางเปลี่ยนม้าไม่รู้ว่ากี่ตัวต่อกี่ตัวเพื่อเร่งระยะเวลาในการเดินทางทำให้สภาพร่างกายของเขาไม่น่าดูน่ามองเท่าไหร่นักร่างกายมีแต่คราบเหงื่อไคลเกาะจับเพราะมิได้อาบน้ำทำความสะอาดร่างกายอย่างพิถีพิถันยิ่งหน้าตายิ่งไม่ต้องพูดถึงเพราะยามนี้หนวดเครารกเรื้อจนดูคล้ายโจรป่ามากกว่าการจะเป็นท่านแม่ทัพไร้พ่ายแห่งเป่ยเปียนแสนองอาจที่ผู้คนหวั่นเกรง
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้สวีซานจินย่ามใจว่าอย่างไรแล้วภรรยาก็จะต้องสุขกายสบายใจดีคือเรื่องที่มีคนจากสกุลสวีไปคอยตามดูแลนางอยู่ห่างๆ เขาเลยตั้งใจว่าในวันนี้จะดูแลจัดการทำความสะอาดร่างกายของตนเองเป็นอย่างดีเพื่อเตรียมไปพบหน้าภรรยาและไม่ลืมกำชับให้ม่อเฉินกงหาซื้อผลไม้ดีๆ ติดไม้ติดมือกลับไปฝากฮูหยินน้อยผู้เป็นภรรยาแทนเขาด้วยนอกจากนี้ก็ยังไม่ลืมตกรางวัลให้อดีตนายทหารเป็นพิเศษแทนคำขอบคุณที่ช่วยดูแลภรรยาและคนของนางเป็นอย่างดีตลอดระยะเวลาหลายเดือน