รัก,ชาย-หญิง,เกิดใหม่,ครอบครัว,จีน,แม่ทัพพ่ายเมีย,นิยายรักจีนโบราณ,เกิดใหม่,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
รักเมีย หลงเมีย กินข้าวไม่ได้ร้องไห้หาเมีย
ผู้แต่ง
มู่จิ่น 木槿
เรื่องย่อ
เมื่อจำต้องแต่งงานโดยไม่เต็มใจโดยไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้สิ่งที่ฟ่านซีเซียนหรือไส้ในคือดวงวิญญาณแปลกปลอมของหญิงสาวต่างยุคต่างสมัยเข้ามาอาศัยพึ่งพิงร่างตามที่โชคชะตาได้ขีดเส้นเอาไว้นั้นทำได้คือการพยายามทำตัวให้เป็นที่รักทั้งกับตัวสามีรวมไปถึงผู้คนรอบข้างเขาเพื่อความอยู่รอดอย่างสุขสงบแต่นางกลับมีอุปสรรคใหญ่คือมารหัวใจที่มาปรากฏกายในรูปแบบของน้องสาวบุญธรรมของสามี
ในเมื่อถูกลิขิตให้ได้มีชีวิตอยู่ต่อไปสิ่งที่ทำได้คือต้องสู้สุดใจขาดดิ้นในวิถีทางที่ตนเองพอจะทำได้อย่างเรื่องการขยันทำงานจนสามารถเปิดร้านอาหารเป็นของตนเองได้โดยที่มิต้องอาศัยบารมีของใครหนุนหลังอีกทั้งเอาใจใส่ดูแลในเรื่องอาหารการกินที่นางถนัดฟ่านซีเซียนตั้งใจจะมัดทั้งตัวและหัวใจของท่านแม่ทัพผู้เป็นสามีให้ไม่มีทางดิ้นหนีไปไหนได้และมีเพียงนางเป็นหนึ่งในดวงใจแต่เพียงผู้เดียว
หมายเหตุ นิยายเรื่องนี้ไม่อิงประวัติศาสตร์ไม่ว่าจะ สถานที่ เหตุการณ์ หรือตัวบุคคลในเรื่องล้วนเกิดจากจินตนาการของผู้เขียนทั้งสิ้นค่ะ
กติกาการลงนิยาย
ลงเนื้อหาให้อ่านฟรีทั้งหมด 10 ตอนหลังจากนั้นจะติดเหรียญล่วงหน้า รายละเอียดดังนี้
1. ติดเหรียญล่วงหน้า 1 สัปดาห์
2. ปลดเหรียญอ่านฟรี 1สัปดาห์
3. หลังจากนั้นจะติดเหรียญถาวรราคาเต็มไปจนถึงตอนจบค่ะ
ท้ายที่สุดแล้วอีกเกือบสองเดือนต่อมาฟ่านซีเซียนก็จัดการเรื่องกิจการร้านอาหารของตัวเองเสร็จแล้วเรียบร้อยโดยนางตัดสินใจยกกิจการให้ครอบครัวทหารผ่านศึกทั้งสามครอบครัวช่วยกันบริหารดูแลซึ่งเรื่องนี้ผ่านความเห็นชอบจากท่านแม่ทัพเรียบร้อยแล้วจึงไม่มีใครกล้าพูดว่าอะไรแม้ในใจลึกๆ แล้วทุกคนจะรู้สึกเสียใจและเสียดายมากก็ตาม
ทุกๆ คนในเขตเมืองแดนเหนือได้รับทราบทั่วกันว่าฮูหยินน้อยของท่านแม่ทัพเป่ยเปียนนั้นสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงนักจึงจะกลับไปรักษาตัวที่เมืองหลวงสักระยะหนึ่งซึ่งคำกล่าวอ้างนั้นสอดคล้องกับร่างกายของฟ่านซีเซียนที่จู่ๆ ก็เริ่มมีอาการไม่อยากอาหารรวมถึงนอนไม่หลับทำให้นางซูบผอมลงไปอย่างรวดเร็ว
“เหตุใดจึงกินข้าวน้อยยิ่งนักฝืนกินอีกสักสองคำไม่ได้เชียวหรือ” ทุกๆ สองถึงสามวันท่านแม่ทัพจึงจะมีเวลามาร่วมโต๊ะอาหารเย็นกับภรรยาเนื่องจากช่วงนี้เป็นฤดูกาลค้าขายมีผู้คนและคาราวานพ่อค้าเดินทางผ่านเขตชายแดนเข้ามาในแคว้นเป็นจำนวนมากการตรวจตราจึงต้องเข้มงวดและรัดกุมเพื่อป้องกันปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคตเพราะหากไม่ตรวจตราให้ถ้วนถี่ตั้งแต่ทีแรกก็อาจจะทำให้เกิดปัญหาใหญ่ได้ในภายภาคหน้า
“มันกลืนไม่ลงคอจริงๆ เจ้าค่ะ” ใช่ว่าฟ่านซีเซียนอยากจะทำตัวมีปัญหาแต่นางก็ไม่รู้ว่าร่างกายของตนเองเป็นอะไรถึงไม่มีอาการอยากอาหารนี่ดีเท่าไหร่แล้วที่ยังพอรับประทานเข้าไปได้บ้างบางครั้งแค่นางกินข้าวเข้าไปไม่กี่คำก็รู้สึกมวนท้องจนอยากจะอาเจียนออกมาเลยก็มีทุกวันนี้ที่ยังพอมีแรงก็เพราะว่าได้น้ำแกงบำรุงจากแม่นมหมี่และยาบำรุงจากท่านหมอหลวงหยูที่ส่งมาให้ดื่มมิได้ขาดสามเวลาก่อนมื้ออาหาร
“หากเจ้าไม่แข็งแรงดีข้าคงมิอาจปล่อยให้เดินทางกลับเมืองหลวงไปได้หรอกนะการเดินทางยาวนานทั้งยังลำบากอยู่ไม่น้อย” เรื่องนี้ท่านแม่ทัพมิได้พูดเล่นหากนางไม่แข็งแรงจริงๆ ย่อมสุ่มเสี่ยงหากต้องเดินทางไกล
“อากาศหนาวเย็นคงไม่เหมาะกับข้าจริงๆ แต่อย่างไรแล้วข้าจะพยายามกินข้าวให้มากร่างกายจะได้แข็งแรงพร้อมสำหรับการเดินทางไกล” ฟ่านซีเซียนไม่ได้อยากทำตัวเป็นภาระแก่ผู้ใดอีกต่อไปแล้วนางจึงพยายามฝืนใจกินข้าวและนอนให้มากจนราวๆ สี่ห้าวันถัดมาร่างกายของนางก็แข็งแรงพอที่จะออกเดินทางไกลได้ยืนยันโดยท่านหมอหลวงหยูผู้ทำการตรวจร่างกายนางอย่างละเอียดเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
และแม้การเดินทางกลับเมืองหลวงในครั้งนี้ของฮูหยินน้อยสวีท่านแม่ทัพไม่สามารถเดินทางมาส่งได้จนถึงปลายทางแต่ก็ยังเดินทางมาส่งถึงสามเมืองและส่งท่านหมอหลวงหยูให้ร่วมเดินทางมากับนางด้วยโดยท่านหมอจะเดินทางมาพักผ่อนกับครอบครัวที่เมืองหลวงราวๆ หนึ่งเดือนจากนั้นก็จะกลับไปประจำการดังเดิมโดยระหว่างนี้ก็มีหมอท่านอื่นในแดนเหนืออีกหลายท่านคอยทำหน้าที่รักษาการดูแลสุขภาพของนายทหารและท่านแม่ทัพจึงไม่ต้องเป็นห่วงอะไร
การเดินทางยาวนานร่วมสองเดือนจบสิ้นลงแล้วในที่สุดแต่ทันทีที่ฟ่านซีเซียนย่างเท้าเข้าไปในพื้นที่จวนสกุลฟ่านของบิดานางก็ถูกฮูหยินฟ่านเจียวหวงออกมาขับไล่มิยอมให้กลับเข้าไปพักยังเรือนของตนเองด้วยข้ออ้างที่ว่าบุตรสาวที่แต่งงานออกไปแล้วไม่ควรจะกลับมาอยู่บ้านเดิมเพราะมันจะนำความเสื่อมเสียมาให้ครอบครัว
การที่ภรรยาอีกคนของบิดากล้ามายืนเท้าเอวชี้หน้าขับไล่กันเช่นนี้ทำให้ฟ่านซีเซียนรับรู้ได้ว่าการที่นางแต่งงานออกไปหนึ่งปีนั้นทำให้จวนแห่งนี้ไม่มีพื้นที่สำหรับนางกับน้องสาวอีกต่อไปแล้ว
“คุณหนูใหญ่ คุณหนูเล็กหากนางไม่ต้องการให้พวกเราเข้าไปพักในจวนก็ออกไปอยู่กันเองเถิดเจ้าค่ะไปที่อำเภอบ้านเกิดของข้าแม่นมหมี่ผู้นี้จะดูแลคุณหนูทั้งสองเอง”
เพราะคนของท่านแม่ทัพที่มาส่งก็เดินทางกลับไปแล้วเนื่องจากเห็นว่าฮูหยินน้อยและผู้ติดตามมาถึงจวนสกุลฟ่านอย่างปลอดภัยพวกเขารีบเปลี่ยนม้าแล้วออกจากเมืองหลวงไปในทันทีโดยที่ไม่ได้ทราบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในจวนสกุลฟ่านเลยแม้แต่น้อยมิเช่นนั้นคงได้มีการรายงานกลับไปที่แดนเหนือ
“คุณหนูรออยู่ที่โรงเตี๊ยมก่อนนะเจ้าคะพักผ่อนอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ากันให้สบายตัวข้าจะออกไปจัดการเรื่องหาบ้านเช่าให้เอง” บ้านเกิดของแม่นมหมี่อยู่ในอำเภอที่ติดกับเมืองหลวงเดินทางด้วยรถม้าราวๆ สองเค่อก็มาถึงได้สบายๆ อีกทั้งอำเภอแห่งนี้ยังเจริญรุ่งเรืองมากขึ้นตามการเจริญเติบโตของเมืองหลวงทำให้ไม่ต้องกลัวหากจะต้องมองหาทำเลในการทำมาหากินแต่อาจจะต้องลงทุนเรื่องราคาของบ้านเช่ามากสักนิดหนึ่ง
การที่ตัวของแม่นมหมี่เองก็จากบ้านเกิดไปนานเรือนสกุลหมี่ก็มีบุตรหลานอยู่กันเต็มไปหมดจึงไม่อาจพาคุณหนูไปลำบากที่นั่นได้ทางออกในตอนนี้คือการหาบ้านเช่าสักหลังน่าจะเป็นการดีที่สุด
คุณหนูใหญ่ของแม่นมหมี่ก้งเย่วตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะกลับมาเปิดร้านอาหารที่เมืองหลวงซึ่งตัวนางเองก็บอกไม่ได้ว่าจะกลับไปที่แดนเหนืออีกหรือไม่เพราะสถานการณ์ระหว่างนางกับสามีแม้จะไม่มีใครแสดงออกหรือพูดออกมาอย่างชัดเจนแต่ความมึนตึงจางๆ ของทั้งคู่คนสนิทต่างรู้เห็นกันเป็นอย่างดีแต่ไม่มีใครกล้าแสดงความเห็นหรือให้คำแนะนำเพราะว่าคนต้นเรื่องมิได้เอ่ยปากทุกวันนี้ก็ทำได้แค่คอยจับตามองดูอยู่ห่างๆ เพียงเท่านั้น
แต่การที่ทั้งคู่แยกกันอยู่ในครั้งนี้แม่นมหมี่ก็ได้แต่หวังว่าทั้งท่านแม่ทัพและคุณหนูใหญ่จะได้รู้ตัวสักทีว่าทั้งสองคนไม่ควรที่จะอยู่ห่างไกลกันเช่นนี้เลย
สิ่งที่แม่นมหมี่ตามหาคือเรือนหรืออาคารให้เช่าที่มีบริเวณด้านหน้ากว้างพอที่จะปิดร้านแผงลอยขายอาหารเสียบไม้เช่นที่เคยเปิดในแดนเหนือแต่ที่นี่นั้นคุณหนูใหญ่ฟ่านซีเซียนบอกเอาไว้แล้วว่านางจะเปิดขายเฉพาะให้ซื้อกลับไปรับประทานที่เรือนมิได้เปิดหน้าร้านให้นั่งกินหรืออาจจะมีเพียงเก้าอี้ให้นั่งเป็นระยะเวลาสั้นๆ เท่านั้นไม่มีโต๊ะเพราะไม่ได้ตั้งหม้อร้อนอุ่นอาหารให้เช่นที่แดนเหนือ
ใช้เวลาถึงสองวันเต็มแม่นมหมี่และหลานสาวก็พบเจอเรือนที่เปิดให้เช่าที่มีพื้นที่ด้านหน้ากว้างพอที่จะตั้งแผงลอยร้านค้าอีกทั้งเรือนหลังนี้ยังตั้งอยู่ในย่านการค้าจึงมีผู้คนเดินทางสัญจรผ่านไปผ่านมาคับคั่งแม้ราคาค่าเช่าอาจจะสูงไปสักนิดแต่หากมองว่าจ่ายเพื่อทำเลก็นับว่าคุ้มค่าเป็นอย่างมาก
ทันทีที่ฟ่านซีเซียนเดินทางมาถึงสถานที่จริงนางก็ไม่ลังเลเลยที่จะทำสัญญาเช่าหนึ่งปีพร้อมกับจ่ายเงินเต็มจำนวนเพราะนอกจากทำเลที่ตั้งจะดีมากแล้วด้านในยังมีบ่อน้ำอีกทั้งเรือนยังปลูกอยู่ค่อนไปทางด้านหลังก็ยังอยู่ในสภาพค่อนข้างใหม่แม้มันจะเป็นเรือนชั้นเดียวที่มีเพียงสามห้องนอนซึ่งนางตั้งใจเอาไว้แล้วว่าจะนอนกับน้องสาวส่วนห้องที่เหลืออีกสองห้องจะเป็นของแม่นมหมี่และพี่สาวอีกสองคนให้พวกนางแบ่งกันเองว่าจะนอนกันอย่างไร
“ได้ที่ไหนกันเจ้าคะคุณหนูพวกท่านต้องมีห้องนอนส่วนตัวกันคนละห้องส่วนพวกข้ากับแม่นมหมี่สามารถนอนรวมกันได้เจ้าค่ะ” แม้ห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดในเรือนยังเล็กกว่าห้องครัวในจวนท่านแม่ทัพเสียอีกแล้วเช่นนี้สองพี่น้องสกุลหมี่จะปล่อยให้ฮูหยินน้อยกับคุณหนูเล็กไปนอนเบียดเสียดรวมกันได้อย่างไร
“ได้สิทำไมจะนอนมิได้พวกท่านมีกันถึงสามคนเชียวนะเจ้าคะข้ากับพี่หญิงนอนด้วยกันมาตั้งแต่เล็กๆ อย่างไรแล้วก็ยังสามารถนอนด้วยกันได้อยู่” ฟ่านเซียวเซียนสนับสนุนความคิดเห็นของพี่สาวเต็มที่เพราะแม่นมหมี่ก็อายุมากแล้วนางควรจะได้พักในห้องส่วนตัวแบบสบายๆ อย่างน้อยๆ หากแบ่งห้องหนึ่งห้องเป็นของแม่นมหมี่แต่เพียงผู้เดียวส่วนอีกห้องพี่สาวฮุ่ยเหมยกับหนิงเหมยก็จะนอนด้วยกันแล้วนางกับพี่สาวนอนด้วยกันก็ลงตัว
“แต่คุณหนูทั้งสองเป็นเจ้านายอย่างไรแล้วก็ให้นอนร่วมกันมิได้หรอกเจ้าค่ะ” เป็นแม่นมหมี่ซึ่งออกเสียงสนับสนุนหลานสาวของตนเองมากกว่าจะเข้าข้างคุณหนูฟ่านทั้งสอง
“ถ้าแม่นมหมี่ต้องการให้พวกข้ามีห้องนอนส่วนตัวกันคนละห้องเช่นนั้นแล้วพวกท่านต้องรับห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดไปนะเจ้าคะ มีกันถึงสามคนข้าไม่มีทางปล่อยให้พวกท่านไปนอนเบียดเสียดกันอยู่ในห้องนอนเล็กๆ หรอก” สุดท้ายแล้วฟ่านซีเซียนก็ต้องยื่นคำขาดเป็นอันเข้าใจตรงกันว่าห้องนอนใหญ่ที่สุดในเรือนหลังเล็กนั้นจะเป็นของบรรดาสตรีสกุลหมี่ส่วนนางและน้องสาวจะมีห้องนอนส่วนตัวคนละหนึ่งห้อง
แต่เพราะเรือนหลังนี้มิได้มีคนมาพักอาศัยอยู่ระยะหนึ่งแล้วข้าวของเครื่องใช้จึงมีฝุ่นจับไม่น่าดูครั้นจะทำความสะอาดกันเองก็น่าจะไม่พร้อมให้อาศัยหลับนอนในคืนนี้ฟ่านซีเซียนจึงขอให้แม่นมหมี่ออกไปว่าจ้างคนมาช่วยกันทำความสะอาดให้หมดจดตั้งแต่เพดานจรดพื้นส่วนตัวนางก็พาน้องสาวและพี่สาวหนิงเหมยออกไปหาซื้อเครื่องนอนชุดใหม่ด้วยในห้องนอนภายในเรือนนั้นมีแต่เครื่องเรือนเปล่าๆ
แม้จะไม่รู้ว่าตัวเองต้องใช้ชีวิตอยู่ที่เรือนหลังนี้อีกนานแค่ไหนแต่ฟ่านซีเซียนก็อยากจะสร้างบรรยากาศให้มันใกล้เคียงกับเรือนที่อบอุ่นให้ได้มากที่สุดเพื่อให้ตัวเองและทุกๆ คนมีความสุขกายสบายใจแม้มันจะเป็นเพียงการเริ่มต้นใหม่ในก้าวแรก
ส่วนเรื่องร้านค้าที่ต้องการจะเปิดน่าจะรอให้นางมีสุขภาพดีขึ้นกว่านี้สักเล็กน้อยเพราะหากจะทำงานหนักในเวลาที่ตนเองยังป่วยออดๆ แอดๆ อยู่รังแต่จะเป็นภาระให้น้องสาวให้คนอื่นๆ สู้อดทนรอจนร่างกายแข็งแรงดีแล้วค่อยเริ่มต้นทำงานก็ยังคงไม่สายไป
“เถ้าแก่เนี้ยเจ้าคะไม่ทราบว่าที่นี่รับซื้อผ้าปักสำเร็จหรือไม่พอดีว่าข้ามีผ้าปักอยู่จำนวนหนึ่งที่สามารถนำไปทำเป็นถุงหอมและผ้าเช็ดหน้าได้ตัวอย่างงานเป็นเช่นนี้หากท่านสนใจข้าจะกลับไปเอางานที่เรือนมาให้ท่านเลือกดู” ระหว่างที่พี่สาวกำลังเลือกเครื่องเรือนและเสื้อผ้าใหม่ให้เหมาะสมกับสภาพอากาศของเมืองหลวงที่อุ่นกว่าแดนเหนือมากนักฟ่านเซียวเซียนก็คิดถึงงานปักของตัวเองที่ทำเก็บสะสมเอาไว้มากมายแม้จะทำเป็นถุงหอมและผ้าเช็ดหน้าแจกจ่ายให้คนไปส่วนหนึ่งแล้วก็ตามแต่ก็ยังมีเหลืออีกมากและนางก็นำมันกลับมาเมืองหลวงด้วย
ครั้งนี้พี่สาวของนางต้องเริ่มต้นอะไรหลายอย่างซึ่งล้วนแค่ต้องใช้เงินทองอีกมากนางจึงต้องการช่วยเหลือแบ่งเบาภาระบ้างแม้มันอาจจะเป็นส่วนเล็กๆ น้อยๆ ก็ตามที
“ฝีเข็มช่างละเอียดนักอีกทั้งในลายปักก็ยังมีลูกปัดและเปลือกหอยต่างๆ ประดับอยู่ด้วยช่างแปลกตาหากคุณหนูในเมืองหลวงเห็นกันก็น่าจะชอบอกชอบใจอย่างไรแล้วข้าขอรับซื้องานปักทั้งหมดของคุณหนูหากว่ามีคุณภาพเดียวกันกับงานปักตัวอย่างบนถุงหอมใบนี้ส่วนราคาข้าให้ชิ้นละสามตำลึงเลยเจ้าค่ะ” เถ้าแก่เนี้ยร้านขายผ้าพอใจกับงานตัวอย่างที่ได้เห็นเป็นอย่างมากเพราะนอกจากฝีเข็มจะละเอียดแล้วสิ่งตกแต่งที่ใช้ยังสวยงามและแปลกตานางสามารถนำงานปักเหล่านี้ไปรังสรรค์เป็นถุงหอมเพิ่มมูลค่าได้อีกหลายตำลึง
“ขอบคุณเจ้าค่ะเถ้าแก่เนี้ยแต่เพราะข้าเพิ่งย้ายบ้านมาอยู่ที่อำเภอนี้เป็นวันแรกข้าวของจึงยังจัดเก็บไม่เข้าที่ชิ้นงานอื่นๆ ข้าขอนำมาส่งวันพรุ่งนี้จะได้หรือไม่เจ้าคะ” ราคาสามตำลึงต่องานปักหนึ่งชิ้นที่มีขนาดไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือนับว่าเป็นราคาที่สูงมากซึ่งตัวของคุณหนูเล็กฟ่านก็ไม่คิดว่าเถ้าแก่เนี้ยร้านขายผ้าจะใจกว้างถึงเพียงนี้
“ย่อมได้เอาที่คุณหนูสะดวกเลยนะเจ้าคะแล้วพรุ่งนี้เราค่อยตกลงกันเรื่องสัญญาซื้อขายกันให้รัดกุมบอกตามตรงว่าข้าอยากให้คุณหนูขายผ้าปักให้ร้านข้าแต่เพียงผู้เดียวอย่างไรแล้วเรื่องราคาอาจจะมีการเพิ่มได้ตามแต่เราจะตกลงกัน” แน่นอนว่าเถ้าแก่เนี้ยต้องการงานปักที่มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวเช่นนี้มาขายที่ร้านของนางแต่เพียงผู้เดียวแต่นางก็มิได้ตั้งใจเอาเปรียบคู่ค้าแต่อย่างใดก่อนซื้อขายต้องตกลงกติกาให้เข้าใจตรงกันทั้งสองฝ่ายก่อนหลังจากนั้นก็จะมีการต่อรองเรื่องราคา เขียนสัญญาสุดท้ายก็ลงนามทั้งสองฝ่ายจึงนับว่าเสร็จสิ้น
“ย่อมได้เจ้าค่ะแล้วพรุ่งนี้ข้ากับพี่สาวจะมาพบท่านเพื่อทำสัญญาอย่างแน่นอน”