รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ครอบครัว,จีน,แม่ทัพพ่ายเมีย,นิยายรักจีนโบราณ,เกิดใหม่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักเมีย หลงเมีย กินข้าวไม่ได้ร้องไห้หาเมีย
ผู้แต่ง
มู่จิ่น 木槿
เรื่องย่อ
เมื่อจำต้องแต่งงานโดยไม่เต็มใจโดยไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้สิ่งที่ฟ่านซีเซียนหรือไส้ในคือดวงวิญญาณแปลกปลอมของหญิงสาวต่างยุคต่างสมัยเข้ามาอาศัยพึ่งพิงร่างตามที่โชคชะตาได้ขีดเส้นเอาไว้นั้นทำได้คือการพยายามทำตัวให้เป็นที่รักทั้งกับตัวสามีรวมไปถึงผู้คนรอบข้างเขาเพื่อความอยู่รอดอย่างสุขสงบแต่นางกลับมีอุปสรรคใหญ่คือมารหัวใจที่มาปรากฏกายในรูปแบบของน้องสาวบุญธรรมของสามี
ในเมื่อถูกลิขิตให้ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปสิ่งที่ทำได้คือต้องสู้สุดใจขาดดิ้นในวิถีทางที่ตนเองพอจะทำได้อย่างเรื่องการขยันทำงานจนสามารถเปิดร้านอาหารเป็นของตนเองได้โดยที่มิต้องอาศัยบารมีของใครหนุนหลังอีกทั้งเอาใจใส่ดูแลในเรื่องอาหารการกินที่นางถนัดฟ่านซีเซียนตั้งใจจะมัดทั้งตัวและหัวใจของท่านแม่ทัพผู้เป็นสามีให้ไม่มีทางดิ้นหนีไปไหนได้และมีเพียงนางเป็นหนึ่งในดวงใจแต่เพียงผู้เดียว
หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะ สถานที่ เหตุการณ์ หรือตัวบุคคลในเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นค่ะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ
การเตรียมวัตถุดิบสำหรับเลี้ยงอาหารนายทหารทั้งกองทัพใช้เวลาทั้งสิ้นสามวันเต็มๆ อีกทั้งฟ่านซีเซียนยังเดินทางไปค่ายอาหารเพื่อสอนพ่อครัวปรุงน้ำแกงผักกาดดองรสเผ็ดใส่เต้าหู้ด้วยตนเองซึ่งพ่อครัวนั้นทั้งตื่นเต้นและทั้งเกร็งไม่คิดว่าฮูหยินน้อยของท่านแม่ทัพจะเป็นกันเองและไม่ถือตัวเช่นนี้
“ลำบากพวกท่านแล้วที่ต้องปรุงอาหารกันทั้งวันแทบไม่ได้หยุดพักเลยเช่นนี้แต่อย่างไรก็ต้องขอบคุณที่ช่วยทำให้กองทัพที่แข็งแกร่งได้ท้องอิ่มมีแรงไปช่วยเหลือชาวบ้านได้” ช่วงพักการทำศึกนั้นนายทหารนับหมื่นต่างก็ไม่ได้อยู่เปล่าๆ เพื่อกินเบี้ยหวัดไปวันๆ เพราะท่านแม่ทัพแบ่งนายทหารออกเป็นกลุ่มกองให้เข้ามาฝึกซ้อมที่ค่ายส่วนหนึ่งเพื่อเตรียมความพร้อมร่างกายเอาไว้เสมอ อีกส่วนหนึ่งก็ส่งไปลาดตระเวนที่ชายแดนไม่มีขาดเพื่อเป็นการระวังภัยและมีนายทหารอีกส่วนที่จะถูกส่งไปช่วยเหลือชาวบ้านในหมู่บ้านต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นการช่วยทำนาทำสวนหรือว่าเลี้ยงสัตว์และงานก่อสร้างไม่ว่าจะเป็นการสร้างหรือซ่อมแซมบ้านเรือนพวกเขาต่างก็ทำได้ทั้งหมด
“เป็นหน้าที่ของพวกข้าขอรับฮูหยิน” พ่อครัวใหญ่ประจำโรงครัวหลักของค่ายทหารตอบโดยก่อนหน้านี้เขาอธิบายให้ฮูหยินท่านแม่ทัพได้ฟังแล้วว่าปกติครัวของค่ายทหารจะมีครัวแยกย่อยไปตามทิศทางการจัดตั้งที่พักแต่เนื่องจากตอนนี้ทหารถูกกระจายออกไปทำหน้าที่ในส่วนต่างๆ ครัวจึงถูกยุบลงมาโดยใช้ครัวหลักและครัวรองเพียงสองแห่งเท่านั้นเอง
ส่วนพ่อครัวแม่ครัวที่ทำงานอยู่ทุกวันนี้ล้วนเป็นครอบครัวของทหารปลดประจำการไม่ก็ครอบครัวนายทหารที่ยังคงประจำการในกองทัพในปัจจุบันที่เป็นเช่นนี้เพราะท่านแม่ทัพนั้นได้ทำการจัดตั้งหมู่บ้านทหารผ่านศึกขึ้นเมื่อราวๆ สองปีก่อนเพื่อให้ทหารที่ไม่สามารถเดินทางกลับไปยังบ้านเกิดได้ด้วยข้อจำกัดของร่างกายหรือว่าเรื่องอื่นๆ ได้ตั้งรกรากอยู่ด้วยกันเสียที่นี่
และหากครอบครัวต้องการจะเดินทางมาจากบ้านเดิมเพื่อใช้ชีวิตยามบั้นปลายอยู่ด้วยกันพร้อมหน้าพร้อมตาท่านแม่ทัพก็ยินดีนอกจากจะมีที่ดินทำกินให้เช่าหรือซื้อขาดในราคาถูกแล้วก็ยังมีอาชีพหลากหลายที่รองรับอยู่เรียกได้ว่าหากเข้ามาเป็นทหารในสังกัดแม่ทัพอุดรแล้วก็จะได้รับการดูแลประหนึ่งคนในครอบครัวหรือญาติพี่น้องไปจนวันตายหากว่าคนผู้นั้นสามารถทำตามกติกาของท่านแม่ทัพเท่านั้นก็ได้รับโอกาสแล้ว
“เอาไว้หากข้ามีสูตรอาหารอร่อยๆ ที่คิดว่าพวกท่านจะชอบกันจะนำมาฝากไว้ที่ท่านลุงอีกนะเจ้าคะเมื่อครั้งที่อยู่เมืองหลวงข้าชื่นชอบการรับประทานอาหารอร่อยๆ รวมถึงชื่นชอบการเข้าครัวทำอาหารยิ่งนักแต่ไม่ค่อยมีโอกาสได้ทำเมื่อได้มาอยู่แดนเหนือจึงตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะใช้เวลาฝึกฝนและปรับปรุงสูตรอาหารต่างๆ ที่มีอยู่ในมือให้เข้ากับลิ้นของคนที่นี่ให้มากที่สุด
อย่างไรแล้วข้าคงต้องมารบกวนท่านลุงและทุกท่านที่โรงครัวแห่งนี้อีกหวังว่าการมาของข้าจะไม่ทำให้พวกท่านวุ่นวายหรือเสียเวลานะเจ้าคะ”
“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเล่าฮูหยินพวกเราทุกคนยินดีต้อนรับท่านอยู่แล้วอยากจะมาตอนไหนเชิญได้เลยขอรับ” พ่อครัวใหญ่ประทับใจในความนอบน้อมและถ่อมตัวของฮูหยินน้องของท่านแม่ทัพเป็นอย่างมากอีกทั้งนางหาได้มีความเย่อหยิ่งเช่นสตรีที่มาจากเมืองหลวงคนอื่นๆ หรืออย่างน้อยๆ นางก็เป็นมิตรมากกว่าคุณหนูสวีน้องสาวบุญธรรมของท่านรองแม่ทัพที่รายนั้นมักจะใช้สายตาหยามเหยียดอย่างไม่ปิดบังในยามที่มองมายังบรรดาทหารและคนครัวที่ต่ำต้อยกว่าตนเอง
การสนทนาระหว่างภรรยาและคนในปกครองของตนเองนั้นอยู่ในสายตาของท่านแม่ทัพมาโดยตลอดและเขาก็ต้องแปลกใจที่ฟ่านซีเซียนช่างเป็นสตรีที่เข้ากับคนง่ายยิ่งนักที่จวนกับครอบครัวเส้าก็ทีหนึ่งแล้วที่นางเรียกครอบครัวของพ่อบ้านเก่าแก่ว่าท่านป้าท่านลุงได้อย่างไม่กระดากปากและนี่ยังเป็นคนของกองทัพนางก็ยังมาผูกมิตรได้อีก
แต่ถึงแม้จะให้ความเป็นกันเองกับทุกคนแต่สวีซานจินก็ยังเกตเห็นว่าภรรยายังคงเว้นระยะในการวางตัวได้อย่างเหมาะสมนับว่านางเองก็ระมัดระวังตัวอยู่บ้างเหมือนการเพราะการเข้ามาในค่ายทหารที่มีแต่บุรุษนั้นแม้จะเป็นสตรีที่มีตำแหน่งเป็นถึงฮูหยินน้อยของท่านแม่ทัพแต่หากไม่รู้จักการวางตัวแน่นอนว่าผู้คนต้องติฉินนินทาเป็นแน่
“กลิ่นหอมและรสชาติดียิ่งนักขอรับฮูหยินน้อยผักกาดดองหากนำไปผัดกับน้ำมันพริกเสียก่อนช่วยชูรสชูกลิ่นได้มากขึ้นจริงๆ” ปกติครัวของกองทัพจะปรุงอาหารให้รวดเร็วและมีรสชาติพอที่จะรับประทานกันได้โดยไม่ฝืดคอเท่านั้นหาได้มีการปรุงที่พิถีพิถันดังที่ฮูหยินมาสาธิตให้ทุกคนได้ดูแต่อย่างใดแต่กระนั้นบรรดาพ่อครัวทั้งหลายก็ต้องยอมรับว่าวิธีการที่แตกต่างแม้เพียงเล็กน้อยนั้นกลับทำให้ได้ผลลัพธ์ที่ต่างกันมาเหลือเกิน
“หากมีเวลาจะทำตามวิธีของข้าทุกขั้นตอนก็ย่อมได้แต่หากมีเวลาจำกัดแค่ต้มน้ำให้เดือดแล้วใส่ทุกอย่างลงไปพร้อมกันก็ไม่ผิดอยู่ดีเราสามารถเลือกปรับได้ตามสถานการณ์เพียงแต่ทุกขั้นตอนนั้นเราต้องคำนึงถึงเรื่องของความสะอาดเอาไว้ให้มากที่สุดเท่านั้นก็พอแล้วเจ้าค่ะ
อันที่จริงผักกาดเขียวปลีดองเปรี้ยวนี้นำมาแช่น้ำล้างเอาความเปรี้ยวความเค็มออกสักหน่อยซอยให้เป็นฝอยๆ เตรียมไว้จากนั้นก็ผัดกระเทียมกับน้ำมันให้หอมจะใส่เนื้อสัตว์หรือไม่ก็ได้ ใส่ไข่จากนั้นก็ขยี้ไข่ให้แตกตัวยามที่กำลังจะสุกและปรุงรสให้ออกไปทางเค็มหวานก็จะได้อาหารอีกจานที่อร่อยไม่แพ้อาหารจานไหนเลยนะเจ้าคะ”
แม้จะเป็นเพียงผักกาดดองผัดไข่ธรรมดาๆ แต่ในความทรงจำของฟ่านซีเซียนนั้นกลับไม่มีอาหารจานนี้อยู่เลยซึ่งพอนางเอาไปถามกับป้าเส้าก็ได้คำตอบว่าเพราะผักกาดดองมีรสจัดจนเกินไปจึงไม่มีใครนิยมนำมาผัดกินกันเมื่อได้ยินดังนั้นนางจึงลองนำผักกาดดองที่มีในเรือนไปแช่น้ำล้างน้ำจนรสจืดลงสักหน่อยและนำมาปรุงตามวิธีการที่ความทรงจำของของขวัญและพบว่ามันอร่อยอย่างน่าเหลือเชื่อจึงได้เอามาแนะนำให้พ่อครัวในกองทัพได้ลองนำมาปรุงเป็นอาหารจานใหม่ดู
“โอ้ อย่างนั้นหรอกหรือเอาเป็นว่าหลังจากนี้ข้าจะลองนำผักกาดดองมาผัดไข่ดูบ้างในค่ายทหารแห่งนี้มีทั้งผักดองและไข่เหลือเฟือเพราะเราเลี้ยงไก่และเลี้ยงเป็ดกันเองขอบคุณฮูหยินน้อยมากเลยนะขอรับสำหรับรายการอาหารใหม่ๆ” ไม่แปลกที่เพียงผักกาดดองผัดไข่นั้นพ่อครัวจะไม่รู้จักเพราะคนครัวของที่นี่ทั้งหมดล้วนแต่เป็นชาวบ้านธรรมดาๆ ไม่ก็เป็นเพียงนายทหารปลดประจำการทั้งนั้นอาหารการกินที่ทำอยู่ทุกวันก็เป็นเพียงน้ำแกงสูตรชาวบ้านไม่ก็ผัดผักใส่เกลือธรรมดาๆ
“เจ้าไม่เหนื่อยบ้างหรืออย่างไรซีเอ๋อร์” ท่านแม่ทัพเอ่ยถามด้วยความสงสัยใคร่รู้เพราะวันนี้ทั้งวันฟ่านซีเซียนก็วุ่นวายอยู่กับการเข้าครัวทำอาหารให้เขารับประทานอีกทั้งยังออกไปค่ายทหารเพื่อสอนพ่อครัวปรุงอาหารรายการพิเศษของนางให้นายทหารได้กินโดยทั่วกันและพอตกค่ำนางก็ยังชงชา เตรียมอาหารว่างและมายืนฝนหมึกให้เขาอยู่ตรงนี้
“การดูแลสามีเป็นหน้าที่ของภรรยาเจ้าค่ะถึงแม้มารดาของข้าจะไม่ได้อยู่สั่งสอนอบรมเมื่อจะออกเรือนแต่ก็มีแม่นมหมี่คอยชี้แนะมาโดยตลอดข้าย่อมไม่อาจทำให้เสียชื่อสตรีสกุลฟ่านได้ที่สำคัญงานพวกนี้ก็นับว่าเล็กน้อยนักข้าสามารถทำได้ไม่ได้เหน็ดเหนื่อยอะไร” อันที่จริงฟ่านซีเซียนใช้โอกาสนี้ทำประโยชน์และเรียนรู้สิ่งต่างๆ หลังจากที่ครั้งหนึ่งร่างกายเกือบจะติดเตียงมาเป็นเวลากว่าสองปีเมื่อมีโอกาสกลับมามีร่างกายแข็งแรงเช่นคนทั่วไปอีกครั้งนางก็ไม่อยากปล่อยเวลาที่มีค่าให้เสียไปอย่างเปล่าประโยชน์อีกทั้งการเป็นคนขยันขันแข็งก็น่าจะทำให้สามีพึงพอใจได้ไม่มากก็น้อยมิใช่หรือ
“เจ้านี่ก็แปลกคนแต่ก็เอาเถอะหากทำแล้วไม่ได้ทำให้ตัวเองเดือดร้อนก็ทำไป ว่าแต่พ่อบ้านเส้าบอกว่าอีกไม่กี่วันเจ้าจะเก็บหัวผักกาดมาทำผักดองอย่างนั้นหรือแล้วต้องใช้คนเพิ่มหรือไม่หัวผักกาดที่มีก็หลายแปลงอยู่” เห็นคนที่ได้ชื่อว่าภรรยามีความสุขดีสวีซานจินก็ยอมรับว่าสบายใจมิเช่นนั้นเขาคงจะรู้สึกผิดกับสกุลฟ่านมากนักที่พาบุตรสาวคนโตของสกุลมาตกระกำลำบากในดินแดนที่ห่างไกลจากบ้านเมืองเช่นนี้
แม้จะไม่ได้ยินดียินร้ายกับการแต่งงานแต่ที่ยอมตกลงเพราะถ้าหากไม่แต่งวันนี้ฮูหยินรองของบิดาก็จะยื่นหน้าออกมาจับคู่ให้เขาอีกเมื่อตรวจสอบมาดีแล้วว่าสกุลฟ่านนั้นเป็นขุนนางตงฉินอีกทั้งสกุลเดิมของฮูหยินฟ่านผู้ล่วงลับก็เป็นพ่อค้าวาณิชที่ซื่อสัตย์รวมไปถึงคุณหนูฟ่านทั้งสองอันเกิดจากฮูหยินเอกเองก็มีความประพฤติดีงามไม่เคยทำเรื่องเสื่อมเสียด่างพร้อยจึงทำให้ตัดสินใจตอบตกลงในที่สุด
ซึ่งหลังจากแต่งงานมาแม้จะเป็นเวลาไม่กี่เดือนแต่ฟ่านซีเซียนก็ยังคงมีความประพฤติดีงามไม่เคยสร้างปัญหาทั้งต่อหน้าและลับหลังดังนั้นสวีซานจินจึงรู้สึกว่าตัวเองตัดสินใจถูกแล้วที่ยอมแต่งงาน
“ต้องการคนช่วยถอนหัวผักกาดเจ้าค่ะแล้วข้าก็ต้องการเกลือและน้ำตาลจำนวนมากด้วยครั้งนี้ตั้งใจว่าจะดองแบบสูตรดั้งเดิม ดองแบบมีรสเผ็ดและดองแห้งด้วยเจ้าค่ะจะได้เก็บเอาไว้ทำหัวผักกาดดองหวานหรือไชโป๊วได้อีก” นอกจากสวนรอบเรือนที่เคยสำรวจแล้วภายในจวนแม่ทัพยังมีที่ว่างด้านหลังที่กลายเป็นสวนและที่นาทั้งหมดซึ่งฟ่านซีเซียนเองก็ไม่อยากจะเชื่อแทนที่จวนแม่ทัพจะมีสวนสวยๆ กลับกลายเป็นสวนผักและนาข้าวไปได้แต่ก็ยังดีที่ด้านหน้าของจวนยังพอมีสวนดอกไม้ให้ได้ชม
“ย่อมได้แล้วข้าจะจัดการหาคนมาให้เจ้าเอง เอาล่ะไปเข้านอนได้แล้วพรุ่งนี้เช้าเจ้ายังต้องตื่นมาเข้าครัวอีกมิใช่หรือข้าตั้งใจว่าจะอ่านรายงานฉบับนี้เป็นฉบับสุดท้ายก็จะเข้านอนแล้วเหมือนกัน” มือใหญ่ที่สากและด้านจากการจับอาวุธมาเกือบทั้งชีวิตแตะมือเล็กนุ่มนิ่มของภรรยาให้นางหยุดมือที่กำลังฝนหมึกหากไม่ทำเช่นนี้คิดว่าฟ่านซีเซียนก็ยินดีที่จะยืนช่วยฝนหมึกให้เขาอยู่ทั้งคืนเช่นเดียวกัน
“เดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้าเข้านอนเอง” สิ่งที่ฟ่านซีเซียนไม่คิดว่าจะได้ยินและไม่คิดว่าสามีจะทำคือการที่เขาเดินไปส่งนางถึงหน้าห้องนอนของตนเองแม้ว่าจะอาศัยอยู่ในเรือนหลังเดียวกันแต่ก็อยู่กันคนละฝั่งที่ต้องใช้เวลาเดินไม่น้อยแม้ความปลอดภัยในจวนแม่ทัพนั้นจะมีสูงมากแต่ว่าบรรยากาศรอบตัวที่มืดมิดก็น่ากลัวอยู่มิใช่น้อยเลยเหมือนกัน
“พรุ่งนี้ท่านพี่อยากรับประทานอะไรเป็นอาหารเช้าดีเจ้าคะ” เมื่อมาถึงหน้าห้องนอนของตนเองฟ่านซีเซียนก็เอ่ยถามเรื่องใหญ่ที่สุดสำหรับนางในช่วงนี้ซึ่งนั่นก็คือเรื่องอาหารการกินที่ของสามีที่นางยึดเอามาดูแลเองทั้งหมด
“ข้าเป็นคนไม่ค่อยเลือกกินไม่มีอะไรที่กินไม่ได้หรือว่าชอบกินเป็นพิเศษเจ้าทำอาหารที่เจ้าอยากกินมาได้เลย แบบที่ทำอยู่ทุกวันนี้ก็ดีอยู่แล้วอาหารดูมีสีสันหลากหลายน่ารับประทานดีแล้วข้าก็กินมันหมดโดยไม่เคยเหลือทิ้งเลยสักมื้อเดียว ขอบใจเจ้ามากที่ลำบาก”
เรื่องที่กินอะไรก็ได้นั้นสวีซานจินนั้นไม่ได้โกหกอันที่จริงจะเรียกว่าเขาเป็นพวกลิ้นจระเข้ก็ไม่ผิดนักเพราะการที่ต้องใช้ชีวิตอยู่กลางสนามรบทำให้เขาใช้ชีวิตแบบกินเพื่ออยู่เพิ่งจะได้มากินอาหารดีๆ ครบสามมื้อก็หลังจากศึกใหญ่เมื่อสองปีก่อนนี้นี่เอง
“แล้วข้าจะตั้งใจทำอาหารเจ้าค่ะท่านพี่รอกินของอร่อยได้เลย” กลายเป็นเรื่องสนุกของฟ่านซีเซียนไปแล้วในการคิดรายการอาหารให้สามีรับประทานทุกวันเพราะนอกจากสารอาหารจะต้องครบถ้วนภายใต้ข้อจำกัดของวัตถุดิบที่มีไม่หลากหลายแล้วสิ่งที่สำคัญไม่แพ้กันก็คือหน้าตาสีสันของอาหารก็ยังต้องสวยงามน่ารับประทานอีกด้วย