หญิง-หญิง,แฟนตาซี,ดราม่า,ดราม่า,แฟนตาซี,GL,ผัดซีอิ๊วหน้าง่วง,รัตติกาลผัดรัก,AfterDarkFlirtation,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
ณ นรกขุมหนึ่งในเฮดัล
วิหารยิ่งใหญ่ตระการตาโอบล้อมด้วยลาวาแดงฉานและหินร้อน สถานที่พำนักแห่งเฮสเตีย เทพีเตาอิฐผู้ปกปักรักษาอุณหภูมินรกทุกแว่นแคว้นในเฮดัล เฮสเตียเป็นหนึ่งในภรรยาโฉมงามสูงศักดิ์ของราชาปีศาจผู้ซึ่งไม่อยู่กับร่องกับรอยนัก แม้อายุอานามของราชาเป็นพันเป็นหมื่นปีกลับทำตัวราวกับเด็กไม่บรรลุนิติภาวะ ไม่ยับยั้งชั่งใจและสอดใส่ทุกสิ่งมีชีวิตเพศเมีย หากเทียบกับโลกมนุษย์ปัจจุบันก็ไม่ต่างจากผู้ชั่วช้าบริจาคน้ำเชื้อไม่หยุดหย่อนเพื่อทำลายระบบดีเอ็นเอของมวลมนุษยชาติ
เฮสเตียตื่นจากนิทราบนเตียงว่างเปล่าไร้เงาคนรักคู่กายจนชินชา ในเมื่อความรักไม่อาจเป็นหนึ่งแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิต การงานหน้าที่ภายในขุมนรกกว้างไกลสุดลูกหูลูกตาและทายาทเท่านั้นที่ทำให้อยากตื่น ความงดงามของเรือนผมสีเงินสะท้อนเงาในกระจกบานใหญ่เต็มตัวเหนือหัวนอน ร่างอวบอั๋นแนบแน่นกับชุดกระโปรงประดับอัญมณีหินสี หวีทรงหอยก้นแหลมสางเส้นผมยาวสามสี่ครั้งแล้วมัดเกล้าทรงสูง หยิบแปรงแต่งหน้าขนนุ่มปัดแป้ง ทาแก้ม เปลือกตาด้วยสีชมพูระเรื่อ สุดท้ายลงลิปสติกสีดำราวกับขนนกกาบนกลีบปากอิ่ม
"เทพีเฮสเตีย" เสียงหญิงสาวร่างเล็กจากหน้าประตูวิหารขานชื่อ ขณะนั่งบนกระเบนแหวกอากาศหาเทพี "ซาเตอร์บอกว่าท่านต้องการพบข้าเรื่องหัวหน้าครัวนรก"
"ซิบิล... ธิดาข้า" สองแม่ลูกกุมมือกันและกัน แววตาคมดุของเฮสเตียอ่อนโยนลงเมื่อได้ยลโฉมหน้าลูกสาวคนเดียว "ตอนนี้ครัวกำลังวุ่นวาย หากเจ้าจะขึ้นไปโลกมนุษย์ต้องอำพรางกายอย่างดี อย่าให้พวกทูตสวรรค์หรือยมทูตจับได้นะ"
"ข้าทราบดีท่านแม่ เรื่องหัวหน้าครัว ข้ารู้ว่าจะหาได้จากที่ไหนแต่ข้าไม่อาจรับปากได้ว่าจะทันเวลา 21 วัน มนุษย์โลกไม่ได้หลอกง่ายอย่างเมื่อก่อนแล้ว"
"ข้าเข้าใจแต่หน้าที่นี้มีแค่เจ้าที่ข้าไว้ใจ เจ้าเป็นถึงจอมมาร อีกไม่นานเจ้าจะกลายเป็นเจ้าหญิงแห่งขุมเฮดัล เวทมนตร์และพลังของเจ้าเหนือกว่าพวกปีศาจชั้นต่ำตั้งหลายขุม แต่ข้าไม่สามารถประวิงเวลาได้เกิน 21 วันแน่"
"ทันทีที่ข้าได้หัวหน้าครัวคนใหม่ ท่านจะเป็นคนแรกที่ได้รับรู้... ท่านแม่"
จอมมารสาวโอบกอดลาเทพีเตาอิฐเพื่อทำภารกิจระดับโลก กอบกู้อนาคตปากท้องปีศาจทั้งมวล ผู้เป็นแม่มองแผ่นหลังไกล ๆ ของลูกสาวด้วยความห่วงใยกึ่งกังวล มันคงจะดีกว่านี้ หากสามีของเธอยังอยู่ช่วยหรือทำหน้าที่บ้าง ไม่เอาแต่แรดผสมพันธุ์ไปเรื่อย แต่ไม่แน่ว่าหากซิบิลขึ้นไปโลกมนุษย์อาจได้พบเจอหน้าบิดาก็เป็นได้
ปัจจุบันขณะ เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จนร้านผัดซีอิ้วเงาเมืองใกล้เปิดเต็มที ทุกคนในครัวขมักเขม้นทำหน้าที่ของตัวเอง เหล่าพนักงานเสิร์ฟกินข้าวกล่องเติมพลังอยู่หลังร้านเพราะทำความสะอาดทุกส่วนเสร็จแล้ว สองพี่น้องเจ้าของร้านยังคงอึ้งกิมกี่กับลูกค้าปริศนาซึ่งยังนั่งไถหน้าจอโน๊ตบุ๊คเช่นเดิมไม่ยอมลุกไปไหน เปลี่ยนอากัปกิริยาบ้าง แม้กินผัดซีอิ๊วจนหมดจานเกลี้ยง
กลิ่นหอมอโรม่าตลบอบอวลไปทั่วร้าน ความง่วงหนักตาก่อตัวอย่างประหลาด ทั้งที่คิดว่าพักผ่อนเพียงพอ เสียงหาวหวอดขานรับจากอีกคนสู่อีกคน ซิบิลยังคงจดจ่อกับหน้าอุปกรณ์ทำงานอยู่เรื่อย ๆ โดยที่ไม่สนใจสภาพแวดล้อมรอบข้าง เข้าสู่ช่วงห้าทุ่ม ซึ่งอีกเพียงแค่หนึ่งชั่วโมงที่ร้านผัดซีอิ้วเงาเมืองจะเปิดให้บริการกับลูกค้า มือบางปิดหน้าจอคอมโน๊ตบุ๊คลงแล้วเก็บใส่กระเป๋าเรียบร้อย แก้วน้ำดื่มถูกยกขึ้นครั้งสุดท้ายจนหมดแก้ว นี่คือช่วงเวลาที่สองพี่น้องเจ้าของร้านเฝ้ารอคอยมากที่สุด
"ทั้งหมดแปดสิบห้าบาทครับ" วิชหยิบบิลรายการจากเครื่องแคชเชียร์ไปให้ซิบิลซึ่งหยิบกระเป๋าสตางค์วัสดุหนังเต็มไปด้วยธนบัตรหลากสีฟ่อนหนึ่งถูกพับครึ่ง เธอพยักหน้ารับทราบ ทว่าใช้เวลาพินิจพิจารณาเนิ่นนานกับธนบัตรในมือ วีได้แต่มองดูห่าง ๆ จนเห็นวิชถือวิสาสะช่วยหญิงสาวในการคำนวณเงินจำนวนเก้าสิบบาทแล้วเขาทอนเหรียญให้ห้าบาท โดยคิดลำพองว่าเธอคนนี้คงเป็นต่างชาติเพราะนับเงินไม่ถูก
"ขอบคุณ ไว้จะมาอีกนะ"
"ขอบคุณมากครับ"
วีพยักหน้าให้น้องชายตามไปส่งเธอเดินกลับจนกระทั่งเธอลับตาไป เขาจึงเดินกลับมาที่ร้านเช่นเดิม เพื่อรอรับลูกค้ายามเวลาเปิดร้าน
"เฮ้ออ"
"อ้าว หายไปไหนมา" ตาหมายทักป้าใจขึ้นเมื่อเห็นเดินมาจากหลังร้าน
"ฉันคงไม่ค่อยสบายมั้ง เลยเผลอไปแอบหลับหลังร้านมา แต่ก็แปลก" ป้าใจเว้นวรรคคำพูดไปครู่หนึ่ง สีหน้าดูไม่สบายใจนักและซีดเซียว
"อะไรแปลก..?"
"ก็ระหว่างที่ฉันงีบน่ะ ฉัน..."
"สวัสดีครับ เชิญครับบ~ สแกนเมนูที่โต๊ะสั่งอาหารได้เลยนะครับ"
ป้าใจกำลังจะเล่าสิ่งที่เธอคิดให้ลุงหมายฟัง แต่ดันได้ยินเสียงวิชเอ่ยต้อนรับลูกค้าที่กำลังเดินเข้าร้าน จึงไม่ทันได้พูดอะไรออกไป ทั้งคืนในวันนี้ลูกค้าร้านผัดซีอิ้วเงาเมืองก็ยังคงเข้ามากินกันอย่างเนืองแน่น ลูกค้ามีหลากหลายอายุโดยส่วนมากเป็นนักศึกษากับมนุษย์เงินเดือน หลังจากนั้นช่วงเช้าตรู่ตั้งแต่ตีห้าเป็นต้นไป ถึงเป็นครอบครัวเล็กประกอบด้วยพ่อแม่ลูกที่ต้องเตรียมท้องอิ่มก่อนเข้าแถวเคารพธงชาติ ขณะเดียวกันออเดอร์ทางออนไลน์ก็เข้ารัว ๆ จากเสียงแจ้งเตือนแอปพลิเคชั่นที่ดังทุกนาที พนักงานทุกคนต่างพากันทำงานอย่างขมักเขม้น ระบบการส่งออเดอร์ออนไลน์ติดขัดแค่ช่วงแรก ๆ เพราะปรับเปลี่ยนกะทันหัน จนถึงช่วงเวลาเก้าโมงเช้าที่เป็นเวลาปิดร้าน ทุกคนช่วยกันเก็บกวาดล้างจนสะอาดเอี่ยม เมื่อเรียบร้อยเสร็จก็มานั่งคุยกันที่โต๊ะยาวตัวหนึ่ง
"ก่อนอื่นเลย... วันนี้ไม่มีคอมเพลนจากหน้าร้านและออนไลน์ เก่งมากเลยทุกคน แต่เราจะไม่ให้ลูกค้าเข้ามาก่อนเวลาอีกนะ เสียระบบหมด" วีเริ่มต้นประชุมก่อนใครด้วยวาระสำคัญซึ่งเกิดจากหญิงสาวผมเงินคนเดียว "หรือถ้าใครได้ติดต่อจากอินฟลูเอนเซอร์ นักรีวิวหรืออะไรก็ตาม ให้แจ้งวีกับวิชก่อน เราจะได้จัดวันและเวลาให้เขา ไม่ใช่บุ่มบ่ามเข้ามาร้านโดยพลการแบบที่เกิดขึ้นวันนี้ อะไรที่เกิดขึ้นวันนี้ เราจะไม่พลาดซ้ำอีก เข้าใจนะคะ"
"เข้าใจค่ะ/ครับ"
"พี่วิช ๆ" เหล่าพนักงานเสิร์ฟเรียกวิชที่กำลังรวบรวมใบเสร็จรับเงินของวันนี้ม้วนเป็นทรงกระบอกและมัดด้วยยางรัดแกง พร้อมกับแปะกระดาษลงวันที่วันนี้
"ว่าไง?" วิชเดินมาหาพนักงานแล้วเอ่ยถาม
"พี่วิชรู้จักลูกค้าคนนั้นไหมคะที่เขาเข้ามาร้านตอนทุ่มนึง" หนูนาเอ่ยถามเสียงดังฉะฉานเป็นตัวแทนกลุ่มพนักงานเสิร์ฟที่มีความสงสัยอย่างเดียวกัน
"ไม่นะ ถ้ารู้จักต้องจำหน้าได้" ไม่ใช่แค่วิชที่ส่ายหัวแต่พนักงานคนอื่น ๆ ก็เช่นกัน ทุกคนไม่มีใครคุ้นหน้าผู้หญิงคนนั้นเลย ที่ร้านผัดซีอิ๊วเงาเมืองมีลูกค้าเก่าลูกค้าใหม่เป็นประจำ แต่พวกเขามักจำหน้าลูกค้าเดิมได้อยู่แล้ว จึงมั่นใจแน่นอนว่านี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอหญิงสาวผมเงิน
"เราย้อนกล้องกันดูได้ไหมคะ" เด็กเสิร์ฟอีกคนพูดขึ้นมา
"ว่าไปผมก็สงสัยเหมือนกันนะ พี่วีช่วยดูให้หน่อยสิ"
"อืมได้นะ งั้นมาดูด้วยกัน"
วีหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาจากกระเป๋า เข้าแอปพลิเคชั่นกล้องวงจรปิดซึ่งติดทุกมุมของร้าน พนักงานทุกคนต่างพากันมายืนล้อมรอบหญิงสาวเจ้าของร้านเพื่อดูกล้องวงจรปิดด้วยกัน ภาพเคลื่อนไหวบนหน้าจอโทรศัพท์ นับตั้งแต่เวลาหนึ่งทุ่มที่หญิงสาวเข้ามาในร้าน สัญญาณของภาพซ่า ติดขัดไม่ค่อยชัดเจนเหมือนมีคลื่นรบกวนตลอดเวลา จนกระทั่งกรอคลิปไปในช่วงเวลาห้าทุ่มที่เธอเดินออกจากร้านไปภาพจากกล้องก็กลับมาเป็นปกติชัดเจนเหมือนเดิม
"แป๊บนะ" วีคิดอะไรออกจึงวางโทรศัพท์ไว้ก่อนที่จะเดินไปตู้แคชเชียร์เพื่อนับจำนวนเงินสดอีกครั้ง โดยที่วิชถือโทรศัพท์ของพี่สาวเอาไว้
"เงินสดก็ครบนะ ไม่ได้ขาด" วีพูดขึ้นมาทุกคนก็แล้วแต่มองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนที่วีจะเดินมาดูที่โทรศัพท์ต่อ
"ยอดโอนก็ครบทุกรายการครับ ไม่ขาด" วิชเปิดแอปพลิเคชั่นดูธุรกรรมการเงินของร้านพร้อมกับพี่สาว คำพูดของสองพี่น้องทำให้พนักงานทุกคนต่างตกอยู่ในความสงสัยตาม ๆ กัน
"ยังไงก็ไม่ใช่ผี" พนักงานเสิร์ฟหนุ่มน้อยอีกคนพูดขึ้น เขาชื่อพอร์ช เป็นเพื่อนอีกคนในกลุ่มสาว ๆ พาร์ทไทม์ที่เข้ามาทำงานในระยะเวลาไล่เลี่ยกัน "คิดว่านะ" เขากระดกแว่นดูชัด ๆ อีกรอบแล้วพูดคำเดิม พอร์ชเคยกระซิบให้วิชฟังว่านับตั้งแต่ทำงานที่ร้าน เขาสามารถสัมผัสพลังงานได้ว่ามีผีวิญญาณหรือไม่ราวกับปลดล็อคดวงตาที่สาม
"อ่ะ ๆ เอาล่ะ ไม่ต้องคิดมากกันหรอก ถ้าใครเจอลูกค้าคนนี้อีกช่วยสะกิดกันด้วยนะครับ ส่วนวันนี้แยกย้ายกันเถอะ กลับบ้านกันดี ๆ ล่ะ พรุ่งนี้เจอกัน"
พนักงานทุกคนต่างพากันยกมือไหว้เจ้าของร้านและเดินออกจากร้านไป แต่ก็ยังคงพูดคุยถึงหญิงสาวคนนั้นเช่นเดิม เรียกได้ว่าเป็นวาระแห่งชาติของร้านผัดซีอิ๊วเงาเมืองเลยก็ว่าได้เพราะยังไม่เคยเจอลูกค้าแปลกขนาดนี้ ส่วนวีก็ยังคงนั่งดูคลิปวงจรปิดในโทรศัพท์ เธอก็รีเพลย์เล่นมันซ้ำ ๆ เพื่อสังเกตพฤติกรรมและรายละเอียดทุกอย่างจนเธอจำหน้าได้ขึ้นใจ
"ผมคิดว่าพี่จะมูฟออนแล้วซะอีก"
"พี่จำหน้าไว้ละ ถ้ารอบหน้ามาอีกไม่พลาดแน่"
"พี่จะทำอะไรเขา" วิชขมวดคิ้วเพราะตนเดาใจพี่สาวไม่ถูกว่ากำลังคิดอะไรอยู่
"ไม่ได้จะทำอะไร แค่อยากคุยกับเขาว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ เขาไม่เคยเป็นลูกค้าร้านเราเลยวิช แถมไม่บอกอะไรเลย มาถึงก็สั่งแว๊ด ๆ ๆ อย่างกับเป็นเจ้านาย ทั้งที่เจ้าของร้านตัวจริงยืนหัวโด่อยู่นี่ พี่ว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ" วีพูดร่ายยาวอย่างอัดอั้นตันใจ
"ผมว่าเราคิดมากกันเกินไปหรือเปล่าพี่"
"เป็นแกไม่คิดมากเหรอ มาทำตัวเจ้ากี้เจ้าการแบบนั้นอะ"
"เฮ้อ ตอนแรกผมก็คิดกลัวเหมือนกันนะ แต่พอเห็นว่ากล้องวงจรปิดก็จับภาพเขาได้ เขาก็คนปกติเหมือนเรา แต่แค่มีท่าทางแปลก ๆ เท่านั้นเอง เขาดูเป็นคนต่างชาติที่มาไทยครั้งแรกด้วยซ้ำเพราะเขาจ่ายเงินให้ผมไม่ถูกจนต้องช่วย"
"แต่เซนส์พี่ว่าไม่ปกติว่ะ ไม่กล้าไว้ใจ"
"อ่า ๆ เอาล่ะ ผมเชื่อเซนส์พี่นะ แต่จะยังไงก็ช่าง ผมง่วงละ กลับบ้านกันเถอะพี่"
วิชไล่ปิดไฟในร้านจนหมด ตามด้วยวีที่คอยปิดรั้วคนสุดท้าย
แท็ก: #AfterDarkFlirtation #รัดติกาลผัดรัก #ผัดซีอิ๊วหน้าง่วง
