หญิง-หญิง,แฟนตาซี,ดราม่า,ดราม่า,แฟนตาซี,GL,ผัดซีอิ๊วหน้าง่วง,รัตติกาลผัดรัก,AfterDarkFlirtation,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ความเป็นกับความตายห่างกันแค่คืบ เช่นเดียวกับหัวใจทั้งสองที่ไม่อาจคู่ควร
ผู้แต่ง
GreySweater
เรื่องย่อ
AFTER DARK FLIRTATION รัตติกาลผัดรัก
Girl Love | Fantasy By GreySweater
หนึ่งมนุษย์ หนึ่งอมนุษย์พานพบเจอกันโดยไม่ใช่เรื่องบังเอิญนัก "ซิบิล" ปีศาจแห่งการหลับใหล ผีอำและฝันร้าย ผู้ดูแลปากท้องแห่งนรกมีเวลา 3 สัปดาห์เพื่อหานักโภชนาการคนใหม่ และไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าสาวน้อยผู้มีเสน่ห์ปลายจวัก เจ้าของร้านผัดซีอิ๊วเงาเมืองรุ่นที่ 5 อย่าง "วี" อีกแล้ว
ติดแค่... เธอไม่ยอมทำสัญญาดี ๆ เนี่ยสิ!
ภาพหน้าปกและภาพประกอบโดย Kira
#AfterDarkFlirtation #รัตติกาลผัดรัก #ผัดซีอิ๊วหน้าง่วง #เกรย์สเวตเตอร์เขียน #จักรวาลนิยายทริลเลอร์แฟนตาซี #นิยายยูริ #GirlLove
ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งย่านฝั่งธนเต็มไปด้วยผู้คนและนักท่องเที่ยวมาเลือกจับจ่ายใช้สอย ทั้งของลัคชูรี่ราคาแพง สิ่งของเครื่องใช้เข้าบ้าน บ้างเป็นนักท่องเที่ยวจากแดนไกลมาสัมผัสความแตกต่างในไทยซึ่งไม่มีที่บ้านเขา ด้วยความเป็นห้างชื่อดังนี่เอง ทำให้วิชต้องใช้เวลานั่งหลังพวงมาลัยจนเมื่อยก้นกว่าชั่วโมงครึ่งเพื่อหาจุดจอดรถให้ได้
“โอเค!” วิชผ่อนลมหายใจเสียงดังหลังจากถอยรถเข้าซอง ปรับล้อทั้งสี่จนตรงแน่ว “เอาล่ะ ลงได้ เปิดประตูระวังนะแม่ อย่าให้ไปขูดรถข้าง ๆ เขานะ” เขาว่าแบบนั้นแล้วดับเครื่อง
“เออ ๆ รู้แล้วน่ะ”
วีซึ่งนั่งเบาะหลังรีบลงก่อนเพื่อเปิดประตูให้กับมนรดาพร้อมกับช่วยถือกระเป๋า ผู้เป็นแม่ยังทำหน้าไม่ไว้ใจเธอเพราะรู้ว่าลูกตั้งใจติดสินบนเพื่อให้คายความลับ แต่พวกเขาไม่ออกอาการประเจิดประเจ้อว่า แม่ต้องบอกมาเดี๋ยวนี้ ทำให้วันนี้ก็ไม่ต่างจากทุกครั้งที่สามแม่ลูกพากันเดินห้างซึ่งพวกเขามักแยกย้ายไปทำธุระของตัวเองแล้วค่อยเจอกันที่จุดเดียว ครั้งนี้มนรดานัดเจอลูก ๆ ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตชั้นล่างเพื่อซื้อวัตถุดิบสำหรับทำอาหารที่บ้าน สัปดาห์หน้าก็จะถึงวันพระแล้ว เธออยากทำบุญเลี้ยงพระและส่งบุญไปถึงเกริกชัยเสียหน่อย
ขณะที่หนุ่มสาวสองพี่น้องพากันไปร้านกาแฟเพื่อเติมคาเฟอีนเข้าสู่ร่างกาย พวกเขาสั่งเมนูง่าย ๆ อย่างลาเต้และมอคค่าคนละแก้ว หลังจากนั้นวิชปลีกตัวไปธนาคารเพื่ออัปเดตสมุดบัญชีร้านโดยเขามักทำทุกกลางเดือนและสิ้นเดือน ปกติพี่สาวจะไปกับเขาด้วยแต่วันนี้เธอกลับนั่งเอ้อระเหย ดูดกาแฟขึ้นหลอดพลาสติกอย่างเอื่อยเฉื่อย เพราะรู้สึกหลับพักผ่อนไม่เพียงพอ
ความรู้สึกหนักอึ้งที่หัว บนบ่า ทั่วเรียวแขนขารวมถึงแผ่นหลังบ่งบอกว่าร่างกายกำลังประท้วงขอให้หยุดพักเสียที แน่นอนว่าแค่เอนหลังชดเชยความปวดล้าไม่ได้ เธอดูดมอคค่าอึกสุดท้ายลงคอ เธอเปิดปากร้องลากเสียงอย่างแผ่วเบาเพื่อระบายความท่วมท้นทางกายและใจ หวังให้มีแค่เธอคนเดียวที่ได้ยิน
Rachel: มึง ไปร้องเกะกัน
V: วันไหน
Rachel: ไม่รู้สิ อยากไปกันให้ครบแก๊งเลย
V: ไว้ได้วันแล้วบอกกูก็ได้
Rachel: ได้จ้ะสาว งั้นขอจองตัวไว้ก่อนวีคหน้า
Rachel: ชวนน้องมึงด้วย เอาแฟนมันมาด้วยก็ได้ คนเยอะ ๆ สนุก
V: ไว้บอกให้
วีไม่ใช่คนชอบเที่ยวออกสังคมนาน ๆ แต่การร้องคาราโอเกะเป็นหนึ่งในธรรมเนียมกลุ่มแก๊งที่จะทำทุกครั้งที่นัดเจอกันหลังจากห่างหายในรอบหลายเดือน หลายปีเพื่อไม่ให้เหินห่างเกินไป เธอยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะตัดสินใจพิมพ์ประโยคหนึ่งว่า ‘คิดถึงว่ะ’ ในกลุ่ม
ขณะที่กำลังลุกจากเก้าอี้ไปทิ้งแก้วพลาสติกลงถังขยะ เธอเหลือบตาเห็นเด็กชายตัวเล็กอายุราวเจ็ดแปดขวบมากับครอบครัวกำลังหันออกไปมองนอกร้านด้วยสายตาประหลาดใจกึ่งสงสัยกึ่งหวาดกลัว เธอรู้สึกได้ถึงความเย็นเยียบใกล้กับเด็กน้อย พลอยทำให้เธอรู้สึกและหันมองตาม
กลุ่มก้อนพลังงานสีดำคล้ายควันแต่รูปร่างเหมือนคนหลากหลายขนาดแฝงตัวอยู่ท่ามกลางมวลมหาประชาชนนักท่องเที่ยวในห้างกำลังมุ่งหน้ามองหาบางอย่าง วีได้ยินเสียงหายใจถี่ของเด็กน้อยจึงดึงดูดความสนใจทำเป็นเล่นหยอกกับน้องเพื่อไม่ให้เขาเห็นภาพความน่ากลัวอย่างที่เธอเห็น
“คุณวี ร้านผัดซีอิ๊วเงาเมืองใช่มั้ยคะ” คุณแม่ของเด็กชายเอ่ยทักหลังจากที่เธอเล่นหยอกครู่หนึ่ง
“ใช่ค่ะ แหะ… ดีใจจังค่ะที่มีคนจำได้”
“ต้องจำได้สิคะ บ้านเราสั่งออเดอร์ร้านคุณวีบ่อย”
“เวลาพ่อแม่ไม่รู้จะกินอะไร ชอบสั่งมากินฮะ…” เด็กชายเอ่ยสนทนาด้วย ดูน่ารักน่าเอ็นดูจนกระทั่งแว้บหนึ่งที่เธอเห็นเงาดำสะท้อนจากนัยน์ตาของเขาจนไม่เห็นตาขาว “ไม่เบื่อเลย”
“ขอบคุณมากเลยนะคะ”
“ขอถ่ายรูปด้วยได้มั้ยคะ เซลฟี่กล้องฉันก็ได้ค่ะ”
เป็นเรื่องปกติของร้านที่มีชื่อเสียง วีไม่เคยปฏิเสธความยินดีที่ลูกค้ามีให้เลยสักครั้งรวมถึงครั้งนี้ เธอได้เห็นกับตาเนื้อของตัวเอง เมื่อหญิงวัยเลขสามกลาง ๆ ยกแขนหมุนกล้องหน้า สิ่งที่ปรากฎบนหน้าจอคือทั้งสามมีเงาดำร่างคนเกาะอยู่พร้อมแสยะยิ้มตามจังหวะที่นับ หนึ่ง… สอง… สาม…
นิ้วมือของพวกมันกำลังถ่างตาและฉีกยิ้ม แล้วอันตรธานหายไปในวินาทีต่อมาที่ลั่นชัตเตอร์ราวกับต้องการทดสอบวีว่าเธอมองเห็นพวกมันจริง ๆ เธอยิ้มได้ไม่เต็มปาก เหงื่อเม็ดเล็กผุดพรายตามกรอบหน้าและลำคอ ใบหน้าซีดเซียวเพราะนิ้วมือเหล่านั้นกำลังคืบคลานมาหาเธอเป็นดั่งฝันร้ายเพียงแต่เธอไม่ได้หลับฝัน
“ขอบคุณมากนะคะ ไว้ไปที่ร้านก็ทักทายได้เสมอนะคะ”
“รักษาสุขภาพนะครับ” คนพ่อเอ่ยด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน ทว่าเยือกเย็นประหลาด
“เช่นกันค่ะ ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ถ้าได้ยินอะไรแปลก ๆ อย่าขานรับนะคะ” เธอหลุดพูดออกไปแล้ว แม้ไม่ได้เสียงดังนักก็ทำให้สามพ่อแม่ลูกอึ้งกิมกี่ วีมุดหน้าหนีเดินออกจากร้านไปพบว่าไม่มีเงาดำกลุ่มนั้นแล้ว เธอได้ยินเสียงตามหลังจากเด็กชายอีกว่า ‘พี่เขาเห็นเหมือนผมเลย’
ความรู้สึกหนักอึ้ง น้ำตาอาบเอ่อ เธอตัดสินใจโทรหาน้องชายซึ่งเขารับสาย บรรยากาศรอบข้างเหมือนอยู่ในสโตร์ขายเครื่องสำอางหลากหลายแบรนด์ เขาบอกอีกว่ากำลังเลือกมาสก์หน้าให้เธอด้วย เป็นสูตรแตงกวากับสูตรมะเขือเทศเพื่อให้เย็นสดชื่นลดสิวหลังการใช้
“ให้รอมั้ย” เธอถามพร้อมกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคอ ความรู้สึกเดิมยังคงอยู่เลย
“กำลังจ่ายตัง พี่รอผมแปปเดียว”
“ได้”
ไม่กี่อึดใจ วิชร่างเด็กชายสิบสองขวบวิ่งมากอดเธอแน่น แต่มองอีกทีเป็นน้องชายตัวสูงใหญ่ วิชไม่เข้าใจว่าพี่สาวเป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าเหรอหราเหมือนเพิ่งเจอผี เธอรู้ว่าเขาจะถามอะไรจึงส่ายหน้าว่า ไม่ต้องพูดอะไรนะ
“ไปหาแม่กัน”
(TBC)