เมื่อผมวิลเลียม แบล็คเวล ถูกอัญเชิญไปต่างโลกเพื่อเป็น 'ผู้กล้า' เพื่อปราบจอมมาร..แต่ปัญหาคือ ผมไม่ได้อยากเป็น!ออกผจญภัยเองยังจะเวิร์กกว่า แล้วปาร์ตี้ของผมนั้นมีแต่ผู้ชายมาดูมิตรภาพระหว่างพวกผมกันเถอะครับ
ผจญภัย,แฟนตาซี,แอคชั่น,นิยายออริจินอล,นักเขียนมือใหม่,williamblackvale,พล็อตสร้างกระแส,Isekai,ต่างโลก,มิตรภาพ,นามปากกาJuiku,ถูกอัญเชิญไปต่างโลกปาร์ตี้ของผมนั้นมีแต่ตัวผู้!,แฟนตาซี,ผจญภัย,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
เมื่อผมวิลเลียม แบล็คเวล ถูกอัญเชิญไปต่างโลกเพื่อเป็น 'ผู้กล้า' เพื่อปราบจอมมาร..แต่ปัญหาคือ ผมไม่ได้อยากเป็น!ออกผจญภัยเองยังจะเวิร์กกว่า แล้วปาร์ตี้ของผมนั้นมีแต่ผู้ชายมาดูมิตรภาพระหว่างพวกผมกันเถอะครับ
ผู้แต่ง
Juiku
เรื่องย่อ
เรื่อง:ถูกอัญเชิญไปต่างโลกปาร์ตี้ของผมนั้นมีแต่ตัวผู้!
นามปากกา: Juiku
🌍 โลกแห่ง Caerentia
โลกแฟนตาซีต่างมิติที่ "ผู้กล้า" อย่างผมถูกอัญเชิญมาโดยไม่สมัครใจ...
Caerentia คือดินแดนที่เผ่าพันธุ์ต่าง ๆ อาศัยอยู่ร่วมกัน ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ อมนุษย์ เอลฟ์ แวมไพร์ แวร์วูฟ เงือก และครึ่งคนครึ่งสัตว์ พร้อมเวทมนตร์ ดันเจี้ยน และความลับที่ซ่อนอยู่ทั่วแผ่นดิน โลกแห่งนี้มีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่มีนามสกุล เผ่าพันธุ์อื่นมีเพียงแค่ชื่อหรือว่านามเท่านั้น
🏰 ดินแดนสำคัญ:
Aurevest: เมืองหลวงของมนุษย์ ศูนย์กลางการปกครอง
Crimoria: ปราสาทของเผ่าแวมไพร์ ลึกลับและทรงอำนาจ เป็นเมืองของมนุษย์ที่ล่มสลาย
Thalmera: เมืองท่าริมทะเล เป็นเมืองการค้าที่เมืองที่สุด
Fralindor:เกาะน้ำแข็งของเผ่าเอลฟ์มีดันเจี้ยน ขนาดใหญ่ที่สุดและอันตรายที่สุด
Drymoor: ดินแดนแห้งแล้ง เต็มไปด้วยอันตรายและความลับ
Ravenna: ถิ่นของครึ่งคนครึ่งสัตว์ และภูเขาสูง
Neravelle: หมู่เกาะของเผ่าทะเลและเงือก
หมู่เกาะต้องห้าม: ดินแดนที่ยังไม่มีผู้ใดกลับมาเล่าเรื่องราวได้...
💧 แม่น้ำและทะเลสาบ:
Elvaren / Isvalen – แม่น้ำสายหลักของเกาะกลางและ Fralindor
Lake Caelis – ทะเลสาบข้างเมืองหลวง
Lake Nareth – ทะเลสาบทางเหนือ
Lake Selvon – ทะเลสาบทางใต้
🕳️ ดันเจี้ยนหลัก:
Fangs of Vireth
Abyssgale Coves
Labyrinth of Chance
The Scorchvault
Frozen Sanctum
💰 ระบบเงิน:
Solin (โซลิน)
เหรียญทอง / เงิน / ทองแดง
1โซลินทอง=10โซลินเงิน=100โซลินทองแดง
⚔️แรงค์นักผจญภัย
SS S A B C D E F
________________________________________
มีเป้าหมายเขียนให้ได้100บท+
ลงทุกๆ1-3วันต่อ 1บทงับ ใครลองอ่านแล้วฝากคอมเมนต์ฟีดแบ็คนิยายผมหน่อยน้า~
ปล.เป็นนักเขียนมือใหม่ฮะ พึ่งฝึกเขียน ยังไม่มีงบจ้างทำปกเรื่องเลยใช้อันนี้ก่อนทำแผนที่และเขียนในโทรศัพท์สเกลรูปภาพและสไตล์การพิมพ์อาจจะดูแปลกไปบ้างแต่พร้อมรับฟังความคิดเห็น/ติชมได้งับ ถ้าพร้อมแล้วไปลุยกันเลย
Map world
ป่าทางตะวันออกของเมืองออเรเวสต์ ยามเย็นเริ่มถูกย้อมด้วยแสงอาทิตย์สีส้มแดง เงาไม้ทอดยาวสลับกันระหว่างกิ่งก้านลมพัดให้ใบไม้เสียดสีกันดังซู่ซ่า
เสียง “กรื้ด...ช่วยด้วยค่ะ!” ยังคงสะท้อนอยู่ในหู
“ไปกันเถอะ!” ผมตะโกนสั้น ๆ ก่อนจะรีบออกวิ่งทันที
เราพุ่งผ่านเนินเขาและพุ่มไม้รกชัฏ จนมาหยุดยังภาพตรงหน้า เด็กสาวผมยาวรุ่ยร่ายปีนหนีขึ้นไปบนต้นไม้สูง ใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว ขณะที่เบื้องล่าง…
หมูป่าไวเรธ ตัวมหึมา เขี้ยวขาวงอโค้งยาวเหมือนดาบ มันกำลังชนโคนต้นไม้ โครม! โครม! แต่ละครั้งที่มันพุ่งหัวกระแทก ต้นไม้ก็สั่นสะเทือนเหมือนใกล้จะหักโค่น
ผมกัดฟันแน่น
“โว้…ตัวใหญ่เกือบเท่ารถเก๋งคันหนึ่งเลยหรือ”
นิโคแค่นเสียง “หึ…นึกว่าจะง่ายซะอีก” แต่ดวงตาสีอำพันของเขาก็แฝงความระวังเต็มที่
ลูก้าเองก็ง้างธนู เตรียมพร้อมข้างกาย
“เข้าล้อมมัน!” ผมออกคำสั่งสั้น ๆ ก่อนพุ่งออกไป
ตึง! หมูป่าไวเรธหันขวับ เขี้ยวแหลมวาวสะท้อนแสงอาทิตย์ มันคำรามต่ำ กร๊ากกก! ก่อนจะพุ่งมาหาผมอย่างบ้าคลั่ง
“เร็วไป!” ผมแทบจะไม่ทันตั้งการ์ด รีบเบี่ยงตัวไปด้านข้าง แต่แรงลมที่มันพุ่งยังคงปะทะร่างจนผมถอยกรูด
นิโคไม่รอช้า เขากางกรงเล็บแล้วพุ่งขึ้นจากด้านหลัง ฟึ่บ!
“อย่ามองแค่ด้านเดียวสิ เจ้าโง่!”
กรงเล็บกระแทกเข้าสีข้างของมัน ฉึก!ดูเหมือนมันจะได้ผลจาก แบล็คแฟง คลอ ที่พึ่งได้มาแต่มันยังไม่เพียงพอจะหยุดหมูป่าได้
ลูก้าระดมยิงลูกธนูใส่มันเป็นชุดๆฉึก! ฉึก ! ฉึก! แต่…เหมือนแทบไม่ทะลุเกราะหนังกำพร้าหนา ๆ ของมันเลย
หมูป่าไวเรธสะบัดตัวอย่างบ้าคลั่ง นิโคถูกแรงเหวี่ยงจนร่างกระเด็นไปชนพุ่มไม้ โครม!
“นิโค!” ลูก้าตะโกน แต่ก็ต้องรีบยกคันธนูขึ้นมาบังขณะถูกมันพุ่งชน แคร้งง! แรงกระแทกหนักจนเข่าของลูก้าแทบทรุด
“บ้าชิบ....แข็งเหมือนหินเลย!” ลูก้าขบกรามแน่น
ผมกัดฟันแน่นแล้วตะโกน “ตั้งสติไว้! ถ้าโจมตีตรง ๆ ไม่เข้า…งั้นก็ต้องหา จังหวะ”
หมูป่าไวเรธชักถอยออกเล็กน้อย ก่อนจะก้มศีรษะต่ำ เตรียมพุ่งอีกครั้ง แววตาสีแดงฉานเหมือนสัตว์คลั่ง
“หลอกมันให้ชนพลาด แล้วอัดจุดอ่อน!” ผมตะโกนสั่ง
ลูก้าพยักหน้าเหงื่อไหลเต็มหน้า นิโคที่ลุกขึ้นจากพุ่มไม้ก็ยังยิ้มแสยะ “หึ… ได้เวลาเอาคืนแล้ว”
มันพุ่งอีกครั้ง คราวนี้เป้าคือผม ผมตั้งท่ารอจังหวะแล้ว พุ่งเบี่ยงออกด้านข้างในเสี้ยววินาที ตูม! ร่างยักษ์ของมันพุ่งชนโขดหินใหญ่จนแตกกระจาย
“ตอนนี้แหละ!”
ลูก้ายิงธนูเข้าที่ข้อขามัน ฉึก! ทำให้ร่างหมูยักษ์ทรุดลงชั่วครู่
นิโคพุ่งเข้าซ้ำ ใช้กรงเล็บกรีดเข้าบริเวณตา ฉัวะ! เลือดสาดกระเซ็น
มันคำรามลั่นด้วยความเจ็บปวด ก๊ากกกก! พุ่งสะบัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง
ผมกำดาบแอสทรีเอลล์แน่น …นี่แหละจังหวะ!
ผมคิดภายในใจ เอาว่ะลองดูหน่อยแล้วกันผมร่ายคำร่ายออกมา
“จงแยกมิติ… Aetherial Edge!”
เมื่อร่ายสกิล ดาบแอสทรีเอลล์ ส่องแสงสีเงินอมน้ำเงิน เรืองแสงบนคมดาบ
คมดาบสว่างวาบ ผ่าลงกลางหลังของมันเป็นเส้นตรง การฟันทิ้งร่องแสงคล้ายเส้นผ่ามิติไว้
ฉับ!
ร่างหมูป่าไวเรธเซถลา ก่อนจะล้มลงกระแทกพื้น ตูม! ดินฝุ่นฟุ้งตลบ
[ ระบบ: เลเวลของคุณเพิ่มขึ้นเป็นเลเวลสิบ ปลดล็อกสกิลใหม่ ]
แฮก แฮก แฮก!
มีเพียงเสียงหอบหายใจของพวกเรา
ผมยกดาบขึ้นพาดบ่า “เฮ้อ…เล่นซะเกือบไม่รอดเหมือนกันนะ” หื้มสกิลนี้กินพลังไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ย
นิโคปากยกยิ้ม แต่หอบแฮก ๆ “ก็…ก็ไม่ได้ยากขนาดนั้นหรอกน่า!”
ลูก้าหัวเราะพรืด “ฮะฮะ นายยังจะมาปากแข็งอีก”
ผมถอนหายใจ ขำในลำคอเบา ๆ ก่อนจะเหลือบมองเด็กสาวบนต้นไม้
“โอเค…ไปช่วยเธอลงมากันเถอะ”
ผมรีบวิ่งมุ่งหน้าไปที่ต้นไม้ต้นนั้น เด็กสาวที่อยู่บนต้นไม้ก็ร้องไห้โผลงมา “ขะ…ขอบคุณค่ะ! ฮึก…หนูคิดว่าจะไม่รอดแล้ว…”
ผมรับร่างเธอไว้เบา ๆ “ไม่เป็นไรแล้ว เธอเจ็บตรงไหนรึเปล่า”
“ไม่ค่ะ…ฮึก…” เด็กคนนั้นสะอื้นจนตัวสั่น
นิโคหันไปอีกทางแล้วบ่นงึมงำ “โธ่เว้ย แค่เด็กคนเดียวก็ทำเอาปวดหัวได้ขนาดนี้” แต่หางเขากลับสะบัดไปมาอย่างโล่งใจ
ลูก้าพูดขึ้น
“นี่นายท่านดูเหมือนว่า หมูป่าตัวนั้นจะดรอปเนื้อของมันมาด้วยน่ะ”
ทันทีที่ได้ยินลูก้าพูดจบผมก็ได้ความคิดสุดบรรเจิดขึ้น
“หวานเจี๊ยบ..นี่นิโค ลูก้า พวกนายนำพวกเขี้ยวกับหนังที่ได้มาวันนี้ไปขายที่กิลด์ก่อน ฉันจะรีบพาเด็กคนนี้ไปส่งที่บ้านและจะรีบตามไป”
“วันนี้ฉันจะโชว์ฝีมืออาหารของฉันให้พวกนายดู” ผมพูดด้วยความดีใจและรีบพาเด็กน้อยคนนี้ไปที่บ้าน
หลังจากพาเด็กสาวคนนั้นเดินออกจากป่า ผมก็พาเธอกลับไปที่หมู่บ้านเล็ก ๆ ไม่ไกลจากเมืองหลวง ชาวบ้านต่างวิ่งออกมาต้อนรับ เมื่อเห็นว่าเด็กที่หายไปกลับมาโดยปลอดภัย
“ขอบคุณจริงๆค่ะ ท่านนักผจญภัย ” หญิงชราผู้เป็นแม่เด็กสาวคำนับด้วยน้ำตาซึม
ผมยิ้มบางๆ “ไม่เป็นไรครับ แค่ทำในสิ่งที่ควรทำเท่านั้นเอง”
สายลมยามค่ำพัดแผ่วเบาอย่างสงบ กลิ่นป่าที่ชื้นทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย ขณะที่ผมกำลังเดินกลับเมืองผมก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
วันนี้เราใช้เวลาแค่วันเดียวเลเวลกลับเติบโตไวขนาดนี้ ไหนจะที่ตอนนี้นิโคและลูก้า ก็เลเวลสิบห้าและสิบหกอีกด้วย ไม่ผิดแน่คงเป็นเพราะสกิลผู้กล้าสินะ เห้อ....ชั่งมันผมพึมพำกับตัวเอง
“อืม ทำอะไรกินดีนะ อ๋อ นึกออกแล้ว”
ขณะที่ผมกลับเข้าเมืองออเรเวสต์ ผมแวะซื้อวัตถุดิบเล็กน้อยตามร้านค้าแผงลอยก่อนจะไปที่กิลด์นักผจญภัย ผมรักที่นี่จังมีวัตถุดิบต่างๆที่เหมือนกับโลกเลย
“เสียดายอย่างเดียวไม่มีข้าวแย่จัง..ขนมปังแทนล่ะกัน”
หลังจากนั้นผมก็รีบมุ่งไปที่กิลด์นักผจญภัยเมื่อไปถึงผมพบนิโคและลูก้ากำลังยืนคุยอยู่กับแอนนาเจ้าหน้าที่ของกิลด์
เจ้าหน้าที่สาวหลังเคาน์เตอร์เงยหน้าขึ้นยิ้ม
“โอ้ คุณแบล็คเวล…ได้ข่าวว่าพวกคุณช่วยเด็กสาวออกมาจากป่าทางตะวันออกจริงหรือคะ”
“ใช่ครับ” ผมพยักหน้า “ส่วนหมาป่าเขี้ยวดำและก็หมูป่าไวเรธอีกหนึ่งตัว…จัดการเรียบร้อยแล้ว”
“สุดยอดเลยค่ะ!” เธอหยิบเหรียญโซลินออกมา “นี่คือรางวัลที่ประกาศไว้ค่ะ…ยี่สิบโซลินทอง”
“ห๊ะครับ ทำไม่ได้เยอะจังล่ะครับ?”
ผมทำหน้าอึ้งไปเลยทีเดียว เห้ย รายได้ดีขนาดนี้เลยหรอเนี่ย
“ใช่แล้วค่ะ ราคาเป้าหมายที่กำจัดสองเหรียญทอง ราคาเขี้ยวหนึ่งคู่ต่อตัว สองเงินรวมเป็นแปดเหรียญทอง ผ้าหนึ่งผืนขายได้สี่เงินรวมเป็นแปดเหรียญเช่นกัน”
“ ส่วนหมูป่าตัวนี้ทางกิลด์เราประเมินให้หนึ่งเหรียญทอง ส่วนเนื้อของมันคุณเก็บไว้ได้เลยค่ะ”
“และทางกิลด์เราให้รางวัลที่ช่วยเด็กสาวจากป่าตะวันออกอีกหนึ่งเหรียญค่ะรวมเป็น ยี่สิบเหรียญทองค่ะ”
“อ๋อ...ครับ” ผมค้างไปพักหนึ่งก่อนจะรับเงินมาเมื่อถูกแอนนารัวข้อมูลมากมายมา สมกับที่เป็นพนักงานกิลด์
“ตามปกติแล้วในความยากระดับนี้ นักผจญภัยท่านอื่นสามารถปราบกันได้แค่เพียงไม่เกินห้าตัวเท่านั้นเองค่ะ ส่วนหมูป่าตัวนี้...มันใหญ่ผิดปกติไปหน่อย”
นักผจญภัยคนอื่น ๆ ในกิลด์หันมามองพวกเราเป็นตาเดียว บ้างก็พึมพำชื่นชม บ้างก็อิจฉา แต่ผมไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพียงหันไปมองเพื่อนร่วมปาร์ตี้ที่ยืนเคียงข้าง
นิโคเบือนหน้าหนีเหมือนเคย แต่ในแววตาก็เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ
ลูก้าส่งรอยยิ้มอบอุ่นให้ผม
“ป่ะกลับกันได้เวลาฉันทำอาหาร ตอบแทนความเหนื่อยของพวกนายแล้ว”
หลังกลับมาถึงโรงเตี๊ยม ผมเดินไปหาหญิงสาวผมสีแดงเพลิงเจ้าของโรงเตี๊ยม
“นี่โซเฟีย ผมขอยืมครัวหน่อยนะครับ”
โซเฟียหันมามองอย่างแปลกใจ “ได้สิ นายทำกับข้าวเก่งหรอ? ทำเสร็จแบ่งให้ฉันด้วยล่ะ ถือเป็นค่าเช่าครัว”
“ตกลงครับ รับประกันว่าจะไม่ทำให้ผิดหวัง”
ผมเข้ามาในครัวพร้อมทั้งวัตถุดิบที่เตรียมมาเสียงกองไฟในเตาโบราณดังแตกเปรี๊ยะ ๆ ผมเริ่มจากการแล่หมูป่าที่ล่ามาได้ เป็นชิ้นพอดีคำ กลิ่นคาวแรงถูกดับด้วยเกลือและสมุนไพรพื้นเมืองที่ผมลองเทียบกับ ตะไคร้ จากโลกเดิม ผมยิ้มออกอย่างมีความสุข
น้ำมันถูกเทลงกระทะตามด้วยกระเทียมและพริกสีแดงสดตำพอหยาบ กลิ่นหอมลอยอบอวลทั่วครัวจนโซเฟียกับพรรคพวกที่พักอยู่ด้านนอกเริ่มเหลียวมอง
จากนั้นผมใส่เนื้อหมูป่าลงไป ผัดแรง ๆ จนเสียงฉ่าเต็มห้อง ก่อนจะสาดน้ำซุปต้มกระดูกเพิ่มความกลมกล่อม ใส่เครื่องปรุงที่ผมลองชมดูเหมือนเป็นพวกซอสปรุงรสและซีอิ๊วของโลก เกลือกับน้ำตาลเล็กน้อยและสมุนไพรใบหอมที่มีฤทธิ์เผ็ดร้อนลงไป คล้ายกะเพราที่ผมคุ้นเคย
ขณะที่ผมผัดอยู่นั้น ผมก็ไอและจามออกมา
“แค่ก..แค่ก.....ฮัดชิ้ว” ฉุนแบบนี้แหละผัดกระเพราแท้แน่นอน
สุดท้าย โรยใบกะเพราต่างโลกกำหนึ่ง กลิ่นหอมรุนแรงแทบทะลุประตูครัวออกมา
เตรียมเสิร์ฟไม่กี่อึดใจ ผมก็ยกจาน “กะเพราหมูป่า” ออกมาพร้อมขนมปังร้อน ๆ ทุกคนจ้องตาค้างเหมือนเจอเวทมนตร์แปลกใหม่
โซเฟียเป็นคนแรกที่ลองชิม เธอตาโตทันที
“นี้มันอาหารอะไรกันเนี่ย...เผ็ดแต่...อร่อย! รสเข้มข้นมาก ข้าไม่เคยกินอะไรแบบนี้มาก่อนเลย!”
“นี้พวกนายมาชิมนี้เร็ว” เธอหันไปเรียกผู้คนในโรงเตี๊ยมมา ไม่กี่วิต่อมาฝูงชนก็มารุมกันที่โต๊ะเดียวกัน
ไม่นานต่อมา เสียงช้อนตักก็ดังกระหน่ำ ตามด้วยความวุ่นวายแต่ๆตามมา เหล่าผู้คนสังสรรค์กันด้วยเหล้าและกับแกล้มของผม บ้างก็ร้องออกมาว่า ว้าวพ่อหนุ่มน้อยนี้เป็นเชฟวังหลวงมั้ยเนี่ยอร่อยมาก บางคนก็เพลิดเพลินกับกระเพราหมูป่าของผม
นิโคร้องออกมาพร้อมทั้งทำท่าหาน้ำกิน
“อ๊าา ...เผ็ด! ขอน้ำหน่อยเร็ว”
ลูก้าหัวเราะพร้อมทั้งยื่นแก้วน้ำให้นิโค
“ฮ่า ๆ เจ้านี่กินเผ็ดไม่เก่งจริงๆนะมันออกจะอร่อย”
ผมมองดูบรรยากาศรอบๆแล้วก็ยิ้มออกมามันแน่อยู่แล้วสิ กระเพราหมูป่า อาหารไทยจากโลกของฉันเชียวนะ ชีวิตแบบนี้ก็ไม่เลวแฮะ