หญิง-หญิง,แฟนตาซี,ดราม่า,ดราม่า,แฟนตาซี,GL,ผัดซีอิ๊วหน้าง่วง,รัตติกาลผัดรัก,AfterDarkFlirtation,plotteller, ploteller, plotteler,พล็อตเทลเลอร์, แอพแพนด้าแดง, แพนด้าแดง, พล็อตเทลเลอร์, รี้ดอะไร้ต์,รีดอะไรท์,รี้ดอะไรท์,รี้ดอะไร, tunwalai , ธัญวลัย, dek-d, เด็กดี, นิยายเด็กดี ,นิยายออนไลน์,อ่านนิยาย,นิยาย,อ่านนิยายออนไลน์,นักเขียน,นักอ่าน,งานเขียน,บทความ,เรื่องสั้น,ฟิค,แต่งฟิค,แต่งนิยาย
หมดเวลาพักผ่อนเมื่อประตูห้องนอนถูกเคาะอย่างทรงพลังและถี่ตามด้วยเสียงของบุปพการี แม้จะเป็นวันหยุดแต่มนรดาก็ไม่มีทางให้ลูก ๆ ทั้งสองอดข้าวอดน้ำแน่นอน วีขยับเปลือกตาอย่างเชื่องช้าขี้เกียจปนกับความง่วงเพลียปรับทัศนวิสัยแล้วเปิดประตูบ่นแม่ว่าแค่เคาะสองสามทีก็ได้ยินแล้ว แต่ท่านไม่สนใจถ้อยคำพึมพำของลูกสาวคนโตบอกเลย เพียงแค่บอกว่าทำของโปรดไว้ให้กิน ไม่งั้นจะเย็นชืดหมด
วีเปิดประตูมาเห็นว่าวิชซึ่งนอนข้าง ๆ ขยี้ตาตื่นเช่นกัน โดยที่ยังคงอ้าปากหาวน้ำลายยืดเปื้อนคางอยู่เลย สามแม่ลูกกินมื้อค่ำด้วยกัน เป็นเมนูต้มยำทะเลชามโตกับไข่เจียวชะอมหอมกรุ่นโดยที่เปิดโทรทัศน์จอแบนดูซีรีส์ไปด้วย มนรดากำลังติดซีรีส์ตะวันตกศึกแย่งชิงมรดกระหว่างสองพี่น้องซึ่งไม่ชอบหน้ากัน ความยาว 26 ตอนโดยผู้สร้างชาวสวีเดน เสียงสนทนาต่อล้อต่อปากของตัวละครไหลผ่านหูของหญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดปีที่กินข้าวเกลี้ยงจาน ขณะที่วิชตั้งใจดูกับแม่ ทำให้ตักข้าวเข้าปากอย่างเชื่องช้าเทียบเท่าสล็อธ
บ้านเดี่ยวสองชั้นถูกเติมเต็มด้วยเสียงจากโทรทัศน์และความเงียบงันของทั้งสาม ทำเอาวีเกือบผล็อยหลับอีกรอบทั้งที่ยังนั่งอยู่ ชันเข่าขึ้นบนเก้าอี้ข้างหนึ่ง วิชเห็นแบบนั้นก็กางนิ้วทั้งห้าตบบนโต๊ะดัง ปั้ง! เพื่อให้พี่สาวสะดุ้งตื่น พลอยทำให้แม่สะดุ้งด้วยอีกคนเพราะกำลังตั้งใจดูซีรีส์อย่างไม่วางตา
"เสียงดังทำไมเนี่ย วิช" มนรดาหันไปค้อนลูกชายคนเล็ก
"อาหารยังไม่ย่อย ยังนอนไม่ได้ เดี๋ยวก็กรดไหลย้อนอีกหรอก" วิชไม่ตอบแม่แต่ดุเสียงเข้มใส่พี่สาว ส่วนวีรำคาญจนถอนหายใจครั้งหนึ่ง เธอลุกขึ้นจากโต๊ะ ไม่วายน้องตัวดีพูดดักคออีกว่า "ไหน ๆ พี่ก็ลุกแล้ว... ผมฝากล้างจานด้วยฮะ ขอบคุณครับ"
"จานแก แกก็ล้างเองสิ"
"ก็ไหน ๆ พี่จะล้างจานอยู่แล้ว ก็ล้างของผมด้วยเลยไง จะได้ไม่เปลืองน้ำ"
"เอาน่าวี จานแค่ไม่กี่ใบเอง ไว้พรุ่งนี้ค่อยให้น้องล้าง"
มนรดาสงบศึกสองพี่น้องเพื่อให้ตัวเองดูซีรีส์ต่อได้อย่างสงบสุข วีได้แต่ถอนหายใจอีกรอบแล้วรวมเก็บจานชามและถ้วยเซรามิกเปื้อนคราบอาหารรวมถึงช้อนส้อมไว้ในอ่าง เธอจัดแจงเคลียร์เศษอาหารใส่ถุงขยะพลาสติกใบเล็กที่วางไว้ข้างอ่างล้างจานแล้วค่อยหมุนก๊อกสีเงินเปิดให้สายน้ำไหลผ่านมือ จานชาม ช้อนส้อมและฟองน้ำทำความสะอาดซึ่งบีบน้ำยาล้างจานสีเขียวเอาไว้แล้ว
เธอล้างจานทำความสะอาดอย่างเอื่อยเฉื่อยเพราะความง่วงที่กัดกินหัวใจและสมองจนชาดิก เธอไม่ได้ยินอะไรนอกจากกระแสน้ำจากก๊อก เมื่อมองเงาสะท้อนของตัวเองบนผิวน้ำในชามที่ยังล้างไม่เสร็จ เธอเห็นใบหน้าใครบางคนซ้อนทับกับเงาของตัวเอง -- เป็นหญิงสาวโครงหน้าอย่างชาวยุโรป เรือนผมยาวสีเงิน ผิวขาวซีด นัยน์ตาสีฟ้า ปัดไฮไลต์สีสว่างที่โหนกแก้ม ริมฝีปากอิ่มทาลิปสติกสีแดงฉานคล้ายกลีบกุหลาบ
แม้เงาสะท้อนตรงหน้างดงามราวนางฟ้าเทพธิดา เงาประหลาดนี้ส่งยิ้มหวานให้เธอ ทว่ามันกลับสร้างความกลัวมากกว่าประทับใจทำให้วีบ่นออกเสียงว่า
"เล่นบ้าอะไรเนี่ย"
ซึ่งสร้างความงุนงงให้กับวิชและมน
"อะไร มีแขกเข้าบ้านอีกเหรอ แม่เบื่อพวกทำเสียงดังย้ายของเองแล้วนะ ต้องมานั่งจัดใหม่ทุกเช้า ไม่ใช่เรื่องเลย"
"ไม่มีอะไรค่ะแม่ วีน่าจะแค่ตาฝาด หนูง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น น่าจะเห็นอะไรไปเรื่อย"
ถึงแม้จะปฏิเสธไปแบบนั้น แต่ก็สร้างความหวาดผวาให้สมาชิกในบ้านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นี่คงเป็นคำสาปของนามสกุลฐิติอิทธินันท์ที่มนรดาจำต้องยอมรับให้ได้เสียที เพราะทุกคนที่มีเลือดเนื้อเชื้อไขของวงศ์ตระกูลจะมีดวงตาที่สามให้มองเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น มนไม่ได้รับคำสาปนี้แต่มันกลับตกไปอยู่กับลูก ๆ ทั้งสองอย่างวีและวิชแทน ส่งผลให้พวกเขานอนฝันทุกคืนไม่ว่างเว้น ขณะที่มนหลับสนิทไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดแห่งนิทรา
วีล้างน้ำยาออกจากฟองน้ำเมื่อเสร็จกระบวนการแล้ว เธอเช็ดมือจนสะอาดแล้วหย่อนก้นนั่งบนโซฟาซึ่งไม่ไกลจากโต๊ะกินข้าวซึ่งน้องกับแม่ยังคงอยู่ที่เดิม พวกเขานิ่งไม่ไหวติงราวกับรูปปั้นหิน ขณะที่ภาพเคลื่อนไหวในจอโทรทัศน์เปลื่ยนไปเรื่อยตามฉากต่าง ๆ ของเรื่อง วีกวาดสายตามองทั่วบริเวณห้องนั่งเล่นและครัว กระทั่งหยุดสายตาข้างกายแม่เพราะเธอเห็นร่างโปรงแสงสีดำทะมึนของหญิงสาวตนหนึ่งตัวสูงชะลูดโค้งหลังเป็นตั้งฉากจับจ้องที่มนรดา นัยน์ตาลึกโบ๋เห็นเป็นสีดำ จมูกไร้สันตามลักษณะคนเอเชียและโพรงปากดำอ้าค้างทว่าไร้เสียง ร่างกายเปียกปอนซีดไร้เลือดหล่อเลี้ยงกำลังศึกษาดูหญิงวัยกลางคนซึ่งไม่รู้จักแก่ มันจดจ้องอยู่อย่างนั้นนานเป็นนาทีจนกระทั่งวิชส่งเสียงจามฮัดเช้ยดังไปสามบ้านแปดบ้าน วิญญาณสีหมองนั้นจึงอันตรธานหายไปด้วยความตกใจ
"จามขนาดนั้น ลูกตายังไม่หลุดใช่มั้ย" เธอเอ่ยแซวน้องชายตัวดีที่ส่งเสียงจามอีกรอบ
"ก็แย่แล้ว พี่ถามบ้าอะไรเนี่ย"
"แน่นะ"
"แล้วพี่เห็นลูกตาผมหลุดออกมามั้ยล่ะ ก็ไม่... เมื่อกี้ผมแค่ได้กลิ่นแปลก ๆ ก็เลยจาม ตอนนี้กลิ่นนั้นไม่อยู่แล้ว"
"คือยังไงวิช" มนรดาถามลูกชายพร้อมกับหรี่เสียงโทรทัศน์ ให้ความสนใจกับลูก ๆ ทั้งสองคน "ผีเหรอ"
"งั้นมั้งแม่" วิชยักไหล่สองข้างพลางใช้ทิชชู่เช็ดจมูกที่ยังมีความระคายเคืองจากการจามแรงเกินไป เขาหันมองพี่สาวเปลือกตาหนักลืมตาแทบไม่ขึ้น "ตัวเดียวกับที่พี่วีเจอรึเปล่า"
"คนละตัว แต่มันไปแล้ว ช่างมันเถอะ แล้วแม่ไม่ต้องทำบุญสุ่มสี่สุ่มห้าให้ผีพวกนั้นนะ ให้เฉพาะพ่อกับผีที่มาให้เลขไอ้วิชพอ หนูไปนอนล่ะ"
หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดปีผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวปริปากบ่นเชิงรำคาญ ใบหน้าอ่อนหวานของกุลสตรีถูกบดบังด้วยความหม่นหมองเพราะชีวิตที่ต้องมองเห็นสิ่งลี้ลับตลอดเวลา ลำพังแค่ทำงานหน้าครัวก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องมาเจอภูติผีและสิ่งที่อธิบายไม่ได้อีก นับตั้งแต่การจากไปของพ่อตามด้วยการปรากฎตัวของหญิงสาวผมประบ่าสีชานมก็ทำให้ชีวิตของวีไม่เหมือนเดิม แต่เธอก็ขี้เกียจเกินกว่าจะทำให้ตัวเองมองไม่เห็นภูติผีอีกต่อไปราวกับชินชาไปแล้ว ทั้งที่ไม่อาจเข้าใจหลักการสิ่งเหนือธรรมชาติด้วยซ้ำ
ช่วงเวลาหกโมงเย็นของวันอังคารที่ร้านผัดซีอิ้วเงาเมือง เปิดให้บริการหลังจากที่หยุดไปหนึ่งวัน เจ้าของร้านอย่างวีก็เริ่มทำความสะอาดเครื่องครัวเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการใช้งาน และวอร์มเตาเพื่อให้อุ่นร้อนสำหรับทันการเปิดร้าน
"ลุงหมาย ป้าใจคะ อย่าลืมดูวัตถุดิบใส่ภาชนะให้เรียบร้อยนะคะ ของเราห้ามขาดแม้แต่อย่างเดียวนะคะ"
เธอบรีฟงานเพื่อไม่ให้เกิดการติดขัดระหว่างทำครัว ลุงป้าที่เป็นลูกจ้างก็ตอบรับอย่างดีและจัดเตรียมทุกอย่างอย่างเป็นระเบียบ
"ส่วนพี่คนอื่น ๆ หากเตรียมในส่วนของตัวเองเรียบร้อยแล้ว ก็เตรียมตัวช่วยกันรับออเดอร์จากหน้าร้านและออนไลน์นะคะ ห้ามขาดตกแม้แต่ออเดอร์เดียว"
"ค่ะ/ครับ คุณวี"
คนที่ได้รับคำสั่งก็พากันแยกย้ายไปตรวจทานใบเมนูแต่ละโต๊ะหากใบเหลือน้อยก็จะนำมาเติมไว้ๆ ม่ให้ขาด
วีเธอไล่ดูความเรียบร้อยและสั่งงานลูกจ้าง ก่อนจะเดินมาที่หน้าร้านตรงแคชเชียร์โดยมีวิชคอยดูแลอยู่จุดนี้ ที่วิชมาอยู่หน้าร้านเป็นแคชเชียร์ไม่ใช่เพียงเพราะเขาดูแลบัญชีร้าน แต่เพราะด้วยหน้าตาที่สามารถดึงดูดลูกค้าเข้าร้านได้ด้วย
"เรียบร้อยไหมวิช"
"ระดับผม ไม่มีคำว่าไม่เรียบร้อยหรอก อีกชั่วโมงเตรียมรับออเดอร์เลยครับผม" วิชบอกพี่สาวอย่างมั่นใจ
"ดี อาทิตย์นี้เร่งยอดให้ปัง ๆ เราจัดระบบไรเดอร์ใหม่แล้ว ถ้าไม่มีการหยิบสลับออเดอร์ ก็น่าจะมีลูกค้าสั่งเรื่อย ๆ"
"น่าจะเป็นแบบนั้นพี่"
"สวัสดีค่ะพี่วีพี่วิช" กลุ่มเด็กสาววัยยี่สิบต้น ๆ สี่คนเดินเข้ามาที่ร้านพร้อมกับแล้วกล่าวทักทายเจ้าของร้านอย่างเป็นมิตร พวกเธอเป็นพนักงานพาร์ทไทม์คนสนิทของสองพี่น้องเจ้าของร้าน เพราะพวกเธอเป็นรุ่นน้องมหาวิทยาลัยเดียวกับวิชนั่นเอง แต่เหตุผลสำคัญของพวกเธอที่มาเลือกทำงานกับวี วิช ไม่ใช่แค่ต้องการหารายได้เสริม แต่อยากใกล้ชิดกับวิชต่างหาก แม้จะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม
"วันนี้มากันเร็วจังเด็ก ๆ" เธอทักกลับไปเพราะพวกเด็กๆ คือพนักงานเสิร์ฟของร้าน ที่ทำงานช่วงเรียน และโชคดีที่ร้านของเธอเปิดดึก เด็กจึงทำงานได้ไม่กระทบเวลาเรียน
"อยู่ห้องไม่รู้จะทำอะไรน่ะค่ะ เลยมาร้านดีกว่า" หนูนา สาวน้อยถักเปียตะขาบพูดก่อนจะไปใส่ผ้ากันเปื้อนอย่างเพื่อน ๆ พร้อมช่วยกันปัดกวาดเช็ดถูภายในร้านให้สะอาดเตรียมรับลูกค้าในคืนนี้
"แอ๋ม เดี๋ยวแกเอาถุงขยะมาใส่เถอะ กวาดถูเดี๋ยวฉันทำเอง"
"ได้ เออแล้วเช็ดถ้วยนี่ให้หญิงเช็ดเลยนะ"
"ได้ ๆ ทำเลย"
"ขยันกันดีมาก ไว้พี่ให้ค่าขนมเพิ่ม อย่าลืมเช็ดโต๊ะกันด้วยนะ" วีชื่นชมเด็ก ๆ ด้วยรอยยิ้มเอ็นดู
"ค่าา"
ทุกคนต่างทำหน้าที่ของตัวเองกันอย่างคล่องแคล้ว วีเดินไปดูเตาอีกครั้งเพื่อดูว่าพร้อมที่จะใช้งานหรือยัง การที่พวกเขาต้องเตรียมตัวมห้พร้อมตั้งแต่หกโมงแบบนี้ เพราะว่าถ้าใกล้ถึงเวลาแล้วกลัวจะไม่ทัน และหากเสร็จเร็วก็จะได้พักก่อนร้านเปิด เนื่องจากตอนเปิดร้านลูกค้าจะเข้าตลอดไม่มีช่วงเวลาให้ได้พักหายใจ
"พี่วี" เสียงของวิชเรียกเธอขึ้นมานิ่ง ๆ
"หืม ว่าไง" เธอโผล่หน้าขึ้นมาจากเตาแล้วมองไปยังน้องชายที่เรียกเธอเมื่อครู่ ก็เห็นว่าวิชกำลังมองไปทางหน้าร้านด้วยแววตาที่ค้างนิ่ง เธอจึงมองตามไป
หญิงสาวหน้าร้านคนหนึ่งยืนกอดอกพิจารณาอย่างใคร่ครวญกึ่งเชยชมความงามของสถาปัตยกรรมร้านอาหาร การแต่งตัวของเธอดูเซ็กซี่ โดยใส่เป็นเสื้อยืดสีขาวมีเว้าช่วงไหล่กับหน้าอก ใส่เสื้อคลุมสีแดงครึ่งแขน กระโปรงยีนส์สั้นสีดำ รองเท้าส้นสูง ผิวขาวซีดอย่างชาวต่างชาติตัดกับเสื้อผ้าดูมีออร่า ผมยาวประบ่าสีเงิน แถมมีสีดวงตาฟ้าแซฟไฟร์ดั่งอัญมณีที่ไม่เหมือนใครอีกด้วย ไม่แปลกที่น้องชายของเธอจะมองตาไม่กะพริบเช่นนี้เพราะเธอก็ไม่ละสายตาเช่นกัน เจ้าหล่อนเดินเข้ามายังในร้านแล้วนั่งโต๊ะที่เด็กเสิร์ฟเช็ดกันเรียบร้อยแล้ว ทุกคนในร้านยันพ่อครัวแม่ครัวต่างพากันเงียบลงแล้วมองหญิงสาวกันเป็นตาเดียว
วีจึงเดินเข้าไปหาเธอที่กำลังเปิดเมนูอาหารพร้อมสั่ง
"ขอโทษนะคะ พอดีทางร้านของเรายังไม่เปิดรับบริการค่ะ รบกวนลูกค้ามาใหม่ช่วง--"
"ผัดซีอิ๊วเส้นสูตรเงาเมืองพิเศษหนึ่งจานค่ะ ฉันจะกินที่นี่แหละ"
แท็ก: #afterdarkflirtation #รัตติกาลผัดรัก #เกรย์สเวตเตอร์เขียน #จักรวาลนิยายทริลเลอร์แฟนตาซี
